Θυμόμαστε Διδασκόμαστε Προχωράμε

Αυτές οι τρεις λέξεις κοσμούν το μνημείο του ολοκαυτώματος της Ξηροβρύσης στο Κιλκίς. Σε αυτά τα χωριά, έξω από το Κιλκίς, σημειώνονται διαδοχικές εκδηλώσεις τιμής και μνήμης κάθε χρόνο. Είναι το πέρασμα των ταγμάτων ασφαλείας που καίγανε χωριά, λεηλατούσαν και δολοφονούσαν άμαχο πληθυσμό με απίστευτη βαναυσότητα και βαρβαρότητα. Η φρίκη που σκόρπισαν οι ταγματασφαλίτες, θαρρείς και είναι πρόσφατες και νωπές, όχι μόνον στην μνήμη και στην ψυχή των επιζησάντων και των επιγόνων τους, αλλά και στην καθημερινή ζωή αυτών των πολύπαθων τόπων.

Τη Κυριακή 10/11/13, τιμήθηκαν οι αγωνιστές της Κοκκινιάς, αυτοί που δολοφονήθηκαν στις 19-11-1946 από το παρακράτος των δοσίλογων. Στο κοινοταφείο των αγωνιστών κατατέθηκαν στεφάνια από τοπικούς φορείς και από οργανώσεις της Αριστεράς.

Κατατέθηκαν, επίσης, από κατοίκους–συγγενείς των θυμάτων, λουλούδια από τους κήπους της γης της Κοκκινιάς, γη που ποτίστηκε όχι μόνο με ιδρώτα των δουλευτάδων της περιοχής αλλά και με το άλικο αίμα των αγωνιστών. Το «πέσατε θύματα, αδέλφια εσείς» και το «παρών» και «παρούσα» στην ανάγνωση των πεσόντων ήταν το αποκορύφωμα της σεμνής τελετής των κατοίκων της περιοχής και όλων των άλλων παρευρισκομένων.
Στη συνέχεια, οι συμμετέχοντες πορεύτηκαν προς την πλατεία, στον κεντρικό δρόμο της Κοκκινιάς, για να συναντήσουν το μνημείο του Κώστα Γαβριηλίδη, εκεί όπου οι δουλευτάδες αυτού του χωριού φρόντισαν να διαμορφωθεί κατάλληλα ο χώρος και να τοποθετηθεί σε περίοπτη θέση η προτομή του κ. Γαβρηιλίδη, αυτού του ξεχωριστού ηγέτη της αγροτιάς και του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας.
Στον χώρο αυτό, ο ανηψιός του κ. Γαβρηιλίδη, ο Μενέλαος Γαβρηιλίδης, εκφώνησε ένα μεστό λόγο προς τον αγωνιστή–θείο, που ήταν ένας από τους τόσους Γαβρηιλίδηδες που θυσιάστηκαν σ’ αυτό το χωριό, την Κοκκινιά, και είχε την χάρη των αγωνιστών της υπόθεσης του λαού και της πατρίδας.
ΞΗΡΟΒΡΥΣΗ
Την επόμενη Κυριακή 17/11/13, τιμήθηκαν στην Ξηρόβρυση οι 47 σφαγιασθέντες από την μανία των δωσίλογων ταγματασφαλιτών, καθώς επίσης οι πεσόντες, όπως οι 3 ΕΛΑΣιτες και ένας άμαχος πολίτης που αρνήθηκε να ακολουθήσει τα τάγματα ασφαλείας και δολοφονήθηκε απ’ αυτούς. Ο μακρύς κατάλογος συνεχίζεται με τα τρία άτομα που καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν από τα στρατοδικεία του εμφυλίου (1946-1949) και ο φόρος τιμής κλείνει με τους δεκαπέντε αντάρτες του δημοκρατικού στρατού Ελλάδας που πέσανε μαχόμενοι στον μοναρχοφασισμό και την αγγλοαμερικανική κατοχή.
Ο πολιτιστικός σύλλογος της Ξηρόβρυσης πρωτοστάτησε στην όλη διοργάνωση της εκδήλωσης. Εκεί, στο κέντρο της Ξηρόβρυσης, όπου στήθηκε ο μονόλιθος, όπως λέει ο αγωνιστής Ηλίας Μεταλλίδης, δηλαδή μια τεράστια μαρμάρινη επιτύμβια επιγραφή, για να μπορέσει να χωρέσει όλα αυτά τα άτομα της ανθρωποθυσίας που προαναφέρθηκαν, ηλικίας 3 ετών έως 73.
Ανάμεσά τους βρίσκεται πλήθος νέων γυναικών οι οποίες αφού βιάστηκαν, στην συνέχεια εκτελέστηκαν από τα ανθρωποειδή των ταγμάτων ασφαλείας. Ανθρωποειδή που η μετεμφυλιακή ελληνική πολιτεία επιβράβευσε με αναγνώριση και συνταξιοδότησε απλόχερα.
Την όλη τελετή διηύθυνε με επιτυχία ο πρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου Ξηρόβρυσης, που, αφού έδωσε τον λόγο σε όλους τους παρευρισκόμενους φορείς, κάλεσε στην συνέχεια τον κόσμο να πορευτεί στον δρόμο μνήμης και τιμής μέσα στο χωριό, θυμίζοντας τις τραγικές στιγμές του ολοκαυτώματος. Ανάμεσα στους ομιλητές, ξεχώρισε και πάλι ο υπερήλικας αγωνιστής της εθνικής αντίστασης και του δημοκρατικού στρατού Ελλάδας, Ηλίας Μεταλλίδης, ο οποίος απήγγειλε το ποίημα που έγραψε για την δοκιμασία της Ξηρόβρυσης:

