Τώρα στην κάλπη δαγκωτό ΚΚΕ

Στις εκλογές η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, πρέπει να καθορίσουν την ψήφο τους με βάση τον πραγματικό τους αντίπαλο, συνειδητοποιώντας ότι αντίπαλος δεν είναι μόνο το κόμμα που είναι στην κυβέρνηση, αλλά το κεφάλαιο, η εξουσία του, το κράτος δηλαδή, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, οι σύμμαχοι του κεφαλαίου εκτός Ελλάδας. Η στάση κάθε κόμματος, της πολιτικής του σ' όλα αυτά μαζί, αποτελεί το κριτήριο. Οι εκλογές βεβαίως αναδεικνύουν κυβέρνηση, αλλά και αντιπολίτευση. Υπάρχει στον λαό και γνώση και εμπειρία διαχρονικά. Για παράδειγμα, χρόνια, σαράντα περίπου, εναλλάσσονταν στην κυβέρνηση η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ, αλλά και στην αντιπολίτευση. Το ΚΚΕ όλα αυτά τα χρόνια έκανε αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, αναδεικνύοντας τη στρατηγική σύμπλευση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, παρά τη μεταξύ τους αντιπαλότητα. Τι έγινε μετά από πολλές εναλλαγές; Αυτά τα κόμματα συγκυβερνούν.

Τώρα φαίνεται η ΝΔ να περνά στην αντιπολίτευση. Θα αναδειχτεί κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ή με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ.

Σκεφτείτε, λοιπόν, την επόμενη μέρα των εκλογών. Θα συνεχίσουν να υπάρχουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι, η εξουσία τους, η κυβέρνηση που με την πολιτική της τους υπηρετεί, η ΕΕ και η Ευρωζώνη, το ΝΑΤΟ, οι αντεργατικοί, αντιλαϊκοί νόμοι κ.λ.π., κόμματα του ευρωμονόδρομου που δε θα είναι στην κυβέρνηση, άρα θα «αντιπολιτεύονται», αλλά στην ίδια όχθη με την κυβέρνηση. Θα συνεχίσουν να υπάρχουν οι δανειακές συμβάσεις, τα «μνημόνια διαρκείας» της ΕΕ, με πρώτο απ' όλα τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη στρατηγική «Ευρώπη 2020» για την ανταγωνιστικότητα, που προϋποθέτει αντεργατικές αναδιαρθρώσεις, τα ευρωπαϊκά εξάμηνα, τους ελέγχους στους κρατικούς προϋπολογισμούς και τις εποπτείες της ΕΕ με ή χωρίς μνημόνια. Μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα διαχειρίζεται όλα τα παραπάνω.

Τι λέει τώρα ότι θα κάνει; Θα διαπραγματευτεί τους όρους της δανειακής σύμβασης, προβάλλοντας ένα δικό της μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, δηλαδή ένα άλλο μνημόνιο. Προχτές η Ν. Βαλαβάνη είπε: «Θα ζητήσουμε τεχνική επέκταση για να υπάρχει η δυνατότητα αναδιαπραγμάτευσης», δηλαδή επέκταση του σημερινού προγράμματος. Ταυτόχρονα λένε με την αναδιαπραγμάτευση των όρων της δανειακής σύμβασης, θα μπορούν να εφαρμόσουν το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.

Το οποίο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης περιέχει προτάσεις πανευρωπαϊκής διαπραγμάτευσης για ρύθμιση του χρέους, στα πλαίσια της ΕΕ και των θεσμών της. Σκοπός της ρύθμισης δεν είναι να ανακουφιστεί η λαϊκή οικογένεια, αλλά να εξοικονομηθεί χρήμα που θα διατεθεί προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων. Στο πρόγραμμα δηλώνονται όρκοι πίστης στους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, τις συνθήκες δημοσιονομικής ισορροπίας, που επιτυγχάνονται με σφαγιασμό δαπανών από τον κρατικό προϋπολογισμό σε τομείς Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας κ.λπ. Προστασία του τραπεζικού συστήματος, ιδιωτικοποιήσεις κυρίως με τη μορφή ΣΔΙΤ. Αντικατάσταση του ΕΝΦΙΑ, με φόρο ακίνητης περιουσίας, συνέχιση των έμμεσων αντιλαϊκών φόρων, εγγυάται φορολογικές ασυλίες για το κεφάλαιο και διεύρυνση της φορολογικής βάσης, άρα άλλους αντιλαϊκούς φόρους.

Για το λαό προβλέπει μέτρα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας (π.χ. τα συσσίτια, το δωρεάν ρεύμα σε άπορους, τα προγράμματα εξασφάλισης στέγης σε 300.000 εξαθλιωμένα νοικοκυριά), θεσμοθέτηση της 13ης σύνταξης μόνο για συνταξιούχους κάτω των 700 ευρώ, δηλαδή 1,3 ευρώ αύξηση τη μέρα. Θα εισπράξουν όλες τις ανείσπρακτες οφειλές από τα χαράτσια, επομένως δε χαρίζουν στο λαό ούτε ευρώ, θα καταργήσουν την Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου για τον κατώτατο μισθό, κάτι που δεν σημαίνει αυτομάτως καθιέρωση του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, όπως ψευδώς λένε, προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας κ.ά.

Από τα παραπάνω φαίνονται γενναίες παροχές στο κεφάλαιο και ψίχουλα στο λαό. Δηλαδή συνέχιση του σημερινού αντιλαϊκού δρόμου. Γι' αυτό άλλωστε ζητά ανοχή. Ανοχή από το ΚΚΕ στην αντιλαϊκή του πολιτική, ανοχή και από το λαό, ζητά να μπει τέρμα στους αγώνες, στις διεκδικήσεις, ώστε να ενισχύει ανενόχλητος τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Το 2009 ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για «προγραμματική αντιπολίτευση» στο ΠΑΣΟΚ, ως μέσο πίεσης για να εφαρμόσει το πρόγραμμά του. Έτσι αποκοίμιζε το λαό. Το ΚΚΕ προειδοποιούσε ότι το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ είναι βαθιά αντιλαϊκό, ο λαός πρέπει να βρίσκεται «επί ποδός πολέμου» για να βάλει εμπόδια και αν μπορέσει να έχει κάποιες κατακτήσεις. Η συνέχεια είναι γνωστή. Υπάρχει, λοιπόν, το ζήτημα της αντιπολίτευσης από τη σκοπιά των συμφερόντων του λαού. Τα υπόλοιπα κόμματα θα κάνουν αντιπολίτευση στη νέα κυβέρνηση από τη σκοπιά των συμφερόντων τμημάτων του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου. Μήπως πρέπει να αφήσουμε την αντιπολίτευση στη ΝΔ που ως τώρα κυβερνούσε; 'Η μήπως στα άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου; Εξάλλου το Ποτάμι θα συμβάλει σε κυβέρνηση, την ετοιμότητα για κάτι τέτοιο εκφράζει και το ΠΑΣΟΚ. Το βάρος της εργατικής - λαϊκής αντιπολίτευσης το σήκωνε και θα το σηκώνει το ΚΚΕ. Γιατί είναι το μοναδικό Κόμμα που είναι αταλάντευτος αντίπαλος του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, της ΕΕ, δεν έχει δεσμεύσεις απέναντί τους. Μπορεί να παλεύει με συνέπεια για την ανάκτηση απωλειών, για το ξήλωμα όλου του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, γιατί έχει ως στόχο ο λαός να πάρει στα χέρια του τον πλούτο και την εξουσία. Μπορεί να συμβάλει στην ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος γιατί επιδιώκει μια γερή Λαϊκή Συμμαχία εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Η επιλογή και με την ψήφο είναι μονόδρομος, οι εργαζόμενοι χρειάζονται ισχυρό ΚΚΕ. Στο χέρι τους είναι να τα καταφέρουν ρίχνοντας στην κάλπη δαγκωτό ΚΚΕ.

Αναδημοσίευση από το Ριζοσπάστη της 23ης Γενάρη 2015