Tιμάμε τον Λένιν βοηθώντας τους εαυτούς μας

Η καρδιά του Βλαντιμίρ Ιλίτς Ουλιάνοφ, του Λένιν, σταμάτησε να χτυπάει στις 21 Ιανουαρίου 1924, στις εφτά παρά δέκα το πρωί. «Ο χρόνος αυτός είδε όσα δεν βλέπουν χρόνια εκατό » έγραφε ο Μαγιακόφσκι. Και η μέρα αυτή στους αιώνες σαν παράδοση θλιμμένη θα περάσει. «Ωστόσο ο Λένιν και τώρα είναι πιο ζωντανός και από τους ζωντανούς» στο μυαλό και την καρδιά των χιλιάδων που παλεύουν για τα υψηλότερα ιδανικά που έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα. Τις κομμουνιστικές αρχές και επιδιώξεις. Για τον κόσμο που ο καθένας θα προσφέρει σύμφωνα με τις δυνατότητές του και θα ζεί σύμφωνα με τις ανάγκες του.

Γεννήθηκε στη πόλη Σιμπίρσκ στις 22 Απριλίου 1870. Ήταν το τέταρτο στη σειρά παιδί από τα οκτώ που απέκτησαν οι γονείς του. Ο πατέρας του, Ιλία Ουλιάνοφ ήταν καθηγητής και η μητέρα του ήταν κόρη γιατρού με πλατιές γνώσεις και είχε αποκτήσει δίπλωμα δασκάλας. Η αδελφή του Λένιν έγραψε στις αναμνήσεις της πώς το οικογενειακό περιβάλλον ήταν ευνοϊκό για την ανάπτυξη του μυαλού και την διαμόρφωση του χαρακτήρα των παιδιών. Τα παιδικά χρόνια του Βλαντιμίρ Ίλιτς και των αδελφών του ήταν πολύ φωτεινά και ευτυχισμένα. Όμως στο Σιμπίρσκ που μεγάλωνε ο Λένιν, που βρισκόταν στις όχθες του Βόλγα, ο λαός βρισκόταν σε άθλια κατάσταση και η ληστρική εκμετάλλευση ήταν χωρίς προηγούμενο. Ήταν τότε πού όπως λέει ο Τολστόι εκατό εκατομμύρια χωρικοί χρόνο με τον χρόνο γινόντουσαν φτωχότεροι και έτσι η πείνα στην ύπαιθρο είχε γίνει φυσιολογικό φαινόμενο. Ήταν τότε που, όπως έγραφε ο Τολστόι, το 1/3 της Ρωσίας είχε τεθεί υπό αυστηρή επιτήρηση από τα όργανα του Τσάρου. Δηλαδή ήταν εκτός νόμου. Και έτσι ο νεαρός Λένιν αντίκρισε μαζί με την ατελείωτη φτώχεια του λαού του και την αμείλικτη τρομοκρατία που στα 1881, όταν ήταν έντεκα χρονών, είχε γίνει αφόρητη έχοντας πάρει πρωτοφανής διαστάσεις, ύστερα από την δολοφονία του Τσάρου Αλέξανδρου του 2ου από τους ναροντνικούς, που εκείνα τα χρόνια ήταν αγρότες με μικροαστική ιδεαλιστική ιδεολογία εχθρική βασικά με τον Μαρξισμό που αποτελούσαν εμπόδιο για την ανάπτυξη και την διάδοση του επιστημονικού σοσιαλισμού και του εργατικού κινήματος. Ναροντνικός ήταν και ο μεγαλύτερος αδελφός του Λένιν, ο Αλεξάντρ ο οποίος απαγχονίστηκε το 1887, με ακόμα τέσσερις συντρόφους του στο φρούριο Σλίσελμπουργκ επειδή συμμετείχε στην προετοιμασία απόπειρας δολοφονίας κατά του τσάρου Αλέξανδρου του 3ου. Η εκτέλεση του αδελφού του ήταν αυτό που σφράγισε την απόφαση του να ακολουθήσει τον δρόμο της επανάστασης. Που τον τράβηξε μέχρι το τέλος των ημερών του.

O Λένιν τελείωσε το γυμνάσιο και γράφτηκε στο πανεπιστήμιο του Καζάν. Εκεί προσχώρησε σε ένα μαρξιστικό κύκλο φοιτητών και άρχισε την επαναστατική του δράση. Τότε όμως πιάστηκε και διώχτηκε από το πανεπιστήμιο. Έδωσε όμως τις πτυχιακές του εξετάσεις στη νομική σχολή του πανεπιστημίου της Πετρούπολης και πήρε το πτυχίο του με άριστα. Ήταν τότε η εποχή που ξεκίνησε την βαθιά μελέτη του Μαρξισμού ενώ είχε πια εγκατασταθεί στην Πετρούπολη. Ήταν το 1893 τοτε που  η βαθιά του μαρξιστική του γνώση, ασυνήθιστη και για την ηλικία του και για την εποχή του, μαζί με την αταλάντευτη πίστη του στην τελική νίκη του προλεταριάτου και το οργανωτικό του ταλέντο γρήγορα τον ανέδειξαν σε ηγέτη των Μαρξιστών της πόλης. Το 1895 κατάφερε να ενώσει τις Μαρξιστικές ομάδες της Πετρούπολης σε μία οργάνωση. Την ένωση αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης. Το έμβρυο του επαναστατικού κόμματος όπως έλεγε ο ίδιος. Εκείνη η ένωση σηματοδότησε την προετοιμασία του κόμματος νέου τύπου της εργατικής τάξης. Δώστε μας μια οργάνωση επαναστατών έλεγε τότε και θα αναποδογυρίσουμε τη Ρωσία. Για πρώτη φορά στη Ρωσία ο σοσιαλισμός ενώθηκε με την εργατική τάξη μέσα από εκείνη την επαναστατική ένωση. Από την δεκαετία του 1880 στη Ρωσία είχαν εμφανιστεί τα πρώτα μονοπώλια. Η Πετρούπολη ήταν ένα από τα βιομηχανικά κέντρα της Ρωσίας με συγκεντρωμένο μεγάλο αριθμό εργατών. Η Ένωση Αγώνα ρίχτηκε στη δράση με προκηρύξεις και μπροσούρες αποκαλύπτοντας στους εργάτες πώς η ζωή τους ήταν άθλια όχι επειδή η μοίρα τους το ήθελε ,αλλά επειδή ο καπιταλισμός είχε στη μία πλευρά του αμύθητα πλούτη για τους λίγους και αβάσταχτα βάσανα για τους πολλούς.

Ο Λένιν τελικά πιάστηκε από την τσαρική αστυνομία τον Δεκέμβριο του 1895 και φυλακίστηκε. Όμως και μέσα από τη φυλακή δεν σταμάτησε την επαναστατική του πάλη. Συνέχισε να βοηθά την ένωση αγώνα ενώ μέσα στη φυλακή έγραψε την μπροσούρα για τις απεργίες και την προκήρυξη στην τσαρική κυβέρνηση με την οποία ξεσκέπαζε την αγριότητα και την αυθαιρεσία του καθεστώτος των τσάρων. Μάλιστα χρησιμοποιώντας γάλα έγραψε ανάμεσα στις γραμμές ενός ιατρικού βιβλίου ένα σχέδιο προγράμματος του κόμματος. Στη φυλακή ο Λένιν έμεινε 14 μήνες και στη συνέχεια τον Φεβρουάριο του 1897 εξορίστηκε στην ανατολική Σιβηρία. Το 1898 συνήλθε στο Μίνσκ το ιδρυτικό συνέδριο του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και ο Λένιν παρότι βρισκόταν στη Σιβηρία βρήκε τρόπο να συμμετάσχει και συμφώνησε με τα κυριότερα σημεία του μανιφέστου του κόμματος που ενέκρινε εκείνο το συνέδριο. Αμέσως μετά όμως συνελήφθη όλη η κεντρική επιτροπή του κόμματος και έτσι σταμάτησε σε εκείνη τη φάση η δημιουργία ενιαίας οργάνωσης του κόμματος. Ανάμεσα σε εκείνα τα χρόνια ο Λένιν έγραψε δύο βιβλία. Το «Τι είναι “οι φίλοι του λαού” και πώς αγωνίζονται ενάντια στους σοσιαλδημοκράτες», μέσα από τις σελίδες του οποίου έδωσε ένα δυνατό ιδεολογικό κτύπημα στους Ναροντνίκους και διατύπωσε για πρώτη φορά τη θέση για την επαναστατική συμμαχία εργατών και αγροτών. Την ίδια εποχή έγραψε και το έργο του «Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία» μέσα από το οποίο άνοιξαν οι δρόμοι της συνένωσης της επαναστατικής θεωρίας με το επαναστατικό κίνημα.

Ο Λένιν όταν επέστρεψε από την εξορία το 1900 αναχώρησε για την Ελβετία όπου έζησε ως πολιτικός εξόριστος. Εκεί ήρθε σε επαφή με την ομάδα απελευθέρωση της δουλειάς τις οποίας ήταν μέλη ο Πλεχάνοφ, ο Άξελροντ και η Βέρα Ζασούλιτς. Τότε εκδόθηκε η θρυλική εφημερίδα Ίσκρα. Ο Λένιν επεξεργάστηκε όλο το σχέδιο της έκδοσης. Το πρώτο φύλλο της Ίσκρα που σημαίνει σπίθα κυκλοφόρησε στο εξωτερικό τον Δεκέμβριο του 1900. Στον υπότιτλο έγραφε πώς «από την σπίθα θα ανάψει η φλόγα». Τον Μάρτιο του 1902 κυκλοφόρησε, στη Στουτγκάρδη, το βιβλίο «Τι να κάνουμε». Ο Λένιν με αυτό το έργο στρεφόταν κατα του οπορτουνισμού μέσα στο παγκόσμιο σοσιαλδημοκρατικό κίνημα και ενάντια στη ρωσική παραλλαγή του, τον οικονομισμό. Αποκάλυψε τα ιδεολογικά αίτια του οπορτουνισμού και απέδειξε ότι υποκλίνεται μπροστά στο αυθόρμητο, μειώνει τη σπουδαιότητα του συνειδητού και διαδίδει την αστική ιδεολογία μέσα στο εργατικό κίνημα.Το 1903 πραγματοποιήθηκε το δεύτερο συνέδριο του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Ο Λένιν ήρθε σε σύγκρουση με τις οπορτουνιστικές αντιλήψεις και για πρώτη φορά ενσωματώθηκε στο πρόγραμμα σοσιαλδημοκρατικού κόμματος η διεκδίκηση της σοσιαλιστικής επανάστασης και της δικτατορίας του προλεταριάτου. Σε εκείνο το συνέδριο κάτω από την ιδεολογική παρέμβαση και την καθοδήγησή του ιδρύθηκε στην ουσία το κόμμα των μπολσεβίκων οι οποίοι διαχωρίστηκαν οργανωτικά, ιδεολογικά και πολιτικά απο τους μενσεβίκους. Τον Μάιο του 1904 έγραψε το έργο του «Ένα βήμα μπρος δύο βήματα πίσω » με το οποίο διατύπωσε της οργανωτικές αρχές του κόμματος. Τον Ιούνιο του 1905 έγραψε τις «Δύο τακτικές της σοσιαλδημοκρατίας στη δημοκρατική επανάσταση» βάζοντας τις βάσεις της επαναστατικής τακτικής του κόμματος. Σε αυτό το έργο ο Λένιν ανέπτυξε τη θεωρία της επανάστασης που γίνεται όχι μόνο από το προλεταριάτο αλλά σε συμμαχία με το σύνολο των εργαζομένων και είναι μια πρώτη προσπάθεια στην εποχή του ιμπεριαλισμού και στη καθυστερημένη Ρωσία να λυθούν ζητήματα της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Η επαναστατική φλόγα άναψε τον Δεκέμβριο του 1905 όταν ξέσπασε η πρώτη Ρωσική επανάσταση. Τότε ο Λένιν επέστρεψε στη Ρωσία. Η επανάσταση ηττήθηκε μέσα σε λουτρό αίματος από το τσαρικό καθεστώς. Αναγκάστηκε να πάρει ξανά τον δρόμο της εξορίας και τον Ιανουάριο του 1908 έφτασε στη Γενεύη. Τη Ρωσία θα την ξανάβλεπε το Απρίλιο του 1917 λίγο πριν ξεσπάσει η Οκτωβριανή επανάσταση. Το 1909 έγραψε το « Υλισμός και εμπειριοκριτικισμός» μέσα από το οποίο ανάπτυξε την μαρξιστική φιλοσοφία και γενίκευσε από την άποψη του διαλεκτικού υλισμού κάθε τι που οι φυσικές επιστήμες είχαν κατακτήσει από τον θάνατο του Ένγκελς και μετά. Παράλληλα συνέχιζε ακούραστα την επαναστατική δράση καταβάλλοντας εκείνη την περίοδο επίμονες προσπάθειες για την δημιουργία επαναστατικού κόμματος νέου τύπου. Εκείνες οι προσπάθειες απέδωσαν την Συνδιάσκεψη της Πράγας το 1912 κατά την διάρκεια της οποίας αποπέμφθηκαν οι ρεφορμιστές Μενσεβίκοι και σχηματίστηκε το μπολσεβίκικο κόμμα. Την ίδια χρονιά ιδρύθηκε η Πράβδα και ο Λένιν έφυγε από το Παρίσι για να εγκατασταθεί στην Κρακοβία της Πολωνίας για να βρίσκεται κοντά στη Ρωσία και να καθοδηγεί πιο άμεσα την επαναστατική διαδικασία. Εκεί τον βρήκε και το ξέσπασμα του πρώτου ιμπεριαλιστικού μακελειού. Ο Λένιν συνελήφθη από την αυστριακή αστυνομία ωστόσο αφέθηκε ελεύθερος λίγο αργότερα και τότε εγκαταστάθηκε στην Ελβετία. Επεξεργάστηκε τη τακτική του κόμματος πάνω στα ζητήματα του πολέμου ενώ γράφει το « Iμπεριαλισμός τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού» με το οποίο αποδεικνύει ότι ο Ιμπεριαλισμός είναι καπιταλισμός που σαπίζει και ότι ο κόσμος βρίσκεται στις παραμονές σοσιαλιστικής επανάστασης. Κατά την διάρκεια του πολέμου ο Λένιν διατύπωσε το συμπέρασμα ότι η νίκη του σοσιαλισμού είναι δυνατή σε μία χώρα και διατύπωσε την θεωρία του αδύνατου κρίκου στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Παράλληλα στιγμάτισε αμείλικτα την ασυνέπεια των ρεφορμιστών της δεύτερης διεθνούς που τάχθηκαν υπέρ της ανθρωποσφαγής, σαν προδότες της υπόθεσης του Προλεταριάτου.

Ο πόλεμος και οι συνέπειες που είχε στη Ρωσία επιτάχυναν την πανεθνική κρίση και έτσι ο Τσαρισμός, άρρωστος από καιρό, πέθανε τον Φεβρουάριο του 1917 κάτω από τα κτυπήματα των μαζών που επαναστάτησαν. Τότε ο Λένιν μπήκε στη Ρωσία και έφτασε στη Πετρούπολη στις τρεις Απριλίου εκείνης της χρονιάς. Με την άφιξη του στην Πετρούπολη ο Βλαντιμίρ Ιλίτς διατύπωσε τις περίφημες «Θέσεις του Απρίλη». Πρόκειται για τα νέα καθήκοντα των μπολσεβίκων, στις συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά την επανάσταση του Φλεβάρη. Για το Κόμμα των Μπολσεβίκων – σε ό,τι αφορά τη στάση του απέναντι στον πόλεμο και για όσο διάστημα η εξουσία θα βρίσκεται στα χέρια της αστικής τάξης – είναι απαράδεκτη οποιαδήποτε υποχώρηση απέναντι στον “επαναστατικό αμυνιτισμό”. Η ιδιομορφία της στιγμής στη Ρωσία συνίσταται στο πέρασμα από το πρώτο στάδιο της επανάστασης, που έδωσε την εξουσία στην αστική τάξη, στο δεύτερο στάδιο, που θα δώσει στο προλεταριάτο. Καμιά υποστήριξη στην προσωρινή κυβέρνηση. Όχι κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ύστερα από την εμφάνιση των σοβιέτ η επιστροφή στην κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι βήμα προς τα πίσω. Κατάργηση της αστυνομίας, του στρατού και της κάστας των δημοσίων υπαλλήλων. Δήμευση της γης των τσιφλικάδων. Συγχώνευση όλων των τραπεζών σε μια μεγάλη. Πέρασμα στον έλεγχο της κοινωνικής παραγωγής και της διανομής των προϊόντων από τα σοβιέτ των εργατών βουλευτών. Τα οξυμένα κοινωνικα προβλήματα είναι αδύνατο να λυθούν απο την αστική κυβέρνηση που συνεχίζει τον πόλεμο και εντείνει την εκμετάλευση. Οι μπολσεβίκοι θέτουν την σοσιαλιστική επανάσταση στην ημερήσια διάταξη. Άμεσος στόχος η ανατροπή της αστικής κυβέρνησης και το πέρασμα όλης της εξουσίας στα Σοβιέτ. Επιδιώκουν το κίνημα των Σοβιέτ να αγκαλιάσει όλη τη Ρωσία. Να κερδίσουν την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και να απομονωθούν οι μενσεβίκοι και οι εσέροι.

Τον Ιούλιο ξεσπούν ταραχές και ο Κερένσκι, που είχε γίνει στο μεταξύ πρωθυπουργός, θεωρεί υπεύθυνους τους Μπολσεβίκους και τους καταδιώκει. Στηρίζεται ανοικτά στον στρατό και διορίζει αρχιστράτηγο τον αντιδραστικό στρατηγό Κορνίλοφ. Εκδίδονται εντάλματα σύλληψης για τα κυριότερα στελέχη, κλείνονται οι περισσότερες μπολσεβικές εφημερίδες και γίνεται απόπειρα να αφοπλιστούν οι επαναστατικές επιτροπές. Ο Λένιν καταφευγει στην Φιλανδία. Στα μέσα του Οκτωβρίου πέρασε τα σύνορα της Φιλανδίας όπου κρυβόταν και έφτασε στη Πετρούπολη. Λίγες μέρες αργότερα η κεντρική επιτροπή του κόμματος υιοθέτησε την πρόταση του Λένιν για ένοπλη επανάσταση. Ο Κορνίλωφ οργανώνει τελικά αντεπανάσταση για την επαναφορά στο θρόνο του Νικόλαου Β΄ , που βρίσκεται φυλακισμένος από τις 15 Μαρτίου.  Η λαϊκή κινητοποίηση συντρίβει το πραξικόπημα. Οι Μπολσεβίκοι μεταβάλλονται σε πρωταγωνιστές των πολιτικών πραγμάτων. Το Σεπτέμβριο κερδίζουν την πλειοψηφία στα Σοβιέτ της Πετρούπολης και της Μόσχας. Η αστική κυβέρνηση βρίσκεται πλέον σε αδιέξοδο. Είχαν περάσει κιόλας 8 μήνες απο την επανάσταση του Φεβρουαρίου. Σε αυτό το χρονικό διάστημα, οι μεγάλες μάζες της εργατικής τάξης και της φτωχής αγροτιάς συνειδητοποίούν μέσα από την πείρα τους και κάτω από την παρέμβαση των μπολσεβίκων, την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού. Κανένα από τα ζωτικά τους προβλήματα δεν μπορούσε να λυθεί χωρίς αυτόν. Η ένοπλη εξέγερση μπήκε στην ημερήσια διάταξη. Στις 7 Νοεμβρίου 1917 μια νέα εποχή άνοιξε την αυλαία της στον πλανήτη. Η Σοσιαλιστική επανάσταση της οποίας την αναγκαιότητα ο Λένιν και οι Μπολσεβίκοι δεν έπαψαν να επισημαίνουν είχε πραγματοποιηθεί. Κάτω από τις βολές του Αβρόρα χάραζε η τρομερότερη αυγή πάνω από τον πλανήτη.

Ο Λένιν αφιέρωσε τον εαυτό του ολόκληρο για την απόκρουση της αντεπανάστασης και της εισβολής της Αντάντ, για την σταθεροποίηση του σοβιετικού κράτους και την σοσιαλιστική οικοδόμηση. Όταν τελείωσε ο εμφύλιος πόλεμος ο Λένιν διήυθυνε όλη την προσπάθεια για την ανόρθωση της σοβιετικής οικονομίας και επεξεργάστηκε το σχέδιο του εξηλεκτρισμού. Έγραφε τον Ιούνιο του 1919, στο άρθρο του “η μεγάλη πρωτοβουλία” που είχε υπότιτλο «για τον ηρωισμό των εργατών στα μετόπισθεν, από αφορμή τα “Κομμουνιστικά Σάββατα”».

«Για να νικήσει, για να δημιουργήσει και να στερεώσει το σοσιαλισμό, το προλεταριάτο πρέπει να λύσει δυο καθήκοντα ή ένα διπλό καθήκον: Πρώτα να τραβήξει με τον απεριόριστο ηρωισμό του στον επαναστατικό αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο όλη τη μάζα των εργαζομένων και των εκμεταλλευομένων, να την τραβήξει, να την οργανώσει, να την καθοδηγήσει για την ανατροπή της αστικής τάξης και την πλήρη κατάπνιξη κάθε αντίστασης από μέρους της. Δεύτερο, να οδηγήσει όλη τη μάζα των εργαζομένων και των εκμεταλλευομένων, καθώς και όλα τα μικροαστικά στρώματα, στο δρόμο της νέας οικονομικής οικοδόμησης, στο δρόμο της δημιουργίας μιας νέας κοινωνικής σχέσης, μιας νέας πειθαρχίας στη δουλειά, μιας νέας οργάνωσης της δουλειάς, που να συνενώνει την τελευταία λέξη της επιστήμης και της καπιταλιστικής τεχνικής με τη μαζική συνένωση των συνειδητών δουλευτών, που δημιουργούν τη μεγάλη σοσιαλιστική παραγωγή».

Η τελευταία δημόσια ομιλία του ήταν στις 20 Νοεμβρίου 1922 στην γενική συνέλευση των σοβιετ της Mόσχας. Συνέχισε όμως να δημοσιεύει άρθρα και εργασίες. Η καρδιά που χώρεσε ολόκληρο το προλεταριάτο του πλανήτη έπαψε να χτυπάει στις 21 Ιανουαρίου 1924.

Ήταν το 1925 όταν σε ένα χωριό της σοβιετικής Ρωσίας οι κάτοικοι αποφάσισαν να μαζέψουν χρήματα για να φτιάξουν έναν αδριάντα του Λένιν γιατί έφτανε η πρώτη επέτειος από τον θάνατό του. Σε εκείνο το χωριό υπήρχε ένας τεράστιος βάλτος που ευθυνόταν για τους πυρετούς που βασάνιζαν εκείνους τους φτωχούς ανθρώπους και κυρίως τα παιδιά τους. Άρχισαν λοιπόν να μαζεύουν τα χρήματα για να φτιάξουν το μνημείο με το οποίο θα τιμούσαν τον Λένιν. Τότε ένας μπολσεβίκος έριξε μια ιδέα. Γιατί είπε με τα χρήματα που θα μαζευτούν να μην αγοράσουμε πετρέλαιο για να το ρίξουμε στον βάλτο και να σταματήσουμε τους ανθρωποκτόνους πυρετούς. Και να βάλουμε στον σταθμό του τραίνου μια μαρμάρινη πλάκα που να μνημονεύει αυτό το γεγονός ; Ότι δηλαδή τιμήσαμε τον Λένιν βοηθώντας τους εαυτούς μας και βοηθώντας τους εαυτούς μας τιμήσαμε τον Λένιν ; Έτσι έγινε. Και αυτό που έγινε έδειξε πόσο εκείνη οι απλοί άνθρωποι είχαν καταλάβει βαθιά τον λενινισμό.

Redflecteur