Ανθρώπου Ανάσταση ζητάμε

Τη νομοτέλεια αφορά ή είναι απλά συμβολισμός; Ετσι αργά, που περιμένει ο κόσμος φέτος την Ανάσταση. Κοντά καλοκαίρι και με την άνοιξη από καιρό πια να έχει εκραγεί. Τι σημασία έχει; Απιστοι Θωμάδες από γνώση, μια ζωή, έτσι κι αλλιώς θα τον αμφισβητήσουμε τον ερχομό κι αυτής - μιας τέτοιας - της Ανάστασης. Μ' όλο το σεβασμό στην ανθρώπινη ανάγκη των συντρόφων του καθημερινού μόχθου, να βλέπουν τα πράγματα τακτοποιημένα στη μεταφυσική τους, πάντα μετά τη σταύρωση προσμένουν σα μοιραίο μιαν Ανάσταση - έχουμε από καιρό κινήσει γι' αλλού.

Δεμένοι στ' άλμπουρα του καϊκιού που 'βαλε πλώρη για το βασίλειο της ανάγκης, όχι τσούρμο κάποιου Οδυσσέα, εμείς, καμιά χαρά δεν προσπερνούμε αδιάφορα, μα και καμιά σειρήνα δε δεχόμαστε πριγκίπισσα. Μ' όλη τη γνώση του παραγωγού για τον κλεμμένο ιδρώτα του, μ' όλο το πείσμα του επιστήμονα για το 1 κι 1 κάνουν δυο, μ' όλο το ανεκπλήρωτο χρέος - όρκο στον Προμηθέα - πορευόμαστε, όταν γύρω φονιάδες υψώνουν ξανά και ξανά Γολγοθά για τους λαούς. Οταν γύρω έμποροι «δένουν» με νόμους και κόντρα νόμους την ανομία της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Οταν γύρω Φαρισαίοι ευλογούν την αδικία. Πορευόμαστε έτσι, γιατί κανείς, απ' όσους γνώστες, δε δικαιούται να σιωπά. Πόσο μάλλον να παριστάνει τον Πόντιο Πιλάτο. Αφού αξιακά λυμένα αιώνες πριν όλα αυτά, στην καθημερινότητά μας μένουν άλυτα, πορευόμαστε έτσι.

Ωσπου να πάψουμε να ψάχνουμε κάποια Ανάσταση, νύχτα, σε χρυσοστόλιστες εκκλησιές. Τόπους σεβαστούς για ό,τι σημαίνουν για τους ευσεβείς. Τόπους, συνάμα, εξιλέωσης του δυνάστη την ώρα που πλουμιστός αυτός μοιράζεται «Αγιο Φως» με το παιδί που στέλνει στα φανάρια. Ωσπου, αφού μετρήσουμε ξανά και ξανά το έχει μας - και του διπλανού, θα ανακαλύψουμε άλλες συμμαχίες, διόλου θεϊκές. Πεζές, ανθρώπινες. Και γι' αυτό πελώριες - όσο το μπόι που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τον άβουλο. Τέτοιες που να μη χωρά κάλπης σύμμαχος ο εχθρός, αυθεντικά λαϊκές, όσο κι αν ενοχλεί τις «μη μου άπτου» κυρίες ο ορισμός. Συμμαχίες που απαιτεί ο καιρός. Οπου ο εργάτης του χεριού κι αυτός του πνεύματος, μακριά από τεχνητούς χρωματικούς διαχωρισμούς, θα πορεύονται μαζί. Τώρα, στον αγώνα, κόντρα στην κλοπή μιας υπεραξίας. Που όσο κι αν τη σβήνει απ' το λεξιλόγιο ο εκμεταλλευτής υπάρχει εκεί, στο χώρο του πλούτου να θυμίζει πως δεν υπάρχει συσσώρευσή του χωρίς κλοπή. Αύριο, ξανά στον αγώνα, για την υπεράσπιση της κατάκτησης. Κι ακόμα πιο πέρα.

Μόνο τότε, που θα μας επιτραπεί να κατεβάσουμε απ' το σταυρό τους μάρτυρες. Αναγνωρίζοντας τη θυσία. Σημαίνοντας έτσι Ανάσταση. Μια άλλη Ανάσταση. Καθημερινή, πεζή σα την πραγματικότητά μας και τις καθ' όλα πραγματικά ανθρώπινες ανάγκες της. Λαϊκή Ανάσταση. Που σημαίνει: Να μη σκύβει ο άνθρωπος για να βρει φαΐ. Να μη στενάζει η μάνα να μεγαλώσει το παιδί. Να 'ναι περήφανος ο εργάτης για ό,τι χρήσιμο παράγει. Να πορευόμαστε ορθοί, όχι πια αντιστεκόμενοι, ορθοί όπως αρμόζει στον άνθρωπο που θα έχει αρχίσει τότε να γράφει την πραγματική του ιστορία.

Θανάσης Λεκάτης

Ριζοσπάστης, 28/4/2000