Μπήκα
στο Youtube να διαλέξω ένα τραγούδι. Ένας καλοζωισμένος ηλικιωμένος κύριος, με ριγέ
πουκάμισο και λευκό κολάρο, με κοιτάζει στα μάτια. Δίπλα του πάει και έρχεται
με κεφαλαία έντονα τονισμένα γράμματα: «Εγώ ξέρω ότι τα λίγα λεφτά που έχω στην
τράπεζα είναι δικά μου, όχι των κομμάτων».
Δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς που το πάει και ο κύριος αυτός καλύπτεται από το σύνθημα «Εγώ είμαι το Ποτάμι», και αμέσως μετά: «Το Ποτάμι - η δύναμή σου».
Δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς που το πάει και ο κύριος αυτός καλύπτεται από το σύνθημα «Εγώ είμαι το Ποτάμι», και αμέσως μετά: «Το Ποτάμι - η δύναμή σου».
Η «δύναμη» του «νοικοκυραίου», του βολεμένου, του «καθαρού», του λαμόγιου, του
διαπλεκόμενου, του «εαυτούλη μου», του «΄ντάξει ρε συ...» του ξενοφοβικού, του κυνισμού, της «ευρωπαϊκής προοπτικής», της «τάξης» και της «πολιτικής σταθερότητας»,
κάθε τι εχθρικού προς τον εργαζόμενο, τον λαϊκό άνθρωπο, το φτωχοδιάβολο… Η σαπίλα του συστήματος της
εκμετάλλευσης αμπαλαρισμένη με «κουλ» πόζες και επιχειρήματα «γεια σου». Άλλο
τραγούδι είχα στο μυαλό μου, άλλο διάλεξα…
«…Μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο,
η οργή του λαού,
κυλάει πάνω απ' τα χωράφια,
ποιος τη σταματάει, ποιος τη σταματάει,
ποιος, ποιος τη σταματάει.…»
η οργή του λαού,
κυλάει πάνω απ' τα χωράφια,
ποιος τη σταματάει, ποιος τη σταματάει,
ποιος, ποιος τη σταματάει.…»
Παρασκευή
9 Νοέμβρη 2014.
1 σχόλιο:
Πολύ ωραίο το τραγούδι που διάλεξες. Εγώ τώρα στο Ποτάμι ή σε άλλα κόμματα θα αφιερωνα το τραγουδάκι "στη φοιτητριούλα που σ' έχει ερωτευτεί θα σε καταγγείλω πονηρέ πολιτευτή".
Δημοσίευση σχολίου