Ο Μιχάλης Μενιδιάτης δεν μένει πια εδώ

Ένα ζεστό καλοκαιριάτικο βράδυ. Το  μικρό ραδιόφωνο  στο πρεβάζι του παραθύρου παίζει το «πετραδάκι πετραδάκι». Τρέχουμε ανάμεσα στις τριανταφυλλιές, τα νυχτολούλουδα και τους ντενεκέδες με τους φουντωτούς βασιλικούς. Το ασβεστωμένο τσιμέντο καίει τις   γυμνές φτέρνες.
Τα γέλια και οι φωνές μας ενοχλούν τους μεγάλους που γύρω από ένα τραπέζι πίνουν παγωμένη «άλφα» τρώγοντας τυρί, ντομάτα κι ελιές και συζητούν. Έπεσα  στον πίσω κηπάκο και χάλασα τις ντοματιές. Το γόνατο μάτωσε και η μάνα φωνάζει. Οι άντρες λένε «ας τα παιδιά!». Ο Μενιδιάτης συνεχίζει το χαβά του, πετραδάκι πετραδάκι… «Οι άντρες δεν κλαίνε».

Πολλά χρόνια μετά. Στο μικρό καφενεδάκι δίπλα στο ποτάμι. Πολλά τσιγάρα, διπλωμένα δίκοχα, μαλαματίνες κι «αγωνίες». Απ' το παλιό τζουκμπόξ η φωνή του Μενιδιάτη. Τα ποτήρια αδειάζουν και γεμίζουν όπως οι ψυχές. Μια ζωή στην αφραγκία. Η άδεια που δεν ήρθε ποτέ. Το γράμμα με τα κακά μαντάτα. Οι μέρες το ίδιο πολλές, όσες φορές και αν μετρηθούν τα σταυρουδάκια στην μικρή ατζέντα. Ο αδελφός δίπλα  έσπασε. Συνάδελφε «οι άντρες δεν κλαίνε». Δεν είχες δίκιο μάνα.