23 Γενάρη 1933: Η σφαγή των προλετάριων της Νάουσας - (Πόσο «άλλαξαν οι εποχές» από τότε;...)

"Ο ΝΕΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ", 25 Γενάρη 1933

Έξι εργάτες νεκροί και πολλοί βαριά τραυματισμένοι ήταν ο αιματηρός απολογισμός του συλλαλητηρίου των εργατών της Νάουσας στις 23 Γενάρη του 1933, που διαμαρτύρονταν για το πέταγμά τους στο δρόμο από τους μεγαλοκαρχαρίες εργοστασιάρχες Λαναρά και Κύρτση. Τρεις χιλιάδες ήταν οι εργάτες που συγκεντρώθηκαν μαζί με τις οικογένειές τους μπροστά στο δημαρχείο της πόλης ζητώντας ψωμί και δουλειά, για να πάρουν «απάντηση» τις σφαίρες από τα όπλα των χωροφυλάκων του κράτους των κεφαλαιοκρατών και του Βενιζέλου.

Μετά από  τη φορολόγηση της παραγωγής των εργοστασίων κλωστοϋφαντουργίας  της περιοχής από τον Δήμο Νάουσας,  οι εργοστασιάρχες Λαναράς και Κύρτσης κλείνουν τα εργοστάσιά τους πετώντας στο δρόμο 3 χιλιάδες εργάτες με τις οικογένειές τους. Ο δημαγωγός δήμαρχος Περδικάρης για να παραπλανήσει τον εργαζόμενο πληθυσμό διέδιδε πως τη φορολογία την επιβάλλει για να κατασκευάσει έργα «υπέρ του λαού». Από την άλλη πλευρά, οι βιομήχανοι Λαναράς και Κύρτσης «φόρτωναν» τις ευθύνες για το κλείσιμο των εργοστασίων στο δήμαρχο, εκβιάζοντάς τον να άρει τη φορολόγησή τους. Απευθύνονταν στους εργάτες λέγοντάς τους: «Αυτός ο κομμουνίζων δήμαρχος σας αποστερεί το ψωμί σας»! Με τον τρόπο αυτό έστρεφαν τον αγώνα των εργατών απλά απέναντι στο δήμαρχο, οι ίδιοι έμεναν στο απυρόβλητο  και παράλληλα δυσφημούσαν και τον κομμουνισμό. Μ’ ένα σμπάρο πολλά  τρυγόνια…

"Ο ΝΕΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ", 24 Γενάρη 1933

Ένα στοιχείο που έπαιξε σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις ήταν η αδυναμία των ταξικών οργανώσεων να ξεσκεπάσουν το ρόλο τόσο του δημάρχου όσο και των βιομηχάνων, με αποτέλεσμα  το συλλαλητήριο διαμαρτυρίας των εργατών να οργανωθεί από ανθρώπους έμπιστους των Λαναράδων. Το συλλαλητήριο ήταν τόσο έντεχνα οργανωμένο που κράτησε μόλις λίγα λεπτά της ώρας με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να μιλήσει από το βήμα κανένας ταξικά συνειδητοποιημένος εργάτης, κανένας κομμουνιστής.

Στη συνέχεια επιτροπή εργατών μπαίνει στο δημαρχείο για να επιδώσει το ψήφισμα της συγκέντρωσης στο δήμαρχο, ο οποίος αρνείται κάθε συζήτηση μαζί τους. Πριν καλά καλά  προλάβει η επιτροπή να αποχωρήσει, οι δυνάμεις της χωροφυλακής και του στρατού που είχαν περικυκλώσει τους συγκεντρωμένους εργάτες προσπαθούν να διαλύσουν τη συγκέντρωση. Οι εργάτες δεν υποχωρούν και τότε ο επικεφαλής αξιωματικός διατάσει «πυρ». Από τις σφαίρες των χωροφυλάκων (σύμφωνα με μαρτυρίες εργατών οι στρατιώτες δεν πυροβολούσαν στο ψαχνό) πέφτουν νεκροί τρεις συγκεντρωμένοι. Ο ίδιος ο δήμαρχος από το παράθυρο του δημαρχείου σημαδεύει με το πιστόλι του  και δολοφονεί τον εργάτη Σύρκο. Οι νεκροί είναι τέσσερις: Σταυρακίδης, εργάτης οικοδόμος, Ιωαννίδης, θερμαστής, Μερτζάνης, τσαγκάρης, και Σύρκος φτωχός βιοπαλαιστής. Τραυματίζονται βαριά άλλα δεκατρία άτομα.

"Ο ΝΕΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ", 26 Γενάρη 1933

Οι αρχές που οργάνωσαν την ανθρωποσφαγή για αντιπερισπασμό συλλαμβάνουν τον εργάτη Δημητριάδη με την κατηγορία ότι αυτός πυροβόλησε στη διαδήλωση και… προκάλεσε την αιματοχυσία! Την επόμενη μέρα πέθαναν από τα βαριά τραύματά τους άλλοι δυο εργάτες και ο αριθμός των δολοφονημένων φτάνει τους έξι. Τα γεγονότα της Νάουσας ξεσήκωσαν κύματα διαμαρτυριών σ' όλη την Ελλάδα.

"Ο ΝΕΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ", 25 Γενάρη 1933

Συνδέοντας τα γεγονότα της Νάουσας με το σήμερα, αξίζει να σημειώσουμε την ομοιότητα των «επιχειρημάτων» της άρχουσας τάξης και του πολιτικού προσωπικού της απέναντι στους εργάτες και τα λαϊκά στρώματα. «Κομμουνίζων» ο δήμαρχος, σύμφωνα με τους Λαναράδες τότε. Τελευταίο «σοβιετικό κράτος» η Ελλάδα, «κυριαρχία της Αριστερής αντίληψης»… στην οικονομία, στον τρόπο διακυβέρνησης, στο γράψιμο της ιστορίας…στα πάντα από τη μεταπολίτευση και μετά, σύμφωνα με τους σύγχρονους «Λαναράδες» και τα τσιράκια τους, σήμερα. Για να μένει ο καπιταλισμός και οι εκάστοτε διαχειριστές του στο απυρόβλητο και ταυτόχρονα να συκοφαντείται αισχρά ο σοσιαλισμός και οι καταχτήσεις του. Και ο εργάτης πάντα να βρίσκεται απέναντι, από κάτω, κακοπληρωμένος ή άνεργος, αναλώσιμη ύλη στις κρεατομηχανές του καπιταλιστικού κέρδους.

Όσο και αν κάποιοι σήμερα με επιμονή προτάσσουν απέναντι στους κομμουνιστές και το λαό το επιχείρημα πως «οι εποχές άλλαξαν»  (καλοπροαίρετα ή μη, δεν είναι το κύριο ζήτημα), η ιστορία και η ίδια η ζωή  αμείλικτα τους διαψεύδουν. Σε πείσμα των «εποχών» και των «καιρών» αυτά που αλλάζουν είναι τα ονόματα και οι τόποι. Οι πρακτικές, τα επιχειρήματα, η ουσία του συστήματος της εκμετάλλευσης παραμένουν… προκλητικά τα ίδια, όπως και η αναγκαιότητα για την ανατροπή του καπιταλισμού και το πέρασμα στην εργατική-λαϊκή εξουσία και το σοσιαλισμό.

(Κάνοντας "κλικ" πάνω στις εικόνες μεγεθύνονται.)

Πέμπτη 23 Γενάρη 2014.