Ο πρώτος πληθυντικός και το «τέλος των μνημονίων»

Με αφορμή τα παζάρια μεταξύ συγκυβέρνησης και τρόικας στήνεται για πολλοστή φορά το γνωστό γαϊτανάκι: Θα επιστρέψει η τρόικα στην Αθήνα; Θα προλάβουμε τις προθεσμίες για την επίτευξη νέας συμφωνίας; Με ποιον θα τα καταφέρουμε ως χώρα; Με την τωρινή συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, που παίζει το χαρτί της «υπευθυνότητας» και της «εμπειρίας»; 'Η με τους επίδοξους διαχειριστές της αστικής διακυβέρνησης, τον ΣΥΡΙΖΑ και τους προαλειφόμενους συμμάχους του, που θα κάνουν «πραγματική διαπραγμάτευση» και δε θα είναι «καρπαζοεισπράχτορες», όπως κατηγορούν την τωρινή κυβέρνηση;

Πίσω από τα ερωτήματα σε πρώτο πληθυντικό («θα προλάβουμε;», «θα τα καταφέρουμε;») κρύβεται ο πυρήνας της επιχείρησης αποπροσανατολισμού του λαού: Επιδιώκεται να συσκοτιστεί η ταξική ουσία των παζαριών, να κρυφτούν τα πραγματικά προαπαιτούμενα που προδιαγράφουν τη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής ανεξάρτητα από το διαχειριστή της αστικής διακυβέρνησης.

Τα παζάρια της κυβέρνησης γίνονται για λογαριασμό του εγχώριου κεφαλαίου, για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του, για την εμπέδωση των συνθηκών καπιταλιστικής ανάκαμψης που προβλέπουν τα αστικά επιτελεία. Η έκβασή τους, ωστόσο, είναι άρρηκτα δεμένη με τα αυξανόμενα σημάδια νέας ύφεσης στην Ευρωζώνη, τα οποία με τη σειρά τους εντείνουν τους ενδοαστικούς ανταγωνισμούς, τις αντιθέσεις για το μείγμα διαχείρισης, τις προτεραιότητες στη χρήση εργαλείων για το κεφάλαιο (π.χ., το περιβόητο «πακέτο Γιούνκερ»).

Γι' αυτό ακριβώς, ανεξαρτήτως της έκβασής τους, τα παζάρια με την τρόικα και οι ενδοαστικές αντιθέσεις εντός και εκτός ΕΕ έχουν ένα σταθερό προαπαιτούμενο: Τη διατήρηση του πυρήνα των αντιλαϊκών μέτρων της προηγούμενης φάσης και την ενίσχυσή τους με νέες αντεργατικές αναδιαρθρώσεις, ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης.

Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση τσακώνονται για το ποιος από τους δύο μπορεί να βάλει «τέλος στα μνημόνια», κρύβοντας ότι τα μνημόνια και τα αντιλαϊκά μέτρα διαρκείας ταυτίζονται με την ΕΕ, την αναγνώριση του χρέους, τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, στα οποία ορκίζονται και οι μεν και οι δε.

Ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση στηρίζουν, έχει τα δικά του προαπαιτούμενα, που είναι αποτυπωμένα ανάγλυφα και στις απαιτήσεις των επιχειρηματικών ομίλων. Επιτάχυνση των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων που εξυπηρετούν την ανταγωνιστικότητα του εγχώριου κεφαλαίου, με έμφαση στη μεγαλύτερη «ευελιξία» στην αγορά εργασίας και τη δημιουργία ακόμα πιο «ευνοϊκού επενδυτικού περιβάλλοντος». Εκεί ακριβώς αποσκοπούν τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη: Το παραπέρα χτύπημα σε εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, ο περιορισμός της συνδικαλιστικής δράσης, το άνοιγμα πεδίων κερδοφορίας για το κεφάλαιο (π.χ. Ενέργεια), η περαιτέρω εμπορευματοποίηση σε Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία. Ο κρατικός προϋπολογισμός του 2015 επιβεβαιώνει ότι η αντιλαϊκή επίθεση θα συνεχιστεί και στη φάση της καπιταλιστικής ανάκαμψης, ενώ οι αντίστοιχες αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που προωθούν οι... «αντιμερκελικές» κυβερνήσεις σε Ιταλία και Γαλλία αποδεικνύουν, με τη σειρά τους, ότι τα βάρβαρα μέτρα θα συνεχίζονται ανεξάρτητα και από το μείγμα διαχείρισης.

Η αποπροσανατολιστική συζήτηση για το «τέλος των μνημονίων» αφήνει στο σκοτάδι τα μνημόνια διαρκείας που έχει θεσμοθετήσει η ΕΕ για όλα τα κράτη - μέλη της (με τους μηχανισμούς της «ενισχυμένης οικονομικής διακυβέρνησης», του «Ευρωπαϊκού Εξαμήνου» κ.τ.λ.), τα οποία είναι ακριβώς εργαλεία εξειδίκευσης και ελέγχου εφαρμογής όλων των παραπάνω αντεργατικών αναδιαρθρώσεων, οι οποίες αποτελούν ανάγκη για το ευρωενωσιακό κεφάλαιο, ανεξαρτήτως των αντιθέσεων στο εσωτερικό του. Σε αυτήν την κατεύθυνση κινείται και η παρέμβαση Σόιμπλε περί παροχής στην Κομισιόν δυνατότητας βέτο επί των προϋπολογισμών των κρατών - μελών σε περίπτωση «παραβίασης των κριτηρίων σταθερότητας της ΕΕ», καθώς ενισχύεται η προοπτική επιστροφής της λυκοσυμμαχίας στην κρίση και δυναμώνουν οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί.

Αποδεικνύεται ότι η λύση για το λαό δε βρίσκεται στις διαπραγματεύσεις των κυβερνήσεων που αποδέχονται το χρέος και τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ, αλλά στην πάλη για οριστική απαλλαγή από τα δεσμά της ΕΕ, του χρέους και των μονοπωλίων. Απέναντι στο νέο χτύπημα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων που ετοιμάζεται για λογαριασμό του κεφαλαίου, ο λαός πρέπει να δώσει τη δική του δυναμική απάντηση, με μαζική συμμετοχή στην απεργία της Πέμπτης.

(Αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Τρίτης 25 Νοέμβρη 2014).