Βρίσκομαι
απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και τις θέσεις του στο εργατικό κίνημα και στην πολιτική
γενικότερα. Τις καταγγέλλω και τις πολεμάω, αποκαλύπτοντας τις παγίδες που κρύβουν για τους εργαζόμενους
και τα λαϊκά στρώματα τα «διαφορετικά μίγματα» της πολιτικής που θα
διαχειριστεί «καλύτερα» τον καπιταλισμό, κάνοντάς τον δήθεν... πιο ανθρώπινο... «Απέναντι» στον ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται και άλλοι,
για τους δικούς τους λόγους. Για τη διαχείριση που λέγαμε. Και παίζουν τους ρόλους
τους, με επιτυχία, μπροστά σε ένα αποχαυνωμένο κοινό που τη βρίσκει με υπερήρωες
και καταστροφές. Υπάρχουν όμως και όρια. Πάει πολύ να βγαίνουν κάποιοι και
να προσβάλλουν με τρόπο βάναυσο ακόμα και τη στοιχειώδη νοημοσύνη. Πάει πολύ να
φωνάζουν οι ληστές «βοήθεια μας κλέβουν»:
Η
σαπίλα τρέφει τα σκουλήκια. Τα παχαίνει κάνοντάς τα πιο γλοιώδη και πιο σιχαμερά.
Και αυτά, έχοντας έντονα ανεπτυγμένες τις αισθήσεις της αχορτασιάς και της ατιμωρησίας γίνονται περισσότερο αποκρουστικά και προκλητικά, ξεπερνώντας ακόμα
και τα «όρια» που η ίδια η συνομοταξία τους βάζει. Τίποτα δεν μου κάνει
εντύπωση πια. Ούτε η χυδαιότητα με την οποία συνοδεύεται ο κυνισμός στην τέλεση
των εγκλημάτων της αστικής εξουσίας, ούτε η παθητικότητα των θυμάτων, για την οποία μεγάλο
μερίδιο ευθύνης φέρει το
κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Το
μόνο που εύχομαι είναι να ζω όταν θα ’ρθει η πολυπόθητη ξαστεριά. Τότε που ο καθένας
θα πάρει αυτό που αξίζει. Και τα «αστικά
χοντρογούρουνα»* θα αναγκαστούν να κάψουν τα καπιταλιστικά λίπη που πακτώνουν -αιώνες τώρα- στις χοντρές κοιλιές τους, ιδρώνοντας στα γιαπιά και στις φάμπρικες, δουλεύοντας σκληρά για
το στέριωμα της εργατικής λαϊκής εξουσίας. Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη τιμωρία
τους. Θα φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό.
(*
Από τον στίχο του Γερμανού ποιητή Wolf Biermann).
Κυριακή
22 Δεκέμβρη 2013.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου