Πλιάτσικο επί πτωμάτων, επί μιζών και «λαδωμάτων»

«Ο περί ου ο λόγος Υπουργός γνωρίζει δώδεκα τρόπους να προσπορίζεται χρήματα, εκ των οποίων ο τιμιότερος είναι η κλοπή…» (Εμμανουήλ Ροΐδης)

   Παρατήρηση πρώτη: «Μίζα», «ρουσφέτι», «μέσο», «δόντι», «διαπλοκή», «λάδωμα», «φακελάκι», «δωράκι», «βύσμα»... Περίεργο πράγμα. Πώς γίνεται να υπάρχει τέτοιο πλούσιο λεξιλόγιο, σε μια χώρα όπου βασιλεύει η «κάθαρση» και όπου οι εκάστοτε κυβερνώντες δεν αφήνουν τη διαφθορά σε χλωρό κλαρί;…

   Παρατήρηση δεύτερη: Χρηματιστήριο, κυκλώματα στα εξοπλιστικά, κυκλώματα παραδικαστικά, κυκλώματα παραεκκλησιαστικά, κότερα, Πανάγοι, κουμπάροι, Τομπούλογλου, Ζήμενς, αναψυκτήρια, Βατοπέδια, Τσουκάτοι, Μαντέληδες, Ακηδες κοκ. Περίεργο πράγμα. Πώς γίνεται να υπάρχει τόσο πλούσιο ρεπερτόριο, σε μια χώρα που κατά τα άλλα «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο»;…

   Παρατήρηση τρίτη: Πώς φτάσαμε ως εδώ; Να πώς φτάσαμε: «Εγώ απλώς προήδρευα». «Είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του» (Αντρέας Παπανδρέου). «Αυτή είναι η Ελλάδα». «Όποιος έχει στοιχεία να πάει στον εισαγγελέα» (Κώστας Σημίτης). «Το ξέρω ότι είναι μεγάλο το πρόβλημα της διαφθοράς. Είναι προτεραιότητά μου η καταπολέμησή της... Το ξέρετε κι εσείς ότι υπάρχουν επίορκοι υπάλληλοι που παραπέμπονται και δεν τιμωρούνται. Τι θέλετε να κάνω;» (Κώστας Καραμανλής).  Είτε κάποιες από αυτές τις φράσεις εκστομίστηκαν ευθέως από τα χείλη των παραπάνω πρωθυπουργών, είτε άλλες από αυτές απλώς τους αποδόθηκαν ή τους τις «χρέωσαν», ένα είναι σίγουρο: Όλες καταγράφηκαν στη συλλογική συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας ως μια «απόλυτη» αλήθεια. Μια αλήθεια που εμπεδώνεται από την καθημερινότητα. Μια καθημερινότητα μέσα από την οποία ο απλός πολίτης προσλαμβάνει τη σχέση πολιτικής εξουσίας - διαφθοράς ως αδιατάρακτη συνέχεια του πολιτικού συστήματος. Συνεπώς, προϋπόθεση για να πάψει το φαινόμενο της διαφθοράς να θεωρείται πολιτικά «κατοχυρωμένο», είναι να σπάσει η αδιατάρακτη συνέχεια του φθαρμένου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος που «κατοχυρώνει» τη διαφθορά. 

   Παρατήρηση τέταρτη:  Οι διαχειριστές της σήψης και της διαφθοράς δεν έχουν κανένα λόγο να αγγίξουν τη λυδία λίθο του προβλήματος της διαφθοράς. Οι βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στο σύστημα της λαμογιάς και της αρπαχτής αντιπαρέρχονται - με μια εμφανή προσπάθεια να την υποβαθμίσουν - την ταξική προσέγγιση του θέματος. Επιθυμούν να μας πείσουν ότι η γενεσιουργός αιτία για τα σκάνδαλα, τις μίζες, τη διαφθορά, τη συναλλαγή, τους εκβιασμούς, την αδιαφάνεια ανάγεται στην... ατελή φύση του ανθρώπινου είδους. Οι θεωρίες τους δεν έχουν αλλάξει και πολύ από την εποχή της αρχαίας Ρώμης. Τότε έλεγαν ότι η διαφθορά οφειλόταν στο γεγονός ότι οι δημόσιοι λειτουργοί φορούσαν ρούχα που είχαν… τσέπες. Βρήκαν, λοιπόν, ότι θα καταργήσουν τη διαφθορά επιβάλλοντας στους δημόσιους λειτουργούς να μην φορούν ρούχα με τσέπες για να μην έχουν που να βάζουν τα «δώρα» και ως εκ τούτου να μην δωροδοκούνται…

   Παρατήρηση πέμπτη:  Οι «Τσουκάτοι» και οι «Κάντες», οι υπουργοί και οι παρατρεχάμενοι, έχουν ευθύνη και ως πρόσωπα που αποδείχτηκαν «επίορκοι», αλλά  και ως φορείς συγκεκριμένων κομματικών μηχανισμών. Που λειτουργούν στο πλαίσιο συγκεκριμένων οικονομικών και πολιτικών δομών. Που υπηρετούν ένα συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα. Όσο, δε, μεγαλύτερο είναι το «νόμιμο» πλιάτσικο που συντελείται εις βάρος ενός λαού, από τα νόμιμα «χοτζέτια» των Βατοπεδίων και το νόμιμο ξεπούλημα των ναυπηγείων μέχρι το νόμιμο καθεστώς η Ελλάδα να είναι – μετά τις ΗΠΑ - η πρώτη (!) χώρα σε εξοπλιστικές δαπάνες στο ΝΑΤΟ (σσ: για αυτή την υπέροχη κατάσταση θα αναφερθούμε σε επόμενο σημείωμα), τόσο μεγαλύτερη είναι και η διαφθορά που συνοδεύει το (νόμιμο) πλιάτσικο. Πρόκειται για  νόμο ισοδύναμης ισχύος με το νόμο της βαρύτητας: Η διαφθορά στην πολιτική είναι το παράγωγο της πολιτικής της διαφθοράς. Και τα δυσώδη αποτελέσματά της, που εκδηλώνονται στο πολιτικό και κοινωνικό εποικοδόμημα, τόσο περισσότερο γιγαντώνονται όσο πιο σάπιο είναι το έδαφος του κοινωνικο-οικονομικού και πολιτικού συστήματος πάνω στο οποίο φυτρώνουν. Στη γλώσσα της επιστήμης, σήμερα, το σύστημα αυτό καλείται κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός.

   Παρατήρηση έκτη: Η σχέση της «Ζήμενς» με τα 4/5 των κρατών του ΟΗΕ που «λαδώνονταν» από την «Ζήμενς», η σχέση της «Ζήμενς» με το εγχώριο πολιτικό κατεστημένο που «λαδωνόταν» από την «Ζήμενς», η σχέση του πρώην ΓΓ του ΝΑΤΟ κ.Κλάες με τις μίζες για τα ελικόπτερα «Αγκόστα», η σχέση της Κομισιόν επί Σαντέρ με κάθε λογής μίζα που κυκλοφορούσε στην ευρωπαϊκή ήπειρο, η σχέση των τραπεζών με τις «off shore» και τη φυγάδευση κεφαλαίων σε «παρθένες νήσους», η σχέση των πολυεθνικών όπλων με μιζαδόρους και «δωρολήπτες» για να πουλούν την πραμάτεια τους στην Ελλάδα και παντού, είναι τυπικές καπιταλιστικές σχέσεις, που τα απόβλητά τους δε συνιστούν παρέκκλιση αλλά κανόνα λειτουργίας του συστήματος.

   Παρατήρηση έβδομη: Αυτό που με εκκωφαντικό τρόπο δηλώνει η διαφθορά είναι ο ηθικός ξεπεσμός μέρους του πολιτικού προσωπικού, που πρέπει και να ξεσκεπαστεί και να παταχτεί αμείλικτα. Αλλά, προσοχή: Πρόκειται για ηθικό ξεπεσμό στο πλαίσιο ενός κοινωνικο-οικονομικού μοντέλου, που η ανηθικότητά του, δηλαδή η παντοδυναμία του Δυνατού έναντι του αδύναμου, η υπεροχή, η ατιμωρησία, η αλαζονεία του πατρικίου έναντι του πληβείου, αποτελούν εξ αντικειμένου τον ακρογωνιαίο λίθο της ύπαρξής του. Ένα τέτοιο σύστημα, που έχει για προμετωπίδα του την «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο», συνιστά εκ προοιμίου θερμοκήπιο του εκμαυλισμού, της αλλοτρίωσης, της παγαποντιάς, της σήψης και της διαφθοράς.

   Παρατήρηση όγδοη: Τα λαμόγια είναι λαμόγια. Τα αρπακτικά είναι αρπακτικά. Και τα τρωκτικά είναι τρωκτικά. Και τους αρμόζει, σε προσωπικό, δικαστικό, κοινωνικό επίπεδο, κάθε ποινή, τιμωρία και καταισχύνη. Ταυτόχρονα, όμως: Το εύλογο και απολύτως δικαιολογημένο αίτημα της τιμωρίας των ενόχων για τα σκάνδαλα δεν πρέπει να συσκοτίζει και να θολώνει την κριτική ικανότητα εντοπισμού της πηγής των σκανδάλων. Και η πηγή των σκανδάλων ξεκινάει από τη βάση του συστήματος. Ενός συστήματος που έχει ως ευαγγέλιο όχι την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών, αλλά την «τίμια» και «νόμιμη» κλοπή της υπεραξίας που παράγει ο εργάτης. Ενός συστήματος, που στην είσοδο του βασιλείου του δεν υπάρχει η επιγραφή «συντροφικότητα», αλλά η επιγραφή «ανταγωνιστικότητα». Ενός συστήματος, που οικοδομημένο καθώς είναι να πατά επί πτωμάτων, δεν έχει καμία αναστολή να προωθεί τις υποθέσεις του επί μιζών και επί «λαδωμάτων».

  

Υστερόγραφο: Τα «παιδάκια» που χθες έπαιξαν τους «λαϊκούς αγωνιστές» έξω από το σπίτι του Γερμανού πρεσβευτή, το «δώρο» τους το πήραν; Ή μήπως οι «υπηρεσίες» για τις οποίες –εξ αντικειμένου- δουλεύουν έχουν και αυτές κεσάτια λόγω κρίσης; …

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ενικός