Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012

Όταν σκοτώνουν τους δράκους



Η Χάρπερ Λη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλαμπάμα, στην καρδιά της ρατσιστικής Αμερικής. Είκοσι τεσσάρων χρονών ξεκίνησε να γράφει το πρώτο της μυθιστόρημα το «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» (To kill a mockingbird). Το τέλειωσε δέκα χρόνια μετά και δεν ξανάγραψε ποτέ τίποτα άλλο. Το βιβλίο πήρε το βραβείο Πούλιτζερ και από το 1960 το έχουν διαβάσει τουλάχιστον 30.000.000 άνθρωποι.

Έγινε ταινία το 1962 και κέρδισε τρία όσκαρ, με σημαντικότερο εκείνο του α΄ αντρικού ρόλου για τον Γκρέγκορι Πεκ.

Το βιβλίο είναι κατά βάση αυτοβιογραφικό και αναφέρεται σε ένα αληθινό περιστατικό στην Αλαμπάμα της δεκαετίας του ’30.

Ο Τομ Ρόμπινσον ήταν ένας νέγρος (τότε έτσι αποκαλούσαν τους αφροαμερικάνους, στην καλύτερη περίπτωση) ο οποίος κατηγορήθηκε άδικα για το βιασμό και την κακοποίηση μιας λευκής κοπέλας.

Ο πατέρας της Λη, που στο βιβλίο τον βαφτίζει Άττικους, ήταν δικηγόρος στη μικρή πόλη Μονροέβιλ. Λευκός δικηγόρος. Ανέλαβε την υπεράσπιση του Ρόμπινσον, επειδή κανείς άλλος δεν ήθελε να το κάνει και επειδή πίστευε ότι μόνο έτσι θα μπορούσε να κοιτάει τα παιδιά του στα μάτια και να τα νουθετεί. Ήξερε ότι ήταν μια εξαρχής χαμένη υπόθεση. Η ετυμηγορία είχε βγει πριν γίνει η δίκη. Ο νέγρος ήταν ήδη καταδικασμένος σε θάνατο.

Μόλις έγινε γνωστό ότι ο Άττικους θα υπερασπιζόταν τον «αράπη», όλη η πόλη στράφηκε εναντίον του. Τον αποκαλούσαν nigger-lover, τον προειδοποιούσαν αρχικά και μετά τον απειλούσαν για να παραιτηθεί. Τα παιδιά του προσπαθούσαν να καταλάβουν γιατί οι συμμαθητές τους έβριζαν τον πατέρα τους και γιατί οι πρώην φίλοι του σουλατσάριζαν οπλισμένοι έξω από την αυλή του σπιτιού τους.

Ο Άττικους δε λύγισε, αλλά δεν κατάφερε να κάνει και πολλά. Πράγματι ο Ρόμπινσον καταδικάστηκε και λίγο μετά, ενώ προσπαθούσε να «δραπετεύσει», δολοφονήθηκε από τους λευκούς φύλακες με 17 σφαίρες.

Στην Αμερική του ’30, ο Άττικους ήταν ένας από τους ελάχιστους λευκούς που πίστευαν ότι κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως χρώματος, δικαιούται μια τίμια δίκη.

Στην Ελλάδα του 2012 ίσως να υπάρχουν ακόμα λιγότεροι από εκείνους τους ελάχιστους. Σε μια βαθιά ρατσιστική και διεφθαρμένη κοινωνία τις ετυμηγορίες τις βγάζουν οι εξίσου –αν όχι περισσότερο- διεφθαρμένοι «δημοσιογράφοι». Βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά γιατί δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί σώφρονες που να πιστεύουν ότι λαϊκοί γραφιάδες (κατά το λαϊκοί τραγουδιστάδες) σαν το Θέμο Αναστασιάδη και το συνάφι του είναι δημοσιογράφοι.

«Άνθρωποι» σαν κι αυτούς ρίχνουν την ταφόπλακα στα θύματα, στους θύτες και στους διψασμένους για αίμα αναγνώστες. Είναι νεκρόφιλοι, παραμορφωμένοι ανάπηροι (όπως έλεγε και ο Ουναμούνο για το φασίστα στρατηγό Αστράι) που γυρεύουν να βρουν όχι ανακούφιση, αλλά κέρδη προκαλώντας γύρω τους την παραμόρφωση.

