Μουντιάλ, ασέλγεια και ένδεια

1. Ο πολίτης, αλλοτριωμένος, άφησε το Μουντιάλ να ασελγήσει πάνω του, ψάχνοντας μέσα στη δυστυχία του να βρει οτιδήποτε θα τον κάνει να ξεχαστεί έστω για λίγο.

2. Από τη στιγμή που αφαίρεσαν τη χαρά από το ποδόσφαιρο, αυτό έγινε το πιο διάσημο εμπόρευμα στον κόσμο. Οι οπαδοί του μετατράπηκαν σε πιστούς και ίδρυσαν ο καθείς στην πατρίδα του παραρτήματα της πιο μεγάλης και ζωντανής εκκλησίας που λειτουργεί στις μέρες μας - της εκκλησίας της μπάλας, που κάθε τέσσερα χρόνια γιορτάζει σε παγκόσμια κλίμακα την ύπαρξή της. Η εκκλησία αυτή έγινε η εκκλησιά του κενού, του απόλυτου τίποτα, όπου όλοι πέφτουν μέσα του, αναζητώντας τη μεγάλη λησμονιά.

3. Οι ποδοσφαιριστές είναι οι θεαματικές βεντέτες ενός κόσμου που καταρρέει. Αρκεί μια ματιά έξω από τα γήπεδα, για να πάρει και να σηκώσει αυτήν τη γιαλαντζί αριστοκρατία των παιχτών. Αρκεί μια φευγαλέα ματιά στη ζωή των μπαλαδόρων, για να γελάσουμε με την ψυχική τους φτήνια, το κιτς και το παραλήρημά τους για το χρήμα. Κι, όμως, κάποτε αρκούσε μια αλάνα για να παίξουμε και ν' ακουστεί παντού το γέλιο μας.

4. Υπάρχει ελαφρυντικό για την πτώση μας; Το Μουντιάλ είναι η μυγοπαγίδα του κόσμου. Βαρετοί, γερασμένοι και γαμώσταυροι, συγκεντρωνόμαστε στο γήπεδο κυρίως για να βρίσουμε και να αισθανθούμε ότι, είτε το θέλουν είτε όχι, είμαστε στο επίκεντρο μιας κατάστασης από την οποία μπορεί να ξεπηδήσει οτιδήποτε. Στο τέλος όμως κάθε αγώνα, Κυριακή απόγευμα, σέρνουμε τα πόδια μας και επιστρέφουμε στο γνωστό ταπεινωτικό ζυγό της πραγματικότητας.

5. Με ακέραιο μυαλό δεν πλησιάζει κανείς στο γήπεδο. Γνωρίζει ότι δεν μπορεί να πιθηκίζει με άλλους, να τους ακολουθεί στα πάθη τους για να εξαφανίσει ό,τι τον τρώει. Υπάρχουν όρια ακόμα και στη γελοιότητα, που σε αφθονία συναντά κανείς στην κερκίδα. Δεν είναι τυχαίο ότι ποτέ δεν θα βρεις λυπημένους σ' έναν αγώνα. Αντίθετα, το ματς κυριεύει και βασιλεύει κυρίως πάνω σε όσους παραμυθιάζονται ότι μετέχουν σ' ένα πεδίο μάχης.

6. Αλλά και η Δικαιοσύνη δε βγάζει έξω την ουρά της. Εκπροσωπείται από τον εκάστοτε διαιτητή που τιμά το θεσμό του προέδρου ενός δικαστηρίου βοηθούμενου από δύο εισαγγελείς που υποδύονται τους λάισμεν. Ο διαιτητής είναι η πεμπτουσία του αγώνα. Η παρουσία του και μόνο αποτρέπει τις ομάδες να επιδοθούν σε εκούσιο και ακούσιο ξυλοδαρμό. Οταν ο ποδοσφαιριστής της Εθνικής Ουρουγουάης δάγκωσε στον ώμο τον αντίπαλο συμπαίκτη του, όλοι ευχαριστήθηκαν τη δαγκωνιά και ταυτόχρονα σαν γνήσιοι μικροαστοί το καταδίκασαν.

7. Η βία στα γήπεδα είναι η κρυφή χαρά του κράτους. Το αναζωογονεί. Ολες οι ψυχικές καταστάσεις μπορούν να ξεδιπλωθούν εύκολα. Καθιστώντας περιττή τη λογική, ο φίλαθλος ξεσαλώνει επί δικαίων και αδίκων και δεν αφήνει λεπτό να του ξεφύγει, γνωρίζοντας πως ο χρόνος καταστροφής είναι περιορισμένος. Ο,τι και να συμβαίνει στις κερκίδες, έχει την ευλογία του κράτους και, αν τα ΜΑΤ παρεμβαίνουν (με τους γνωστούς στο πανελλήνιο τρόπους), αυτό γίνεται για παιδαγωγικούς λόγους. Απλά απαγορεύεται να ξεπερνάς τις ειδικές δυνάμεις σε βαρβαρότητα, κι αυτό το γνωρίζουν από πρώτο χέρι οι παράτολμοι παραβάτες.

8. Το Μουντιάλ είναι εδώ σαν ένα κορυφαίο παράλογο, που στολίζει αυτήν την έρημη και, όπως αποδείχτηκε, φτηνή χώρα.

Γιώργος Κακουλίδης

Ριζοσπάστης