Στις 26 Ιούλη του 1944, βρίσκεται πεταμένο στους δρόμους της Αθήνας ένα
γυναικείο σώμα, παραμορφωμένο και μισοκαμένο: Ήταν το πτώμα της
Ηλέκτρας Αποστόλου. Την είχε συλλάβει η Ειδική Ασφάλεια και την οδήγησε
στο άντρο της οδού Ελπίδας. Εκεί την υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια για
να της αποσπάσουν μυστικά για την οργάνωση της Αντίστασης και το
μηχανισμό του ΚΚΕ, αφού η Ηλέκτρα ήταν μέλος
της Επιτροπής Πόλης της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του Κόμματος. Λίγο
πριν ξεψυχήσει, είχε τον εξής διάλογο με τους δημίους της:
-Πώς σε λένε;
-Ελληνίδα.
-Από πού είσαι;
-Από την Αθήνα.
-Πού μένεις;
-Στην Αθήνα.
-Ποιοι είναι οι συνεργάτες σου;
- Όλοι οι Έλληνες.
…και το σήμερα:
«[…] ― Η Ηλέκτρα Αποστόλου στάθηκε συνεπής στα ίδια της τα λόγια όταν κάποτε είχε πει «εγώ όταν πιάνομαι, δεν νιώθω καμιά ανησυχία για την απολογία μου, γιατί μόλις περάσω εκείνα τα κατώφλια, βάζω στο νου μου πως δεν έχω πια μνήμη, δεν έχω αυτιά, δεν έχω γλώσσα. Δεν έχω ούτε μια μέρας παρελθόν». Είναι ένα μάθημα αντοχής στα δικά μας ερωτήματα;
― Μ.Δ.: Τα έχουμε μέσα μας αυτά τα ερωτήματα: Κι αν με βγάλουν στην παρανομία τι; Κι αν με ανακρίνουν τι; Κι αν με βασανίσουν, ποιο βασανιστήριο θα αντέξω και ποιο όχι; Και μετά θυμάμαι από το Β' Δοκίμιο Ιστορίας μαρτυρίες από άλλες γυναίκες εξόριστες που τους έφερναν μπροστά το παιδί τους και τους έλεγαν ή θα σπάσεις ή θα στο σκοτώσω. Κι εκείνες διάλεγαν να μην λυγίσουν και να πουν στο παιδί τους ότι είναι λίγα δευτερόλεπτα και δεν θα καταλάβεις τίποτα. Οχι επειδή δεν το αγαπούσαν, αλλά επειδή ο μόνος δρόμος και τρόπος για να ζήσουν με βάση τις πραγματικές τους ανάγκες ήταν η θυσία μέχρι το τέλος. Αυτά τα ιστορικά παραδείγματα σε κάνουν να παίρνεις έμπρακτα μέτρα για όταν έρθει η κρίσιμη στιγμή. Να σταθώ αντάξια και του Κόμματός μου που έχει 95 χρόνια ιστορία κι όλων αυτών των ανθρώπων.
― Β.Δ.: Να δει ο καθένας μας το καθήκον του απέναντι στην Ιστορία. Να δει πώς δένεται το ατσάλι και πώς πάει μπροστά η ανθρωπότητα. Πόσο αίμα χρειάζεται για να φύγεις και να αφήσεις πίσω σου κάτι καλύτερο. Να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα της εποχής μας. Ολα τα ιστορικά γεγονότα αποδεικνύουν ότι χωρίς οργάνωση δεν πετυχαίνεις τίποτα. Να δουν ποιος είναι ο δρόμος.
― Δύσκολος δρόμος...
― Β.Δ: Και τι δεν είναι δύσκολο; Με τι είναι ποτισμένο το δέντρο της εξέλιξης; Με ανθρώπινο αίμα.
― Γ.Κ.: Να ζεις με 200 και 300 ευρώ κι αυτό δύσκολο είναι. Να είσαι απολυμένος, να έχεις παιδιά, ενοίκια, δάνεια και να μην ξέρεις τι να κάνεις. Μέσα από αυτό τον δρόμο τουλάχιστον υπάρχει προοπτική στην πάλη για την κοινωνία, όπου ο κόσμος θα μπορεί να ζει, να έχει την υγεία του, μόρφωση, τους καλλιτέχνες στην υπηρεσία του.»
(Το "σήμερα" από εδώ:
http://
(Εικόνα: Κωνσταντίνος Ρουγγέρης)
-Πώς σε λένε;
-Ελληνίδα.
-Από πού είσαι;
-Από την Αθήνα.
-Πού μένεις;
-Στην Αθήνα.
-Ποιοι είναι οι συνεργάτες σου;
- Όλοι οι Έλληνες.
…και το σήμερα:
«[…] ― Η Ηλέκτρα Αποστόλου στάθηκε συνεπής στα ίδια της τα λόγια όταν κάποτε είχε πει «εγώ όταν πιάνομαι, δεν νιώθω καμιά ανησυχία για την απολογία μου, γιατί μόλις περάσω εκείνα τα κατώφλια, βάζω στο νου μου πως δεν έχω πια μνήμη, δεν έχω αυτιά, δεν έχω γλώσσα. Δεν έχω ούτε μια μέρας παρελθόν». Είναι ένα μάθημα αντοχής στα δικά μας ερωτήματα;
― Μ.Δ.: Τα έχουμε μέσα μας αυτά τα ερωτήματα: Κι αν με βγάλουν στην παρανομία τι; Κι αν με ανακρίνουν τι; Κι αν με βασανίσουν, ποιο βασανιστήριο θα αντέξω και ποιο όχι; Και μετά θυμάμαι από το Β' Δοκίμιο Ιστορίας μαρτυρίες από άλλες γυναίκες εξόριστες που τους έφερναν μπροστά το παιδί τους και τους έλεγαν ή θα σπάσεις ή θα στο σκοτώσω. Κι εκείνες διάλεγαν να μην λυγίσουν και να πουν στο παιδί τους ότι είναι λίγα δευτερόλεπτα και δεν θα καταλάβεις τίποτα. Οχι επειδή δεν το αγαπούσαν, αλλά επειδή ο μόνος δρόμος και τρόπος για να ζήσουν με βάση τις πραγματικές τους ανάγκες ήταν η θυσία μέχρι το τέλος. Αυτά τα ιστορικά παραδείγματα σε κάνουν να παίρνεις έμπρακτα μέτρα για όταν έρθει η κρίσιμη στιγμή. Να σταθώ αντάξια και του Κόμματός μου που έχει 95 χρόνια ιστορία κι όλων αυτών των ανθρώπων.
― Β.Δ.: Να δει ο καθένας μας το καθήκον του απέναντι στην Ιστορία. Να δει πώς δένεται το ατσάλι και πώς πάει μπροστά η ανθρωπότητα. Πόσο αίμα χρειάζεται για να φύγεις και να αφήσεις πίσω σου κάτι καλύτερο. Να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα της εποχής μας. Ολα τα ιστορικά γεγονότα αποδεικνύουν ότι χωρίς οργάνωση δεν πετυχαίνεις τίποτα. Να δουν ποιος είναι ο δρόμος.
― Δύσκολος δρόμος...
― Β.Δ: Και τι δεν είναι δύσκολο; Με τι είναι ποτισμένο το δέντρο της εξέλιξης; Με ανθρώπινο αίμα.
― Γ.Κ.: Να ζεις με 200 και 300 ευρώ κι αυτό δύσκολο είναι. Να είσαι απολυμένος, να έχεις παιδιά, ενοίκια, δάνεια και να μην ξέρεις τι να κάνεις. Μέσα από αυτό τον δρόμο τουλάχιστον υπάρχει προοπτική στην πάλη για την κοινωνία, όπου ο κόσμος θα μπορεί να ζει, να έχει την υγεία του, μόρφωση, τους καλλιτέχνες στην υπηρεσία του.»
(Το "σήμερα" από εδώ:
http://
(Εικόνα: Κωνσταντίνος Ρουγγέρης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου