Ας κάνουμε (;) λίγο ακόμα υπομονή…

Μια αχτίδα φωτός έσκισε το πηχτό σκοτάδι της καθημερινότητάς μου και ένα σκίρτημα αισιοδοξίας συντάραξε τον επίσης σκοτεινό εσωτερικό μου κόσμο, σήμερα το πρωί. Είχα να νιώσω ανάλογα συναισθήματα από εκείνο το περίφημο «νενικήκαμεν» που ανέκραξε θριαμβευτικά ο πρωθυπουργός μας επιστρέφοντας από τις Βρυξέλλες, κραδαίνοντας από τα σκαλοπάτια του αεροσκάφους του το ειδοποιητήριο της πολυπόθητης  δόσης. Τόσο καιρό ζούσα με την αυταπάτη (μια ακόμα αυταπάτη μου) πως μόνο η κυβέρνηση αγωνιούσε για την τύχη της καλής μας πατρίδας, άντε και μερικοί καλοί φίλοι μας στα συμβούλια των Βρυξελλών. Και  η απογοήτευση άρχισε να με (ξανα)κυριεύει αφού ο καιρός κυλούσε και η αγωνιώδης προσπάθεια για να κινηθεί επιτέλους η αγορά, έδειχνε μάταιη.

Όμως έπεσα έξω (για ακόμα μια φορά) στις εκτιμήσεις μου. Την ίδια αγωνία με μας ζούσαν (και το αγνοούσα, όπως και τόσα άλλα) και οι επενδυτές (που είχαν απομακρυνθεί όλον αυτόν τον καιρό σε ένδειξη συμπαράστασης στη δοκιμαζόμενη ελληνική οικονομία), οι οποίοι, όπως διαβάζω, άντεξαν τελικά στην πίεση που τους ασκούσε το απάνθρωπο αυτό συναίσθημα: «Ύστερα από ένα μακρό διάστημα αναμονής και αγωνίας για την τύχη της Ελλάδας, οι επενδυτές παρά τις δυσκολίες που εξακολουθούν να υπάρχουν επιστρέφουν στην ελληνική οικονομία με περισσότερη διάθεση και σχέδια…»

Να πω δεν τους καταλαβαίνω; Ψέματα θα πω. Και η δική μου διάθεση χάλια είναι τους τελευταίους μήνες, ειδικά από την μέρα εκείνη που μου αφαιρέθηκε η δυνατότητα να επενδύω (κι εγώ) την εργατική μου δύναμη.  Όμως… σιγά σιγά αρχίζω να καταλαβαίνω πως δεν πρέπει να απογοητεύομαι. Κάτι κινείται επιτέλους στην αγορά. Φαίνεται πως πιάνουν τόπο τα αμέτρητα ξενύχτια των υπουργών της κυβέρνησης και τα ατέλειωτα ταξίδια του πρωθυπουργού μας. Και άρχισαν να συνωστίζονται στις πύλες εισόδου της χώρας (όχι κι άλλοι  λάθροι, μη βιάζεστε) οι επενδυτές, οι οποίοι επιθυμούν να προχωρήσουν «στην ενδυνάμωση της παραγωγικής τους βάσης, θεωρώντας ότι οι συνθήκες βελτιώθηκαν αισθητά ενώ και το κόστος έγινε αρκετά ανταγωνιστικό, ειδικά μετά την προώθηση των μεταρρυθμίσεων στα εργασιακά.»

Τώρα που βεβαιώθηκαν πως οι Έλληνες μπορούμε να ζήσουμε χωρίς ευρώ αλλά όχι έξω από το ευρώ, τώρα που κατάλαβαν καλά πως αποδεχόμαστε τις όποιες θυσίες (όπως πχ να μην έχουμε δουλειά ή να δουλεύουμε τσάμπα, να κρυώνουμε, να πεινάμε, να πεθαίνουμε αν αρρωστήσουμε και άλλες) και  πασχίζουμε, όλοι μαζί, να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού την πολιτική σταθερότητα, τώρα που άρχισε να φαίνεται μακριά (έστω αμυδρά)  φως στο τούνελ,  η πολυεθνική Henkel έκανε το βήμα: «μετέφερε στην Ελλάδα από το εξωτερικό την παραγωγή των απορρυπαντικών Dixan και Neomat».

Και δεν είναι η μόνη που σπεύδει να δηλώσει έμπρακτα την υποστήριξή της στην ελληνική οικονομία και την αλληλεγγύη της στους εργαζόμενους ιθαγενείς. Ακολουθούν η Bic Violex, η Olympia Development, ενώ «ο όμιλος Μαρινόπουλος, η ΑΒ Βασιλόπουλος και η ΜΕΤΡΟ της οικογένειας Παντελιάδη σκοπεύουν να επενδύσουν συνολικά περίπου 200 εκατ. Ευρώ». Και πριν από αυτές είχαν εκφράσει την εμπιστοσύνη τους στην μεγάλη μας κοινή προσπάθεια η Unilever και η Philip Morris.

Μπορεί να πέρασε άλλη μια μέρα χωρίς μεροκάματο. Μπορεί ο ταχυδρόμος να έφερε άλλο ένα ραβασάκι της εφορίας. Μπορεί να το έβαλα στο συρτάρι που ξεχείλισε από λογαριασμούς και ειδοποιητήρια πληρωμών. Μπορεί τα ξύλα για το τζάκι να τελειώνουν... Μπορεί, μπορεί, μπορεί…  Όμως δεν πρέπει να χάνω την αισιοδοξία μου. «Οι φόβοι (των ομίλων) για κατάρρευσή της (οικονομίας) ανήκουν στο παρελθόν και παράλληλα αρχίζει να εμπεδώνεται ένα κλίμα σταθερότητας για τις προοπτικές της χώρας.»

Η αγορά λοιπόν κινείται... Την φαντάζομαι σαν μια μεγάλη ουρά σε συσσίτιο φιλανθρωπίας (πως μου ήρθε τώρα αυτό;) ανυπόμονων πεινασμένων  (επενδυτών), που κινείται αργά, αφού οι δυνατότητες εξυπηρέτησης είναι (ακόμα) περιορισμένες.  Ας κάνουμε λίγο (ακόμα) υπομονή. «Το ‘κλειδί’ για την ανάκαμψη του τόπου είναι πλέον εμφανές πως το κρατάει η κυβέρνηση, η οποία καλείται μέσα στο επόμενο διάστημα να επισπεύσει τις μεταρρυθμίσεις και να προωθήσει τις αποκρατικοποιήσεις ώστε να κερδίσει το στοίχημα της ανάπτυξης και της παραγωγικής ανασυγκρότησης».

Ας μείνουμε λοιπόν αδέρφια, κι άλλο,  με το κεφάλι σκυφτό, υπομένοντας καρτερικά κάθε τελευταίο νέο μέτρο, κάθε χαστούκι των οργάνων της εξουσίας, κάθε εξευτελισμό της αξιοπρέπειάς μας, κάθε παραβίαση ακόμα και  στοιχειωδών δικαιωμάτων μας. Ας κάνουμε λίγο ακόμα υπομονή... περιμένοντας την ανάπτυξη... Κι όσο για το δικό μας κλειδί… σε λίγο καιρό θα μας είναι άχρηστο, αφού δεν θα υπάρχει πια ούτε πόρτα (δική μας) για να την ανοίξει.