Μια πληρωμένη απάντηση στους ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΥΣ του ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ…

Κοινωνία της πληροφορίας ή κοινωνία της… ανθρωποφαγίας;

«Και οι κρίνοντες κρίνονται». Αυτή είναι μια βασική αρχή που αποδέχεσαι, σέβεσαι και υπηρετείς όταν επί 21 συναπτά έτη ασκείς το λειτούργημα της δημοσιογραφίας είτε κάνοντας τηλεοπτικό ρεπορτάζ ή συνεντεύξεις, είτε αρθρογραφώντας επωνύμως, σχεδόν καθημερινά όχι απλά παραθέτοντας τα γεγονότα, αλλά παίρνοντας θέση επ’ αυτών. Σε αυτά τα χρόνια ένας δημοσιογράφος –και φυσικά η γράφουσα- έχει δώσει αρκετά δείγματα γραφής για τα κίνητρά του, το χαρακτήρα, την ηθική του, αν σέβεται τη δεοντολογία, αν είναι ανοικτός στην καλοπροαίρετη κριτική, ποιων τα συμφέροντα υπηρετεί, αν πληρώνεται για να γράψει ή αντίθετα για να αποσιωπήσει ένα θέμα, μια καταγγελία.

Ας μου συγχωρεθεί η αναφορά σε προσωπικά γεγονότα, ωστόσο όπως θα αποδείξω στην πορεία το θέμα αφορά κάθε έναν που καταθέτει τις απόψεις του διαδικτυακά επωνύμως σε ιστοσελίδα εφημερίδας και δέχεται προσωπική επίθεση  με υβριστικό περιεχόμενο από ανώνυμους σχολιαστές…

Είναι αλήθεια ότι τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπισα, μετά την απόλυσή μου πριν από ενάμιση χρόνο, δεν  μου επέτρεπαν να παρακολουθώ τα τοπικά τεκταινόμενα και ειδικότερα της καταγραφή τους μέσω του διαδικτύου σε τακτική βάση.  Η σταδιακή επάνοδός μου στο δημοσιογραφικό στίβο μετά την περιπέτεια της υγείας μου συνέπεσε με την δημοσίευση ενός ενυπόγραφου άρθρου που έστειλα πριν λίγες μέρες σε τοπικά ΜΜΕ (ΑΛΗΘΕΙΑ, ΠΟΛΙΤΗ, CHIOSNEWS) με αφορμή τον  πρόσφατο ξυλοδαρμό των απολυμένων καθαριστριών του Υπουργείου Οικονομικών από τα ΜΑΤ.

Όπως έχω διαπιστώσει μέχρι σήμερα με κείμενα που άρχισα να στέλνω από το Μάρτιο, ΑΛΗΘΕΙΑ και  CHIOSNEWS  αρκούνται στη δημοσίευση ή ανάρτηση του ενυπόγραφου άρθρου στην ομώνυμη ιστοσελίδα, χωρίς σχολιασμό από ανώνυμους.

Αντίθετα  στην ιστοσελίδα της εφημερίδας ΠΟΛΙΤΗΣ μετά  το- ενυπόγραφο άρθρο μου- ακολούθησε ένας «οχετός» υβριστικών σχολίων σε προσωπικό επίπεδο και αντικομουνιστικών σε πολιτικό, από ανώνυμους σχολιαστές.

  

Πράγματι, αυτό είναι ένα γενικότερο πρόβλημα για το οποίο  έχει χυθεί πολύ μελάνι. Έχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις για την αναγκαιότητα και την νομιμότητα της ανωνυμίας στο διαδίκτυο, το ότι βοηθάει στην ελευθερία έκφρασης, τη διάδοση των ιδεών, τον πλουραλισμό. Στον αντίποδα αυτών υπάρχουν σοβαρές ενστάσεις για τους «κουκουλοφόρους» του διαδικτύου, οι οποίοι καλυπτόμενοι πίσω από την ανωνυμία τους συκοφαντούν, εκθέτουν,  προσβάλλουν πρόσωπα,  σύμβολα, εξυβρίζουν, προχωρούν ακόμη και σε αξιόποινες πράξεις.

Το θέμα είναι αχανές, ανεξάντλητο με αρκετές «γκρίζες ζώνες»  πρακτικά, ηθικά και νομικά.

Εγώ πολύ απλά θα ήθελα να ρωτήσω και να θέσω προς προβληματισμό  το ερώτημα πως προάγεται ο δημόσιο διάλογος  με εκφράσεις που οι ΑΝΩΝΥΜΟΙ σχολιαστές χρησιμοποίησαν μετά το ΕΠΩΝΥΜΟ άρθρο μου στην ιστοσελίδα της εφημερίδας, όπως «κομμουνιστικές παπαρολογίες», ή «Ο εκ γενετής άεργος σύντροφος και Αρχηγός Κουτσούμπας το διάβασε, μπορείτε τώρα κυρία να περάσετε από τα κεντρικά για το χαρτζιλικάκι, κάνατε το καθήκον ως κομμουνίστρια και δημοκράτισσα (πάμε για άλλες παπαρολογίες από αύριο). Τώρα προτείνω να αποσύρετε το άρθρο αρκετά ξεφτιλιστήκατε. Από ό,τι βλέπω δεν ντρέπεστε, ούτε έχετε το γνώθι εαυτόν για αυτά που λέτε και πιστεύετε.»

Για να συμπληρώσουν αργότερα και πάλι ανώνυμοι σχολιαστές  «…έχεις τα μούτρα και μιλάς για καθαρίστριες και ηθικά διδάγματα, εσύ????»  Το υβρεολόγιο συμπληρώθηκε με την φράση «δημοκράτες (της κλανιάς), και σε μια άλλη αποστροφή : «κάποιοι πρέπει να δουλεύουν για να πληρώνονται κομμουνιστές ρεμπεσκέδες».

Όλο αυτό το απάνθισμα των εξυβριστικών και μειωτικών για την προσωπικότητά μου σχολίων αναρτήθηκε στην ίδια ιστοσελίδα όπου η  εφημερίδα  βάζει το πλαίσιο του διαλόγου ως εξής: «Το politischios.gr επιθυμεί την ανάπτυξη διαλόγου με το αναγνωστικό κοινό μέσα από την ιστοσελίδα του. Επιθυμώντας ωστόσο να αποτρέψει τους υβριστικούς σχολιασμούς οι οποίοι καλύπτονται από τη δύναμη της ανωνυμίας, διευκρινίζει ότι θα αφαιρεί κάθε σχόλιο που κρίνει ότι υπερβαίνει τα όρια της δεοντολογίας στο δημόσιο διάλογο και τραυματίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ευχαριστούμε  για την αποδοχή των όρων εκ μέρους σας και ελπίζουμε στη συμμετοχή σας».

Εδώ υπάρχει μια πλήρης αντίφαση ανάμεσα στα αναγραφόμενα από τους έχοντες την ευθύνη για τη διαχείριση της ιστοσελίδας και στην πρακτική τους. Αν αυτοί οι χαρακτηρισμοί  δεν είναι υβριστικοί για την επαγγελματική τιμή, την ηθική ενός ατόμου, δεν υπερβαίνουν τα όρια της δεοντολογίας στο δημόσιο διάλογο τραυματίζοντας την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τότε ποιοι το κάνουν;

Αφού οι έχοντες την ευθύνη για τη διαχείρισή της δεσμεύονται ότι θα αφαιρούν κάθε σχόλιο με αυτά τα χαρακτηριστικά, τότε γιατί δεν το έπραξαν;

Το πρόβλημα δεν είναι νομικίστικο, αλλά ανθρώπινο και βαθιά πολιτικό. 21 χρόνια ως δημοσιογράφος της ΑΛΗΘΕΙΑΣ ποτέ δεν κρύφτηκα πίσω από την «κουκούλα» της ανωνυμίας για να καταθέσω τις απόψεις μου, για να ασκήσω κριτική, για να καταγγείλω ακόμη και όταν υπήρχε κίνδυνος αυτές μου οι πράξεις να προκαλέσουν ποικίλες αντιδράσεις, ακόμη κι όταν ο κίνδυνος της μήνυσης ή της αγωγής ήταν ορατός.

Κυρίως όμως, σε αντίθεση με άλλους «ανεξάρτητους» δημοσιογράφους, δέσμιους και υπηρέτες μεγάλων συμφερόντων, ποτέ δεν έκρυψα την ιδεολογία και τα πιστεύω μου για τα οποία είμαι υπερήφανη. Ποτέ δεν κρύφτηκα πίσω από το δάκτυλό μου. Όσοι μου έδιναν συνέντευξη, ή μου εμπιστεύονταν το πρόβλημά τους για ρεπορτάζ ήξεραν ότι το ΚΚΕ με είχε τιμήσει 2 φορές ανακηρύσσοντάς με υποψήφια βουλευτή  στο νομό, και αρκετές φορές υποψήφια δημοτική ή νομαρχιακή σύμβουλο όταν ακόμη υπήρχε η Νομαρχία, σε συνδυασμούς υποστηριζόμενους από το ΚΚΕ. Τελευταία φορά ήμουν υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος το Μάιο με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» ενώ νοσηλευόμουν στο νοσοκομείο.  Επίσης, εδώ και χρόνια είμαι μέλος της Γραμματείας του ΠΑΜΕ με θητεία στη Διοίκηση του Εργατικού Κέντρου και το Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων  Χίου.

Αναρωτιέμαι μετά από αυτές τις ιδιότητες που ποτέ δεν έκρυψα, μήπως πρέπει να υπογράψω «δήλωση μετανοίας» για να γίνω αρεστή και να μην δέχομαι τέτοια επίθεση κάθε φορά που θα καταθέτω δημόσια την άποψή μου για διάφορα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα; Μήπως ενοχλεί η φωνή μου, η φωνή μας; Θεωρώ άκρως προσβλητικό και υποτιμητικό για την επαγγελματική μου πορεία το υπονοούμενο που άφησε ανώνυμος σχολιαστής ότι για το άρθρο που έγραψα για τις καθαρίστριες και κατ’ επέκταση όλα τα ρεπορτάζ που έκανα, οι συνεντεύξεις, η αρθρογραφία μου πάνω από είκοσι χρόνια, είχαν σαν σκοπό…να πάρω «χαρτζιλικάκι» από το ΚΚΕ.

Βέβαια,  στο γραφείο μου, δίπλα στον υπολογιστή μου, είχα…  κόκκινο τηλέφωνο και  ανοικτή γραμμή με τον Περισσό. Πριν κάνω τη συνέντευξη, το ρεπορτάζ ή πριν αρθρογραφήσω έπαιρνα απευθείας στο τηλέφωνο την τότε Γ.Γ. του κόμματος, Αλέκα Παπαρήγα, ή τώρα που ξανάρχισα να γράφω, το Δημήτρη Κουτσούμπα για να πάρω αρχικά έγκριση και στη συνέχεια ένα «χαρτζιλικάκι». Δεν μπορώ να το κρύψω, με αυτό το «χαρτζιλικάκι» μεγάλωσα τα παιδιά μου…

Όποιος το έγραψε ή το πιστεύει αυτό «εξ ιδίων κρίνει τα αλλότρια». Στο  ΚΚΕ σε αντίθεση με κάποια άλλα κόμματα δεν μπαίνει κανείς για να πάρει αλλά για να δώσει! Στο ΚΚΕ δίνεις  συνειδητά ένα κομμάτι από το χρόνο σου, τη σκέψη σου, τον εαυτό σου, τη δύναμή σου, την υγεία σου, τη ψυχή σου.  Άλλες γενιές πριν από μας  έδωσαν για αυτό το κόμμα, την ελευθερία τους και τη ζωή τους. Το ΚΚΕ το κουβαλάς μέσα σου, δεν είναι μόνο μια ιδεολογία, ένα διαφορετικό οικονομικοκοινωνικό σύστημα αλλά κυρίως μια ηθική, μια στάση ζωής που καθορίζει τις μικρές και μεγάλες αποφάσεις σου, σε συνοδεύει στις μικρές και μεγάλες μάχες της ζωής σου.

Αν λοιπόν είμαι «αγωνίστρια ή δημοκράτισσα» όπως ειρωνικά αναφέρεται από τους ανώνυμους σχολιαστές, αυτό το έκριναν, το κρίνουν και θα το κρίνουν καθημερινά η κοινωνία της Χίου, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι γυναίκες, όλοι όσοι δίνουμε μαζί τους τον αγώνα επιβίωσης και αξιοπρέπειας. Πιστεύω ακράδαντα ότι η Χίος είναι πολλή μικρή για να παρουσιαζόμαστε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε είτε ατομικά είτε συνδικαλιστικά, είτε πολιτικά. Νομοτελειακά, κάποια στιγμή οι μάσκες, τα προσωπεία πέφτουν. Κι εμείς είμαστε πολλά χρόνια στους δρόμους, στους συνδικαλιστικούς και κοινωνικούς αγώνες, για να μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από μάσκες…  

Γιατί αλήθεια, εγώ δεν μπορώ να μιλήσω για «ηθικά διδάγματα;» όπως υποστηρίζει ο ανώνυμος σχολιαστής του οποίου το σχόλιο έχει αναρτηθεί στη ιστοσελίδα της εφημερίδας ΠΟΛΙΤΗΣ;… Θεωρώ ότι  αυτό το σχόλιο-μαζί με τα προαναφερθέντα- πλήττουν βάναυσα την τιμή, την ηθική και την αξιοπρέπεια μου,  την αποκατάσταση των οποίων  ζητώ από τους κατά νόμο υπευθύνους της ιστοσελίδας με την αφαίρεση κάτω από το άρθρο μου όλων των εξυβριστικών και συκοφαντικών σχολίων.

Καθημερινά, με τη δουλειά μου αλλά και με τη συμμετοχή μου στους μαζικούς, κοινωνικούς αγώνες του τόπου μας- πάντοτε με αφετηρία την ιδεολογία και τα πιστεύω μου- εκτέθηκα στην επώνυμη κριτική που μπορούσε να μου κάνει οποιοσδήποτε για την επαγγελματική μου διαδρομή, για τη συνδικαλιστική και πολιτική μου δράση . Άλλο όμως αυτό και άλλο η «λάσπη» η οποία μάλιστα προέρχεται και από «κουκουλοφόρους» του διαδικτύου που κινούνται στη λογική «συκοφάντει συκοφάντει στο τέλος κάτι θα μείνει». Παλιά οι κουκουλοφόροι  έστελναν τους κομμουνιστές στις φυλακές, ή  στο εκτελεστικό απόσπασμα, τώρα επειδή δεν μπορούν να μας στείλουν στα ξερονήσια μας «χτυπούν» διαδικτυακά με την ανώνυμη εξύβριση και τη συκοφαντία με μια σύγχρονη, ηλεκτρονική «ανθρωποφαγία». Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν «κατασπαράζουν» με την ίδια ευκολία και άλλους επώνυμους αρθογράφους σε ιστοσελίδες εφημερίδων. Δεν αναφέρομαι στα blogs. Εκεί γίνεται η… ανώνυμη «σφαγή των αμνών»… Νόμιμα βέβαια, αφού προβλέπεται ο ανώνυμος σχολιασμός στα blogs, αλλά όπως έχει αναφερθεί πολλές φορές στο παρελθόν η απόσταση ανάμεσα στο «νόμιμο» και το «ηθικό» μπορεί να είναι αβυσσαλέα.

Ας επιστέψουμε και πάλι στο άρθρο «ΤΑ ΜΑΤ, ΟΙ ΜΑΠΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΦΑΠΕΣ» που προκάλεσε 12 παρακαλώ ανώνυμα σχόλια την στιγμή που άρθρα εν ενεργεία πολιτικών έχουν ελάχιστα και όχι τόσο υβριστικά και σε προσωπικό τόνο.

Εύλογα γεννιέται το ερώτημα αν και είχα  γράψει και άλλα άρθρα στο παρελθόν γιατί τέτοια «χολή» κάτω από το συγκεκριμένο για το ξυλοδαρμό των καθαριστριών από τα ΜΑΤ; Ο λόγος είναι προφανής. Πρέπει να «χτυπηθούν» όσοι υπερασπίζονται τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους απλήρωτους που αγωνίζονται για να δικαιωθούν. Πρέπει να περάσει το μήνυμα που στέλνουν οι ανώνυμοι σχολιαστές ενός επώνυμου άρθρου που υπερασπίζεται το δίκιο εργαζομένων, ότι οι εξαθλιωμένοι ιδιωτικοί υπάλληλοι πρέπει να επιχαίρουν όταν τα ΜΑΤ χτυπούν  τους «καλοπληρωμένους» δημοσίους υπαλλήλους ή να σιωπούν όταν τους βάζουν σε διαθεσιμότητα και τους οδηγούν στην απόλυση. Οι ίδιοι, πάντοτε ανώνυμοι σχολιαστές, κατακεραυνώνουν όλους όσοι τολμούν να υπερασπιστούν όπως πχ. Τις απολυμένες καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών που πρωτόδικα είχαν δικαιωθεί και έπρεπε να επαναπροσληφθούν. Απροκάλυπτα τροφοδοτούν έτσι τον κοινωνικό αυτοματισμό ενάντια στην ταξική αλληλεγγύη που είναι στόχος πάλης για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Εμείς αν και θεσμικά παλεύουμε για τα τσαλαπατημένα δικαιώματα και μισθούς των ιδιωτικών υπαλλήλων, ποτέ δεν τους στρέψαμε σε ένα άλλο κομμάτι της εργατικής τάξης που είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, επίσης θύματα της ίδιας πολιτικής λιτότητας.

Επιπλέον, όσο και να προσπαθούν κάποιοι δεν μπορούν να κρύψουν ότι βγάζουν φλύκταινες στο άκουσμα και μόνο απεργιών, κινητοποιήσεων και διεκδικήσεων των εργαζομένων. Τουλάχιστον ας μην το παίζουν « αγανακτισμένοι υπερασπιστές» άλλων, οι υπέρμαχοι των ισοπεδωτικών μειώσεων μισθών, του σφαγιασμού των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων,  της διάλυσης της υγείας και της παιδείας που απορρέουν από τις εδώ και χρόνια ληφθείσες αποφάσεις της Ε.Ε.

Ας σκεφτούμε εν κατακλείδι, μήπως τέτοιου είδους ανώνυμα σχόλια δεν προάγουν το διάλογο αλλά στοχεύουν στο να «φιμώσουν» τις φωνές εκείνες που ενοχλούν  και δη αυτές που έχουν συγκεκριμένη ιδεολογία, γενικά δείχνουν δρόμους αντίστασης και πάλης στην κυβέρνηση και την Ε.Ε.; Αν ένας απλός αρθρογράφος που διατυπώνει ανάλογες απόψεις δεχθεί τέτοια επίθεση θα τολμήσει μήπως να ξαναγράψει; Μήπως αυτός είναι ο επιδιωκόμενος σκοπός; Η φίμωση  με το προκάλυμμα ενός ψευτοδιαλόγου που στηρίζεται αποκλειστικά στην ύβρη, τη λάσπη και το λιβελογράφημα;

Προσωπικά, θα συνεχίσω να καταθέτω ΕΠΩΝΥΜΩΣ την άποψή μου, να υποστηρίζω την ιδεολογία μου με την οποία μπορεί κανείς να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει,  δεν έχει όμως το δικαίωμα να την εξυβρίζει, να την συκοφαντεί και να την ευτελίζει ΑΝΩΝΥΜΩΣ και μάλιστα στην ιστοσελίδα εφημερίδας που υπάγεται στο νομικό καθεστώς που διέπει και τα υπόλοιπα ΜΜΕ σχετικά με τα ζητήματα εξύβρισης και συκοφαντίας. Ως γνωστόν, υπάρχουν  αστικοί βέβαια νόμοι που διέπουν και οριοθετούν την ελευθερία του λόγου που εκφέρεται δια του Τύπου. Νόμοι που όσοι εργαστήκαμε ως δημοσιογράφοι υποχρεωθήκαμε να σεβαστούμε αυτολογοκρινόμενοι με την έννοια της επιλογής των επιχειρημάτων αντί της εξύβρισης, χωρίς βέβαια να παζαρεύουμε την προσήλωσή μας στις αρχές μας, στον έλεγχο της εξουσίας και την υπεράσπιση της τάξης που ανήκουμε.

Αν και άνεργη, πλέον, δημοσιογράφος θα συνεχίσω να καταθέτω τις απόψεις μου όσο μου το επιτρέπουν οι δυνάμεις μου, ενστερνιζόμενη τη ρήση ότι «όποιος δεν παίρνει το μέρος των αδυνάτων, δεν κάνει δημοσιογραφία, αλλά δημόσιες σχέσεις». Ο καθένας επιλέγει ποιο δρόμο θα ακολουθήσει, με όποιο τίμημα…

Ευγενία Κώτη

Αριστερά στη Μυτιλήνη