Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ την αποκαλούσε Μεξικάνα Εντίτ Πιαφ. Είχε ξεκινήσει, όπως και η Πιαφ, τραγουδώντας στους δρόμους. Τα τραγούδια της ακούγονταν συχνά στις ταινίες του Ισπανού σκηνοθέτη. Το «Πιένσα εν μι» (Σκέψου με), λ.χ., ακουγόταν στο φινάλε της ταινίας «Ψηλά τακούνια». Αλλά και πολλά άλλα που την είχαν κάνει διάσημη όπως «Λα γιορόνα» («Η κλαψιάρα») ή «Ούλτιμο τράγο» («Τελευταία ρουφηξιά»).
Η Τσαβέλα Βάργκας (Chavela Vargas) έζησε, πράγματι, τη ζωή της μέχρι και την τελευταία ρουφηξιά. Μια ομοφυλόφιλη ζωή που ήταν σαν ταινία, γεμάτη τραγούδι και αλκοόλ. Πέθανε στα 93 της χρόνια, «με το Μεξικό στην καρδιά της», όπως είπαν, κι ας είχε γεννηθεί αλλού.
Γιατί το φως της ημέρας το είδε στην Κόστα Ρίκα, στο Χοακίν ντε Φλόρες, με πατέρα τον διοικητή της τοπικής Αστυνομίας και μητέρα μια νοικοκυρά. Το όνομά της τότε ήταν Ισάβελ Λισάνο Βάργκας και όπως συνήθιζε να λέει, όταν γεννήθηκε αντί να κλαίει τραγουδούσε. Εφυγε νωρίς για το Μεξικό, στα 17 της χρόνια. Η Κόστα Ρίκα ήταν μικρή για να στηρίξει το ταλέντο της και πολύ συντηρητική για να δεχθεί την ομοφυλοφιλία της. «Ζούσα σε μια κόλαση», είχε πει για τα εφηβικά της χρόνια. «Οι γονείς μου δεν με αγάπησαν ποτέ και όταν χώρισαν, πήγα να μείνω με τους θείους μου. Ας καούν στην Κόλαση!», είχε πει κάποτε. Μετά όμως η ζωή της σε πολλούς θα έμοιαζε με Παράδεισο.
Βρήκε μια κοινωνία που μπορούσε να δεχθεί μια γυναίκα να τραγουδάει ντυμένη με ανδρικά ρούχα, που κάπνιζε πούρα και έπινε τεκίλα από το μπουκάλι στη σκηνή. Γρήγορα την πρόσεξε η μεξικανική ιντελιγκέντσια. Συνδέθηκε με στενή φιλία με τη Φρίντα Κάλο - αργότερα είχε ρόλο και στην ομώνυμη ταινία - όπως συνδέθηκε φιλικά και με έναν ακόμη διάσημο ζωγράφο, τον Ντιέγκο Ριβέρα, αλλά και με τον συγγραφέα Χουάν Ρούλφο.
Ο πατριάρχης της μεξικανικής μουσικής Χοσέ Αλφρέδο Χιμένες έγινε ο συνθέτης των πρώτων μεγάλων επιτυχιών της και ακολούθησε ο Αγκουστίν Λάρα. Δεν έλειψαν και τα μεγάλα κοσμικά γεγονότα καθώς τραγούδησε στο Ακαπούλκο, τόπο διακοπών των χολιγουντιανών σταρ. Τραγούδησε στον τρίτο γάμο της Ελίζαμπεθ Τέιλορ με τον Μάικ Τοντ, γνώρισε εκεί την Αβα Γκάρντνερ και συνδέθηκε φιλικά μαζί της.
Είχε γίνει η βασίλισσα των ραντσέρας, των παραδοσιακών μεξικάνικων τραγουδιών για την αγάπη και την απώλεια. Τα οποία, παρεμπιπτόντως, έως τότε τραγουδούσαν κυρίως άνδρες. Για την ομοφυλοφιλία της έλεγε πως δεν την πληγώνει. «Εκείνο που πληγώνει είναι να σε μεταχειρίζονται σαν να έχεις πανούκλα».
Τελευταία έλεγε ότι δεν φοβάται τον θάνατο, ο οποίος επήλθε από αναπνευστική ανεπάρκεια. «Δεν οφείλω τίποτα στη ζωή ούτε αυτή μου οφείλει τίποτα. Είμαστε πάτσι», έλεγε. Είχε προλάβει να αποτοξινωθεί από το αλκοόλ και να κάνει δεύτερη καριέρα λίγο πριν από τα ογδόντα της, όταν έκανε παγκόσμια περιοδεία. Στα 83 της, μάλιστα, εμφανίστηκε στο Κάρνεγκι Χολ της Νέας Υόρκης. Οπως είπε η φίλη και βιογράφος της Μαρία Κορτίνα, «πέθανε όπως έζησε, δίνοντάς μας ένα δίδαγμα δύναμης και αξιοπρέπειας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου