Δεν είμαι αυτός που νομίζεις...

Με ύφος θλιμμένο, που θύμιζε εκείνο το φτωχό πλην τίμιο «παιδί του λαού» του παλιού ασπρόμαυρου κινηματογράφου, ο εκδότης κ. Ρίζος βγήκε στην τηλεόραση για να μοιραστεί μαζί μας το δράμα που ζει  από τότε που έμεινε χωρίς εφημερίδα. Ήταν καλεσμένος στην εκπομπή ενός άλλου εκδότη, ενός άλλου «λαϊκού παιδιού»  («αυτοδημιούργητου» που -και αυτός- «τα έχασε όλα»), που μπορούσε να τον νιώσει, σε αντίθεση με τους σκληρούς (και απλήρωτους) εργαζόμενους των επιχειρήσεών τους, που δεν τους συγκινεί  τίποτ’ άλλο πέρα από την καταβολή των μισθών τους.

Και άρχισε ο κ. Ρίζος να λέει πόσο αγαπούσε αυτήν την εφημερίδα, που την είχε «σαν παιδί» του, πόσο αγώνα έκανε, πόσο βασανίστηκε για να την σώσει… αλλά… οι συνήθεις ύποπτοι, οι «συνδικαλιστάδες» (ναι, έτσι τους αποκαλεί), άρχισαν τις απεργίες και στο τέλος... «έκλεισαν την εφημερίδα αυτοί». Ας ακούσουμε τι λέει στο βίντεο του enikos.gr και ας δούμε  πως με μια  ντρίπλα (που θα τη ζήλευε ακόμα και ο μεγάλος  "Βάσια")  προσπαθεί στο τέλος να παραπλανήσει-κοροϊδέψει ακόμα περισσότερο τους τηλεθεατές, που δεν είναι σε θέση (οι περισσότεροι) να γνωρίζουν την πραγματικότητα.

«Ο μόνος που δεν ήθελε να κλείσει με τίποτα αυτή η εφημερίδα ήμουν εγώ. Είχα καλέσει σε συνάντηση τους δημοσιογράφους, την εποχή που τους χρωστούσα γύρω στους 3 1/2 μήνες, και τους είπα ‘Έχω βρει με κάποιο τρόπο 300-400.000 ευρώ για να σας πληρώσω τα δεδουλευμένα’.» Στο σημείο αυτό παρεμβαίνει για βοήθεια ο οικοδεσπότης της εκπομπής, που τον συμπληρώνει (αναφερόμενος στους εργαζόμενους): «ναι…γιατί φωνάζουν»...

Συνεχίζει ο κ. Ρίζος: «Και βρέθηκαν οι συνδικαλιστάδες και είπαν ‘ΟΧΙ μας εκβιάζει’. Εγώ ένα όρο τους είχα θέσει ‘θα σας δώσω τα δεδουλευμένα αν αποσύρετε τις αγωγές’. Δεν δέχτηκαν. Έτσι έχασαν τα δεδουλευμένα, άρχισαν οι απεργίες και οι επισχέσεις εργασίας και έκλεισαν την εφημερίδα αυτοί. Δεν την έκλεισα εγώ την εφημερίδα».

Στη συνέχεια παίρνει ακόμα πιο θλιμμένο-λυπηθείτε-με-αλήθεια-σας-λέω ύφος, επειδή, λέει, δεν έχει λεφτά ούτε για βενζίνη. Έχει όμως φιλότιμο (σαν… αυτοδημιούργητος ίσως;) και καλή καρδιά: «Υπέφερα και υποφέρω περισσότερο από τους ίδιους τους απλήρωτους δημοσιογράφους. Γιατί και εγώ δεν έχω λεφτά ούτε για βενζίνη στο αυτοκίνητο μου. Μάλιστα ενώ είχε γίνει η πτώχευση της εφημερίδας, δεν μπορούσα να νοιώθω ότι θα ερχόντουσαν γιορτές και δεν θα είχαν ευρώ στην τσέπη τους».

Και για να αποδείξει σε όσους τον παρακολουθούν (νομίζοντας πως το βασικότερο είδος της διατροφής τους είναι το κουτόχορτο)  εκείνη τη στιγμή πόσο καλός άνθρωπος είναι, παρουσιάζει σαν προσωπική θυσία και περίπου σαν πράξη μεγαλοψυχίας την καταβολή  «όλου» του δώρου Χριστουγέννων: «Οπότε τους έδωσα όλο το δώρο. 104.000 ευρώ. Ήταν τα τελευταία λεφτά που δανείστηκα από συγγενείς και φίλους και τα πήραν ως δώρο. Τώρα δεν έχω ούτε ευρώ».

Ο κ. Ρίζος, αν κατέβαλε το δώρο των Χριστουγέννων στους απλήρωτους εργαζόμενους της επιχείρησής του, δεν το έκανε ούτε από φιλότιμο, ούτε από φιλευσπλαχνία, ούτε κινούμενος από άλλα αγαθά ένστικτα. Το έκανε μόνο και μόνο γιατί τον υποχρέωνε ο νόμος της κυβέρνησης (αφού χάρισε τα πάντα στους εργοδότες, για να κρατήσει και λίγο τα προσχήματα, τους... αναγκάζει να δώσουν και λίγα ψίχουλα στους εργαζόμενους),  που προβλέπει φυλάκιση έως έξι μήνες αν δεν... συμορφωνόταν. Αυτό φυσικά οι τηλεθεατές δεν είναι σε θέση να το γνωρίζουν. Το ξέρει καλά όμως ο συνάδελφος του κ. Ρίζου και οικοδεσπότης της εκπομπής, που κάνει την πάπια. Και τι να πει άλλωστε; Ξέρετε δα πως ήταν πάντα αυτές οι εκπομπές. Δανεικά ξεπληρώνονταν, υποχρεώσεις εξοφλούνταν, προφίλ «επιτυχημένων» οικοδομούνταν. Όσο για σήμερα…

…θλιβερά απομεινάρια  μιας εποχής που ξέβαψε και φάνηκαν από μέσα οι ντενεκέδες που τη συντηρούσαν, παίζουν το ρόλο της κολυμπήθρας που όσοι βουτήξουν στα νερά της νομίζουν πως μπορούν να ξεπλύνουν τις εργοδοτικές «αμαρτίες» τους.

Το εργάκι αυτό το έχουμε ξαναδεί πολλές φορές τους τελευταίους μήνες, και με άλλους πρωταγωνιστές. Ξεχνιέται πχ ο μοδάτος με τα τουρμπάνια και τα τρελά πάρτι στο διάσημο νησί; Ο μάτσο εκδότης με την απαστράπτουσα οδοντοστοιχία και τα γένια τριών ημερών; Μήπως ο άλλος μοδάτος-σολάριουμ-εκδότης, με τα κιλά τζελ στην κώμη και τα σικ μαντηλάκια στο σακάκι; Όλοι αυτοί και μαζί με αυτούς και ο κ. Ρίζος και κάμποσοι άλλοι που -ακόμα- δεν έχουν βγει στο γυαλί, τόσα χρόνια καβάλα στ’ άλογο, αποτελούσαν πρότυπα επιτυχημένων, «αυτοδημιούργητων» επιχειρηματιών, που τα κατάφεραν στη ζωή δήθεν με  την εξυπνάδα τους και τη σκληρή δουλειά και  απολάμβαναν την επιτυχία ζώντας προκλητικά μέσα στη χλιδή και την «δόξα» που προσφέρει η δημοσιότητα των (δικών τους) μέσων μαζικής «ενημέρωσης».

Πλούτη και «δόξα» που χτίστηκαν πάνω στις πλάτες των εργαζομένων που εκμεταλλεύονταν στις επιχειρήσεις τους, που τότε τους αποκαλούσαν «συνεργάτες»… Τώρα που… ξεπέζεψαν, καταβάλουν αγωνιωδώς προσπάθειες, που αγγίζουν και τα όρια της γελοιότητας, για να τους λυπηθούμε. Δείχνοντάς μας για ακόμα μια φορά πως οι καπιταλιστές, αλλά και όσοι αγωνιούν να τους φτάσουν, δεν έχουν αναστολές. Ας το καταλάβουν αυτό  οι εργαζόμενοι (όσοι τρέφουν αυταπάτες) και ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους.