«…εξηκολούθησε μετά του αυτού ζήλου την αντεθνικήν του δράσιν» - Η δράση του αλύγιστου κομμουνιστή λογοτέχνη Θέμου Κορνάρου μέσα από τους 5 (!) φακέλους του στην κρατική Ασφάλεια

Το όλον πέντε φακέλους διατηρούσε η κρατική ασφάλεια για τον λογοτέχνη Θέμο Κορνάρο, για τον οποίο μαθαίνουμε από τον Φ. 11772 πως «ούτος εμυήθη εις τον κομμουνισμόν από της προπολεμικής περιόδου».
Απόδειξη; «Διετέλεσεν ανταποκριτής της εφημερίδος "Ελευθέρα Σκέψις"». Και μάλιστα «ήτο εκ των πλέον σημαινόντων διανοουμένων στελεχών του ΚΚΕ και ησχολείτο εις συρραφήν κομμουνιστικών βιβλίων και άρθρων». Και ήταν τόσο τρομερά αυτά τα βιβλία και άρθρα που τα κατέγραψε η Ασφάλεια; Βεβαίως, ιδού: «κατά διαφόρους περιόδους συνέγραψε και εξέδωσεν έργα υπό τους τίτλους: "Αγιον Ορος", Αλήτης, Ανατολή κλπ"».

Επίσης, τα άρθρα του «εδημοσίευεν εις τον Ριζοσπάστην». Και όχι όποια κι όποια άρθρα αλλά «κατά την διάρκειαν των γεγονότων της Θεσσαλονίκης τον Μάϊον του 1936 μεταβάς επί τόπου απέστειλεν άρθρα εις την ανωτέρω εφημερίδα (Ριζοσπάστην) τα οποία έγραψεν με καθαρόν κομμουνιστικόν πνεύμα» (σ.σ. τα ρεπορτάζ του Κορνάρου για τον Μάη του '36 συνιστούν από μόνα τους ένα συγκλονιστικό χρονικό αυτής της μεγάλης εξέγερσης και συνάμα ένα εξαιρετικό μάθημα στρατευμένης στην υπόθεση της εργατικής τάξης δημοσιογραφίας).

Αλλά δεν έγραφε μόνο: «Την 13-5-36 συνελήφθη διότι μετ' άλλων συγκεντρωθέντων ελιθοβόλησεν επί της οδού Πεσματζόγλου τα κατερχόμενα τροχιοδρομικά οχήματα τραυματίσαντες και τους επιβαίνοντας».

Απόσπασμα από τον φάκελο που διατηρούσε η κρατική ασφάλεια για τον Θέμο Κορνάρο

Γι' αυτές του τις πράξεις καταδικάστηκε από το αυτόφωρο Πλημμελειοδικείο Αθηνών σε φυλάκιση 45 ημερών. Και στη συνέχεια εκτοπίστηκε για ένα χρόνο στη Φολέγανδρο κι αμέσως μετά στην Ακροναυπλιά. Αλλά δεν συνετίσθη κι έτσι το όργανον της τάξεως διαπιστώνει ότι «κατά την κατοχήν ανανέωσε την δράσιν του οργανωθείς κατ' αρχάς εις το ΕΑΜ και βραδύτερον μέλος της Πανυπαλληλικής Επιτροπής επηρεαζομένης υπό του ΚΚΕ».

Κι αν έκανε αυτά τα φοβερά στην κατοχή, ήταν χειρότερα τα μετά:

«Διαρκούντως του κινήματος του 1944 συνελήφθη οπλοφορών και απεστάλη εις στρατόπεδον συγκεντρώσεως "Γουδί».

Ενώ, «Την 26-6-45 υπέγραψεν διαμαρτυρίας διά την δήθεν ασκούμενην τρομοκρατίαν κατά το 1945 προς τον τότε Αντιβασιλέα, την Κυβέρνησιν και τους Αρχηγούς κομμάτων, ήτις εδημοσιεύθη εις τον Ριζοσπάστην και "Ελεύθερη Ελλάδα"».

Στη συνέχεια «την 16-6-46 υπέγραψε επίσης διαμαρτυρία προς τη Βουλή και την διεθνή κοινή γνώμην κατά του ψηφίσματος "περί εκτάκτων μέτρων" του 1946».

«Το 1946 συνέγραψε και εξέδωσε βιβλίον υπό τον τίτλον "Αγύρτες και Κλέφτες εις την εξουσίαν" εις ό κατεφέρετο κατά του Μητροπολίτου Μεσολογγίου, δι ήν αιτίαν κατεδικάσθη υπό του κακουργιοδικείου Μεσολογγίου εις 2ετή φυλάκισιν"» (σ.σ. πρόκειται για το βιβλίο του Κορνάρου που ξεσκεπάζει τους δοσίλογους και που για τον Ιερόθεο Μεσσολογίου καταγράφει το γεγονός ότι μιλώντας στο Αγρίνιο, σε μνημόσυνο για 120 πατριώτες που εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς, είπε: «Ομολογώ όμως ότι καλώς έπαθον, διότι ήσαν προπαγανδισταί του Κομμουνισμού").

Πρόσθετο επιβαρυντικό γι' αυτόν το γεγονός ότι «με την ανωτέρω καταδίκην του (...) ησχολήθη και η Βουλγαρική εφημερίς του Πατριωτικού Μετώπου "ΟΤΕΤΣΕΣΤΒΕΝ ΦΡΟΝΤ" της 15-12-46 καταφερθείσα κατά της Ελλάδος διά τα εις βάρος του Δημοκρατικού λαού διαπραττόμενα εγκλήματα».

«Μία φωνή από εκεί...»

Ο συντάκτης της σχετικής έκθεσης μας πληροφορεί πως και «μετά την αποφυλάκισίν του εξηκολούθησε μετά του αυτού ζήλου την αντεθνικήν του δράσιν».

Γι' αυτό και στις 28-11-49 τον στέλνουν πάλι εξορία, στη Μακρόνησο αυτήν τη φορά.

Αλλά ούτε κι εκεί κάθεται στα αυγά του: «Εκ Μακρονήσου απέστειλεν άρθρον εις την εφημερίδα "ΜΑΧΗ" υπό τον τίτλον "Μία φωνή από εκεί..."».

Στο σημείο αυτό, ο ασφαλίτης προσφέρει στην ιστορία καθώς είναι αναλυτικός παραθέτοντας ολόκληρο απόσπασμα από το άρθρο του Κορνάρου: «το εκτενές τούτο άρθρο (...) διεκτραγωδεί με τα μελανώτερα χρώματα τα δήθεν βασανιστήρια άτινα υφίστανται οι εν Μακρονήσω κρατούμενοι και καταλήγει "από τους τίμιους εργάτες του πνεύματος ζητώ να πάρουνε θέσεις στη μεγάλη μάχη για την κατάργησιν της Μακρονήσου που είναι η μεγάλη μάχη για τη σωτηρία του πολιτισμού και της Ελευθερίας του Πνεύματος. Ενα πρέπει να είναι το σύνθημα των πνευματικών ανθρώπων όλης της Γης. Προστασία της ανθρώπινης συνείδησης. Τα ρέστα θα είναι κούφια και άνοστα λόγια, είτε με στίχους γράφονται, είτε σε πεζό λόγο"».

Από τον φάκελο μαθαίνουμε αναλυτικά για το κίνημα συμπαράστασης για την αποφυλάκισή του σ' όλο το διάστημα από το 1950 μέχρι και το 1957, ενώ βρίσκουμε επίσης την καταγραφή: «Το 1956 εις Αγιον Ευστράτιον ηρνήθη να υποβάλη δήλωσιν αποκηρύξεως του ΚΚΕ».

Στις 23 Ιούλη 1962 η καταγραφή αναφέρει «διεκόπη οριστικώς η εκτόπισίς του».

Ριζοσπάστης