23ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ - Η εισήγηση της απερχόμενης διοίκησης – Β’ ΜΕΡΟΣ

Στα πλαίσια του αφιερώματος του ιστολογίου στο 23ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ & ΣΥΝΑΦΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ, δημοσιεύουμε ολόκληρη την εισήγηση που παρουσίασε την πρώτη μέρα των εργασιών ο πρόεδρος της απερχόμενης διοίκησης Γιάννης Πάσουλας.

Λόγω του όγκου του κειμένου η δημοσίευση γίνεται σε ΤΡΙΑ μέρη.

Β΄ΜΕΡΟΣ

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ - ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΣΟΥΜΕ

- Υπάρχει ταυτόσημο προβλημάτων των εργαζομένων του κλάδου με τους αυτοαπασχολούμενους, υπάρχει δυνατότητα ανάπτυξης κοινών μετώπων πάλης.

- Η ανάπτυξη της πάλης για την ανακούφιση από την ανεργία και την αναδουλειά μπορεί να αποτελέσει σημείο επαφής και δράσης για εργαζόμενους αυτοαπασχολούμενους, μικρούς επαγγελματίες και βιοτέχνες του κλάδου. Μπορεί να συσπειρώσει δυνάμεις, που θα ανεβάσουν την αποτελεσματικότητα του αγώνα. Ασφαλιστική δικλείδα και ταυτόχρονα εγγύηση της αποτελεσματικότητας είναι το δυνάμωμα της προοπτικής που συμφέρει εργαζόμενους και αυτοαπασχολούμενους.

- Η πάλη για την ανακούφιση των ανέργων απαντάει στο σήμερα, τα άμεσα προβλήματα, που αντιμετωπίζουν οι άνεργοι και οι οικογένειές τους, οι επαγγελματίες βιοτέχνες, αυτοαπασχολούμενοι, που ζουν το δράμα της εξαθλίωσης και κινδυνεύουν να πάνε στη φυλακή.

- Διέξοδο όμως ολοκληρωμένη, με βάση τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, μπορεί να δώσει μόνο η οικονομία που σχεδιάζεται και εφαρμόζεται με προτεραιότητα τις λαϊκές ανάγκες.

- Με αυτή τη γραμμή προσεγγίζουμε τη δημιουργία του ενιαίου δημόσιου κατασκευαστικού φορέα, που θα κατέχει το σύνολο των μέσων παραγωγής, Θα κατανέμει σχεδιασμένα την κρατική χρηματοδότηση και θα αναλαμβάνει τον προγραμματισμό και την υλοποίηση των έργων, σύμφωνα με τις επείγουσες ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων, την ιεράρχηση κατασκευής μεγάλων έργων ανάπτυξης της λαϊκής οικονομίας.

- Προϋπόθεση, για το δυνάμωμα του αγώνα και της αποτελεσματικότητας του για ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, είναι η συμμαχία εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων στο χώρο των κατασκευών.

- Διέξοδος προς όφελος των εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων και όχι προς όφελος των μεγάλων κατασκευαστικών ομίλων και των τραπεζών.

Μια τέτοια δουλειά σημαίνει ότι πρώτα απ’ όλα ανοίγουμε μέτωπα σε πολλές κατευθύνσεις.

Μέτωπο, με τις λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις και την κυβερνώσα αριστερά στο εργατικό κίνημα και την πολιτική, όπου προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους ότι μπορεί να συνυπάρξει δημόσιος και ιδιωτικός τομέας, υγιής ανταγωνισμός, καλοί επιχειρηματίες, καλύτερη διαχείριση με έναν καλύτερο διαχειριστή της αστικής εξουσίας. Ότι μπορεί να κτυπηθεί η ανεργία μέσα σε ένα σύστημα που τη δημιουργεί, αποκρύβοντας από τους εργαζόμενους ότι αυτός ο δρόμος ανάπτυξης είναι που δημιούργησε την κρίση.

Αυτός ο δρόμος είναι που κατάργησε τις ΣΣΕ, αύξησε τα όρια συνταξιοδότησης, οδηγεί το ύψος της σύνταξης σε προνοιακό βοήθημα. Αυτός ο δρόμος είναι που ο εργαζόμενος πληρώνει ένα μισθό ενοίκιο, τις περισσότερες φορές σε υποβαθμισμένες περιοχές.

Αυτός ο δρόμος ανάπτυξης είναι η αιτία που από τη μία καταστρέφονται τεράστιες παραγωγικές δυνάμεις, χιλιάδες οι άνεργοι εργάτες, επιστημονικό και ειδικευμένο δυναμικό βιώνει την ανεργία, μηχανήματα και βιομηχανίες σαπίζουν και από την άλλη οι ανάγκες του λαού μένουν ανικανοποίητες.

Μέτωπο, με τον τρόπο δουλειάς του χθες, το μεροδούλι-μεροφάι, τον ευκαιριακό προγραμματισμό, την έλλειψη σχεδιασμού και ελέγχου.

Μέτωπο, στη δυσκολία της επαφής με τους άνεργους, τη δυσκολία να τους συσπειρώσουμε. Όσο λείπουμε από αυτόν τον κόσμο, που αγωνιά να τα βγάλει πέρα, που δυσκολεύεται να δει τη δύναμη της τάξης του, που δυσκολεύεται να δει ότι αυτός μπορεί να αλλάξει τη ζωή του και όχι οι από πάνω, θα βρίσκουν γόνιμο έδαφος οι χρυσαυγίτικες φασιστικές μέθοδοι και λογικές «φταίνε οι ξένοι που μας παίρνουν τις δουλειές» και το σύστημα, ο καπιταλιστικός τρόπος ανάπτυξης, θα μένει στο απυρόβλητο.

ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΒΑΣΗ ΑΠΑΝΤΑΕΙ ΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΠΑΛΗΣ ΠΟΥ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΑΜΕ

1. Έργα ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών

-   Λαϊκή κατοικία με ευθύνη του κράτους.

-   Ανασύσταση του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας.

    Ενίσχυση του κατασκευαστικού προγράμματός του.

    Δάνεια στους δικαιούχους από ίδια κεφάλαια του Οργανισμού στο ύψος      της αξίας της κατοικίας.

-  'Εργα αντισεισμικής θωράκισης και αντιπλημμυρικής προστασίας.

-  Κατασκευή νοσοκομείων, σχολείων, παιδικών σταθμών. Κατάργηση των ΣΔΙΤ.

2. Μέτρα ανακούφισης των ανέργων και των μικρών ΕΒΕ

-  Δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για τους άνεργους χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

-   Πάγωμα των χρεών προς τις τράπεζες — δημόσιο - ΟΑΕΕ, των τιμολογίων των ΔΕΚΟ (ΔΕΗ-ΟΤΕ-ΕΥΔΑΠ) για τους εργαζόμενους και τους μικροεπαγγελματίες όσο διαρκεί η κρίση.

-  Δωρεάν παροχές σε βρεφονηπιακούς, παιδικούς σταθμούς για τα παιδιά των ανέργων και των μικροΕΒΕ.

-  Έκτακτο επίδομα ανεργίας 1.400 ευρώ στους εργαζόμενους του κλάδου.

-  Αύξηση του επιδόματος ανεργίας στα 700 ευρώ.

- Επίδομα ανεργίας για τους εργαζόμενους με μπλοκάκι και ΕΒΕ.

- Ο χρόνος ανεργίας να υπολογίζεται σαν χρόνος ασφάλισης.

- Επιδότηση των ανέργων για όλο το διάστημα που είναι άνεργοι.

- Φορολογική ελάφρυνση των μικρών ΕΒΕ και των αυτοαπασχολούμενων με κατάργηση κάθε είδους «αντικειμενικών κριτηρίων».

  Κρατική χρηματοδότηση του ΟΑΕΕ κατά 2/3.

  Να μη γίνουν άλλες αυξήσεις στις εισφορές. Μείωση κατά 10% των εισφορών για μικρούς ΕΒΕ και αυτοαπασχολούμενους όσο διαρκεί η κρίση και να παύσουν οι ποινικές διώξεις για καθυστερούμενες οφειλές.

- Αφορολόγητο όριο 40.000 ευρώ για κάθε οικογένεια και 5.000 ευρώ επιπλέον για κάθε παιδί.

ΛΑΪΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ - ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΔΟΜΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ- ΠΕΙΡΑ ΚΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ

Συνάδελφοι,

Είναι πολύ σημαντικό να ασχοληθεί το συνέδριό μας με το ζήτημα της αλληλεγγύης σε μια περίοδο όπου σημαντικό μέρος του κλάδου, αλλά και γενικότερα του λαού, ζει σε συνθήκες μόνιμης και γενικευμένης φτώχειας.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι είναι χιλιάδες οι συνάδελφοί μας που δεν έχουν τη δυνατότητα να εξασφαλίσουν τα εντελώς απαραίτητα.

Είναι δεκάδες χιλιάδες οι συνάδελφοι που δε βάζουν στην κατσαρόλα φαΐ για μεγάλο διάστημα, δεν έχουν να πάρουν φάρμακα, τους κόβουν το ρεύμα, απειλούν να τους πάρουν το σπίτι που χρωστάνε, δεν μπορούν να εξασφαλίσουν θέρμανση, σταματάνε το παιδί τους από τα φροντιστήρια γιατί δεν έχουν να πληρώσουν κ.ά.

Αυτή η κατάσταση θα οξυνθεί τόσο στον κλάδο, όσο και γενικότερα. Από αυτή την άποψη έχει αξία να κουβεντιάσουμε στο συνέδριό μας πως θα δράσουμε, ποιο είναι το καθήκον για τα συνδικάτα μας και πρωτίστως να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα ζητήματα:

- Η αλληλεγγύη δεν είναι φιλανθρωπία ή υποκατάσταση της κρατικής ευθύνης. Η αλληλεγγύη, όπως και όπου εκφράζεται, έχει μαχητικό ταξικό χαρακτήρα και απευθύνεται στους ανέργους, τις λαϊκές οικογένειες των εργατοϋπαλλήλων και των αυτοαπασχολουμένων. Αποτελεί συστατικό στοιχείο της δουλειάς μας και ιδιαίτερα σε περίοδο οξυμένης φτώχειας.

- Η αλληλεγγύη δεν παρέχει μόνο βοήθεια, αλλά διαμορφώνει σχέδιο πάλης, οργανώνει και κινητοποιεί κόσμο, διεκδικεί από τον κρατικό μηχανισμό, στέγη για τους άστεγους, φάρμακα, περίθαλψη, τρόφιμα, εμποδίζει το κόψιμο των παροχών νερού, ενέργειας, εμποδίζει και αποτρέπει πλειστηριασμούς κ.ά.

- Οι Λαϊκές επιτροπές δεν υποκαθιστούν τα σωματεία, αντίθετα στηρίζουν και στηρίζονται από αυτά. Άλλωστε το σωματείο πρέπει να έχει στο κέντρο της προσοχής του αυτό το ζήτημα.

- Στις Λαϊκές επιτροπές συμμετέχουν εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, αυτοαπασχολούμενοι, φοιτητές, γυναίκες, αγρότες. Αυτό, σε συνδυασμό με τη δράση τους, προσδίδει το χαρακτήρα της Λαϊκής επιτροπής και αντικειμενικά γίνεται ποδάρι της Λαϊκής συμμαχίας.

- Οι Λαϊκές επιτροπές ασχολούνται με όλα τα ζητήματα, όχι μόνο με την επανασύνδεση του ρεύματος, αλλά και γιατί είναι ακριβό, γιατί από τη μια με τη χρήση των Αιολικών πάρκων και της ηλιακής ενέργειας το ρεύμα είναι φθηνότερο και οι λαϊκές οικογένειες καλούνται τον άλλο μήνα να το πληρώσουν 35 - 40% ακριβότερα.

Ασχολούνται με τον άνεργο, που δεν μπορεί να πάρει φάρμακα, να πάει στο νοσοκομείο, συγχρόνως όμως, ανοίγουν το ζήτημα της δωρεάν υγείας και συσπειρώνουν δυνάμεις.

Ενδιαφέρονται για τα παιδιά, που υποσιτίζονται, που δεν μπορούν οι γονείς να τα πάνε στον παιδικό σταθμό, συγχρόνως όμως, ανοίγουν, κουβεντιάζουν και συσπειρώνουν δυνάμεις γύρω από τη δημόσια δωρεάν παιδεία.

Εμποδίζουμε να βγάλει η τράπεζα στο σφυρί το σπίτι του μεροκαματιάρη, συγχρόνως όμως, ανοίγουμε το ζήτημα της λαϊκής κατοικίας, τους ενιαίου δημόσιου κατασκευαστικού φορέα, τεκμηριώνουμε γιατί η κατοικία είναι δικαίωμα και όχι εμπόρευμα.

Τέτοια δράση θέλουμε, που από τη μια θα συσπειρώνει και θα κινητοποιεί δυνάμεις, θα αποκαλύπτει τις τεράστιες ευθύνες των πολιτικών του κεφαλαίου και συγχρόνως θα ξεδοντιάζει την προπαγάνδα των ΜΚΟ, των εκκλησιών, των Λάτσηδων και άλλων ερπετών του κεφαλαίου, που αφού έλιωσαν τους εργάτες, τους ρούφηξαν το αίμα, τώρα το έχουν ρίξει στη φιλανθρωπία.

Όσο οξύνεται η φτώχεια και η εξαθλίωση, τόσο θα ανθίζουν οι δομές, τύπου κοινωνικά παντοπωλεία, συσσίτια, κοινωνικά υπνωτήρια, κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικά φαρμακεία, κοινωνικά φροντιστήρια κ.ά.

Όλα αυτά ένα στόχο έχουν, να βγάλουν λάδι το σύστημα, να απενοχοποιήσουν την καπιταλιστική ανάπτυξη, να αποκρύψουν τις ευθύνες και τις επιλογές των κυβερνήσεων. Να αποκρύψουν ότι τα βάρβαρα αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα που όλοι μαζί συμφώνησαν, σπρώχνουν μαζικά λαϊκό κόσμο στην εξαθλίωση και αρκετές χιλιάδες στην αυτοκτονία.

Τέλος, στοχεύουν να αποκρύψουν ότι υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης, που θα εξαφανίσει τη φτώχια, την ανεργία. Αυτός ο δρόμος προϋποθέτει κατάργηση του κέρδους, δηλαδή την κατάργηση ενός συστήματος που ζει και θρέφεται από το αίμα του λαού.

Συνάδελφοι,

Υπάρχει μια ορισμένη πείρα από τέτοια δουλειά από τα συνδικάτα μας κυρίως στην Αθήνα, την Πάτρα, τη Θεσσαλονίκη, τη Λάρισα. Θα μεταφερθεί στις ομιλίες αυτή η πείρα.

Πρέπει όμως να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Τα συνδικάτα μας πρέπει να παίξουν πιο αποφασιστικό ρόλο στην οργάνωση αυτής της δουλειάς.

Η διαπάλη θα οξυνθεί όχι μόνο στο πολιτικό, ιδεολογικό επίπεδο, αλλά και στη δράση. Για να μη κόψει η ΔΕΗ το ρεύμα θα χρειαστούν πιο ανεβασμένες μορφές πάλης, για να μη πεθαίνουν οι άστεγοι στο δρόμο και να εξασφαλιστεί στέγη θα απαιτηθεί σύγκρουση, για να μπει ψωμί στο τραπέζι θα χρειαστούν ανεβασμένες μορφές πάλης στο σούπερ μάρκετ, το εργοστάσιο, το φούρνο, τον αλευρόμυλο. Από αυτή την άποψη, να το αντιμετωπίσουμε και να προετοιμάσουμε τον κλάδο.

Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΑΣ ΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ - ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΜΑΘΗΤΕΙΑΣ

Συνάδελφοι,

Ανοίγοντας το ζήτημα της δουλειάς στη νεολαία του κλάδου, ανοίγουμε ένα σοβαρό κεφάλαιο που δεν το είχαμε προσεγγίσει όσο χρειάζεται και είναι ανεξάρτητο με το πρόβλημα της ανεργίας που αντιμετωπίζουμε, δηλαδή ποιος νέος δουλεύει ή ποιος έρχεται στο σωματείο κλπ.

Δεν περιοριζόμαστε μόνο στους νέους εργαζόμενους στην οικοδομή. Εστιάζουμε τη προσοχή μας στους νέους σε όλο το φάσμα των κατασκευών, στις σχολές μαθητείας, ΟΑΕΔ, ΕΠΑΣ, ΕΠΑΛ, κλπ.

Κατά συνέπεια, ανοίγουμε ένα ζήτημα που θα το έχουμε συνέχεια μπροστά μας, ανεξάρτητα από την κρίση στις κατασκευές.

Συζητάμε για τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης, που αποτελεί βασικό συστατικό στοιχείο για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, για την αναζωογόνηση των συνδικάτων και τη λειτουργία τους. Δένεται με την προοπτική των αγώνων και τους ανθρώπους που θα είναι η αυριανή διάδοχη κατάσταση στο κίνημά μας. Η δουλειά στη νεολαία είναι το μέλλον στους αγώνες που έρχονται.

Εχει αξία να σημειώσουμε ότι στο 4^ο  Συνέδριο της Ομοσπονδίας Οικοδόμων, το 1927, πάρθηκε απόφαση να γίνει θεματικό συνέδριο ειδικά για τη δουλειά στη νεολαία. Αυτό το Συνέδριο πραγματοποιήθηκε, σχεδίασε τη δουλειά, έβαλε προτεραιότητες, καθόρισε άξονες δράσης. Το αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς το συναντάς σε κάθε βήμα του κινήματος και με όλες τις μορφές πάλης όλα τα επόμενα χρόνια.

Στόχος μας, λοιπόν, δουλειά στη νεολαία με προοπτική και όχι κοντόφθαλμη και ευκαιριακή.

