Αρκετά! Παρακαλώ σταμάτα

Ανάμεσα στους επιβάτες του σχεδόν γεμάτου λεωφορείου για Κέρκυρα ήταν και ένας Πακιστανός. Από την Αθήνα μέχρι και την πρώτη στάση λίγο μετά τη γέφυρα του Ρίου, επικρατούσε ησυχία. Καθώς περνούσαμε από την Άρτα όμως, ένας συμπατριώτης μου άρχισε να συνομιλεί με τον Πακιστανό. Από τη θέση μου δεν άκουγα ακριβώς το διάλογο, αλλά τα χαχανίσματα αυτών που κάθονταν κοντύτερα έδωσαν σιγά σιγά θάρρος στον Έλληνα συνομιλητή και η φωνή του δυνάμωσε. Τα «αστεία» του πλέον ακούγονταν ξεκάθαρα: «να 'ρθεις στην Άρτα να μαζεύεις πορτοκάλια», «αυτές οι δουλειές είναι για σας», «τα ελληνικά πορτοκάλια είναι καλύτερα από αυτά του Πακιστάν»...

Όταν ο Πακιστανός του θύμισε δειλά πως η φετινή σοδειά φράουλας δεν ήταν καλή, ο περήφανος για τα πορτοκάλια Έλληνας είχε το θράσος να αστειευτεί και για το περιστατικό στη Μανωλάδα... Οι περισσότεροι στο λεωφορείο γελούσαν ανοιχτά. Ακολούθησαν χαρακτηρισμοί όπως «Πακιστανός τουρίστας», «είσαι ο Μπιν Λάντεν» και ερωτήσεις σχετικά με την παρουσία του στην Ελλάδα και τους λόγους του ταξιδιού του... Όταν στην Πρέβεζα προστέθηκαν και δύο Μπαγκλαντεσιανοί στο χαρούμενο λεωφορείο, τα λόγια του Έλληνα έγιναν απλά χυδαία ενώ συνέχισαν να συνοδεύονται από γέλια – ομολογουμένως πνιχτά πλέον από τους πιο «σοβαρούς».

Δεν γνωρίζω αν οι αλλοδαποί ήταν νόμιμοι ή όχι και δεν με ενδιαφέρει. Δεν με απασχόλησε στιγμή αν ήταν καλοί άνθρωποι ή εγκληματίες. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ο «συμπατριώτης» μου. Αυτός που μου θύμισε ποια είναι η Ελλάδα στην οποία επέστρεψα για να περάσω τις γιορτές. Αυτός που με έκανε τη στιγμή εκείνη να δώσω πρόσωπο σε ό,τι αρνητικό έχει αυτή η χώρα. Αυτός που με έκανε να θέλω να του στερήσω τα πάντα και να τον φέρω σε θέση αντίστοιχη με αυτή του Πακιστανού. Αυτός που με έκανε να θέλω να τον σπρώξω μαζί με τους ομοίους του κάτω από τις ρόδες του λεωφορείου.

Αρκετά! Παρακαλώ σταμάτα, είπα από μέσα μου. Θέλω να πιστεύω πως δεν ήμουν ο μόνος. Ζω και εργάζομαι σε μια ξένη χώρα – το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να έρχομαι αντιμέτωπος με ρατσιστές και εξυπνάκηδες ντόπιους. Είμαι σίγουρος πως το ίδιο επιθυμούσαν και οι αλλοδαποί του λεωφορείου. Είμαι σίγουρος πως το ίδιο επιθυμούν οι χιλιάδες σύγχρονοι Έλληνες μετανάστες που εγκαταλείπουν τη χώρα προς αναζήτηση αξιοπρέπειας. Η επόμενη αφορμή δεν άργησε να μου δοθεί. Αυτή τη φορά δεν μίλησα από μέσα μου. Ευτυχώς ακολούθησε σιωπή.

Οι αλλοδαποί τελικά κατέβηκαν στην Ηγουμενίτσα. Πιθανότατα για το επόμενο πλοίο προς το εξωτερικό. Για το επόμενο πλοίο μακριά από την Ελλάδα. Μακριά από αυτόν. Μακριά από όλους εμάς. Είμαστε κρίμα. Πρέπει να περάσουν γενιές πριν διανοηθούμε να αποκαλέσουμε τους εαυτούς μας Ανθρώπους. Πολλές γενιές.

αναδημοσίευση από: enfo.gr

roz karta