Ζωή με 0,33 ευρώ τη μέρα, για να έρθουν γρήγορα οι «σωτήρες»...

Θα είναι 27 (0,33 ευρώ) ή 32 (0,39 ευρώ) ρουπίες τη μέρα το όριο της φτώχειας στα ινδικά χωριά; Θα είναι 33 (0,40 ευρώ) ή 47 (0,57 ευρώ) ρουπίες τη μέρα το όριο της φτώχειας στις ινδικές πόλεις; Τέτοιους προβληματισμούς έχει η αρμόδια Επιτροπή που έχει συγκροτηθεί στην Ινδία, προκειμένου να καταληχθεί ένα μέτρο που μεταξύ άλλων καθορίζει και το πόσοι από τα εκατομμύρια των φτωχών θα παίρνουν ορισμένα κρατικά επιδόματα (που φυσικά δεν φτάνουν για να καλυφτούν βασικές ανάγκες, αλλά είναι λογικό για πολλούς να αποτελούν «μάννα εξ ουρανού»).

Θα μπορούσε κανείς να πει «μα, είναι άλλο το κόστος ζωής», τρέχοντας να προλάβει την ολοφάνερη διαπίστωση ότι κανείς δεν είναι δυνατόν να ζήσει με τόσο λίγα χρήματα. Ωστόσο, οι τιμές είναι χαρακτηριστικές. Μάλιστα, με τόσο χαμηλό επίπεδο προσδοκιών από την πλευρά των εργατών, μπορούμε να καταλάβουμε και γιατί πριν λίγο καιρό ο «Εκόνομιστ» έγραφε: «Το μεγάλο ερώτημα είναι αν ο κ. Μόντι (σ.σ. νέος πρωθυπουργός) μπορεί να κάνει την Ινδία έναν παγκόσμιο κόμβο για εργατικό δυναμικό υψηλής έντασης», σημειώνοντας ότι «το εργατικό κόστος αυξάνεται στην Κίνα» και αυτό κάνει «τους Ινδούς εργάτες ακόμα πιο ανταγωνιστικούς».

Αφού λοιπόν σε συνθήκες μαζικής εξαθλίωσης του πληθυσμού οι προσδοκίες των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων είναι καταβαραθρωμένες, θα φτάσουν σύντομα οι «σωτήρες» - επενδυτές που υπόσχεται ο Ναρέντρα Μόντι (που όταν εκλέχτηκε πανηγύριζαν ντόπιοι και ξένοι επιχειρηματίες) για να δώσει λύσεις. Το μοντέλο που έχει διακηρύξει ότι θα προτιμήσει είναι χαρακτηριστικό: «Ειδικές οικονομικές ζώνες» όπου π.χ. οι όροι προσλήψεων και απολύσεων θα προσαρμόζονται στενότερα στις ανάγκες των μεγαλοεργοδοτών.
Ετσι, το εισόδημα των μερικών δεκάδων ρουπίων θα αντικατασταθεί ίσως από ένα εισόδημα μερικών εκατοντάδων ρουπίων, ενώ ο τεράστιος πλούτος της χώρας θα συγκεντρωθεί στα χέρια ακόμα μερικών μονοπωλίων. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να στρώνεται το έδαφος στην ανάπτυξη.

Ριζοσπάστης