Συνάδελφοι,

Και στον κλάδο των κατασκευών ο βαθμός οργάνωσης της νεολαίας παραμένει χαμηλός. Είναι δεκάδες χιλιάδες οι νέοι εργαζόμενοι, έλληνες και μετανάστες, που δουλεύουν στον κλάδο από μικρή ηλικία. Όμως η λειψή δουλειά μας στις μεγαλύτερες ηλικίες επηρεάζει ανάλογα και τη νέα γενιά που μπαίνει στην παραγωγή.

Η πλειοψηφία αυτών των παιδιών είναι εργάτες πρώτης γενιάς, με απειρία και λειψή γνώση από αγώνες. Δεν γνωρίζουν τι είναι σωματείο, ποια είναι η ιστορία του κινήματος μας.

Στις διάφορες επαγγελματικές σχολές φοιτούν χιλιάδες παιδιά που σχετίζονται με τον κλάδο, όπως υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, ξυλουργοί κ.ά. Παιδιά φτωχών λαϊκών οικογενειών που το πρωί δουλεύουν για 15-18 ευρώ και το βράδυ πάνε σε μια σχολή για να πάρουν ένα χαρτί χωρίς αντίκρισμα. Παιδιά που από μικρά γνωρίζουν την εκμετάλλευση και όμως πολλά πιστεύουν ότι η γνώση θα τους εξασφαλίσει δουλειά, πιστεύουν ότι πρέπει να κάνουν υπομονή και υποχωρήσεις για να μπορέσουν μετά να γίνουν εργολάβοι, να εξελιχτούν σε μεγάλους και τρανούς.

Οι καθηγητές, που πολλές φορές είναι και εργοδότες τους ή ντίλερ, κάνουν τεράστιες προσπάθειες να τους φυτέψουν αυτές τις απόψεις στο μυαλό. Ετσι διαμορφώνουν φθηνότερη και χωρίς δικαιώματα εργατική τάξη.

Ποια λοιπόν πρέπει να είναι η βοήθειά μας σε αυτά τα παιδιά; Πως Θα έρθουμε σε επαφή μαζί τους, πως θα τα βοηθήσουμε να μπουν στον αγώνα, να γίνουν άξιοι μαχητές, να αποκτήσουν σωστό προσανατολισμό;

Πρώτα από όλα, τα συνδικάτα μας πρέπει να ασχοληθούν με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νεολαίοι. Δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε τη νεολαία με μια γενική ανακοίνωση, που είναι κακή αντιγραφή μιας κεντρικής ανακοίνωσης, που δεν στοχεύει στη νεολαία. Ούτε μόνο με περιοδείες ή εκκλήσεις «έλα να γραφτείς στο σωματείο». Κάθε σωματείο να ασχοληθεί σε σταθερή βάση, με σχέδιο. Να πάρει πρωτοβουλίες, να ανοίξει ζητήματα που αγκαλιάζουν τους νέους, όπως:

- Τα προβλήματα των νέων ζευγαριών και η ανεργία.

- Παιδεία - εκπαίδευση.

- Αθλητισμός - Πολιτισμός.

- Ναρκωτικά.

- Τι είναι συνδικάτο.

- Τι είναι Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.

- Προβλήματα στις σχολές, διαφέρουν από σχολή σε σχολή και πρέπει να γίνονται επιλογές.

- Να γίνουν παρουσιάσεις με το βιβλίο που εκδώσαμε, να ανοίξει συζήτηση για την ιστορία του οικοδομικού κινήματος.

- Να κρατήσουμε καλή επαφή με τους νέους που αποφοιτούν από τις σχολές και μπαίνουν στην παραγωγή.

Υπάρχει μια πείρα από το συνδικάτο του Αγρινίου, όπου εκεί από τη σχολή του ΟΑΕΔ έχουν εκλεγεί μέλη στη διοίκησης του συνδικάτου. Η πλειοψηφία των μαθητών συμμετέχει στις εκλογές, γίνονται εκδηλώσεις στη σχολή, για το Πολυτεχνείο, την 1^η Μάη.

Δεν έχουμε ανάλογη πείρα από άλλες περιοχές, παρότι είναι διάσπαρτες παντού τέτοιες σχολές.

Συνάδελφοι,

Κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο, επισημαίνουμε ότι η πορεία του κινήματός μας είναι δεμένη με αυτή τη δουλειά. Αν αργήσουμε να κάνουμε βήματα θα το βρούμε μπροστά μας. Δεν χρειάζεται να ψάξουμε πολύ, αρκεί καθένας να εκτιμήσει τη μέση ηλικία των μελών του Διοικητικού συμβουλίου του σωματείου του. Με εξαίρεση την Αθήνα, που η πλειοψηφία του Δ.Σ. είναι νέοι, στα υπόλοιπα σωματεία υπάρχει πρόβλημα. Αυτό θα εκφραστεί στην ανάδειξη στελεχών, τη μεταφορά της πείρας κλπ.

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ - ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Συνάδελφοι,

Το τρίχρονο που πέρασε ήταν πλούσιο σε αγώνες που αναπτύχθηκαν με διάφορες μορφές πάλης. Ήταν όμως και σταθμός για να εξάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα, θετικά και αρνητικά, που θα μας βοηθήσουν στην παραπέρα δουλειά μας.

Σαν κλάδος πήραμε μέρος σε 30 πανελλαδικές απεργίες, σε δεκάδες συλλαλητήρια, οργανώσαμε 4 κλαδικές απεργίες και πολλά συλλαλητήρια, για την ανεργία, τη σύμβαση του κλάδου, τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας κ.ά.

Για να εξάγουμε όμως ασφαλή συμπεράσματα πρέπει να προσδιορίσουμε τους δείκτες του κριτηρίου. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι δώσαμε μάχη, συμβάλλαμε αποφασιστικά στην επιτυχία των γενικών αγώνων που δόθηκαν και βέβαια και στους κλαδικούς αγώνες.

Τη συμβολή μας δεν την κρίνουμε μόνο αριθμητικά, παρά του ότι είναι βασικός δείκτης.

Κριτήριο, είναι η συμβολή μας στην αποκάλυψη του χαρακτήρα της κρίσης και της διεξόδου προς όφελος των εργαζομένων, στην αποκάλυψη των μηχανισμών του κεφαλαίου, που οδηγεί αυτή η πολιτική, να δίνουμε πειστικά τη διέξοδο και η αξιοποίηση της πείρας του κλάδου σε αυτή την κατεύθυνση.

Κριτήριο, είναι αν μπαίνουν νέες δυνάμεις στη μάχη. Πόσοι στρατεύονται στο συνδικάτο.

Κριτήριο, είναι πως διευρύνεται το μέτωπο στο ρεφορμισμό, την ηττοπάθεια, τη λογική της αναποτελεσματικότητας των αγώνων, πως ξεδοντιάζονται τα επιχειρήματα του κυβερνητικού, εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Κριτήριο της δουλειάς μας, είναι η σύνδεση των προβλημάτων του κλάδου με τα γενικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλοι οι εργαζόμενοι.

Κριτήριο, επίσης, είναι η σύνδεσή μας με το σύνολο του κλάδου, η επαφή μας και κινητοποίηση των αυτοαπασχολούμενων του κλάδου.

Με βάση αυτά τα κριτήρια, μπορούμε να εξάγουμε ασφαλή συμπεράσματα, χωρίς να βλογάμε τα γένια μας.

Συνάδελφοι,

Η όξυνση της ανεργίας στον κλάδο έχει μεγαλώσει την απόσταση των συναδέλφων με τα συνδικάτα μας. Υπάρχει μερίδα που δε δείχνει εμπιστοσύνη στο συνδικάτο, το κίνημα, στη δική του δύναμη. Βέβαια, δεν είναι σημερινό φαινόμενο, όμως τώρα αναδεικνύεται περισσότερο.

Υπάρχει ένα τμήμα εργαζομένων του κλάδου, που έφυγε από τις πόλεις και οδηγήθηκε στο χωριό για να βιοποριστεί. Άλλοι έχουν αλλάξει δουλειά, ενώ φαίνεται ότι είναι αρκετές χιλιάδες αυτοί που μετανάστευσαν στο εξωτερικό. Συγχρόνως, τα μεγάλα έργα που ήταν σημείο επαφής με χιλιάδες συναδέλφους, έχουν σταματήσει.

Αυτή η πραγματικότητα έχει επηρεάσει αρνητικά τη δουλειά μας, που τις περισσότερες φορές κινείται στο κοντινό περίγυρο, δεν απλώνει παραέξω.

Παρόλα αυτά, δώσαμε σκληρή μάχη με δυσκολίες, αντικειμενικές και υποκειμενικές.

Βελτιώσαμε την προπαγάνδα μας, την επιχειρηματολογία μας, κρίνουμε ότι γίναμε πιο ικανοί στη σύγκρουση με τον αντίπαλο. Σε μεγάλο βαθμό κτυπήσαμε την ηττοπάθεια και τη λογική της αναποτελεσματικότητας.

Συγκρουστήκαμε, δεν πέρασαν οι απεργοσπαστικές λογικές, όπως στο Σωματείο του ΜΕΤΡΟ Θεσσαλονίκης, που έλεγαν «οι 48ωρες και 24ωρες απεργίες είναι χαμένα μεροκάματα, αφού δεν κάνούμε διαρκείας, δεν απεργούμε».

Κτυπήσαμε την εργοδοτική τρομοκρατία στα λιγοστά μεγάλα έργα, ξεθάρρεψαν οι εργάτες και απείργησαν, όπως στο Αγρίνιο, την Πάτρα, την Αθήνα. Τα συνδικάτα μας στάθηκαν κοντά στην περιφρούρηση της απεργίας, συμπαραστάθηκαν σε κλάδους που δέχονταν λυσσασμένη επίθεση από την εργοδοσία, όπως στη Θεσσαλονίκη, τα Γιάννενα, το λιμάνι του Πειραιά, την Πάτρα, την Ηγουμενίτσα.

Εκφράσαμε έμπρακτα και με κάθε τρόπο τη συμπαράστασή μας στον μεγάλο αγώνα των Χαλυβουργών, στον Ασπρόπυργο.

Κοντολογίς, η συμβολή μας ήταν θετική. Όμως το κίνημα από τον κλάδο των Κατασκευών έχει περισσότερες ανάγκες, έχει περισσότερες απαιτήσεις.

Εχουμε έμπειρο και εκπαιδευμένο στελεχικό δυναμικό. Ο κλάδος, παρά την ανεργία, διατηρεί τη δυναμική, τη μαχητικότητά του, μπορεί και πρέπει να διαδραματίσει ιδιαίτερο και σημαντικό ρόλο στις απαιτήσεις της ταξικής πάλης.

Γι’ αυτό αναλαμβάνουμε σοβαρές ευθύνες ώστε να μπορέσουμε να μετρήσουμε βήματα μπροστά στο αμέσως επόμενο διάστημα.

ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥ – ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ

Σήμερα, είναι πιο ορατή η ζημιά που προκάλεσε ο εργοδοτικός συνδικαλισμός στο εργατικό κίνημα. Όσοι, τα προηγούμενα χρόνια, μας χρέωναν για στείρα πολεμική στην ΠΑΣΚΕ, την ΔΑΚΕ, την Αυτόνομη Παρέμβαση, σήμερα πρέπει να σκεφτούν πιο ώριμα με την πείρα που όλοι αποκτήσαμε και να απαντήσουμε στο ερώτημα:

Ήταν το κίνημα έτοιμο, προετοιμασμένο από άποψη οργάνωσης, σχεδιασμού, κατεύθυνσης κατ προοπτικής να απαντήσει στη βάρβαρη επίθεση που δέχτηκε η εργατική τάξη;

Η γνώμη μας είναι, σίγουρα όχι. Κι αυτό γιατί η γραμμή της ταξικής συνεργασίας, που πιστά ακολούθησαν και συνεχίζουν να ακολουθούν αυτές οι παρατάξεις στη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ και σε μεγάλες δευτεροβάθμιες οργανώσεις, πέρασαν την υποταγή, τη συναίνεση, τη λογική της αναποτελεσματικότητας, της ταξικής συνεργασίας, σε μεγάλη μερίδα του κινήματος και στους εργαζόμενους. Το ρουσφέτι, η εξαγορά, η σαπίλα που έθρεφαν και συντηρούσαν, λειτουργούσε αποτρεπτικά για την οργάνωση των εργατών.

Η υποταγή στην Ε.Ε, την πολιτική της ανταγωνιστικότητας, της καπιταλιστικής ανάπτυξης, η συμμετοχή στους κοινωνικούς διαλόγους, συνέβαλε στον αφοπλισμό του κινήματος, την αποδιοργάνωση, το συμβιβασμό.

Υπονόμευσαν και εκφύλισαν τους αγώνες, εξαγγέλλοντας απεργίες που τις υπονόμευαν με τα αιτήματα που πρόβαλαν, ενώ ποτέ δεν κούνησαν το δαχτυλάκι τους για την επιτυχία τους.

Με αυτή την τακτική απογοήτευσαν και παρόπλισαν τίμιους εργάτες, έβαλαν φρένο στην προοπτική των αγώνων. Εχθρό τους δεν έβλεπαν το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τους μηχανισμούς που το υπηρετούσαν, αλλά το ταξικό κίνημα, συκοφαντώντας μόνιμα το ΠΑΜΕ και τις δυνάμεις που είναι στον ίδιο βηματισμό.

