Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

Ο Μιχάλης Μενιδιάτης δεν μένει πια εδώ


Ένα ζεστό καλοκαιριάτικο βράδυ. Το  μικρό ραδιόφωνο  στο πρεβάζι του παραθύρου παίζει το «πετραδάκι πετραδάκι». Τρέχουμε ανάμεσα στις τριανταφυλλιές, τα νυχτολούλουδα και τους ντενεκέδες με τους φουντωτούς βασιλικούς. Το ασβεστωμένο τσιμέντο καίει τις   γυμνές φτέρνες.
Τα γέλια και οι φωνές μας ενοχλούν τους μεγάλους που γύρω από ένα τραπέζι πίνουν παγωμένη «άλφα» τρώγοντας τυρί, ντομάτα κι ελιές και συζητούν. Έπεσα  στον πίσω κηπάκο και χάλασα τις ντοματιές. Το γόνατο μάτωσε και η μάνα φωνάζει. Οι άντρες λένε «ας τα παιδιά!». Ο Μενιδιάτης συνεχίζει το χαβά του, πετραδάκι πετραδάκι… «Οι άντρες δεν κλαίνε».

Πολλά χρόνια μετά. Στο μικρό καφενεδάκι δίπλα στο ποτάμι. Πολλά τσιγάρα, διπλωμένα δίκοχα, μαλαματίνες κι «αγωνίες». Απ' το παλιό τζουκμπόξ η φωνή του Μενιδιάτη. Τα ποτήρια αδειάζουν και γεμίζουν όπως οι ψυχές. Μια ζωή στην αφραγκία. Η άδεια που δεν ήρθε ποτέ. Το γράμμα με τα κακά μαντάτα. Οι μέρες το ίδιο πολλές, όσες φορές και αν μετρηθούν τα σταυρουδάκια στην μικρή ατζέντα. Ο αδελφός δίπλα  έσπασε. Συνάδελφε «οι άντρες δεν κλαίνε». Δεν είχες δίκιο μάνα.


6 σχόλια:

OXΙά είπε...

Νομίζω ότι με αυτή την ανάρτηση, που την καταλαβαίνουν άνθρωποι που έζησαν την ζωή και δεν την διάβασαν μόνο μέσα από βιβλία ιδεολογιών και ούτε αναζητούν την μοδάτη matrixική καταξίωση μέσω του διαδικτύου με φιλοσοφικές αρλούμπες, βουλώνεις πολλά στόματα.

Υ.Γ:
"Μάνα μου, όλα περνούν
και όλα γίνονται ξανά.
Όμως τούτη η θητεία
δεν σταματάει πουθενά".

pavlosk είπε...

Πάει και αυτός φίλε Οικοδόμε...

Η γενιά αυτή, των μεγάλων τραγουδιστών και συνθετών του '60-70, έχει αρχίσει και κλείνει το βιολογικό της κύκλο. Όμως, η παρακαταθήκη που αφήνουνε είναι τόσο αξιόλογη και τόσο διαχρονικό το έργο τους που όπως αποδεικνύεται από την ίδια τη ζωή αυτά τα τραγούδια τους θα "παίζουμε" στις μικρές και μεγάλες στιγμές μας προσπαθώντας να εκφράσουμε τους καημούς, τις χαρές, τον έρωτα, τη βιοπάλη και τόσα άλλα...

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Αλλος ένας από την "παλιά φρουρά" του καλού λαϊκού τραγουδιού έφυγε για το μεγάλο ταξίδι.
Κρυστάλλινη φωνή και ωραία τραγούδια, των οποίων την αξία νιώθουμε όσοι μεγαλώσαμε σε αλάνες και γειτονιές...

Οικοδόμος είπε...

@ΟΧΙά:
Καλησπέρα.
Τι μου θύμησες τώρα...

"Βλέπω φτωχούς ανθρώπους
με πληγωμένο εγωισμό
όμως είμαι ο τελευταίος
γιατί δεν έχω ούτε κι αυτό

Μάνα μου όλα περνούνε
και όλα γίνονται ξανά
όμως τούτη η θητεία
δε σταματάει πουθενά

Να απολυθώ, να φύγω
τι θ' αντικρίσω, τι θα βγει
τούτο το καψόνι μοιάζει
να είν' ολόκληρη η ζωή

Όλα τα υπάρχοντά μου
έχουν καεί σιγά-σιγά
όμως μέσα δεν αλλάζει
και σιγοβράζει μια φωτιά"


Δύσκολο τελικά να ζει κανείς τη ζωή.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

@pavlosk:
Καλησπέρα φίλε.
Πάει κι αυτός. Τα χρόνια περνούν καλπάζοντας και αυτοί που πρωτακούσαμε όταν είμαστε παιδάκια, μεγάλωσαν. Οι περισσότεροι έφυγαν πια. Τα τραγούδια τους όμως δεν θα φύγουν γιατί είχαν πολλά να μας πουν και ρίζωσαν μέσα μας.

Αναρωτιέμαι αν θα είμαστε διαφορετικοί και πόσο, αν έλειπαν αυτά τα ακούσματα από τη ζωή μας.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

@ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ:
Καλησπέρα.
Κάποτε φίλε, που υπήρχαν αλάνες και γειτονιές...
Καλή δύναμη!