Ανασκόπηση βδομάδας: Εξελίξεις που πρέπει να προβληματίσουν

Associated Press

Σ' ένα ουκρανικό τηλεοπτικό κανάλι, το «Hromadske», που στους χρηματοδότες του φιγουράρουν οι πρεσβείες των ΗΠΑ και της Ολλανδίας, καθώς και το ίδρυμα Σόρος, ένας αναλυτής δήλωσε ανοιχτά: «Πρέπει να εκτελεστούν 1,5 εκατομμύριο (σ.σ. ρωσόφωνοι) στο Donbass». Στο Τελ Αβίβ η κυβέρνηση Νετανάχιου παίρνει όλα τα ανάλογα μέτρα που απαιτούνται για να δοθεί η περίφημη «Τελική Λύση» σε βάρος των Παλαιστινίων. Ο όρος ανασύρεται κατευθείαν από τη φιλολογία των ναζί και είναι αποκαλυπτικό το γεγονός ότι όλο και πιο συχνά χρησιμοποιείται σ' αυτό ή το άλλο μέτωπο, όπου οι ιμπεριαλιστές αποφασίζουν να «τελειώνουν» μ' αυτές ή τις άλλες αντιστάσεις.

Διόλου άσχετη με τις παραπάνω εξελίξεις είναι η είδηση ότι σε προχωρημένο στάδιο βρίσκονται οι συζητήσεις ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και τις ΗΠΑ για την εγκατάσταση στο Καστέλι Ηρακλείου αμερικανικής βάσης μη επανδρωμένων αεροσκαφών. Η συγκυβέρνηση, δρώντας με βάση τους στόχους του ελληνικού κεφαλαίου για πιο ενεργό συμμετοχή στο μοίρασμα των αγορών, εμπλέκει βαθύτερα το λαό στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τις αντιθέσεις, σε μια περίοδο μάλιστα που οι πολεμικές συρράξεις κλιμακώνονται στην ευρύτερη γειτονιά μας. Η παραπέρα εμπλοκή της χώρας δικαιολογείται από την κυβέρνηση με την επίκληση των «συμβατικών υποχρεώσεων» της χώρας προς το ΝΑΤΟ.

Οι εικόνες της Λιβύης, που καίγεται τρία σχεδόν χρόνια μετά τον «εκδημοκρατισμό» της, με τη συμμετοχή και της ελληνικής κυβέρνησης, των σφαγμένων παιδιών της Γάζας, των πόλεων που ισοπεδώνονται στη Συρία, των φασιστών, που με τη στήριξη ΗΠΑ και ΕΕ κυβερνούν και σκοτώνουν στην Ουκρανία, των συγκρούσεων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, πρέπει να προβληματίσουν το λαό. Ο πόλεμος είναι το μέσο για να λύνουν τις διαφορές τους όταν οι ανταγωνισμοί οξύνονται στο έπακρο και το μάρμαρο το πληρώνουν πάντα οι λαοί.

Ο λύκος δεν μπορεί να φυλάει τα πρόβατα

Το Κυπριακό είναι άλλη μια κλασική περίπτωση διεθνούς ζητήματος, αφού πρόκειται για ζήτημα εισβολής και κατοχής του 37% του νησιού από ξένη δύναμη, που αποδεικνύει ότι δεν μπορεί να υπάρξει λύση υπέρ των λαϊκών δυνάμεων εντός των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και οργανισμών. Διαψεύδονται και διάφοροι αστοί και οπορτουνιστές που έσπερναν αυταπάτες ότι ο κυπριακός λαός με την ένταξη στην ΕΕ δήθεν θα ωφελούνταν και θα λυνόταν και η «εθνική υπόθεση». Ακριβώς το αντίθετο συνέβη. Αποδεικνύεται ότι τα λαϊκά κινήματα δεν μπορούν να αποτρέψουν τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς με «παρεμβάσεις σε ευρωπαϊκούς και διεθνείς» οργανισμούς του καπιταλισμού αλλά μόνο με πάλη ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου σε κάθε κράτος, με πάλη για έξοδο από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, τις καπιταλιστικές διακρατικές ενώσεις. Είναι χίμαιρα να πιστεύουν οι εργαζόμενοι ότι με διαβουλεύσεις ή, πολύ περισσότερο, με μια κυβερνητική εναλλαγή, εντός όμως των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, είναι δυνατόν να αποτραπούν οι συγκρούσεις και οι πόλεμοι, να επιλυθούν οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.

Τα κροκοδείλια δάκρυα διαφόρων για τα σκοτωμένα και ακρωτηριασμένα παιδιά της Παλαιστίνης δεν μπορούν να κρύψουν ότι αυτοί που κλαίνε είναι οι ίδιοι που οπλίζουν το δολοφονικό χέρι του ισραηλινού κράτους. Η ισραηλινή κυβέρνηση έχει την ολόπλευρη στήριξη των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ. Το υπουργείο Αμυνας των ΗΠΑ ενέκρινε τον ανεφοδιασμό του ισραηλινού στρατού. Η ΕΕ και οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της, ανάμεσά τους και η ελληνική, αναβαθμίζουν συστηματικά τις πολιτικές, οικονομικές, εμπορικές και στρατιωτικές τους σχέσεις με το Ισραήλ και διεξάγουν κοινές στρατιωτικές ασκήσεις. Εξισώνουν τους θύτες και τα θύματα. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με τα απαράδεκτα ψηφίσματά του, πρωτοστατεί στην αθώωση των ισραηλινών εγκλημάτων, βάζει στη θέση του κατηγορουμένου τον παλαιστινιακό λαό και το δίκαιο αγώνα του.

Το δίκιο είναι και αυτό ταξικό

Οι «κροκόδειλοι» δεν έλειψαν και στο θέμα με την απόφαση του δικαστηρίου για τους μετανάστες της Μανωλάδας, που πυροβολήθηκαν από τους επιστάτες των φραουλάδων. Πολλοί αυτοί που έκλαψαν, λίγοι αυτοί που έδειξαν ότι σε μια ακόμα αντιπαράθεση των εργαζομένων με την εργοδοσία, η οποία μάλιστα αφορά εγκληματική ενέργεια σε βάρος τους, η Δικαιοσύνη, όπως τις περισσότερες φορές έτσι και τώρα, στάθηκε απέναντι στην εργατική τάξη, επιβεβαιώνοντας τον ταξικό χαρακτήρα της. Η πρόκληση γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, επειδή η κατάπτυστη δικαστική απόφαση αφορά μετανάστες εργάτες γης, που βγάζουν το μεροκάματο σε απαράδεκτες συνθήκες δουλειάς και διαβίωσης, προκειμένου να μεγαλώνει το κέρδος των μεγαλοφραουλάδων της περιοχής, που κάνουν ταυτόχρονα και εξαγωγές. Με τις πλάτες, ακόμα και με το αίμα αυτών των «κολασμένων» χτίζεται η ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα, που ιεραρχείται ψηλά από την κυβέρνηση, στη μετά την κρίση εποχή.

Σ' αντίθεση με όσους εξαντλούν την ευαισθησία τους στο κλάμα, το ταξικό εργατικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, συνεχίζει τις παρεμβάσεις του για την οργάνωση αυτών των εργατών, αποκαλύπτει ότι «Μανωλάδες» υπάρχουν σε όλη τη χώρα, ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας. Στελέχη του ΚΚΕ και συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ δέχτηκαν απειλές και επιθέσεις από μπράβους των κάθε είδους «φραουλάδων». Οι μετανάστες αντιμετωπίζονται ως φτηνή εργατική δύναμη, εύκολα χειραγωγήσιμη, λόγω του φόβου και των απειλών για απέλαση, αφού το αστικό κράτος σκόπιμα τους κρατάει σε ομηρία. Αξιοποιούνται από την εργοδοσία για να ρίξει συνολικά τα μεροκάματα και τις απαιτήσεις της εργατικής τάξης. Ο ρόλος των μεταναστών στην ανασύνταξη και την ανάπτυξη του κινήματος σε ταξική κατεύθυνση είναι σημαντικός. Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, το «ο θάνατός σου, η ζωή μου» δεν είναι λύση. Αντίθετα, κάνουν την εργοδοσία να τρίβει τα χέρια της. Η δύναμη των εργατών, Ελλήνων και μεταναστών, βρίσκεται στην κοινή δράση ενάντια στον ίδιο αντίπαλο: Τους καπιταλιστές και την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντά τους.

Συμφωνούν στο δρόμο, διαφωνούν στον τιμονιέρη

Η παραπέρα στήριξη των εγχώριων βιομηχάνων βρέθηκε στο επίκεντρο διευρυμένης υπουργικής σύσκεψης που έγινε στο Μέγαρο Μαξίμου, υπό τον πρωθυπουργό, Αντ. Σαμαρά, και τη συμμετοχή του προεδρείου του ΣΕΒ. Συζητήθηκε το ζήτημα των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων, καθώς και τα θέματα της παραπέρα μείωσης του «ενεργειακού κόστους» και συνολικότερα του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους (π.χ., εργοδοτικές εισφορές) των βιομηχάνων και η παραπέρα μείωση στη φορολογία των επιχειρηματικών ομίλων. Ολα αυτά, δηλαδή, που ήδη σπεύδει να ικανοποιήσει η κυβέρνηση, με την αξιωματική αντιπολίτευση και πάλι να διαφωνεί για το ποιος είναι ικανότερος να ικανοποιήσει τα αιτήματα των βιομηχάνων: Η ίδια ή το κυβερνητικό δίδυμο;

Τέτοιου τύπου καυγάς, για τη διαχείριση, στήθηκε και με αφορμή τις εξελίξεις στην Αργεντινή. Πρόκειται για κοκορομαχία. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε στην ανάγκη να υποστηρίξει το μοντέλο που ακολούθησε η Αργεντινή, ενώ, από την πλευρά τους, τα κόμματα της συγκυβέρνησης υποστηρίζουν υποκριτικά ότι οι εξελίξεις στην Αργεντινή επιβεβαιώνουν τη δική τους επιλογή. Και τα δύο έχουν συγκεκριμένα αποτελέσματα και τα βιώνουν καθημερινά ευρύτερα λαϊκά στρώματα, δηλαδή συνθήκες φτώχειας, εξαθλίωσης, επιδείνωση της θέσης της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, συνθήκες οι οποίες, βεβαίως, δεν είναι προσωρινές. Το παράδειγμα της Αργεντινής όντως είναι χρήσιμο για τα λαϊκά στρώματα. Αποδεικνύει πως με όποιο μείγμα διαχείρισης, μέσα στον καπιταλιστικό δρόμο, αυτός που χρεοκοπεί καθημερινά είναι ο λαός. Και αυτό δε θα αλλάζει όσο οι ανάγκες του μπαίνουν στο «στενό κορσέ» του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που εξασφαλίζει τα συμφέροντα των λίγων, των μονοπωλιακών ομίλων.

Ο καυγάς δε γίνεται για τα «δεντράκια»

Ο νόμος για τα δάση είναι συνέχεια μιας σειράς νομοσχεδίων που αφορούν την οργάνωση του χώρου και της γης, όπως το Χωροταξικό που συζητήθηκε πρόσφατα και το Ρυθμιστικό που επίσης συζητήθηκε. Στο σύνολό της αυτή η νομοθεσία στοχεύει ώστε ο χωροταξικός σχεδιασμός να υπηρετεί καλύτερα το νέο αναπτυξιακό μοντέλο που έχει προσδιορίσει η αστική τάξη με βάση τα συμφέροντά της: Τη μετατροπή, δηλαδή, της Ελλάδας σε κόμβο ενεργειακό και διαμετακομιστικό, την ανάπτυξη της τουριστικής δραστηριότητας, την αξιοποίηση του εγχώριου ορυκτού πλούτου, την ενίσχυση της ναυτιλίας και, βεβαίως, του χρηματοπιστωτικού τομέα. Βεβαίως, αυτό το αναπτυξιακό μοντέλο δεν παίρνει υπόψη του τις τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες οι οποίες καταστρέφονται, ακριβώς γιατί δε διασφαλίζουν μια αντίστοιχη κερδοφορία στους επιχειρηματικούς ομίλους.

***

Η βδομάδα που πέρασε άφησε πίσω της δύο εκκρεμότητες: Τη Δευτέρα, 4 Αυγούστου, λήγει η προθεσμία για την υποβολή αιτήσεων όσων γονιών πληρούν τα κριτήρια ώστε τα παιδιά τους να γίνουν δεκτά σε παιδικούς και βρεφονηπιακούς σταθμούς που χρηματοδοτούνται από το ΕΣΠΑ. Πάρα πολλοί θα μείνουν εκτός και θα χρειαστεί να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη. Στις 6 Αυγούστου, θα ψηφιστεί το «πολυνομοσχέδιο» που είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της πλουτοκρατίας. Οι διατάξεις του αποτελούν τροχιοδεικτικές βολές για τις ανατροπές που έρχονται το φθινόπωρο. Το «πολυνομοσχέδιο» περιλαμβάνει συνολικά 232 άρθρα, τα περισσότερα εκ των οποίων αφορούν τον «εκσυγχρονισμό» του πλαισίου με το οποίο καταρτίζονται και υπογράφονται οι δημόσιες συμβάσεις. Εξαφανίζει τους «μικρούς» του χώρου και ενισχύει τους μεγάλους ομίλους. Περιέχει, επίσης, νέες σοβαρές ανατροπές και για τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα.

Ριζοσπάστης