Θέλει από τα μπετά…

Ακούμε όλο και πιο συχνά ότι «οι εποχές άλλαξαν», ότι τα προβλήματα λύνονται με «κοινωνικό διάλογο» και με προϋπόθεση την ύπαρξη «πολιτικής σταθερότητας», ότι ο κόσμος «αναζητά συναινέσεις» και «συνεργασίες» μεταξύ των κομμάτων και ότι οι «εντάσεις» βλάπτουν την «πατρίδα» (λιγότερο ή περισσότερο από… τις εκλογές, δεν το διευκρινίζουν). 

 Τα λένε και στα προεκλογικά πάνελ κατά κανόνα οι εκπρόσωποι των ―«παραδοσιακών» και «νέων»― αστικών κομμάτων, αλλά δεν αποφεύγουν τον πειρασμό να βουτήξουν το δάχτυλό τους στο μέλι και οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ που, συνηθισμένοι να πατάνε σε δυο βάρκες,  πιπιλάνε ταυτόχρονα  την καραμέλα της «αυτοδυναμίας» (ανεξάρτητα πάντως από το αν και πόσο απέχουν οι αφετηρίες τους, όλοι... κατεβαίνουν στο ίδιο τέρμα).  Οι «ερωτήσεις» των δημοσιογράφων είναι δομημένες με τρόπο που να δένει το σκηνικό της «συνεννόησης» και να μοιάζει αδιατάρακτο, νομοτελειακό, περίπου ως φυσικό φαινόμενο. Τους βοηθά άλλωστε και το γεγονός ότι τα προγράμματα και οι θέσεις όλων αυτών των κομμάτων κινούνται αυστηρά μέσα στα ίδια πλαίσια, που έχουν χαράξει η  Ευρωπαϊκή Ένωση και οι «αγορές», οι πλουτοκράτες και οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί.

Για να γίνει πιο κατανοητό τι σημαίνει η λέξη «πλαίσιο-α» που ακούγεται και αυτή συχνά (και από τους κομμουνιστές) ας αναφέρουμε ένα παράδειγμα. Σκέψου ότι νοικιάζεις  ένα διαμέρισμα 30 τετραγωνικών υπό ανακαίνιση, σε μια παμπάλαια πολυκατοικία και  οι ιδιοκτήτες του όχι μόνο σε πείθουν ότι δεν είναι μικρό για να χωρέσει την πολυμελή οικογένειά σου, αλλά είναι και το καταλληλότερο για να σας στεγάσει, παρά το ότι η πολυκατοικία είναι ετοιμόρροπη. Και αφού σε έχουν πείσει για αυτά, τα σημαντικά, και αφού συμφωνήσατε να τους προκαταβάλεις ένα γερό ποσό ως ενοίκιο, στη συνέχεια… σε αφήνουν να επιλέξεις (με εκλογές) το πλακάκι του μπάνιου ή το χρωματισμό της κρεβατοκάμαρας. Και επειδή οι ίδιοι γνωρίζουν πολύ καλά την κατάσταση  των ντουβαριών (αυτά είναι τα πλαίσια) γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο  έχουν το «ακίνητο» προς εκμετάλλευση (μαζί με τους ενοίκους του…) και οι ίδιοι μένουν «αλλού». Και όσον αφορά τη «δημοκρατικότητά» τους (στα «υλικά»-κόμματα και πρόσωπα που σε αφήνουν να επιλέξεις)… εξαντλείται και αυτή κάποια στιγμή (περιορισμένη η γκάμα γαρ), γιατί, μη ξεχνάς (που όλο το ξεχνάς), αυτοί είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες και εσύ ο ενοικιαστής…

Για να επανέλθουμε όμως στα προεκλογικά. Που και που, υποχρεωμένα από τον εκλογικό νόμο και την εκλογική καταγραφή-δύναμη του ΚΚΕ, τα κανάλια  καλούν στα πάνελ τους και τους κομμουνιστές που, μένοντας προσκολλημένοι στην «παλιά εποχή», κόβουν προς στιγμή τη σούπα της «ωραίας ατμόσφαιρας». Η δύναμη της τηλεοπτικής προπαγάνδας είναι τέτοια που δεν φτάνει μια φωνή κάθε τόσο για να την αντιστρέψει, είναι όμως αποκαλυπτικός ο τρόπος που οι  περισσότεροι «συναινετικοί» και «σύγχρονοι» πολιτικοί αντιμετωπίζουν τους κομμουνιστές: με «τζαμπαμαγκιές» και «αδωνιές» τύπου «θέλετε να γίνουμε Κούβα», Βενεζουέλα ή Βόρεια Κορέα, ή «επιχειρήματα τύπου Βορίδη» βγαλμένα από τις πιο σκοτεινές και μουχλιασμένες ντουλάπες των εμφυλιοπολεμικών απωθημένων των «νικητών» που αφού δεν κατάφεραν ποτέ να «περάσουν» τη «νίκη» τους στη συνείδηση του λαού ως δική τους ηθική υπεροχή, τα συμπλέγματα που κουβαλούν τους έχουν γίνει ασήκωτα…  

Αν κάποιος παρακολουθήσει προσεχτικά μια τηλεοπτική προεκλογική «συζήτηση» θα δει ότι στη δημιουργία του κλίματος των «συνεργασιών» πρωτοστατούν με την ίδια «ζέση» εκπρόσωποι της κυβέρνησης, εκπρόσωποι κομμάτων με φαλιρισμένο μπραντ-νέιμ, μνημονιακοί, αντιμνημονιακοί, μεταλλαγμένοι αριστεροί και σκίστες μνημονίων, πολιτικοί μαϊντανοί,  μασκαράδες και γυρολόγοι, αλλά και «νέοι άνθρωποι» ή «νέοι πολιτικοί» (έτσι αυτοαποκαλούνται αυτοί που θέλουν... να «αλλάξουν όλα ―από μόνα τους;― χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα»). Όλοι καταριούνται το παλιό, όλοι υπόσχονται το νέο, όλοι προσπαθούν να κάνουν το λαό να ξεχάσει το παρελθόν τους, ή να τον πείσουν ότι… δεν έχουν καν παρελθόν οι ίδιοι (όπως σχεδόν τον έχουν πείσει για το δικό του…) , όλοι μα όλοι ορκίζονται στο ευαγγέλιο της ΕΕ και του κεφαλαίου. Και ο καθένας τους ξεχωριστά πασχίζει να σε πείσει να επιλέξεις αυτόν για χρώμα στον «τοίχο» σου…

Για να μη πλατιάζουμε, οι εποχές αλλάζουν όταν τις αλλάξουν οι άνθρωποι. Αυτό που αρνείται πεισματικά  να αλλάξει (από μόνο του…) είναι το σύστημα της εκμετάλλευσης. Ο καπιταλισμός που παραμένει εδώ (στο πέρασμα των εποχών…), που… τον εμπεδώσαμε πια για τα καλά και που όταν κάνει ότι «αλλάζει», γίνεται πιο αποκρουστικός και πιο επικίνδυνος για τους εργάτες, που όμως μπορούν, αν θέλουν, να απαλλαγούν από τα δεσμά του. Και η σημερινή εποχή «αλλάζει»… Τα μνημόνια «φεύγουν» ή «αλλάζουν» (και αυτά) σε «προγράμματα», η κυβέρνηση αλλάζει και αυτή, τα πρόσωπα στις καρέκλες της εξουσίας θα αλλάξουν.

Όμως, οι 400 νόμοι που γκρέμισαν εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις, που λεηλάτησαν το όποιο κοινωνικό κράτος υπήρχε, που σκόρπισαν φτώχεια και εξαθλίωση στο λαό, παραμένουν. Η ανεργία παραμένει και οι αυτοκτονίες παραμένουν, όπως και τα κέρδη των πλουτοκρατών που, όταν «αλλάζουν», σχεδόν πάντα αυξάνονται. Γιατί, σε αντίθεση με τις εποχές η «πατρίδα» (αυτή που επικαλούνται οι προαναφερόμενοι κύριοι και κυρίες  πολιτικοί από τα τηλεπαράθυρα) δεν αλλάζει. Έχει συνέχεια, παράλληλη με τη συνέχεια της εκμετάλλευσης. Και η «πατρίδα για να σώσει την παρτίδα θα πει κάποια στιγμή πχ ότι οι απεργίες είναι «παρωχημένος» τρόπος να… διεκδικείς (τςτςτς...τέτοιες λέξεις λένε οι κομμουνιστές και το ΠΑΜΕ και δυναμιτίζουν το κλίμα της συναίνεσης) και πολύ θα ήθελε (η «πατρίδα») να τις απαγορεύσει κάποια στιγμή (τις απεργίες ή και το ΠΑΜΕ ή και τις λέξεις). Και να είσαι σίγουρος όταν «χρειαστεί» θα το κάνει.

Εκτός αν οι ένοικοι του στενού ετοιμόρροπου διαμερίσματος, που   «πνίγονται» ανάμεσα στα μουχλιασμένα ντουβάρια του, καταλάβουν ότι είναι αδύνατο να ξαναγίνει καινούργιο, όσα χέρια μπογιά και αν το περάσουν οι μάστορες των μερεμετιών της «μεταπολίτευσης» και της διακόσμησης του ευρωμονόδρομου, και πάψουν να επιλέγουν «χρώματα» και «στόκους» και «ασχοληθούν» μια και καλή με τα ντουβάρια. Τα εξωτερικά ντουβάρια, τις μεσοτοιχίες, όλα. Γιατί, όταν εμφανιστεί η μούχλα όσο και να τη σκεπάσεις, μόνο για λίγο θα καταφέρεις να την κρύψεις. Κάθε τόσο θα βγαίνει και θα σου θυμίζει την παρουσία της. Μέχρι να αποσαθρώσει από θεμελίων τα ντουβάρια και να πέσουν να σε πλακώσουν. Και τότε δεν θα υπάρχει πια για σένα καμιά  εποχή για να την αλλάξεις.

Παρασκευή 23 Γενάρη 2014.