Ένα σου τάζουν, δέκα σου παίρνουν. Θα τους ανεχτείς;

Πολλές φορές στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ακούστηκε από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ το εξής επιχείρημα: «Καλά, με το ΚΚΕ έχουμε διαφορές στα "μεγάλα". Στα "μικρά", όμως, γιατί δεν μπορούμε να τα βρούμε; Γιατί δεν μπορεί το ΚΚΕ να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ή έστω να δείξει ανοχή, αν πρόκειται να εφαρμοστεί το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης;»

Είναι φανερό ότι το επιχείρημα αυτό δεν απευθύνεται στο ΚΚΕ αλλά στο λαό και στο κίνημα. Στην πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ λέει: «Ξέρω ότι δε μου έχεις εμπιστοσύνη και ότι δεν περιμένεις να αλλάξει η ζωή σου απ' όσα υπόσχομαι ότι θα κάνω αν κυβερνήσω. Δείξε, όμως, ανοχή, γιατί αυτά μόνο μπορούν να γίνουν στο σύστημα που ζούμε και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει».

Μάνι - μάνι, διαχωρίζοντας τα «μικρά» από τα «μεγάλα», ο ΣΥΡΙΖΑ βάζει από την πίσω πόρτα τη λογική των μειωμένων απαιτήσεων, που είναι βάλσαμο για το κεφάλαιο, ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα είναι στην κυβέρνηση.

Ποια είναι, όμως, αυτά τα «μικρά» που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα εφαρμόσει και στα οποία καλεί το κίνημα και το ΚΚΕ να συναινέσουν; Ο «Ριζοσπάστης» έχει επαλειμμένα αναφερθεί στις «παροχές» που περιλαμβάνει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.

Γι' αυτό το πρόγραμμα, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Γ. Σταθάκης, ομολογούν ότι «δεν έχει καμία παροχή για νοικοκυριά που είναι πάνω από 800 ή 900 ευρώ». Μιλάμε, δηλαδή, για ψίχουλα, που ανακυκλώνουν τη φτώχεια των φτωχότερων, με λεφτά που θα εξασφαλίσουν από τις περικοπές στους λιγότερο φτωχούς. Τα ίδια έκανε η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και όλες οι προηγούμενες.

Από τα λίγα στα λιγότερα

Να δούμε όμως και το εξής: Αν συγκρίνει κανείς τις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με αυτές που μοίραζαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, θα συμπεράνει ότι ακόμα και η παροχολογία για τα «μικρά» ακολουθεί πορεία προς τα κάτω.

Για παράδειγμα, το 2009 ο Γ. Παπανδρέου υποσχόταν από τη ΔΕΘ ότι το επίδομα ανεργίας των 460 ευρώ θα αυξανόταν σταδιακά στο 70% του κατώτατου μισθού, που τότε ήταν κοντά στα 750 ευρώ. Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπόσχεται καν να αυξήσει το επίδομα ανεργίας, παρά μόνο να ανακυκλώσει με «κοινωνικά κριτήρια» αυτούς που το δικαιούνται.

Μπαίνει όμως το ερώτημα: Οι ανάγκες για ουσιαστική προστασία των ανέργων αυξήθηκαν ή μειώθηκαν από το 2009 μέχρι σήμερα; Η απάντηση είναι αυτονόητη. Οι ανάγκες αυξήθηκαν κατακόρυφα αλλά τα «μικρά», στα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει από το λαό να συναινέσει, μειώθηκαν κάτω ακόμα και από τις παροχές πείνας που υποσχόταν το ΠΑΣΟΚ το 2009, πριν δηλαδή ξεσπάσει για τα καλά η κρίση.

Το παράδειγμα είναι αποκαλυπτικό για το πού οδηγεί ο συμβιβασμός με τα «μικρά», που διαμορφώνονται με κριτήριο τις αντοχές της οικονομίας, την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων και πάει λέγοντας.

Θυμίζουμε εδώ ότι, πριν τις εκλογές του 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για επαναφορά του επιδόματος ανεργίας στα προ κρίσης επίπεδα και για επέκταση του χρόνου που το δικαιούνται οι άνεργοι. Δηλαδή, μέσα σε λιγότερο από δυόμισι χρόνια, τα «μικρά», που ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί το λαό να συναινέσει, έγιναν ακόμα μικρότερα...

Αν σήμερα προϋπόθεση για την «ανταγωνιστικότητα» είναι να φυτοζωούν οι άνεργοι με 361 ευρώ το μήνα και μόλις ένας στους δέκα να δικαιούται το επίδομα, αύριο, που το κεφάλαιο θα απαιτεί και άλλα, με τι θα ισούνται τα «μικρά» που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα;

Δόλωμα για λευκή επιταγή

Μια ακόμα πλευρά: Μια κυβέρνηση εκλέγεται όχι μόνο για να εφαρμόσει τα «μικρά» που υπόσχεται -αν ποτέ τα εφαρμόσει...- αλλά κυρίως για να διαχειριστεί τα «μεγάλα». Για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι θα καταργήσει την ΠΥΣ 6/2012, με την οποία αναστάλθηκαν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις για την ΕΓΣΣΕ.

Ομως, την ίδια στιγμή, σε ό,τι αφορά τα «μεγάλα», δηλώνει ότι θα στηρίξει τους επιχειρηματίες και ότι θα δημιουργήσει περιβάλλον ευνοϊκό για την ανάκαμψη των κερδών τους. Αυτό, όμως, προϋποθέτει τη διατήρηση όλου του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, την τήρηση των αντιλαϊκών κατευθύνσεων της ΕΕ. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, κανένα εργατικό δικαίωμα δεν «ανθίζει».

Οταν, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει στήριξη ή ανοχή από το ΚΚΕ και το λαό με δόλωμα τα «μικρά», επί της ουσίας, ζητάει «λευκή επιταγή» για να διαχειριστεί τα «μεγάλα». Και αυτή η συναίνεση ισοδυναμεί με ανοιχτή προδοσία για τα λαϊκά συμφέροντα.

Ποιος αριστερός και ριζοσπάστης μπορεί να διανοηθεί ότι το ΚΚΕ θα δώσει στήριξη σε μια κυβέρνηση που τη μια μέρα θα «μερεμετίζει» έναν αντιλαϊκό νόμο, χωρίς καν να αίρει τις συνέπειες που έχει η εφαρμογή του για το λαό, και την άλλη μέρα θα διαπραγματεύεται στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ την αναβάθμιση της ντόπιας αστικής τάξης στα ιμπεριαλιστικά σχέδια που εξυφαίνονται στην περιοχή;

Τα «μεγάλα» καθορίζουν τα «μικρά»

Υπάρχουν και ορισμένοι που -έστω και καλοπροαίρετα- λένε: «Αν το ΚΚΕ στηρίξει ή δείξει ανοχή σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, οι πιθανότητες να εφαρμόσει αυτά που υπόσχεται είναι περισσότερες. Ασε που το ΚΚΕ θα τραβήξει το ΣΥΡΙΖΑ "αριστερότερα" και θα τον υποχρεώσει να πάρει και άλλα φιλολαϊκά μέτρα».

Αυτή είναι μια ανάποδη ανάγνωση της πραγματικότητας. Καταρχήν, επειδή ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ εξαρτά ακόμα και τα ψίχουλα που υπόσχεται από το κατά πόσο «απειλούν» την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων, βάζει ως κριτήριο για το αν και πότε θα τα δώσει την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας. Αυτό εννοούσε ο Αλ. Τσίπρας στη συνέντευξη που έδωσε στους χρήστες του «twitter», όπου είπε: «Μια σειρά από κρίσιμα ζητήματα, όπως ανεργία, Υγεία, Παιδεία, που έχουν και δημοσιονομικό κόστος, θα εξαρτηθούν και απ' την εξέλιξη της διαπραγμάτευσης (για το χρέος)».

Αρα, ακόμα και τα «μικρά» εξαρτώνται από τα «μεγάλα». Δηλαδή, οι όρκοι πίστης ενός κόμματος στη στρατηγική της ΕΕ, η αναγνώριση του χρέους και οι δεσμεύσεις ότι αυτό θα αποπληρωθεί μέχρι τελευταίας δεκάρας, η αναγόρευση της ΕΕ σε μονόδρομο, το κυνήγι της καπιταλιστικής ανάπτυξης, η αποδοχή των «θεσμικών υποχρεώσεων» απέναντι στην ΕΕ, δεσμεύουν μια οποιαδήποτε κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού ακόμα και στα ψίχουλα που τάζει.

Οταν, μάλιστα, έρθει η ώρα να τα δώσει κιόλας, τα «μεγάλα» βαραίνουν ακόμα πιο πολύ. Τότε, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, οι προεκλογικές εξαγγελίες τροποποιούνται προς το χειρότερο ή ακυρώνονται τελείως. Ακόμα όμως και αν κάποιες από αυτές εφαρμοστούν τελικά, το βέβαιο είναι ότι εξανεμίζονται μέσα στο γενικότερο αντιλαϊκό - αντεργατικό πλαίσιο, που όχι μόνο δεν αποδυναμώνεται αλλά ενισχύεται από νέους νόμους, συμφωνίες και συνθήκες που αφορούν στην κερδοφορία του κεφαλαίου.

Για παράδειγμα, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να δώσει 1,28 ευρώ την ημέρα «αύξηση» στους συνταξιούχους κάτω των 700 ευρώ, η θέση όμως ασφαλισμένων και συνταξιούχων θα επιδεινωθεί από την εφαρμογή ήδη ψηφισμένων νόμων μέσα στο 2015, τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ δε λέει ότι θα καταργήσει.

Αλλού λογοδοτεί ο ΣΥΡΙΖΑ

Μετά απ' όλα αυτά και την πείρα που έχει συσσωρευθεί, είναι μάταιο να περιμένει κανείς από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να αυξήσει ουσιαστικά το λαϊκό εισόδημα, όταν υπόσχεται στο κεφάλαιο και στην ΕΕ ότι θα συνεχίσει την πολιτική των «ισοσκελισμένων προϋπολογισμών», της δημοσιονομικής δηλαδή πειθαρχίας.

Ούτε, βέβαια, πρόκειται να αντιστραφεί η τάση αντικατάστασης της σταθερής και μόνιμης δουλειάς με τις ελαστικές μορφές απασχόλησης από μια κυβέρνηση που δηλώνει ότι θα σεβαστεί τις συνθήκες της ΕΕ, άρα και το «Σύμφωνο για το ευρώ», που προωθεί την «ευελφάλεια» ως καθοριστικό παράγοντα για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής και της ευρωενωσιακής οικονομίας.

Να, λοιπόν, πώς τα «μεγάλα» είναι αυτά που καθορίζουν τα «μικρά» και όχι το αντίστροφο. Οσο για το αν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, κάτω από την πίεση του ΚΚΕ, θα μπορούσε να ασκήσει πιο φιλολαϊκή πολιτική, σημειώνουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται απέναντι στο κεφάλαιο και στην ΕΕ, όχι απέναντι στο λαό. Εκεί λογοδοτεί και από εκεί τον ενδιαφέρει να αποσπά τα εύσημα.

Αλλιώς δε θα περιδιάβαινε στα φόρα των καπιταλιστών και των ιμπεριαλιστικών τους ενώσεων για να τους πείσει πόσο ικανός είναι να αναλάβει τη διακυβέρνηση. Δε θα εκλιπαρούσε για το αβαντάρισμα από τα συγκροτήματα του αστικού Τύπου, με πρωτοσέλιδους τίτλους όπως «Η ευκαιρία της αριστεράς» στο προηγούμενο «Βήμα της Κυριακής». Αν λογοδοτούσε στο λαό, δε θα πανηγύριζαν για την «αλλαγή που έρχεται» οι φαρμακοβιομήχανοι και οι άλλες μερίδες του κεφαλαίου.

Πραγματική λαϊκή αντιπολίτευση

Το ΚΚΕ, σε καμιά περίπτωση, δε σνομπάρει και δεν υποτιμά τα «μικρά». Βρίσκεται μπροστά σε κάθε μάχη του λαού για να εμποδίσει μέτρα, απολύσεις, μειώσεις μισθών, κόψιμο επιδομάτων, αφαίρεση δικαιωμάτων, για να διεκδικήσει ουσιαστική προστασία εργαζόμενων και ανέργων. Οι κομμουνιστές παλεύουν μέσα από τα ταξικά συνδικάτα για την ανάκτηση των απωλειών που είχαν τα λαϊκά νοικοκυριά στα χρόνια της κρίσης.

Οσο πιο δυνατό αναδειχτεί το ΚΚΕ στις εκλογές, τόσο πιο αποτελεσματική θα είναι η αντιπολίτευση που κάνει μέσα και έξω από τη Βουλή. Τόσο θα ενισχύονται οι προϋποθέσεις για να γίνει ο λαός και το κίνημα πραγματική αντιπολίτευση, απέναντι σε όποια κυβέρνηση διαχειρίζεται τις υποθέσεις του κεφαλαίου.

Αυτός είναι καθοριστικός παράγοντας για να δυναμώνει η αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική πάλη, με ανασύνταξη του κινήματος και ισχυροποίηση της Λαϊκής Συμμαχίας. Ο αγώνας αυτός δεν μπορεί παρά να κατευθύνεται στην κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της και στην εγκαθίδρυση μιας εργατικής - λαϊκής διακυβέρνησης, όπου το ΚΚΕ θα παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο.

Π.

Ριζοσπάστης