Μήνυμα από την ΓΑΔΑ

Έφτασα έξω από το υπουργείο λίγο μετά την επίθεση των δυνάμεων καταστολής. Είδα συγκεντρωμένους  με έντονα σημάδια από τα ρόπαλα, δυο από τους οποίους με σοβαρά τραύματα στο κεφάλι, και έναν ηλικιωμένο ξαπλωμένο στην άσφαλτο, πίσω από τον κλοιό των κρανοφόρων, να δέχεται τις πρώτες βοήθειες. Το λεωφορείο με τους συλληφθέντες συντρόφους περιφρουρούταν από τους κρανοφόρους οι οποίοι δέχονταν την πίεση των συγκεντρωμένων συναγωνιστών που είμαστε εκεί και αυτών που έφταναν εκείνη την ώρα. 

Μερικοί από τους ροπαλοφόρους έβριζαν χυδαία και η συμπεριφορά τους απέναντι στους εργάτες που ζητούσαν την απελευθέρωση των συντρόφων τους ανέδυε –τουλάχιστον- μίσος. Το έβλεπες στα πρόσωπά τους, στις εκφράσεις του σώματός τους, στον τρόπο που σε κοίταζαν. Κάποιοι από αυτούς είχαν κρυμμένα τα πρόσωπά τους μέχρι την μύτη (είδα δυο). Αντίθετα, οι σύντροφοι που βρίσκονταν μέσα στο λεωφορείο, δεν είχαν λόγο να κρύψουν τα πρόσωπά τους. Τα περήφανα πρόσωπα των εργατών που υπερασπίζονται το δικαίωμά τους στη δουλειά και στη ζωή. έβγαζαν τα χέρια από τα παράθυρα και μας χαιρετούσαν. Παντού γροθιές σφιγμένες - αυτοί από μέσα, εμείς απ’ έξω. «Η τρομοκρατία δε θα περάσει», «εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά», δονούσαν την ατμόσφαιρα, που αν και φαινόταν καθαρή, μετά τη ρίψη τόσων χημικών ουσιών, δεν ήταν. Ο αέρας που αναπνέαμε προκαλούσε ένα ελαφρύ κάψιμο στη μύτη και στο λαιμό. Μπορώ να φανταστώ τι είχε συμβεί λίγο νωρίτερα…

Μετά από μερικά ακόμα «σπρωξίματα» εκατέρωθεν το λεωφορείο με τους συντρόφους έφυγε από την αντίθετη κατεύθυνση, προς τη ΓΑΔΑ. Τότε ο σύντροφος Τασιούλας έδωσε το σύνθημα: «ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΑΔΑ!». Ξεκίνησε ένας αγώνας δρόμου για να φτάσουμε έγκαιρα. Ανεβήκαμε την Χαριλάου Τρικούπη, περνώντας ανάμεσα από μαγαζιά και μικρά καφέ. Τα συνθήματα κυριαρχούσαν. Κάποιοι περίεργοι έβγαιναν για μια στιγμή στα μπαλκόνια τους και ξαναέμπαιναν μέσα. Ο κόσμος στα πεζοδρόμια και στα μαγαζιά κοίταζε ατάραχος σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Έδειχνε η «φωτιά» να μην τους αφορά, αφού δεν  «καίγονταν» οι ίδιοι αλλά οι γείτονες…

Φτάσαμε στην ΓΑΔΑ και κλείσαμε τον χώρο μπροστά στα σκαλοπάτια και την Αλεξάνδρας στο ρεύμα προς κέντρο. Τα τηλέφωνα έπαιρναν φωτιά. Οι ενισχύσεις έφταναν λεπτό το λεπτό. Σύντροφοι, συναγωνιστές, συνάδελφοι, όλες οι ηλικίες ήταν εκεί. Παντού συναντούσες οργή και αποφασιστικότητα. Κάποιος είπε «αν νομίζουν πως θα τα βγάλουν πέρα μαζί μας, όπως με τους εργαζόμενους στο ΜΕΤΡΟ, είναι γελασμένοι…». Έπρεπε  να φύγω λίγο μετά τις τρεις. Άφησα πίσω μου τους σύντροφους Σφυροδρέπανο (με τον οποίο μαζί φτάσαμε στο υπουργείο), τον TRASH και πολλούς ακόμα. Από το τηλέφωνο λίγο αργότερα έμαθα πως οι συλληφθέντες είναι 35 και πως λίγο μετά που έφυγα, έφτασε στη ΓΑΔΑ η Αλέκα Παπαρήγα.

Ο καθένας πρέπει να βγάλει τα συμπεράσματά του. Η κυβέρνηση εκμεταλλευόμενη την «καλή δουλειά» που έχει κάνει στη λεγόμενη «κοινή γνώμη», που στηρίζεται στα δεκανίκια της τρομοκράτησης του λαού και στην χυδαία και αδίσταχτη προπαγάνδα των αστικών ΜΜΕ, δείχνει αποφασισμένη να επιβάλει δια πυρός και σιδήρου τα ακόμα πιο αντεργατικά, ακόμα πιο αντιλαϊκά, πιο απάνθρωπα σχέδιά της. Οι μηχανισμοί της δεν κρύβονται. Δεν κρατούν ούτε καν τα προσχήματα. Η σημερινή απρόκλητη βίαιη επίθεση των δυνάμεων καταστολής εναντίον των εργαζομένων και των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, έρχεται σαν ένα ακόμα κρίκος μιας βαριάς αλυσίδας, που με το πρόσχημα της διατήρησης της έννομης τάξης, προσπαθεί ν’ αλυσοδέσει τα στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζομένων και τις δημοκρατικές ελευθερίες, και να εξουδετερώσει όσους ακόμα αντιστέκονται.

Γι’ αυτό δεν είναι αρκετό, απλά  να βγάλει ο καθένας συμπεράσματα. Είναι περισσότερο αναγκαίο από ποτέ ο κάθε εργαζόμενος να πάρει θέση. Να σκεφτεί μέχρι ποιο σημείο θα φτάσουν οι παραχωρήσεις του, η «υπομονή» και  η αδράνειά του. Πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του.  Να ξεσηκωθεί και να συμπαραταχτεί ΤΩΡΑ με τις ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ και τους κομμουνιστές, που αντιστέκονται ενάντια  στην αντεργατική λαίλαπα και τις πολιτικές της κυβέρνησης των πλουτοκρατών, και  παράλληλα καλούν στο δρόμο της ανατροπής της σάπιας εξουσίας της εκμετάλλευσης και το χτίσιμο της εργατικής, της λαϊκής εξουσίας.