Δε χωράει καμία αμφιβολία, πως τα αντιλαϊκά μέτρα, νέα και παλιά, η σφαγή της εργατική τάξης, έχει και την υπογραφή αυτών των πλειοψηφιών στο εργατικό κίνημα.

Αν λοιπόν, το κίνημα ήταν πίσω από τις ανάγκες και την επίθεση που δέχτηκε και δέχεται η εργατική τάξη δεν είναι γιατί είναι αναποτελεσματικοί οι αγώνες, αλλά γιατί φρόντισαν αυτές οι δυνάμεις όλα τα προηγούμενα χρόνια να κόψουν τα πόδια του κινήματος, να το χειραγωγήσουν, να το αφοπλίσουν, να το καταντήσουν ανήμπορο να αντεπεξέλθει στην αποστολή του.

Τολμούμε να πούμε, ότι αν δεν υπήρχε το ταξικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, η εργατική τάξη θα πήγαινε άκλαυτη. Με τη δύναμη που διαθέτουμε και πολλές φορές κάναμε πράγματα πέρα των δυνάμεών μας, καθυστερήσαμε εξελίξεις, δεν πέρασαν τα μέτρα όπως ήθελαν, ξύπνησαν συνειδήσεις,  κέρδισε πόντους το ταξικό κίνημα, χρεώθηκε σε μεγάλο βαθμό τα αδιέξοδα του το σύστημα.

Μπορούμε να πούμε ότι δίνουμε τη μάχη από καλύτερες θέσεις. Γίνεται φανερό ότι το εργατικό κίνημα δεν μπορεί να συνεχίσει να έχει στην πλάτη του αυτές τις δυνάμεις. Δεν μπορούν να γίνουν βήματα ουσιαστικά στο εργατικό κίνημα αν δεν απαλλαγούμε από αυτή τη γραφειοκρατική ελίτ του κινήματος.

Σήμερα παρουσιάζονται νέοι σωτήρες του κινήματος. Βγαίνουν στα κεραμίδια και ζητούν απεργίες διαρκείας, επαναλαμβανόμενες 48ωρες και κατηγορούν το ταξικό κίνημα γιατί δε στηρίζει αυτή τη γραμμή, γιατί διασπάμε την εργατική τάξη.

Απαντάμε, ναι σε όλες τις μορφές πάλης ακόμα και σ' αυτές που τους κόβει κρύος ιδρώτας όταν τις ακούνε, αλλά με ποια γραμμή, με ποια προοπτική;

Με γραμμή κόντρα στα μονοπώλια και στα πολιτικά τους στηρίγματα ή γραμμή υποταγής και εκφυλισμού του κινήματος και δημιουργία ενός νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού ακίνδυνου για τα μονοπώλια;

Είναι γνωστοί όλοι αυτοί γιατί τα προηγούμενα χρόνια συναποφάσιζαν με τον κυβερνητικό, εργοδοτικό συνδικαλισμό, συμμετείχαν στους κοινωνικούς διαλόγους για να αφοπλίσουν το εργατικό κίνημα. Στήριξαν τις επιλογές των 77 λεπτών αύξηση.

Είναι αυτοί, που μας έλεγαν ότι έχουμε ξύλινη γλώσσα και μυωπία και δεν βλέπουμε τις ανάγκες του ανταγωνισμού, την ανάπτυξη κ.ά.

Είναι οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, που από κοινού με τμήματα της ΠΑΣΚΕ, σηκώνουν τη σημαία της εξυγίανσης του συνδικαλιστικού κινήματος.

Αυτές οι δυνάμεις, μας καλούν σήμερα να στηρίξουμε έναν άλλο διαχειριστή, με άλλο μείγμα πολιτικής, που θα οδηγεί στον ίδιο δρόμο.

Στις δύσκολες μέρες που έρχονται, στους αγώνες που θα έρθουν, πρέπει να αποκαλύπτονται αυτές οι δυνάμεις και οι εργάτες να παίρνουν οριστικό διαζύγιο από δαύτους.

Συμφέρον, για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, είναι η εδραίωση ενός κινήματος προσανατολισμένου που θα δίνει μάχη στο χώρο δουλειάς, στη γειτονιά, θα αναπτύσσει αγώνες ενάντια στα μονοπώλια, το κεφάλαιο, θα συσπειρώνει δυνάμεις στην κοινωνική συμμαχία για την απελευθέρωση από το ζυγό αυτού του βάρβαρου συστήματος. Τέτοιο ταξικό κίνημα χρειαζόμαστε.

Για το Α’ ΜΕΡΟΣ της εισήγησης ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ.

Για το Γ’ ΜΕΡΟΣ (τελευταίο) της εισήγησης ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ.