ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΗΛΙΘΙΕ…..

Κοσμογονικές διαστάσεις επιχείρησε να δώσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, στην αντικατάσταση της δραχμής απο το Ευρώ από την 1η Ιανουαρίου 2002. Μόνιμη επωδός της διαφημιστικής καμπάνιας, που υλοποιούσε σε ολόκληρη την Ευρώπη η διαφημιστική εταιρεία Πάμπλισις, ήταν το επίγραμμα «Ευρώ το δικό μας νόμισμα».
Το ευρώ λοιπόν θα είναι το θέμα του σημερινού μας κειμένου  με αφορμή την συμπλήρωση των δώδεκα  του χρόνων. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια τεράστια επιχείρηση πλύσης εγκεφάλου για την οποία διατέθηκαν κοινοτικά και εθνικά κονδύλια ύψους ενός δισεκατομμυρίου εκατό εκατομμυρίων δραχμών. Στόχος της καμπάνιας ήταν η συσκότιση των σκληρών αντιλαϊκών πολιτικών που θα συνόδευαν την έλευση του νέου νομίσματος στα πλαίσια τις οικονομικής και νομισματικής ένωσης. Η απόκρυψη, ότι το ευρώ έγινε για να ενισχυθεί η ελεύθερη κίνηση των κεφαλαίων και εμπορευμάτων στο εσωτερικό της Ευρώπης και να αναδειχτεί ως ισχυρό εργαλείο στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία, ιδιαίτερα απέναντι στο δολάριο.

Για να κατανοηθεί το Ευρώ θα πρέπει να γνωρίσουμε την ιστορία των νομισμάτων. Το χρήμα δεν υπήρχε πάντα στις ανθρώπινες κοινωνίες. Στην πρωτόγονη κομμουνιστική κοινωνία, όπου δεν υπήρχε ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και εμπορευματικές σχέσεις μεταξύ των μελών της, δεν υπάρχει ανάγκη να υπάρχει και χρήμα. Η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων έδωσαν την δυνατότητα σε αυτές τις πρωτόγονες κοινωνίες να παράγουν προϊόντα που αφού συντηρούσαν τα μέλη της κοινότητας περίσσευαν. Η δυνατότητα δημιουργίας του περισσεύματος αυτού, ή του υπερπροϊόντος, υπήρξε ο καθοριστικός παράγοντας της διάλυσης της παλιάς αταξικής πρωτόγονης κοινωνίας των γενεών και η εμφάνιση των πρώτων ταξικών κοινωνιών, οι οποίες εξελίσσονται μέχρι και τις δικές μας ημέρες. Η εδραίωση των εμπορευματικών συναλλαγών παγίωσε το εμπόρευμα εκείνο από τη μάζα των εκατοντάδων και χιλιάδων εμπορευμάτων, που θα χρησιμοποιηθεί σαν μέτρο σύγκρισης των υπολοίπων εμπορευμάτων. Το χρήμα. Σαν χρήμα οι εμπορευματοπαραγωγοί ξεχωρίζουν το εμπόρευμα εκείνο που το χρησιμοποιούν για να μετράει τις αξίες όλων των άλλων εμπορευμάτων. Αντί να ανταλλάσσονται μεταξύ τους στάρι και παπούτσια ο πωλητής σταριού ανταλλάσσει το στάρι με το εμπόρευμα – χρήμα και στη συνέχεια ανταλλάσσει το εμπόρευμα – χρήμα με παπούτσια. Η εμφάνιση του χρήματος εδραιώνει τις εμπορευματικές σχέσεις, αλλά και την ταξική κυριαρχία. Μέσω του χρήματος η συλλογική κοινωνική δύναμη των χιλιάδων και των εκατομμυρίων εργαζόμενων, μετατρέπεται σε ατομική δύναμη, αυτών που το θέτουν υπό τον έλεγχό τους, των κατόχων των μέσων παραγωγής, των τραπεζιτών, του ίδιου του κράτους. Έτσι μπορεί οι μορφές εκμετάλλευσης να αλλάζουν, η κατοχή όμως του χρήματος, από την εκάστοτε άρχουσα τάξη, αποτελεί και την εμπραγμάτωση των κοινωνικών εκμεταλλευτικών σχέσεων στις διάφορες ιστορικές της φάσεις. Αναφερόμενος ο Μαρξ στην εμφάνισή του, είπε πολύ παραστατικά ότι αυτό – το χρήμα – γεννήθηκε μέσα σε πύον και αίμα, για να καταδείξει απλώς ότι η δημιουργία του δεν είναι ένα τεχνικό φαινόμενο, αλλά αντίθετα υποτάσσεται σε βασανιστικές κοινωνικές διεργασίες, βουτηγμένες μέσα στην αθλιότητα και το δάκρυ εκατομμυρίων ανθρώπων.

Ας γυρίσουμε τώρα στο Ευρώ. Η ζωή αποκάλυψε από την πρώτη στιγμή αυτό που κυβερνήσεις, αναλυτές, δημοσιογράφοι και διαφημιστές επιχείρησαν να αποκρύψουν. Από το ξημέρωμα της πρώτης Ιανουαρίου 2002 μια λαίλαπα ανατιμήσεων έπληξε τα λαϊκά στρώματα. Η τιμή του ψωμιού από 300 δραχμές το κιλό, που αντιστοιχούσαν σε 88 λεπτά στρογγυλοποιήθηκε στο ένα ευρώ που αντιστοιχεί στις 340 δραχμές και εβδομήντα πέντε λεπτά και σημαίνει 13,6% αύξηση. Η τιμή του ακτοπλοϊκού εισιτηρίου για Κω αυξήθηκε κατά 38 δραχμές ενώ ανάλογη ήταν η αύξηση του εισιτηρίου για Μυτιλήνη. Ανάλογες αυξήσεις, μέσα σε λίγες μέρες υπήρξαν πολλές που φανερώθηκαν σαν το προανάκρουσμα της θύελλας της ακρίβειας που θα σάρωνε το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Η καθιέρωση του ευρώ σε συνδυασμό με το καθεστώς της απελευθερωμένης αγοράς αξιοποιήθηκε από τους επιχειρηματίες που προχώρησαν χωρίς δεύτερη σκέψη στις περίφημες στρογγυλοποιήσεις των τιμών, που σήμαιναν κερδοσκοπικές ανατιμήσεις, με συνέπεια να μειώνονται τα λαϊκά εισοδήματα. Η επίσημη έναρξη της λειτουργίας του ευρώ, την 1η Ιανουαρίου 2002 γιορτάστηκε εν χορδαίς και οργάνοις από τις πολιτικές δυνάμεις του κεφαλαίου. Ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης ανέφερε ότι το Ευρώ σημαίνει για την χώρα μας μια βαθιά τομή στην οικονομία που ποτέ άλλοτε δεν είχε συντελεστεί και χαρακτήρισε την 1η Ιανουαρίου σαν σταθμό στον εθνικό στόχο του ελληνικού λαού. Ο πρόεδρος της ΝΔ Κώστας Καραμανλής άμεσα έθεσε 7 προτεραιότητες, της εποχής του Ευρώ όπως έλεγε χαρακτηριστικά προτείνοντας γενική επίθεση στην υγεία, στην κοινωνική ασφάλιση, στην Παιδεία υποστηρίζοντας την εξαπόλυση φορολογικής λεηλασίας των λαϊκών στρωμάτων.Ο αρμόδιος υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών Νίκος Χριστοδουλάκης έδωσε το κατευθυντήριο στίγμα της «νέας εποχής». «Θα πρέπει, είπε ο Νίκος Χριστοδουλάκης, η οικονομική συμπεριφορά να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα με έναν τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε να αντιμετωπιστούν οι προκλήσεις». Με άλλα λόγια ο υπουργός επεσήμανε πώς η εισαγωγή του Ευρώ ήταν σημαντικό βήμα που θα έπρεπε να συνοδευτεί από τα απαραίτητα μέτρα που θα υπαγορεύονταν από τις ανάγκες της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης. Τα μέτρα αυτά θα είχαν σαν στόχο την ενίσχυση της ελευθερίας κίνησης κεφαλαίων και εμπορευμάτων στο εσωτερικό της Ευρώπης την εξασφάλιση των απαραίτητων προϋποθέσεων ώστε το ντόπιο κεφάλαιο να γινόταν ανταγωνιστικότερο με το δυτικοευρωπαικό και όλοι μαζί να αντεπεξέλθουν στον οξυμένο ανταγωνισμό με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Ποια θα ήταν αυτά τα μέτρα εξειδικεύονταν όλες τις επόμενες μέρες με μπαράζ συνεντεύξεων στελεχών της κυβέρνησης Σημίτη. Στον τομέα των αμοιβών των εργαζομένων δε θα επιτρεπόταν να προβληθούν αξιώσεις για αυξήσεις, αλλά θα έπρεπε να επιβληθούν συστήματα άμεσης σύνδεσης των αποδοχών με την αυξημένη παραγωγικότητα. Στο στόχαστρο έμπαινε με ακόμα πιο εντατικό τρόπο το σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης όπου θα εξετάζονταν οι επικοινωνιακές τακτικές για να αποφεύγονταν οι μεγαλειώδεις αντιδράσεις των εργαζομένων όπως εκδηλώθηκαν ένα χρόνο πριν. Οι αρμόδιοι δεν έκρυβαν πώς θα θίγονταν το σύνολο των εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Σημαντικό θα ήταν και το μέτωπο που είχε το όνομα νέα γενιά διαρθρωτικών αλλαγών που δεν ήταν τίποτα άλλο από την ιδιωτικοποίηση τομέων του δημοσίου που υπόσχονταν κερδοφορία στο κεφάλαιο. Η φοροεπιδρομή στα λαϊκά στρώματα με μια φορολογική μεταρρύθμιση που θα σήμαινε ακόμα μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Αλλαγές στο νόμο για τα κίνητρα προς τους επιχειρηματίες, με τρόπο που και να αυξηθούν οι κρατικές επιχορηγήσεις, αλλά και να διευκολυνθεί η εισβολή του μεγάλου, ελληνικού και ξένου, κεφαλαίου και σε τομείς οικονομικών δραστηριοτήτων, που απαιτούσαν μεγάλα κεφάλαια.

Η εφαρμογή του ευρώ συνοδεύτηκε και από προβλήματα, διότι ένα ενιαίο νόμισμα δεν μπορεί να λειτουργήσει το ίδιο σε μια ανισόμετρη οικονομία. Οι χώρες – μέλη της ΕΕ αναπτύσσονται ανισόμετρα, όχι μόνο γιατί έχουν διαφορετική ιστορική πορεία, αλλά και γιατί οι σχέσεις εντός της ΕΕ, εντός της καπιταλιστικής ενοποίησης, είναι ανισότιμες, οδηγούν στη μεγαλύτερη διαφοροποίηση και απόκλιση. Αυτό γίνεται πιό φανερό σήμερα, σε συνθήκες οξυμένης καπιταλιστικής κρίσης όπου κυριάρχησαν οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις χώρες της Ευρωένωσης, όπου ακούγονται διάφορες φωνές για επιστροφή σε εθνικά νομίσματα, για Ευρωζώνη δύο ταχυτήτων, για εκδίωξη από το Ευρώ διαφόρων κρατών. Η ΕΕ, για να αντιμετωπίσει, τότε, το πρόβλημα καθόρισε το στόχο της ονομαστικής σύγκλισης με κριτήρια την μείωση των επιτοκίων, του πληθωρισμού, του ελλείμματος και του δημόσιου χρέους. Με το Σύμφωνο Σταθερότητας επιχειρείται να προσεγγιστούν οι στόχοι της σύγκλισης και αν είναι δυνατόν να διατηρηθούν. Το «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης», αποτελεί το βασικό εργαλείο στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής των κυβερνήσεων των χωρών – μελών της ΕΕ, με κυριότερο στόχο τη διασφάλιση και διεύρυνση των κερδών του κεφαλαίου και τη διευκόλυνση της αναπαραγωγής του. Σύμφωνα με αυτό, τα δημοσιονομικά ελλείμματα του κάθε κράτους – μέλους της ΕΕ δεν πρέπει να υπερβαίνουν το 3% του ΑΕΠ, ως κριτήριο για την ένταξη στην Ευρωζώνη, κριτήριο, που συνεχίζει να υφίσταται και να ελέγχεται ακόμη και μετά την ένταξη. Η λεγόμενη αυστηρή δημοσιονονομική πολιτική είναι με άλλα λόγια οι δραματικές περικοπές των κοινωνικών δαπανών και η, ακόμα και κατάργηση των δαπανών για κρατικές επιχειρήσεις γεγονός που συνδέεται με την ιδιωτικοποίηση της παροχής υπηρεσιών υγείας, πρόνοιας, παιδείας και άλλων τομέων .Το σύμφωνο σταθερότητας σαν εργαλείο χρησίμευε στην ολιγαρχία να υλοποιήσει το όραμά της. Να δημιουργηθούν νέοι όροι και καλύτερες προϋποθέσεις για την διεύρυνση της κερδοφορίας της μέσα από την δημιουργία ενιαίων θεσμών εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Η ΟΝΕ και το Ευρώ ήταν ένα σημαντικό μέρος αυτού του οράματος που σημαίνει όμως διαιώνιση των βασάνων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Στο κρεββάτι του Προκρούστη μπήκαν τα πάντα. Οι όροι αναζήτησης και εύρεσης εργασίας. Οι συνθήκες απασχόλησης και οι εργασιακές σχέσεις. Το σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης και της υγειονομικής κάλυψης. Το ύψος των συντάξεων και οι προϋποθέσεις συνταξιοδότησης. Τα ζητήματα της μόρφωσης και το περιεχόμενο της Παιδείας. Η πρόσβαση στη λεγόμενη κοινωνία της πληροφόρησης και τα δημοκρατικά δικαιώματα. Πραγματική επέλαση στην ζωή της εργαζόμενης οικογένειας από την μία άνθηση του καπιταλιστικού κέρδους από την άλλη.

Η κυκλοφορία του ευρώ όξυνε τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό, ενώ πρόσφερε νέες δυνατότητες και ευκολίες για εξαγορές και συγχωνεύσεις, δηλαδή για συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, γιγαντισμό των επιχειρήσεων. Οι εξαγορές και συγχωνεύσεις οδηγούν με τη σειρά τους σε πτωχεύσεις, στην αύξηση της ανεργίας. Η αύξηση της παραγωγικότητας μεγαλώνει, μόνο που αυτή σε συνθήκες καπιταλισμού στρέφεται κατά των εργαζομένων, δε γίνεται δικό τους όπλο για τη σχετική και απόλυτη βελτίωση της θέσης τους. Σ’ αυτό που συμφωνούν όλα τα κράτη – μέλη, συνολικά η ΕΕ, είναι η αύξηση της ανταγωνιστικότητας στο εσωτερικό των χωρών, πράγμα που έρχεται σε αντίθεση με την προβαλλόμενη σύγκλιση και, από την άλλη, αναπτύσσεται η κούρσα ανταγωνισμού με τις ΗΠΑ. Η αύξηση της ανταγωνιστικότητας περνάει μέσα από το τσάκισμα του λαού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το λεγόμενο σύμφωνο για τη σταθερότητα της Ευρωζώνης , το λεγόμενο σύμφωνο για το ευρώ στο οποίο συμφώνησαν τον Μάρτιο του 2012 οι 17 της Ευρωζώνης και προωθήθηκε στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ.

Ας δούμε αναλυτικότερα την κατεύθυνσή του μέσα από τα γραφόμενα στο Σύμφωνο «Το κόστος εργασίας θα βρίσκεται υπό στενή παρακολούθηση και θα συγκρίνεται με τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης και των κύριων εμπορικών εταίρων της ΕΕ (…) Οι μισθοί θα πρέπει να βρίσκονται σε συνάρτηση με την ανταγωνιστικότητα». Ουσιαστικά, οι πολιτικοί εκπρόσωποι του ευρωπαϊκού κεφαλαίου επιδιώκουν οι μισθοί να καθορίζονται στο εξής σε συνάρτηση με το κόστος εργασίας που καταγράφεται στους κύριους εμπορικούς εταίρους της ΕΕ, δηλαδή στις αναδυόμενες οικονομίες της Ασίας και άλλων χωρών του πλανήτη. Με άλλα λόγια, η ενίσχυση της ευρωπαϊκής ανταγωνιστικότητας περνάει μέσα από τη συνεχή μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Άλλωστε σε όλους τους τόνους οι πολιτικοί εκπρόσωποι των μονοπωλίων της Ευρωένωσης τονίζουν ότι η ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής οικονομίας πλήττεται από την Κίνα, τη Βραζιλία και την Ινδία, όπου στην πλειοψηφία τους οι εργαζόμενοι αμείβονται με μισθούς πείνας. «Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή στην ενίσχυση της αποκέντρωσης των μισθολογικών διαπραγματεύσεων και τη “βελτίωση” των μηχανισμών τιμαριθμικής προσαρμογής» αναφέρεται στο σύμφωνο σταθερότητας. Επί της ουσίας, προτείνεται η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και η αντικατάστασή τους με επιχειρησιακές και ατομικές συμβάσεις, που θα οδηγήσουν σε νέες μειώσεις μισθών και απώλεια δικαιωμάτων. Παράλληλα, για τις χώρες που εφαρμόζουν το σύστημα της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής των μισθών προτείνεται η «βελτίωσή» του. Δηλαδή, η αποσύνδεση των αυξήσεων στους μισθούς από τις αυξήσεις που γίνονται σε βασικά αγαθά ή πρώτες ύλες, όπως το πετρέλαιο, που οδηγούν σε τεράστιες αυξήσεις των προϊόντων. Οι κυβερνήσεις της ΕΕ, αναφέρει το σύμφωνο «δεσμεύονται να συγκρατήσουν τους μισθούς στο δημόσιο τομέα», ώστε να «μην επηρεάζουν τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα». Δεσμεύτηκαν ουσιαστικά για νέο πάγωμα και μείωση των μισθών στο δημόσιο τομέα με πρόσχημα την «επίδραση» που έχουν στους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα. Ιδιαίτερα ασχολείται το σύμφωνο για το Ευρώ με τις ανατροπές στη κοινωνική ασφάλιση .Η βιωσιμότητα του συνταξιοδοτικού συστήματος πρέπει να βρίσκεται υπό συνεχή και στενή παρακολούθηση αναφέρει. Είναι απαραίτητο να ευθυγραμμιστεί η ηλικία συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο ζωής, να μειωθούν τα συστήματα πρόωρης συνταξιοδότησης και να αξιοποιηθούν στοχευμένα κίνητρα για την παραμονή στην εργασία των μεγαλύτερων εργαζομένων. Για τη λεγόμενη αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία το σύμφωνο αναφέρει «Τα κράτη – μέλη οφείλουν να προβλέψουν μηχανισμό που θα βάζει “φρένο” στην αύξηση χρέους». Ο μηχανισμός θα έχει «επαρκώς δεσμευτικό χαρακτήρα» και θα λειτουργεί αυτόματα κάθε φορά που το έλλειμμα θα ξεπερνάει ένα προκαθορισμένο όριο. Πρόκειται για τη νομική κατοχύρωση μιας μόνιμης και κλιμακούμενης λιτότητας, που εντάσσεται στο πλαίσιο της ενίσχυσης της «οικονομικής διακυβέρνησης» και του νέου «συμφώνου σταθερότητας» της Ευρωζώνης. Αυτή η αντιδραστική απόφαση, που θα συνοδεύεται και από κυρώσεις για τα «απείθαρχα» κράτη – μέλη, θα αξιοποιηθεί από τις κυβερνήσεις για να προχωρούν σε εκτεταμένες περικοπές των κοινωνικών δαπανών στο όνομα της διατήρησης του «φρένου» στο δημόσιο χρέος και έλλειμμα.

Νέες ανατροπές στην αγορά εργασίας «Μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας που θα προωθούν την ευελιξία με ασφάλεια (…) Η αγορά εργασίας πρέπει να γίνει πιο ελκυστική και να προσαρμοστεί στη ζήτηση». Η αντιδραστική «ευελφάλεια», η πλήρης δηλαδή ανατροπή της σταθερής δουλειάς με πλήρη δικαιώματα, προωθείται και μέσω του συμφώνου, όπως και οι ανατροπές στο χρόνο εργασίας. Ταυτόχρονα, προτείνεται η παραπέρα μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, ώστε να γίνει ακόμα πιο φτηνή η τιμή της εργατικής δύναμης. Μάλιστα, εντελώς προκλητικά, προβλέπεται οι «απώλειες» που θα υπάρξουν στα δημόσια έσοδα από τη μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών να μετακυλίονται στο λαό, μέσω της αύξησης των έμμεσων φόρων. Και βεβαίως οι νέες φοροαπαλαγές στο κεφάλαιο είναι το κερασάκι της τούρτας .Στο σύμφωνο προβλέπεται η «ανάπτυξη μιας κοινής ενοποιημένης βάσης φορολογίας των επιχειρήσεων». Δεν υπάρχει δέσμευση για την καθιέρωση ενιαίου συντελεστή, ωστόσο εντάσσεται στη λογική της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, που θα σημάνει νέες μειώσεις των φορολογικών συντελεστών. Η συγκεκριμένη πρόβλεψη αναδεικνύει και τις έντονες αντιθέσεις μέσα στους κόλπους της ΕΕ, με τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις να αναζητούν τους καλύτερους όρους για το δικό τους κεφάλαιο ώστε να αντεπεξέλθει στον παγκόσμιο ανταγωνισμό.

Δεν θα μπορούσαμε να κλείσουμε την σημερινή μας αναφορά με το εντελώς αποπροσανατολιστικό ιδεολόγημα που ορίζεται από τη φράση καλύτερα είμαστε με τη δραχμή αλλά και τον γνωστό εκβιασμό που εν κατακλείδι αναφέρει ευρώ ή δραχμή. Καταρχήν τα κέρδη των καπιταλιστών ήταν ιλιγγιώδη είτε με δραχμή είτε με ευρώ. Και ιλιγγιώδη κέρδη σημαίνουν βαθιά εκμετάλλευση των εργαζομένων. Σημαίνουν φτώχεια και βάσανα για την λαϊκή οικογένεια. Ας δούμε μερικά στοιχεία Το 1991 το βασικό μεροκάματο με τις κρατήσεις ήταν τρεις χιλιάδες πεντακόσιες μία δραχμές ενώ τα δηλωμένα κέρδη των βιομηχάνων για το 91 ήταν 15, 7 δισεκατομμύρια δραχμές. Το 1998 το βασικό μεροκάματο έφτασε τις έξι χιλιάδες τετρακόσιες ενενήντα δύο δραχμές που ήταν μια αύξηση της τάξης του 85% σε σχέση με το 91 που όμως ήταν μείωση αφού ο τιμάριθμος ανέβηκε κατά 135% Την ίδια χρονιά οι βιομήχανοι δήλωσαν καθαρά κέρδη 527 δισεκατομμύρια που σημαίνει αύξηση σε σχέση με το 91 της τάξης του 3500% Σύμφωνα με στοιχεία του Γαλλικού ινστιτούτου Στατιστικής, το 1998 ένας στους τέσσερις Έλληνες ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας, που οριζόταν σε 101000 δραχμές τον μήνα, σε συνθήκες δηλαδή αθλιότητας και κοινωνικής περιθωριοποίησης ενώ την ίδια χρονιά 6 στους δέκα συνταξιούχους παίρναν συντάξεις μικρότερες από 100.000 δραχμές το μήνα. Το 2009 το μεροκάματο διαμορφώθηκε στα 33,4 Ευρώ που σημαίνει περίπου 12375 δραχμές. Τα κέρδη των εισηγμένων εταιρειών στο χρηματιστήριο μόνο το πρώτο τρίμηνο του 2009 και σε περίοδο κρίσης δήλωσαν καθαρά κέρδη ένα δισεκατομμύριο τριακόσια εκατομμύρια ευρώ. Ελάχιστα λιγότερα από όσα κέρδισαν το ολόκληρο το 1998. Όσο για τη μοίρα του λαού ότι και να πούμε θα είναι λίγο. Ας αναφέρουμε τα παρακάτω πραγματικά λόγια από ρεπορτάζ. «Πεινάω. Χτες φάγαμε μόνο ένα πιάτο ρύζι. Ο μπαμπάς μου πληρώνεται με 700 ευρώ και φοβάται ότι θα χάσει τη δουλειά του». Τα λόγια αυτά βγήκαν από το στόμα μαθήτριας της Τετάρτης Δημοτικού σε σχολείο του Νέου Ηρακλείου Αττικής μέσα στην τάξη και εκφράζουν την αγωνία χιλιάδων παιδιών σε όλη τη χώρα.

Το συμπέρασμα που βγαίνει βγαίνει αβίαστα. Είτε με δραχμή είτε με ευρώ η φτώχεια θα παραμείνει φτώχεια, η εκμετάλλευση θα παραμείνει εκμετάλλευση, τα υπερκέρδη του κεφαλαίου θα παραμείνουν υπερκέρδη του κεφαλαίου. Και αν ο καπιταλιστής, ο τραπεζίτης, ο μεγαλέμπορος κτυπηθεί στα κέρδη η εργατική τάξη θα χτυπιέται στη φυσική της ύπαρξη. Αυτό θα συμβαίνει είτε με δραχμή είτε με ευρώ Και όταν ο καπιταλιστής, ο τραπεζίτης, ο μεγαλέμπορος αυξήσει τα κέρδη του η εργατική τάξη πάλι το ίδιο θα χτυπιέται στη φυσική της ύπαρξη. Γιατί το ζήτημα που μπαίνει, και είναι το πραγματικό δίλημμα δεν είναι ευρώ η δραχμή αλλά καπιταλισμός η σοσιαλισμός. Το ζήτημα για το λαό δεν είναι αν θα μετράει τη φτώχεια του σε ευρώ ή σε δραχμές. Αν τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις θα τις μετράει σε ευρώ ή δραχμές. Αν το σφετερισμό του μόχθου του από τους καπιταλιστές και τα μονοπώλια θα τον μετρά σε ευρώ ή σε δραχμές. Αν την εκμετάλλευσή του και το ξεπούλημα του θα τα μετρά σε ευρώ ή σε δραχμές. Το καίριο και αποφασιστικό ζήτημα είναι η αποτίναξη της εκμετάλλευσης.

Redflecteur