Άδεια φάτνη την Άγια νύχτα…

Η ζωή μας μπορεί να είναι εφήμερη, αλλά είναι μία και μοναδική, και οφείλουμε να τη ζήσουμε μέχρι τα ακρότατα όριά της. Είναι δικαίωμα της τάξης μας, αυτής της ξεχωριστής τάξης που μέσα στους αιώνες των αιώνων γνωρίζει μόνο να δίνει.

Η άγια νύχτα μάς αφορά όλους. Οι θνητοί παλεύουμε μέσα από το αίσθημα και το πάθος, προσπαθώντας να υποδεχτούμε κάθε χρόνο τη φάτνη. Η ακαταμάχητη γοητεία των Χριστουγέννων ξεπέφτει και τούτη τη χρονιά, εξαιτίας της πραγματικότητας.Για μια ακόμη φορά, το πιστοποιητικό της γέννησης του θείου βρέφους αναφέρει «αγνώστου πατρός». Μπορεί να «ζωγραφίζουμε» τη μέρα της γέννησης, να τονίζουμε λεπτομέρειές της, αλλά η καθημερινότητα δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι. Οι καταστάσεις και τα γεγονότα δημιουργούν καταθλιπτικούς πολίτες, οι οποίοι ουδεμία σχέση έχουν με την ένδοξη γιορτή της γέννησης του Ιησού. Αυτές οι γιορτές θα αποτελέσουν μέρος των παιδικών αναμνήσεων των αυριανών ενηλίκων. Πώς να διασχίσεις τις γιορτές με τους συνταξιούχους να κατεβαίνουν στο δρόμο σαν στυμμένες λεμονόκουπες και τους πρόσφυγες να έχουν μεταμορφωθεί σε παρίες; Παρά τη μικρόψυχη και σκληρή συμπεριφορά εκ μέρους του κράτους, κάθε οικογένεια, χωρίς να χάνει το ύψος της, προσπαθεί να συμφιλιωθεί, πρόσκαιρα, με πνευματικό τρόπο, με την έλευση του Κυρίου, δημιουργώντας μια «γιορτή» μακριά από τις εκκλησίες.

Δεν υπάρχει κανένα βαθύ μυστήριο που οφείλουμε να κατανοήσουμε για το πυκνό σκοτάδι του καθεστώτος. Η εξαθλίωση μέσα στην καθημερινότητα έχει γίνει μόνιμη κατάσταση και οι Αριστεροί άλλο τίποτα δεν κάνουν από το να επινοούν προφάσεις για έναν αυταρχισμό που είναι απαραίτητος ώστε να συντρίψουν κάθε απόπειρα αντίστασης.

Ακόμη και το παραμύθι της Γέννησης έγινε απρόσιτο, έχασε την αμεσότητά του. Τώρα το τραγούδι της εναρμονίζεται με την αδύναμη ψυχή του πολίτη. Με τι βλέμμα να σταθεί μπροστά στη φάτνη και τι να της ζητήσει; Αφού έχει δεχτεί καίρια πλήγματα, αναστατώσεις που τον μεγάλωσαν και τον έκαναν να ξεπεράσει κάθε φάτνη, ακούγοντας μια ζωή τα ίδια και τα ίδια, χωρίς σταγόνα αλήθειας, περιφέρεται στην πατρίδα του σαν να βρίσκεται στα ξένα, ένας φιλοξενούμενος, ο οποίος με ευγένεια και υπομονή παρατηρεί τη χώρα του να χάνει κάθε πνευματική της υπόσταση.

Ο παρασιτισμός της αστικής τάξης δεν οφείλεται στη θεία πρόνοια, αλλά στις δυνάμεις καταστολής που την ακολουθούν και την προστατεύουν από ένα αβυσσαλέο παρελθόν στο οποίο αντιτάχθηκαν οι σύντροφοί μας με σφοδρότητα.

Η ζωή μας μπορεί να είναι εφήμερη, αλλά είναι μία και μοναδική, και οφείλουμε να τη ζήσουμε μέχρι τα ακρότατα όριά της. Είναι δικαίωμα της τάξης μας, αυτής της ξεχωριστής τάξης που μέσα στους αιώνες των αιώνων γνωρίζει μόνο να δίνει.

***

Ο ποιητής Γιώργος Κακουλίδης, ακόμα και όταν πρόκειται για πεζό λόγο, μας βγάζει συχνά από τη δύσκολη θέση που βρίσκεται κανείς όταν αδυνατεί να αποδώσει με λέξεις το «εικονογραφημένο» αυτονόητο… Το παραπάνω  αποτελεί σύνθεση παραγράφων από δυο χριστουγεννιάτικα (όχι κατ’ ανάγκη) κείμενά του που δημοσιεύτηκαν στο Ριζοσπάστη, το ένα πέρυσι εδώ και το άλλο εδώ σήμερα. Ελπίζουμε στην κατανόηση του ποιητή για την «αυθαίρετη» επέμβασή μας…