Ποίημα αφιερωμένο στη μνήμη των αδισκοτωμένων του χωριού Ξηρόβρυση

Εθεώρησα σωστό για να κάτσω και να γράψω
για το χωριό ξηρόβρυση ένα ποίημα να συντάξω
Ήταν μέρα Παρασκευή 20 Νοεμβρίου
9 το βράδυ η ώρα,
που οι βάρβαροι δωσίλογοι εβάλαν στο μυαλό τους
να εξοντώσουν το χωριό και πήρανε την φόρα
οι φιλήσυχοι χωρικοί δεν περιμένανε κάτι τέτοιο
το κράτος συνεργό με τους ταγματασφαλίτες
να πέσουν σαν αγρίμια στο χωριό και να κατασπαράξουν
άνδρες γυναίκες και παιδιά και άλλα ότι βρουν να σφάξουν
κορίτσια ανήλικα – ενήλικα σκοτώνανε αράδα – αράδα
σκίζανε τα ρούχα τους και βγάζανε τα κορμιά τους έξω
οι βάρβαροι – άνανδροι για να τα αγναντέψουν
να πάρουν τις ορέξεις τους και να τα καταστρέψουν
κλαίγανε μανάδες και παιδιά, παππούδες και γιαγιάδες
κάναν μετάνοια στον ουρανό για να τους σώσει κάποιος
και όμως δεν ακούστηκε κανείς για να τους σταματήσει
το αίμα επλυμμήρισε στους δρόμους, στα μπαλκόνια
οι βάρβαροι γελούσανε για τα κατορθώματα τους
δεν λογαριάζαν τον άνθρωπο τον πυροβολούσαν
σαν να ήτανε θεριά ακράτητα για να τα εξοντώσουν
φέτος συμπληρώνονται 54 τα χρόνια
που η γενοκτονία της Ξηρόβρυσης εγράφτηκε αιώνια
από τραμπούκους Έλληνες, των Άγγλων τα πιόνια
οι ήρωες της Ξηρόβρυσης, στης κατοχής τα χρόνια
κρύβαν τους καταδιωκόμενους με αγάπη και συμπόνια
δεν λογάριαζαν ζωή ότι κι αν συναντούσαν
τάγματα – ασφαλίτες – γερμανούς πάντα ποδοπατούσαν
πολλές φορές βρέθηκε, σε κίνδυνο απ’ ευθείας η ζωή τους
κατά καιρούς που εκτελούσαν σοβαρές αποστολές τους
ποτέ τους δεν φοβήθηκαν, δεν έχασαν το θάρρος
παλικαρίσια σήκωσαν επάξια οι χωριανοί το βάρος
οι Ξηροβρυσιώτες ήρωες είχαν καλά κρυμμένη
την φλόγα για την λευτεριά κρατούσαν αναμμένη
βεβαίως η Ξηρόβρυση αισθάνεται υπερηφάνεια
που κέρδισαν οι αγωνιστές της δόξας τα στεφάνια
οι επαναστάτες ήρωες, αθάνατοι θα μείνουν
και στις καινούργιες τις γενιές, υπόδειγμα θα γίνουν
ο στολισμένος μονόλιθος της Ξηρόβρυσης, αιώνια θα ζήσει
στις μελλοντικές μας γενιές συντροφιά θα κρατήσει
αιώνια η μνήμη των αγωνιστών της Ξηρόβρυσης του νομού Κιλκίς

*Το ποίημα αυτό γράφτηκε και διαβάστηκε στις 5-07-2000, στην Μελβούρνη της Αυστραλίας.

Αντίσταση στις γειτονιές!