Θεατές και αθέατες πλευρές μιας… «διαμάχης»

Όταν σε έναν τόπο λαμβάνει χώρα ένα γεγονός, αυτό αποτελεί είδηση. Μια είδηση που, όμως, μπορεί να παρουσιαστεί με περισσότερους από έναν τρόπους που ―στην κάθε άλλο παρά «αθώα» κοινωνία που ζούμε― καθορίζονται από το μέσο που την προβάλλει και τα οικονομικά-πολιτικά συμφέροντα που αυτό υπηρετεί. Ας έχουμε καθαρό (όταν ακούμε, συζητάμε ή κρίνουμε τις ειδήσεις) ότι οι ιδιοκτήτες των ιδιωτικών ΜΜΕ είναι βιομήχανοι, εφοπλιστές, τραπεζίτες, μεγαλοεργολάβοι κλπ. Αντίστοιχα, τα κρατικά ΜΜΕ ελέγχονται από κυβερνήσεις που, αν και εναλλάσσονται, υπηρετούν σταθερά τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης που αποτελείται από τους ίδιους βιομήχανους, εφοπλιστές, τραπεζίτες, μεγαλοεργολάβους κλπ. που κατέχουν και τα ιδιωτικά μέσα. Έτσι, δημιουργείται ένας κλοιός  ο οποίος  σφίγγει μέχρι πνιγμού την διαφορετική ―από την κυρίαρχη― άποψη για το τι σημαίνει ενημέρωση και πώς πρέπει να γίνεται.

Στις μέρες μας, είναι θαυμαστός ο τρόπος που παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ η πραγματικότητα. Η αστική προπαγάνδα κατέχει την τέχνη να παρουσιάζει το μαύρο ως άσπρο και αυτό να γίνεται με τρόπο τόσο «φυσιολογικό», που να μην αφήνει περιθώρια στους δέκτες της ούτε να αναρωτηθούν αν τελικά η ζωή τους είναι αυτή που ζουν, ή εκείνη που τους πείθουν τα ΜΜΕ ότι ζουν, και να αποδέχονται σαφώς το δεύτερο με την ίδια σχεδόν αμεσότητα που «αποδέχονται» και το οξυγόνο που τους κρατάει στην  ―πραγματική― ζωή.

Η προπαγάνδα δεν σερβίρεται μόνο από τους καλοπληρωμένους παρουσιαστές και δημοσιογράφους των δελτίων «ειδήσεων». Απλώνει τα πλοκάμια της και στις  «υπεράνω υποψίας» τηλεοπτικές ή ραδιοφωνικές εκπομπές (και εφημερίδες, περιοδικά, ιστοσελίδες κλπ.) «ποικίλης ύλης»,  της «πρωινής» ή «μεσημεριανής ζώνης», και ακόμα «ψυχαγωγικού», μουσικού ή αθλητικού περιεχομένου κλπ., έτσι που να μην είναι εύκολο κάποιος να «ξεφύγει». Οι εικόνες με τις βομβαρδισμένες από τον Ισραηλινό στρατό πόλεις των Παλαιστινίων και τα νεκρά παιδιά στην αγκαλιά των μανάδων που σπαράζουν, μπορεί να απωθήσουν τον τηλεθεατή και να αλλάξει κανάλι, δίχως να «ενημερωθεί» π.χ. για τον «διαμεσολαβητικό» ρόλο της κυβέρνησης των ΗΠΑ που «εργάζεται σκληρά» για «επίτευξη ειρήνευσης στην περιοχή»… Όταν όμως επισκέπτεται μια αθλητική ιστοσελίδα για να «χαλαρώσει» και σε μια είδηση για τον αγαπημένο του «σταρ» του ποδοσφαίρου διαβάζει αυτό:   “Δύσκολες ώρες περνούν οι Παλαιστίνιοι στη λωρίδα της Γάζας, με θύματα και τα παιδιά, λόγω της διαμάχης τους με τους Ισραηλινούς!” , αυτό σημαίνει πως η «φάκα» έκλεισε. Η προπαγάνδα έχει βρει το στόχο της.

Η μεγάλη πλειοψηφία (κακοπληρωμένοι, ή και αναγκασμένοι να δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται) των δημοσιογράφων που σήμερα βάζουν πλάτη στη διαμόρφωση της λεγόμενης «κοινής γνώμης», υπήρξαν πριν αναλάβουν αυτόν τον ρόλο δέκτες της ίδιας προπαγάνδας, που σε συνδυασμό και με «κατάλληλες» ακαδημαϊκές σπουδές «σφράγισαν» το βαθμό (δια)φθοράς και της δικής τους συνείδησης. Είναι πολύ πιθανό ο συντάκτης αυτής της είδησης να μην κατευθύνθηκε από τον προϊστάμενό του, αλλά να θεωρεί ο ίδιος «διαμάχη» τη σφαγή των Παλαιστινίων αμάχων από τον Ισραηλινό στρατό, έχοντας μεγαλώσει και μορφωθεί σε μια χώρα δεμένη εδώ και πολλές δεκαετίες στο άρμα του «δυτικού πολιτισμού»-αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, όπου το καλό των «συμμάχων»   είναι και δικό της «καλό». Αυτό δηλαδή που σε πολλούς φαίνεται υπερβάλλων ζήλος, μπορεί να είναι αποτέλεσμα έλλειψης παιδείας, έλλειψης κριτικής σκέψης  ή απλά μια «άλλη αντίληψη» για τη ζωή, ανάλογη με αυτή που βλέπουμε πολύ συχνά σε τηλεοπτικές εκπομπές σαν αυτές που αναφέραμε παραπάνω, όπου η «ποιότητα» του καθενός και της καθεμιάς «εκρήγνυται» (κινδυνεύεις αν σε πάρουν τα θραύσματα...)  όταν αναγκαστεί να αναφερθεί σε «δύσκολα» κοινωνικά ή πολιτικά ζητήματα, πέρα από τη «θεματολογία» της εκπομπής. Βέβαια, ό,τι από τα δυο και να ισχύει, το αποτέλεσμα δεν παύει να είναι το ίδιο.

Έτσι λοιπόν, ο τηλεθεατής που απεχθάνεται να τρώει την πίτσα του συνοδεία του πόνου των Παλαιστινίων, «ενημερώνεται» από μια αθλητική ιστοσελίδα ότι ο πόνος αυτός προέρχεται από μια απλή «διαμάχη»!

Μια «διαμάχη» που ―το πιο πρόσφατο επεισόδιό της― ξεκίνησε στις 12 Ιούνη (μετά την «εξαφάνιση» τριών Ισραηλινών) και μέχρι χτες, από τις αεροπορικές επιδρομές των Ισραηλινών, μετρούσε 172 νεκρούς (Παλαιστίνιους), 1.260 τραυματίες (Παλαιστίνιους) και 17.500 ξεριζωμένους (πάλι Παλαιστίνιους - το 1/4 του πληθυσμού της Μπέιτ Λαχίγα.)…

Μια «διαμάχη» στην οποία βλέπουμε τους Ισραηλινούς να εφαρμόζουν στους Παλαιστίνιους πρακτικές και πολιτικές  (τις ίδιες ναζιστικές μεθόδους) που είχαν υποστεί οι Εβραίοι στο παρελθόν ως θύματα του ναζισμού…

Μια «διαμάχη» κατά την οποία, σύμφωνα με στοιχεία που ανακοίνωσε ο Παλαιστίνιος πρέσβης στην Αθήνα, οι Ισραηλινοί «είχαν πραγματοποιήσει από τα μέσα Ιούνη 387 εισβολές σε σπίτια και καταυλισμούς Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη, εισβολές σε 2.400 σπίτια και κτίρια κοινωνικών υπηρεσιών, πάνω από 800 συλλήψεις, μεταξύ αυτών και εκλεγμένοι βουλευτές, αριθμός που προστίθεται στους ήδη 6.000 Παλαιστίνιους κρατουμένους»…

Μια «διαμάχη» που έχει ως αποτέλεσμα τα Παλαιστινιακά Εδάφη να έχουν μειωθεί κατά 78% τα τελευταία 67 χρόνια…

Σε μια τέτοια λοιπόν «διαμάχη» αναφέρεται ο ―εντεταλμένος ή σκέτα  ηλίθιος, το ίδιο κάνει― συντάκτης της αθλητικής ιστοσελίδας. Για αυτή τη «διαμάχη» «ενημερώνεται» ο καμένος εγκέφαλος των αναγνωστών-«νοικοκυραίων»-οπαδών-«κοινής γνώμης»-ψηφοφόρων.

Τα όπλα και τα κανόνια, κατασκευάζονται για να σκοτώνουν.  Στα χέρια των ανθρώπων μπορεί να γίνουν ψυχρές δολοφονικές μηχανές ή να δοξαστούν. Η αλματώδης εξέλιξη της τεχνολογίας τα κάνει πιο «έξυπνα», πιο θανατηφόρα, πιο αποτελεσματικά. Όσο όμως και αν καλπάζει η τεχνολογία, τα κανόνια δεν θα φτάσουν ποτέ σε αποτελεσματικότητα το πιο «φονικό» όπλο της εποχής μας: την προπαγάνδα των ΜΜΕ. Οι «ειδήσεις» είναι «φονικότερες»  ―ακόμα και από τα πιο εξελιγμένα όπλα των Ισραηλινών―, γιατί ποτέ δεν σημαδεύουν στην καρδιά. Γιατί  «στο μυαλό είναι ο στόχος»…

Τρίτη 15 Ιούλη 2014.