Με
παγωνιά φεύγει το 2016. Μια κοινωνία παγωμένη, κυριολεκτικά και μεταφορικά, το
αποχαιρετά. Με όλο και περισσότερους ανέστιους, πένητες, άνεργους, απολυμένους,
συμβασιούχους, κακοπληρωμένους εργαζόμενους, απλήρωτους απασχολούμενους,
χαμηλοσυνταξιούχους· με περισσότερους «δειλούς, μοιραίους κι άβουλους», αδαείς
και αδρανείς, φοβισμένους, απογοητευμένους, κλεισμένους στο καβούκι τους· με
περισσότερα παγωμένα σπίτια, παγωμένα χαμόγελα, παγωμένα αισθήματα, παγωμένες προσδοκίες, παγωμένα καβούκια.
Ας
υποδεχτούμε τη νέα χρονιά υγιείς, με ανυπόταχτες τη λογική και την ευαισθησία
μας, πιο έμπειροι και πιο δυνατοί, σοφότεροι, ασυμβίβαστοι με τον «ρεαλισμό»
των εκμεταλλευτών, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, με ανθισμένο το χαμόγελο και
ζωντανή την αισιοδοξία, με ακλόνητη πίστη στο δίκιο και ακατάπαυστο αγώνα για την
πραγμάτωσή του, με ατσάλινη αντοχή, πιο αυστηροί στις επιλογές μας, με αλληλεγγύη σ’ όποιον απλώνει το χέρι για
να σηκωθεί, με ανθρωπιά, χωρίς εκπτώσεις στην αξιοπρέπεια και την περηφάνια
μας, με μικρότερο «εγώ» και λιγότερη ματαιοδοξία, με δίψα γι’ αυτά που
εξυψώνουν τον άνθρωπο, με αγάπη και αγκαλιά για τον αδύναμο και τον
κατατρεγμένο, με συντροφικότητα, με περισσότερο πάθος, κουράγιο και δύναμη
αντλημένα από όποια πηγή αρνείται να στερέψει.
Με
παγωνιά έρχεται το 2017. Οι ευχές δεν φτάνουν (και δεν πιάνουν) «αν δεν πάρουμε μέτρα κι εμείς», αν δεν πιστέψουμε
στη δύναμή μας, δεν σπάσουμε κάθε αλυσίδα που μας κρατάει δεμένους, δεν αγωνιστούμε για να σταματήσει η
«παγωνιά» και ν’ ανθίσει η ελπίδα· αν δεν παλέψουμε για να κινηθούν πιο αποφασιστικά τα γρανάζια που
θα σπρώξουν προς το καλό.
Σάββατο
31 Δεκέμβρη 2016.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου