Γράφει ο Οικοδόμος
«Τι θα ψηφίσεις πατριώτη;!», ακουγόταν από τα μεγάφωνα η βροντερή φωνή του Κώστα Καζάκου. Πάνω στο τραπεζάκι του εκλογικού κέντρου, πίσω από ένα μικρόφωνο έπαιζε η προπαγανδιστική κασέτα του ΚΚΕ. Πριν από τρεισήμισι δεκαετίες δεν υπήρχαν mp3 και Youtube· υπήρχαν όμως συνθήκες που έκαναν επιτακτική την αλλαγή του ―τότε― σκηνικού.
Κάποιοι, τότε, μου έλεγαν να σωπάσω· να κάνω υπομονή. Να κοιτάξω τη δουλειά μου, το σπίτι μου, την οικογένειά μου και να μη δημιουργώ «προβλήματα» και «εντάσεις» (βέβαια λόγω ηλικίας δεν είχα ακόμα δική μου δουλειά, δικό μου σπίτι και οικογένεια). Μπόρα είναι, μου έλεγαν, θα περάσει· δεν είναι καιρός για «ηρωισμούς», θα έρθουν καλύτερες μέρες. Κάποιοι άλλοι με καλόπιαναν και με «ξεσήκωναν» με συνθήματα. Μου έταζαν όλα τα «καλά» ξοδεύοντας αβέρτα παχιά λόγια για «σοσιαλιστικά» οράματα και πράσινες ελπίδες. Μιλούσαν για ραντεβού με την ιστορία και για δικαίωση των αγώνων του λαού. Ειρωνεύονταν, χλεύαζαν και επιτίθονταν στους κομμουνιστές, που αρνούνταν να γίνουν το δεκανίκι της πολιτικής τους.
«Τι θα ψηφίσεις πατριώτη;!», ακουγόταν από τα μεγάφωνα η βροντερή φωνή του Κώστα Καζάκου. Πάνω στο τραπεζάκι του εκλογικού κέντρου, πίσω από ένα μικρόφωνο έπαιζε η προπαγανδιστική κασέτα του ΚΚΕ. Πριν από τρεισήμισι δεκαετίες δεν υπήρχαν mp3 και Youtube· υπήρχαν όμως συνθήκες που έκαναν επιτακτική την αλλαγή του ―τότε― σκηνικού.
Κάποιοι, τότε, μου έλεγαν να σωπάσω· να κάνω υπομονή. Να κοιτάξω τη δουλειά μου, το σπίτι μου, την οικογένειά μου και να μη δημιουργώ «προβλήματα» και «εντάσεις» (βέβαια λόγω ηλικίας δεν είχα ακόμα δική μου δουλειά, δικό μου σπίτι και οικογένεια). Μπόρα είναι, μου έλεγαν, θα περάσει· δεν είναι καιρός για «ηρωισμούς», θα έρθουν καλύτερες μέρες. Κάποιοι άλλοι με καλόπιαναν και με «ξεσήκωναν» με συνθήματα. Μου έταζαν όλα τα «καλά» ξοδεύοντας αβέρτα παχιά λόγια για «σοσιαλιστικά» οράματα και πράσινες ελπίδες. Μιλούσαν για ραντεβού με την ιστορία και για δικαίωση των αγώνων του λαού. Ειρωνεύονταν, χλεύαζαν και επιτίθονταν στους κομμουνιστές, που αρνούνταν να γίνουν το δεκανίκι της πολιτικής τους.
Τα
χρόνια πέρασαν και οι «καλύτερες μέρες» δεν βρήκαν δρόμο να έρθουν. Αντίθετα,
ήρθαν ακόμα χειρότερες για τους εργάτες και το λαό, και πιο γρήγορα για αυτούς
που «έκαναν υπομονή» και δεν δημιουργούσαν «προβλήματα». Τα παχιά λόγια με τον
καιρό ξεχάστηκαν και οι ελπίδες του λαού ξέφτισαν στα χέρια των «σωτήρων» του
που έγιναν οι δήμιοί του. Το σκηνικό σάπισε και βρωμάει. Οι πρωταγωνιστές
άλλαξαν, μα το «σενάριο», κάτι σαν τον κακό και τον καλό μπάτσο, παρέμεινε το
ίδιο. Ο ένας, πάλι, με φοβερίζει. Ο άλλος μια με καλοπιάνει και δυο με
«προειδοποιεί». Με τα ίδια σχεδόν «επιχειρήματα» και πανομοιότυπη ρητορική,
όπως τότε. Ξεκίνησε από την «ενότητα της Αριστεράς» και κατέληξε να με
κατηγορεί ότι δεν βλέπω ―πέρα από τη μύτη μου― την «ιστορική ευκαιρία» η
«Αριστερά» να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο. Με εκβιάζει και με απειλεί ότι αν
χαθεί αυτή η «ευκαιρία» θα είμαι υπόλογος απέναντι στο λαό γιατί, λέει, θα έχω
υπογράψει μια νέα «Βάρκιζα». Ας έχασα τη δουλειά μου γιατί αρνήθηκα να υπογράψω
ατομική σύμβαση. Ας απολύθηκα γιατί αρνήθηκα να δουλέψω Κυριακή. Ας σύρθηκα στα
δικαστήρια γιατί συμπαραστάθηκα στον αγώνα των συναδέλφων μου…
Διαβάστε τη συνέχεια στο ΑΤΕΧΝΩΣ (κλικ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου