Πολλοί καλοπροαίρετοι και πολιτικά υγιώς σκεπτόμενοι άνθρωποι, θέλοντας να συνδράμουν στην δίκαιη απαξίωση του φασιστικού και ναζιστικού κόμματος των αποβρασμάτων, δίνουν σχεδόν αποκλειστική έμφαση στο αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι πρόκειται για αποβράσματα, για αληθινά κατακάθια της ελληνικής κοινωνίας.
Όταν όμως ξεχνούν το απλό μάθημα της ματωμένης ιστορίας του προηγούμενου
αιώνα, ότι ο ναζισμός είναι από τη φύση του μια εγκληματική ιδεολογία,
ότι η ιδεολογία της φυλετικής ανωτερότητας και κατωτερότητας, των
"υπερανθρώπων" και των "υπανθρώπων" βάσει καταγωγής και εθνικότητας, η
νομιμοποίηση της βίας απέναντι στις γυναίκες, τους ομοφυλόφιλους, και
ακόμα και τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, ο λυσσασμένος
αντικομμουνισμός και η εχθρότητα στην κοινωνική χειραφέτηση των ανθρώπων
του μόχθου -- ότι όλα αυτά αποτελούν συστατικά μιας εγκληματικής ιδεολογίας που νομοτελειακά βρίσκει έκφραση σε εγκληματικές πράξεις,
τότε αναπαράγουν ένα πολύ πανούργο παιχνίδι που παίζει σε βάρος τους η
ελληνική μεγαλοαστική τάξη: αυτό της αθώωσης μιας δήθεν "ουδέτερης"
καθαυτώ ιδεολογίας δια της καταδίκης συγκεκριμένων εκφραστών της, λες
και το πρόβλημα με τον ναζισμό είναι η ατελής ή αξιόμεμπτη "εφαρμογή"
του από τους συγκεκριμένους· λες και υπάρχει μη εγκληματικός ναζισμός.
Με τον τρόπο αυτό, παρασέρνοντας τη συζήτηση στο νομικό/ποινικό επίπεδο σε βάρος κάθε συζήτησης των πολιτικών και οικονομικών αιτίων του φασισμού, οι αστοί θέλουν να συσκοτίσουν το πρόβλημα. Και θέλουν να το συσκοτίσουν γιατί δεν θέλουν να το λύσουν. Δεν τους συμφέρει να το λύσουν. Κι ούτε μπορούν, γιατί στον
βαθμό που ο φασισμός είναι πολιτικό, οικονομικό, και κοινωνικό θέμα και
όχι απλά θέμα αξιόποινων πράξεων, δεν καταστέλλεται ούτε "θεραπεύεται"
από αστικά δικαστήρια.
Ο ναζιστικός φασισμός, η συμπύκνωση σε ιδεολογία και πρακτική των
ποταπότερων, πιο αισχρών και πιο απάνθρωπων προταγμάτων του
ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, καταστέλλεται και θεραπεύεται μόνο από την κοινωνία την ίδια, όπου και ρίζωσε αρχικά.
Και η καταστολή του, η θεραπεία του, προϋποθέτει βαθύ μετασχηματισμό
της κοινωνίας, με την πρωτοπορία όσων εργάζονται ενεργά για αυτόν τον
μετασχηματισμό. Όμως αυτός ακριβώς ο απαραίτητος μετασχηματισμός
είναι ολικά απαράδεκτος και αδιανόητος για την ελληνική και ευρωπαϊκή
αστική τάξη.
Το χρέος της κοινωνίας δεν είναι απλώς να "τιμωρήσει τους ενόχους" δικαστικά, γιατί οι ένοχοι, με την έννοια της πολιτικής αυτουργίας, επεκτείνονται βαθιά μέσα στους κόλπους της και αριθμούν εκατοντάδες χιλιάδες. Το χρέος της κοινωνίας είναι να βρει την πολιτική εκείνη διέξοδο που είναι απαραίτητη για το ξερίζωμα, την εξάλειψη του ντροπιαστικού στίγματος του ναζιστικού φασισμού από τα σπλάχνα της. Το χρέος της κοινωνίας είναι να καταστρέψει τη μηχανή που παράγει φασίστες. Και ο τρόπος αυτός είναι η πάλη --εμείς την τοποθετούμε στα πλαίσια της Λαϊκής Συμμαχίας-- απέναντι στα γεννεσιουργά αίτια του ναζιστικού φασισμού, η πάλη απέναντι στον ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό και τις ρατσιστικές, μισανθρωπικές, και εγκληματικές πρακτικές του.
Απόσπασμα από ανάρτηση του Lenin Reloaded
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου