Αυτά τα χρόνια της μνημονιακής λαίλαπας απέδειξαν με τον πιο ωμό τρόπο ότι ο στόχος όλων των κυβερνητικών πολιτικών που διακήρυτταν τη σωτηρία της χώρας δεν είναι άλλος από την υποτίμηση της εργατικής δύναμης και την απαξίωση της ίδιας της εργασίας και της ζωής της εργατικής τάξης.
Και έδειξαν ότι χωρίς ένα ταξικό εργατικό κίνημα που θα παλεύει για τα δικαιώματα και τις ανάγκες του κόσμου της δουλειάς, δεν πρόκειται να υπάρξει ουσιαστική πολιτική στροφή στην Ελλάδα. Γι' αυτό και η συζήτηση για τις εκλογές και τα πολιτικά ρεύματα δεν μπορεί παρά να παίρνει υπόψη της αυτήν την καθοριστική παράμετρο, την παρουσία και την πρακτική αυτών των ρευμάτων εκεί που δουλεύει και ζει η εργατική τάξη.
Είναι ακριβώς αυτά τα κριτήρια που πρέπει να οδηγήσουν στην αποφασιστική καταδίκη του μαύρου μετώπου ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και των παραφυάδων τους (Ποτάμι, Κόμμα Παπανδρέου κ.λπ.), που υποστηρίζουν το τσάκισμα του κόσμου της δουλειάς. Και είναι αυτά που πρέπει να οδηγήσουν στην καταψήφιση και του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ενδεικτικό ότι η νεοσύστατη συνδικαλιστική του παράταξη, οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ - παρά τις αγωνιστικές διακηρύξεις - σε μια σειρά κρίσιμους κλάδους, πρωτοστατούν όχι μόνο στη διάσωση και αναπαραγωγή του εργατοπατερισμού και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, αλλά ακόμα και στην εφαρμογή αντεργατικών πολιτικών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το φάρμακο και η Ομοσπονδία της ΠΟΙΕΕ, όπου έχει την πλειοψηφία η Αυτόνομη Παρέμβαση, η οποία έχει φτάσει μέχρι το σημείο να καταργήσει το επικουρικό ταμείο ασφάλισης, το ΤΕΑΥΦΕ, και να το μετατρέψει - μαζί με την ΠΑΣΚΕ - σε επαγγελματικό ταμείο που θα παίζει τις εισφορές των εργαζομένων στα χρηματιστήρια. Ο χώρος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ουσιαστικά δεν υφίσταται στον ιδιωτικό τομέα, πέρα από ορισμένες αξιόλογες προσπάθειες που υπάρχουν σε κάποιους χώρους. Πέρα όμως από την κοινωνική αναφορά, ο χώρος αυτός εδώ και χρόνια έχει συγκροτηθεί σε μια συμπληρωματική λογική με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα με τις δυνάμεις της Αριστερής Πλατφόρμας (που αποτελούν και το ΜΕΤΑ).
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έχουν δώσει πολλές μάχες τα τελευταία χρόνια σε πολλούς κρίσιμους κλάδους. Η δράση του αντιμετωπίζει πολλά από τα αδιέξοδα που δημιουργούν οι σημερινές συνθήκες στο εργατικό κίνημα: τη διάλυση των συνδικάτων από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, την εργοδοτική αλλά και κρατική καταστολή, τις τρικλοποδιές από τις δυνάμεις της «ενότητας». Πολλά από τα προβλήματα όμως δεν έχουν μόνο αντικειμενικό χαρακτήρα: Πολύ σημαντικές πρωτοβουλίες, όπως η μεγάλη κινητοποίηση των εργατικών σωματείων τον περασμένο Νοέμβρη, η πιο μεγάλη εργατική κινητοποίηση που έγινε τα τελευταία χρόνια στη χώρα και η μεγαλύτερη χωρίς τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία τις τελευταίες δεκαετίες, δεν μπόρεσαν να έχουν ανάλογη συνέχεια στους χώρους δουλειάς. Αντίστοιχα, η συζήτηση για τις αναγκαίες τομές στο εργατικό κίνημα και τη συγκρότηση των σωματείων δεν ξεπερνάει πολλές φορές το πλαίσιο του συνδικαλιστικού νόμου του ΠΑΣΟΚ, του 1264/82, που είναι σήμερα εντελώς ανεπαρκές για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος.
Τα παραπάνω, όμως, δεν αναιρούν το γεγονός ότι το ΠΑΜΕ αποτελεί τη δύναμη με την πιο μαζική παρουσία στον ιδιωτικό τομέα. Και κυρίως ότι είναι μια δύναμη, που, ανεξάρτητα από διαφορετικές προσεγγίσεις μαζί της ή και με τη γραμμή και πρακτική του ΚΚΕ, έχει ταξικό προσανατολισμό, έχει διαφοροποιηθεί έμπρακτα από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και ξεκάθαρες θέσεις για θεμελιώδη ζητήματα όπως είναι οι αριστερές κυβερνήσεις και η ΕΕ. Γι' αυτούς τους λόγους, η ψήφος στο ΚΚΕ, που είναι η ψυχή του ΠΑΜΕ, είναι η μόνη ψήφος που έχει νόημα στο σημερινό πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται. Γιατί είναι ψήφος υποστήριξης σε όλα τα παραπάνω, ψήφος ενίσχυσης του ταξικού προσανατολισμού του κινήματος. Γι' αυτούς τους λόγους ψηφίζω ΚΚΕ στις εκλογές στις 25 Γενάρη και πιο συγκεκριμένα τους υποψήφιους που προέρχονται από το ΠΑΜΕ του ιδιωτικού τομέα.
Βαγγέλης Ζέρβας
Συνδικαλιστικής, εργαζόμενος στο Φάρμακο
Συνδικαλιστικής, εργαζόμενος στο Φάρμακο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου