«Είτε το θέλουν είτε όχι, το σπαθί του Μακρυγιάννη το σήκωσε από τη σκόνη ο Νίκος Ζαχαριάδης»

Είμαστε παιδιά της ποιητικής που γέννησε ο Δημοκρατικός Στρατός. Χάρη σ' αυτήν η θέλησή μας καθιστά μάταια τα σχέδια ενός συρφετού που πιστεύει πως, έχοντας ως προνόμιο την εξουσία, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Ας το καταλάβουν. Είμαστε έξω από κάθε δικαιοδοσία τους. Μαζί τους δεν έχουμε απλώς μια διένεξη, αλλά ένα σχίσμα που κάθε μέρα μεγαλώνει.

Είτε το θέλουν είτε όχι, το σπαθί του Μακρυγιάννη το σήκωσε από τη σκόνη ο Νίκος Ζαχαριάδης. Σπαθί που έγραψε για τις πλευρές του ο Αγγελος Σικελιανός: «Κι απάνω και στις δυο πλευρές γραφή. / Από τη μια, τα λόγια αυτά Σου χαραγμένα, στρατηγέ μας: / "Τη λευτεριά μας τούτη δεν την ήβραμε στο δρόμο / και δε θα μπούμεν εύκολα στου αυγού το τσόφλι, / γιατί δεν είμαστε κλωσόπουλα, σ' αυτό να ξαναμπούμε πίσω, / μα εγίναμε πουλιά, / και τώρα πια στο τσόφλι μέσα δε χωρούμε". / Κι από τη δεύτερη πλευρά, / γραφή άλλη χαραγμένη: / "Απάνω στην αλήθεια μου / ακόμα και το θάνατο τον δέχομαι, / τι τόσες φορές τον θάνατον εζύγωσα, αδερφοί μου, / και δε με πήρε, / που, για τούτο, το θάνατο καταφρονώ / κι απάνω στην αλήθεια μου πεθαίνω"».

Γιώργος Κακουλίδης – Ριζοσπάστης, Κυριακή 16 Ιούλη 2006