Αν πρόκειται για τους «πνευματικούς εκπροσώπους» μας, καλύτερα ας βγάλουμε το σκασμό…

...και ας μην παραπονιόμαστε. «Η επιστήμη εξεπορνεύθη και αυτή εις εφόδιο επιτυχίας διά την βιοπάλην, εις επάγγελμα βιοποριστικόν, εις είδος εκμεταλλεύσιμον προς χρηματισμό και εξασφάλισιν υλικής ευμαρείας…» έγραφε ο Καρβούνης πριν από 81 χρόνια. Από κοντά και η τέχνη κι ο δημόσιος λόγος. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε αυτό να μην υπερισχύει, αν σκεφτούμε ότι ζούμε σε ένα κοινωνικό σύστημα που θεοποιεί το κέρδος συνθλίβοντας  την ανθρώπινη προσωπικότητα, υποτάσσοντάς την στον «θεό ευρώ» (ή, παλιότερα, δραχμή – δεν έχει σημασία το όνομα),  κάνοντάς την να προσβλέπει στην «ανάστασή» της μέσα από την απόχτηση περισσότερων ψηφίων στον τραπεζικό της λογαριασμό...

Αν και το γνωρίζεις καλά αυτό, όταν το «ζεις» -τόσο έντονα τον τελευταίο καιρό-, μέσα από την εικόνα και –δυστυχώς- τον ήχο των ΜΜΕ, δεν μπορείς να μη νιώθεις αναγούλα και παράλληλα να προβληματίζεσαι για το πόσο βαθιά βρίσκεται (αν υπάρχει) ο πάτος της παρακμής και της σήψης, της καπιταλιστικής κοινωνίας ολόκληρης άρα και των «πνευματικών» της εκπροσώπων. Οι ίδιοι εξάλλου φροντίζουν -τόσο έντονα και τόσο μαζικά τελευταία- να αποδεικνύουν με την παρουσία τους και στους πιο «ρομαντικούς» πως μια κοινωνία δεν μπορεί παρά να εκπροσωπείται σε όλους τους τομείς από αντάξιούς της.

«Ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος απολάμβανε το ποτό του μαζί με τον Διονύση Σαββόπουλο, ισχυρούς εφοπλιστές και γνωστούς επιχειρηματίες», ο «αριστερός» (όχι όμως και μαλάκας σύμφωνα με δήλωσή του)  Λαυρέντης Μαχαιρίτσας τραγουδά για τους εφοπλιστές δίπλα στο κύμα, στον «παραμυθένιο» γάμο «της χρονιάς», ο λογοτέχνης Πέτρος Τατσόπουλος (λίγο νωρίτερα) με τις έντονες σεξουαλικές φαντασιώσεις του, η ποιήτρια κυρία Κική Δημουλά που δεν βρίσκει στην πλατεία της ελεύθερο -από μετανάστες- παγκάκι για να καθήσει, η συγγραφέας-καθηγήτρια κυρία Λένα Διβάνη, που υπερασπίζεται τον «έλεγχο» της «νομιμότητας» με «αντίτιμο» ακόμα και την ανθρώπινη ζωή, ο λογοτέχνης κύριος Χρήστος Χωμενίδης,  που υπερασπίζεται την κυρία Διβάνη, ο καθηγητής κύριος Χρήστος Γιανναράς που απαιτεί «να αναλάβουν τις ευθύνες τους οι φορείς θεσμικής ευθύνης για τη συνοχή και τη συνέχεια της ελληνικής κρατικής υπόστασης: Aκαδημία, Δικαιοσύνη, Πανεπιστημιακές Σύγκλητοι, Ένοπλες Δυνάμεις…», ο σκηνοθέτης κύριος Γιάννης Σμαραγδής που απλώνει την αξιοπρέπειά του μπρος στα καλογυαλισμένα παπούτσια του πρωθυπουργού μιας κυβέρνησης που γονάτισε το λαό με τα «μέτρα» της και άλλοι ακόμα τα τελευταία χρόνια -της «κρίσης»-  διάλεξαν να σταθούν στο πλευρό των οικονομικά ισχυρών αυτού του τόπου και των πολιτικών που τους υπηρετούν.

Και αναρωτιέσαι, γεμάτος αντικρουόμενα συναισθήματα, αυτοί είναι τελικά οι πνευματικοί άνθρωποι της χώρας; Που μιλούν κι η φωνές τους σα λεπίδια σου σκίζουν την ψυχή; Που σαν φελλοί  επιπλέουν καμαρωτοί σε μια  θάλασσα από ακαθαρσίες, τη στιγμή που τα κύματα  παλεύουν να σκεπάσουν κάθε εστία αντίστασης; Είναι αδύνατο να μην ανασύρεις στη μνήμη σου εποχές εξίσου ή πιο άγριες από τη σημερινή, τότε που ένας Γληνός, ένας Φίτσιος, ένας Βάρναλης, ένας Βιδάλης, μια Αλεξίου, ένας Καρβούνης, ένας, ένας, ένας… είναι τόσοι πολλοί αυτοί που στάθηκαν δίπλα στο δοκιμαζόμενο λαό και τον στήριξαν όταν τους είχε ανάγκη, του μετέδωσαν τη φλόγα τους, του εμφύσησαν αγωνιστικότητα, τον ενέπνευσαν να πολεμήσει τους εχθρούς του, όποια μορφή κι όνομα είχαν αυτοί,  φώτισαν σαν φάροι τα δρομάκια της απελευθέρωσής του κάνοντάς τα λεωφόρους του μέλλοντος. Από πού στ’ αλήθεια ξεπήδησαν όλοι αυτοί, αν όχι μέσα απ’ τον ίδιο τον λαό; Που βρίσκονταν  «σπαρμένοι», αν όχι μέσα στην περηφάνια του, το φιλότιμό του, την αξιοπρέπειά του,  τη λεβεντιά και την παλικαριά του; Τι άλλο  ήταν εκτός από γνήσια παιδιά του, που όταν χρειάστηκε τον υπερασπίστηκαν απέναντι σε κάθε επιβουλή;

Όπως όλοι οι άνθρωποι, έτσι και ο  πνευματικός άνθρωπος δεν μπορεί και δεν ζει έξω από τα προβλήματα της κοινωνίας. Παίρνει, το θέλει ή όχι, συνειδητά ή ασυνείδητα, θέση απέναντι σε αυτά αλλά και τις διεργασίες που συντελούνται στην κοινωνία. Ακόμα και η ουδετερότητα ή η αποστασιοποίηση στηρίζουν τους ισχυρούς και βλάπτουν τους εκμεταλλευόμενους. Όταν σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία των πνευματικών ανθρώπων σιωπά, είτε γιατί χόρτασε φαΐ δίπλα στην εξουσία, είτε γιατί φοβάται, είτε γιατί «κοιτάει τη δουλειά της», είτε γιατί δεν καταλαβαίνει τι της γίνεται, αυτοί που θα επιπλέουν θα είναι οι Σαββόπουλοι, οι Γιανναράδες και οι Διβανούδες.

Θα βγαίνουν με θράσος και κυνισμό,  γνωρίζοντας πολύ καλά πως με τη στάση τους προκαλούν μια κοινωνία που δοκιμάζεται σκληρά, έχοντας όμως σκύψει το κεφάλι, και θα βάζουν πλάτη στις απάνθρωπες πολιτικές του κεφαλαίου, θα χτυπούν με όλες τους τις δυνάμεις κάθε φωνή που αντιστέκεται, θα φτύνουν πάνω στους τάφους των «παράπλευρων απωλειών»...  Οι πράξεις και ο λόγος τους θα σηκώνονται σαν πελώριες παλάμες και θα σκάνε στο σβέρκο ενός λαού που κάποτε, εκτός από περηφάνια, αξιοπρέπεια, λεβεντιά, φιλότιμο και παλικαριά γεννούσε και πραγματικούς εργάτες του πνεύματος.

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013.