Η επίθεση στα δημοκρατικά και λαϊκά δικαιώματα και ελευθερίες δείχνει πως η αστική δημοκρατία διαθέτει το δικό της γύψο

Με αφορμή την συντονισμένη εκστρατεία τρομοκράτησης  του λαού και εκφοβισμού όποιου αντιστέκεται στην πολιτική εξαθλίωσης των λαϊκών στρωμάτων, μέσω και της επίδειξης δύναμης των τελευταίων ημερών από τις δυνάμεις καταστολής και τα νέας τεχνολογίας όπλα τους, ανασύραμε από το αρχείο ένα παλαιότερο (μα τόσο επίκαιρο σήμερα!) άρθρο που αναλύει πως, ποιον και γιατί ενοχλούν οι διαδηλώσεις, πως χρησιμοποιούνται από την αστική εξουσία για να συκοφαντηθούν οι εργατικές-λαϊκές διεκδικήσεις και πως εξελίσσεται  διαχρονικά η προσπάθεια όλων των κυβερνήσεων της άρχουσας τάξης να περιορίσουν το συνταγματικό δικαίωμα των εργαζομένων να συναθροίζονται και να διαδηλώνουν.

Το άρθρο της Ελένης Ζαφειρίου, μέλους της «Δημοκρατικής Συσπείρωσης για τις λαϊκές ελευθερίες και την αλληλεγγύη», είχε δημοσιευτεί τον Δεκέμβρη του  2006  στον Ριζοσπάστη:

Η αστική δημοκρατία ή αλλιώς η δικτατορία του κεφαλαίου, όταν νιώθει τον κίνδυνο από την ανάπτυξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος, χρησιμοποιεί το δικό της γύψο. Ο Κ. Μαρξ, αναφερόμενος στις παραβιάσεις και την κατάλυση συνταγματικών κειμένων από την άρχουσα τάξη, με αφορμή την ταξική πάλη στη Γαλλία στα μέσα του 19ου αιώνα, αποδείκνυε ότι η αστική τάξη καταλύει τη δική της νομιμότητα και συνταγματική τάξη, όταν αυτή γίνεται επικίνδυνη για την κυριαρχία της, επειδή τα όποια δικαιώματα κατοχυρώνει στην εργατική τάξη, χρησιμοποιούνται αποτελεσματικά από αυτήν (την εργατική τάξη) και συμβάλλουν στην άνοδο του επαναστατικού κινήματος. Στην εξεταζόμενη περίπτωση, και τηρουμένων των αναλογιών του χρόνου και του χώρου, πρόκειται για τη χρόνια και συστηματική προσπάθεια των αστικών κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να απαγορεύσουν, ή, στην καλύτερη περίπτωση, να περιορίσουν το συνταγματικό δικαίωμα των εργαζομένων να συναθροίζονται και να διαδηλώνουν.

Πρόκειται για μια ακόμα επίθεση του αστικού κράτους στην ανάπτυξη των αγώνων του λαϊκού και εργατικού κινήματος, για την αποφασιστική ανάσχεση κάθε ριζοσπαστικής κινητοποίησης, συλλογικής διεκδίκησης, μορφής πάλης. Πρόκειται για ένα ακόμα μέτρο, που προστίθεται στη φαρέτρα του κρατικού αυταρχισμού και συνοδεύει τη δημιουργία νέων κατασταλτικών μηχανισμών και θεσμών, την αστυνομοκρατία, τους μηχανισμούς παρακολούθησης και πανεποπτείας της ζωής και της δράσης των εργαζομένων, τη χρήση φονικών χημικών αερίων κατά ειρηνικών διαδηλωτών.

Το αστικό κράτος, εντείνοντας ολοένα την καταστολή και τον αυταρχισμό, επιδιώκει τώρα, ύπουλα, υποκριτικά και μεταμφιεσμένα να βάλει στο δικό του «δημοκρατικό γύψο» τις λαϊκές κινητοποιήσεις, γιατί δήθεν ενοχλούν. Οι διαδηλώσεις, οι διαδηλωτές συγκεκριμένα, ενοχλούν, πράγματι.

Δεν ενοχλούν όμως τους διαμαρτυρόμενους εμπόρους, που στην πραγματικότητα χειμάζονται από την πολιτική της οικονομικής λιτότητας και την αφαίμαξη της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων (αγοραστών). Δεν ενοχλούν ούτε τους πεζούς ή εποχούμενους που «μποτιλιάρονται» στους βρώμικους και αδιάβατους δρόμους, στους ανύπαρκτους χώρους στάθμευσης, στους κατειλημμένους από τροχοφόρα και κάδους απορριμμάτων πεζόδρομους, στα κατειλημμένα από τραπεζοκαθίσματα πεζοδρόμια.

Οι διαδηλώσεις, οι διαδηλωτές ενοχλούν το αστικό κράτος, την αστική εξουσία, γιατί η άρχουσα τάξη, η αστική τάξη συνειδητοποιεί ότι η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων προκαλεί την ένταση των λαϊκών αγώνων με όλες τις μορφές πάλης που ελευθερώνει ο συνεπής ταξικός αγώνας, όπως η συλλογική, οργανωμένη διεκδίκηση αιτημάτων.

Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος, η πραγματική αιτιολογική βάση οποιασδήποτε εκδοχής για περιορισμό ολιγάριθμων, πολυάριθμων, ημιπολυάριθμων απειράριθμων, ή όπως αποκαλέσει τις διαδηλώσεις της εργατικής τάξης και του λαϊκού κινήματος, η αστική τάξη και η εξουσία της.

Και επειδή το ζήτημα, ακριβώς, είναι ταξικό γι' αυτό και οι εκπρόσωποι των αστικών κομμάτων και κυβερνήσεων (Σημίτης, Πολύδωρας, Κακλαμάνης, Σκανδαλίδης) συμφωνούν για την εφαρμογή του μέτρου, και διαφοροποιούνται απλά στους τρόπους εφαρμογής του.

Οι όποιες δικαιολογίες περί παρεμπόδισης των εργαζομένων να φθάσουν στη δουλιά τους, περί παρεμπόδισης των εμπόρων να φτάσουν στα καταστήματά τους ή παρεμπόδισης της εισόδου των αγοραστών στα εμπορικά καταστήματα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Γυμνή από προσχήματα η αστική δημοκρατία δείχνει τα δόντια της στα άτακτα και ανυπότακτα παιδιά του συστήματος, την εργατική τάξη.

Είναι τυχαίο ότι ο όγκος των αστυνομικών δυνάμεων που κινητοποιούνται με κάθε ευκαιρία, λόγω των διαδηλώσεων, είναι υπέρμετρος και δυσανάλογος του αριθμού των διαδηλωτών; Είναι τυχαίο το γεγονός ότι, ενώ οι διαδηλώσεις έχουν συγκεκριμένο διάγραμμα πορείας που σπάνια υπερβαίνει τους δύο ή τρεις κεντρικούς δρόμους, εν τούτοις η ΕΛ.ΑΣ. αποκλείει με διμοιρίες ΜΑΤ και αστυνομικές κλούβες τεράστια ακτίνα οικοδομικών τετραγώνων, άσχετων με την κατεύθυνση των διαδηλωτών, δημιουργώντας κυκλοφοριακή ασφυξία και εκνευρισμό;

Ποιος φταίει που τα εμπορικά καταστήματα είναι άδεια είτε αυτά βρίσκονται στο κέντρο της πρωτεύουσας είτε βρίσκονται στις συνοικίες ή περιφερειακούς δήμους; Οι διαδηλωτές ευθύνονται για την κακοδαιμονία των εμπόρων, για το κλείσιμο εκατοντάδων βιοτεχνιών και καταστημάτων, για την αδυναμία του λαϊκού οικογενειακού προϋπολογισμού να πλησιάσει αγαθά που μόλις υπερβαίνουν τα απολύτως αναγκαία είδη διατροφής και ένδυσης;

Ποιους και γιατί ενοχλούν οι διαδηλωτές

Οι διαδηλωτές ενοχλούν την αστική εξουσία, γιατί αναδεικνύουν αυτά τα προβλήματα. Γιατί διαδηλώνουν την πίστη τους στο συλλογικό διεκδικητικό αγώνα, γιατί διαπαιδαγωγούν, με τη στάση τους, τους εργαζόμενους στις έννοιες της αλληλεγγύης, της συλλογικής, ενιαίας ταξικής πάλης, της αγωνιστικής διεκδίκησης, δυναμικά αντίθετα στο ραγιαδισμό και τη μοιρολατρία. Γιατί ανοίγουν το δρόμο με τις αξίες του ταξικού εργατικού κινήματος, που δε συμβιβάζονται με τις εμπορικές, κερδοσκοπικές, διεφθαρμένες αξίες της αστικής δημοκρατίας. Γιατί διαφωτίζουν τους εργαζόμενους για την αναγκαιότητα της χειραφέτησής τους από τους αστικοδημοκρατικούς δυνάστες. Αυτό είναι που ενοχλεί και απειλεί την εξουσία της άρχουσας τάξης της χώρας μας.

Ετσι, το κράτος ενεργοποιεί όλους τους μηχανισμούς του για την αντιμετώπιση του κινδύνου. Από το υποκριτικό επιχείρημα περί δικαιώματος των πολιτών να κινούνται ανενόχλητοι και ελεύθερα προς την εργασία τους και τα καταστήματά τους, μέχρι την απροκάλυπτη ενίσχυση του νομοθετικού οπλοστασίου με διατάξεις περί δίωξης της «τρομοκρατίας», περί παρακώλυσης των συγκοινωνιών, περί ηλεκτρονικής παρακολούθησης των εργαζομένων, περί σύστασης καινούριων κατασταλτικών σωμάτων, της δημοτικής αστυνομίας, του σώματος εθελοντών φυλάκων (καταδότες της γειτονιάς), της ιδιωτικής αστυνομίας, περί σύστασης τοπικών συμβουλίων πρόληψης της παραβατικότητας με τη συνεργασία της αστυνομίας και των τοπικών κοινωνικών φορέων (χαφιέδες της γειτονιάς) κ.ά.

Οσοι στέκονται θετικά απέναντι στο μέτρο του περιορισμού, αρχικά, και της απαγόρευσης στη συνέχεια των διαδηλώσεων, με τη δικαιολογία ότι ενοχλούνται από το μποτιλιάρισμα ή καθυστερούν να πάνε στην εργασία τους ή δεν μπαίνουν πελάτες στα καταστήματά τους, είναι ή αφελείς και χειραγωγημένοι από την παραπλανητική αστική προπαγάνδα που διαχέεται από τα αντίστοιχα μέσα επικοινωνίας ή ανήκουν στην άρχουσα τάξη, την αστική τάξη. Αλλά όλος αυτός ο κόσμος που ξεκινάει πρωί - πρωί για τη δουλιά του, αν έχει, ή για το μικροκατάστημά του και νιώθει ότι εμποδίζεται από τις διαδηλώσεις εργαζομένων ανήκει στην άρχουσα τάξη, στην τάξη των κεφαλαιοκρατών, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, των μεγαλεμπόρων και μεγαλοεπιχειρηματιών; Οχι, αυτός ο κόσμος ανήκει στην εργατική τάξη, αλλά είναι εγκλωβισμένος στο σύστημα των απάνθρωπων, ανήθικων καπιταλιστικών αξιών, όπως η ατομική ιδιοκτησία, η κερδοσκοπία, ο ατομικισμός, ο ανταγωνισμός, που καμιά σχέση δεν έχουν με τις αξίες και την ηθική της τάξης του, της εργατικής τάξης. Είναι ένας κόσμος που ο καπιταλισμός τον διαμορφώνει να είναι φοβισμένος, μοιρολάτρης, υποτακτικός, χειραγωγημένος. Που δεν έχει συνειδητοποιήσει την ταξική του θέση στην κοινωνία και τη δύναμη της ταξικής πάλης, που είναι ο μοχλός της κίνησης της Ιστορίας.

Να, γιατί η αστική δημοκρατία προσπαθεί να βάλει στο γύψο τις διαδηλώσεις. Γιατί αυτές είναι μια από τις μαζικές μορφές πάλης, είναι έκφραση της ταξικής πάλης. Το μέτρο της απαγόρευσης ή του περιορισμού των διαδηλώσεων προοιωνίζεται κλιμάκωση της επίθεσης στα δημοκρατικά και λαϊκά δικαιώματα και ελευθερίες. Είναι μια ακόμα μορφή της διαδικασίας, ώστε ο «ασθενής να μπει στο γύψο».

Γι' αυτό η καινούρια αυτή πρόκληση της αστικής δημοκρατίας δεν πρέπει να αφήσει αδιάφορους και εφησυχασμένους τους αγωνιστές. Η αστική δημοκρατία βάζει στο στόχαστρο την ταξική συνείδηση και την ταξική πάλη, γιατί γνωρίζει ότι αυτές είναι ο προάγγελος της νομοτελειακής ανατροπής της.