Έγραφε χθες ο αδίστακτος Αναστασιάδης: «Η μικρή Μαίρη που δε θα ξαναδεί ηλιοβασίλεμα...»

Ενώ το κορίτσι παλεύει για τη ζωή της, και κάθε άνθρωπος με ευαισθησία τουλάχιστον αμοιβάδας ελπίζει ότι θα νικήσει, ο κύριος Πρώτο Θέμα τη θάβει ζωντανή για να εξυπηρετήσει τους ανήθικους σκοπούς του. Τη βιάζει, ακόμα κι αν δεν έχει βιαστεί, για να μπορέσει να κερδίσει μερικές χιλιάδες ευρώ ακόμα. Τη χτυπάει στα βράχια ξανά και ξανά για να μπορέσει να δικαιολογήσει τη φαυλότητα της κυβέρνησης που στηρίζει –και τον στηρίζει.

Δράκος δεν είναι κανένας άλλος από ανθρώπους σαν αυτόν που κερδίζουν εκατομμύρια επενδύοντας στον ανθρώπινο πόνο, στο τραγικό αίσθημα της ζωής.

Δράκοι είναι όλοι εκείνοι που με γουρλωμένα μάτια διαβάζουν ξανά και ξανά τις λεπτομέρειες της επίθεσης, για να αισθανθούν ανώτεροι από τον εγκληματία.

Δράκοι είναι αυτοί που αποφασίζουν ποιος είναι ένοχος πριν να γίνει δίκη.

Αν ο λαθρομετανάστης, ο Πακιστανός, ο αράπης, ο ταμ-ταμ-ταμ (πως προτιμάτε να τον αποκαλέσουμε;) έκανε αυτό το έγκλημα πρέπει να δικαστεί. Να δικαστεί τίμια. Και οι δικαστές θα κρίνουν αν είναι ένοχος και τι ποινή πρέπει να του επιβληθεί. Όχι οι δημοσιογράφοι, όχι οι αστυνομικοί, όχι οι βουλευτές (αριστεροί ή δεξιοί), όχι οι αναγνώστες των αιματοβαμμένων φυλλάδων, όχι οι Γελωτοποιοί.

Και αυτό το νεαρό κορίτσι, όταν θα γίνει καλά, ίσως να γράψει ένα βιβλίο και να κερδίσει το Πούλιτζερ.

Μέχρι τότε οι βρικόλακες θα της πίνουν το αίμα για να πλουτίζουν.

Καπότε και Λη


ΥΓ: Συμμαθητής της Λη στο δημοτικό ήταν ένας άλλος μεγάλος λογοτέχνης της Αμερικής, ο Τρούμαν Καπότε, ο οποίος δεν έγραψε μόνο το «Πρωινό στο Τίφανις», αλλά πολλά σημαντικά βιβλία, με σπουδαιότερο το «Εν ψυχρώ».
Ο Καπότε, που ήταν και δημοσιογράφος (χωρίς εισαγωγικά), περιγράφει σε αυτό το βιβλίο του το αληθινό περιστατικό της δολοφονία μιας τετραμελούς οικογένειας από δύο λευκούς.

Χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις, χωρίς a prioriκαταδίκες, χωρίς να παίρνει θέση, δημοσιογραφικά. Αλλά θα ήταν αφέλεια εκ μέρους μας να παροτρύνουμε τους βρικόλακες των ελληνικών media να διαβάσουν ένα τέτοιο βιβλίο για να μάθουν να γράφουν.

Οι βρικόλακες ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Δεν είναι αφελείς, είναι αδίστακτοι.

Επί του πιεστήριου: Διαβάζω ότι κανένας δικηγόρος δε δέχτηκε να υπερασπιστεί το Δράκο. Μάλλον είμαστε πολύ πιο πίσω από την Αλαμπάμα του '30.

Από τον ΑΔΕΣΠΟΤΟ

8 σχόλια:

Οικοδόμος είπε...

Σπεύδω να προλάβω όσους πάλι θα πουν πως "είμαι" με τον Πακιστανό ή με τους μετανάστες και... όχι με τους Έλληνες:

Υποστηρίζω (αυτά που θα έπρεπε να είναι) τα αυτονόητα. Όπως πχ αυτό που λέγεται "δικαιοσύνη" (για όλους).

Σε αυτήν την χώρα πολλοί δείχνουν (και με τη "βοήθεια" των ΜΜΕ) να τα έχουν ξεχάσει...

Elva είπε...

Πολυ καλο αρθρο (απο τον Γελωτοποιο) και πολυ χρησιμα τα συμπερασματα που βγαινουν για μια Ελλαδα που καταντησε πιο ρατσιστικη κι απο τον Αμερικανικο Νοτο! :((

Τους χαιρετισμους μου φιλε οikodome!

kariatida62 είπε...

Oταν αισθάνεσαι τον ίδιο πόνο για την αθώα 15χρονη που κινδυνεύει να μη ξαναδεί το φως του ήλιου μας με κείνο του κατά μόλις 5 χρόνια μεγαλύτερου παιδιού που έγινε τέρας και αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν παιδιά(ασχέτου χρώματος και εθνικότητας) να μεταμορφώνονται σε ανελέητα και αδίστακτα κτήνη, πες μου τι είσαι?
Ενα ερώτημα άσχετο με τον σκοπό της ανάρτησής σου και τα σημεία που εσύ θέλεις να θίξεις, αλλά εμένα με βασανίζει για πολλές παρόμοιες περιπτώσεις...

μαχαιρης είπε...

Καρυ..
Τι θελεις να πεις;;
Δεν ξερεις πως εγινε ΤΕΡΑΣ ο Πακιστανος;;
Και πολλοι αλλοι..Πακιστανοι και Αλβανοι..Και Βουλγαροι και Αβγανοι..Και μαυροι και ασπροι...;;;

ΚΑΝ δεν τιθεται θεμα..Πως θα αντιμετωπισθει το φαινομενο...!!
Ο Μπρειβικ..Ο αλλος ο Αμερικανος, που θερισε 6 ΣΙΧ...
Ολοι οι βλαμμενοι..Κατα λαθος και εξ επιτηδες...
Που σκοτωνουν..Με πετρες με ξυλα..Με πιστολια με οπλα με εκκρηκτικους μηχανισμους...

ΑΦΗΝΟΝΤΑΙ....
Διοτι εξυπηρετουν τον απωτερο σκοπο...!!

Τη διαχυση του παγκοσμιου φοβου..Για τον ανθρωπο...!!

Τον αγνωστο, τον διαφορετικο..Τον απομονωμενο...Τον αποδιωγμενο τον
αστεγο τον ακληρο...

Και μας κλεινει ολους...Τον καθ ενα στη δικη του..Αλεξισφαιρη μαντρα...
Να κοιαμε κλεφτα απο πισω...Απο τις αλεξισφαιρες γρυλλιες..Και τις επισης αλεξισφαιρες...
Κουρτινες μας...!!
"δινοντας τα ΟΛΑ"...
Για να μη χασουμε...Αυτην την επιπλαστη και προσωρινη μας ασφαλεια...!!!

Οικοδόμος είπε...

@Elva:
Καλησπέρα. Χαιρετισμούς από τον καυτό και "καυτό" (ελληνικό) νότο.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

@kariatida62:
Καλησπέρα.
Για την δεκαπεντάχρονη Μυρτώ ένιωσα πόνο. Ένας λόγος παραπάνω, που η μια κόρη μου βρίσκεται σε κοντινή, με αυτή, ηλικία. Ο πόνος όμως είναι πάντα "προσωπικός" και τον βιώνει ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Ο πόνος του κοριτσιού που χαροπαλεύει παλικαρίσια τόσες μέρες. Ο πόνος των γονιών και της οικογένειας. Ο πόνος των φίλων και των κοντινών της ανθρώπων. Ο πόνος όλων εμάς που συμπαραστεκόμαστε από μακριά και ευχόμαστε να τα καταφέρει.

Για τον νεαρό Πακιστανό δεν νιώθω καμιά απολύτως συμπάθεια. Δεν μπορώ να δω με συμπάθεια κάποιον που αφαιρεί μια ανθρώπινη ζωή. αυτό γίνεται μεγαλύτερο όταν ο τρόπος και οι «λόγοι» της πράξης είναι σαν αυτούς που μάθαμε για το «περιστατικό» αυτό. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές από όταν άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος (αλλοδαπός ή ημεδαπός, δεν έχει για μένα καμιά διαφορά) να φτάνει σε τέτοιο σημείο. Δηλαδή να αφαιρεί μια ανθρώπινη ζωή και παράλληλα να βγάζει τα πιο άγρια και φριχτά (πρωτόγονα;) ένστικτά του στον τρόπο που το κάνει. Καμιά συμπάθεια λοιπόν από μέρους μου, για να το ξεκαθαρίζουμε.

Από εκεί και πέρα, η διαφωνία μου είναι στο πως αντιλαμβάνεται (υποβοηθούμενη από τα ΜΜΕ) η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας μας το «κοινό, περί δικαίου αίσθημα»… Ζούγκλα! Καταδικαστικές αποφάσεις πριν καν αρχίσει η δίκη, τηλεοπτικοί κατήγοροι και ετυμηγορίες…

Καλώς ή κακώς γεννηθήκαμε σε μια χώρα με το συγκεκριμένο κοινωνικό σύστημα, που διέπεται από κανόνες (τυπικά τουλάχιστον) απόδοσης δικαιοσύνης με συγκεκριμένες διαδικασίες και όρους, που δίνουν συγκεκριμένα δικαιώματα στον κατηγορούμενο για οποιαδήποτε εγκληματική πράξη κι αν βαρύνεται κλπ. Δεν ζούμε (υποτίθεται πάντα…) στην εποχή του φαρ ουέστ. Αυτοί οι κανόνες καταστρατηγούνται πολλές φορές ανάλογα με το ποιος κάθεται στο «σκαμνί» (ισχυρός ή αδύναμος) . Με αυτό διαφωνώ. Όταν λέμε «δημοκρατία» πρέπει να το εννούμε, για όλους. Όταν λέμε απονομή δικαιοσύνης, επίσης. Αυτό όμως δεν συμβαίνει και δεν τρέφω ψευδαισθήσεις πως θα συμβεί ποτέ.

Αν συνδέσουμε τα παραπάνω με το «μεταναστευτικό» και την εκμετάλλευση που του γίνεται από ΜΜΕ και τους κύριους υπεύθυνους για την ύπαρξή του, για λόγους που έχουν να κάνουν με τη χειραγώγηση της κοινωνίας, καταλαβαίνεις και την πιο ολοκληρωμένη άποψή μου για το φλέγον θέμα.

Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

@μαχαίρης:
Μάστορα την καλησπέρα μου.
Καλή δύναμη!

kariatida62 είπε...

Δήλωσα βρε παιδιά πως το σχόλιό μου δεν έχει να κάνει με χρώματα και ράτσες και δεν ακολουθεί την κεντρική ιδέα του κειμένου αυτού.
Δεν συγκρίνω τον δικό μου πόνο μ'εκείνο της μάνας και των συγγενών! Αλλοίμονο!
Ομως γενικά σε τέτοια γεγονότα πάντα εκτός απο τον οίκτο να το πω?- γι'αυτό διάλεξα την λέξη πόνο καλύτερα- νιώθω παρόμοιο πόνο για το θύμα και τον θύτη! Οταν μάλιστα ο θύτης είναι κι'αυτός ανήλικος ή τέλος πάντων πολύ νέος! Δεν θέλω να δείξω συμπάθεια για την πράξη του! Οίκτο νιώθω για την μετάλλαξή του απο άνθρωπο σε κτήνος! Και πάντα αναρωτιέμαι..." σ'αυτή την περίπτωση τι έφταιξε!"