«Το ψωμί του ναυτικού έχει εφτά φλούδες» (Μνήμη Αντώνη Αμπατιέλου)

ΚΛΕΙΝΟΥΝ τούτες τις μέρες εφτά χρόνια, που αποχαιρετίσαμε για πάντα τον αξέχαστο σύντροφο, τον Αντώνη Αμπατιέλο που δεκαετίες ολόκληρες τάχθηκε και υπηρέτησε συνειδητά το ναυτεργατικό, εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα. Που μέσα αλλά κι έξω από τα καράβια αναδείχτηκε σε ακούραστο οργανωτή και καθοδηγητή σκληρών και δύσκολων ταξικών αγώνων.

Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ήταν η θάλασσα, ήταν ο αγώνας. Ηταν ο κομμουνιστής ναυτεργάτης που αναμετρήθηκε με τα πιο ισχυρά οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Που άτρομος κι αποφασιστικός αντιπάλεψε την εφοπλιστική ασυδοσία και που μαζί με τους άλλους συντρόφους ανάγκασαν τους εφοπλιστές να υπογράψουν το 1942 την πρώτη συλλογική σύμβαση. Σημαντικό γεγονός που καταργούσε το καθεστώς του εργασιακού μεσαίωνα στα καράβια.

ΚΑΘΕ καλοκαίρι σταθερή αγαπημένη ρότα για πολλά χρόνια, η πατρώα γη, το νησί του η Κεφαλονιά, ώρες και μέρες συντροφικής αγάπης, κουβέντας ο τόπος, που εδώ κι εβδομήντα χρόνια ξεκίνησε η αγωνιστική ζωή του. Ηταν 18χρονος που μπήκε στην ΟΚΝΕ και στη συνέχεια στο ΚΚΕ. Τα προπολεμικά χρόνια και σχεδόν πάντα το Δεκαπενταύγουστο, έφταναν στο νησί τα εγγλέζικα καράβια, η αρμάδα της Μεσογείου, ύστερα από τα γυμνάσια. Οι Κεφαλονίτες ποτέ δε χώνεψαν αυτούς τους απρόσκλητους επισκέπτες... Ηξεραν πως πολλές φορές οι περιβόητοι αυτοί «προστάτες» είχαν ματώσει το νησί, άσβηστη η μνήμη για τους κρεμασμένους. Οι παππούδες έδειχναν συχνά τα δέντρα με τις κρεμάλες.

ΘΥΜΑΜΑΙ μια κουβέντα που πολλές φορές άκουσα να λένε στα σταφιδάλωνα οι ξωμάχοι, καθώς έβλεπαν τα πολεμικά να προβάλλουν στους Βαρδιάνους, το μικρό νησάκι στα νότια της Κεφαλονιάς και να καβατζάρουν τον Αϊ - Γιώργη και να «φουντάρουν» στην ορισμένη θέση τους. «Τα βουλιασμένα έφτασαν». Τα 'χανε σημαδέψει με του καιρού τα ξαφνικά ξεσπάσματα, που όταν ξέφταναν τέτοια μπουρίνια τους «σάρωνε» τη σοδειά τους. Κι έφερνε φτώχεια, απελπισία, Φυσικά τ' αρχοντολόγι του νησιού, όπως και στα χρόνια της «προστασίας», τους περίμενε κι είχε φιέστες μεγάλες στα σαλόνια ανοιχτά για κάθε λογής βίζιτες.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ του 1933. Ο εγγλέζικος στόλος θα φτάσει για την καθιερωμένη αυτή βίζιτα. Ο Αντώνης Αμπατιέλος που τότε ήταν γραμματέας της ΟΚΝΕ στο νησί, μαθαίνει πως ο στόλος θα πήγαινε στην Κίνα και ενεργώντας αποβάσεις θα ενίσχυε τον Τσαγκ Κάι Σεκ που πολεμούσε τον κινεζικό λαό και τον κόκκινο στρατό του. Γράφτηκε η προκήρυξη, μεταφράστηκε στα εγγλέζικα και τελικά τυπώθηκε στην Πάτρα κι όχι στο Αργοστόλι και τούτο για να μην το μάθει η Ασφάλεια. Οι προκηρύξεις, που καλούσαν τους Αγγλους ναύτες να μη χτυπήσουν τους Κινέζους εργάτες, μοιράστηκαν από τους νεολαίους στην πρώτη έξοδο που είχαν οι ναύτες. Ο Αγγλος ναύαρχος σκύλιασε. Εκανε τα παράπονά του στο νομάρχη κι ο διοικητής της Χωροφυλακής εξαπόλυσε κυνηγητό για να εντοπίσει τους «δράστες». Η Κεφαλονιά βροντοφωνούσε το σύνθημα που είχε ρίξει τότε το Κόμμα μας: «Κάτω τα χέρια από την Κίνα».

ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ σήμερα, ετούτη την ώρα, στην καλοκαιρινή παρουσία στο νησί μας, ολοζώντανος πάντα ο σύντροφος της θάλασσας, ο αγωνιστής, ο απλός και πανάξιος της ελληνικής ναυτοσύνης. Ζούσε του νησιού τη ζωή, τα βάσανα του κόσμου. Και κρατούσε κι απλή την κουβέντα με τον ξωμάχο της γης που μαζί του μοιραζόταν το κρασί του, τη θηνιάτικη μαυροδάφνη, αλλά και τη ρομπόλα που μοίραζε ακριβοδίκαια ανάμεσα στα δυο κρασιά την αγάπη του. Ο αξέχαστος σύντροφος που επίμονα μας έλεγε, μας θύμιζε την παλιά ρήση: «Το ψωμί του ναυτικού έχει εφτά φλούδες».

Νίκος ΚΑΡΑΝΤΗΝΟΣ

(Δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη - 28/7/2002)