Είναι ηλίθιο το έργο αυτό. Το συνεχίζουμε ή το κόβουμε εδώ; (Για σκέψου…)

Αυτό το βίντεο μου το έστειλε, μαζί με το κείμενο, ένα παιδί: η κόρη μου. Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη σ' αυτή.

"Στ’ αλήθεια, δεν ξέρω πως καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε η γενιά της αναμονής, περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και για να παίξουμε ένα παιχνίδι στον υπολογιστή, έπρεπε να περιμένουμε μισή ώρα την κασέτα να γυρίσει. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Ξέρεις, ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν επικίνδυνα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» αλλά κανένας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Σπάγαμε τα χέρια και τα δόντια μας αλλά την επόμενη μέρα ήμασταν πάλι στο δρόμο. Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα αλλά δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Έφευγε το «κακό αίμα» και δεν μπορούσες να κατηγορήσεις κανέναν παρά μόνο τον εαυτό σου.

Δεν είχαμε Playstation, Wii, δορυφορική τηλεόραση, home cinema με ήχο surround, κινητά, internet… Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα και απλά βγαίναμε στο δρόμο για να συναντηθούμε και να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, μήλα… Δεν υπήρχαν online games τότε και ήταν ο μόνος τρόπος για να παίξεις κάτι με άλλους.

Τη μέρα, την περνούσαμε έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Τα παιχνίδια μας τα φτιάχναμε μόνοι μας, από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και όταν θέλαμε να δούμε τους φίλους μας, πηγαίναμε σπίτι τους με το ποδήλατο ή με τα πόδια και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Δεν παίρναμε άδεια από τους γονείς μας, ήμασταν ολομόναχοι, χωρίς υπεύθυνους. Για σκέψου…

Ποιόν να δείξω οι φταίει

Εϊ! Αυτή είναι η γενιά μου

Τι να της πεις τώρα γυρίζει και λέει

Οκ, ας το πληρώσουν τα παιδιά μου

Τότε τα σχολεία ήταν όλα δημόσια και κάθε μέρα μας ταλάνιζε το άγχος της εξέτασης. Το απόγευμα δεν είχαμε φροντιστήρια, μόνο βαρετό διάβασμα και αγγλικά, τρεις φορές την εβδομάδα. Κάποιοι δεν ήταν καλοί μαθητές κι έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Για σκέψου…

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και κάναμε τα πιο απίθανα μακροβούτια για να χαζέψουμε αστερίες. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι κι όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room γράφοντας wink, rofl, omg… Τα φτιάχναμε και τα χαλάγαμε κοιτώντας ο ένας τον άλλο στα μάτια κι όχι στέλνοντας μηνύματα στο κινητό.

Είναι ηλίθιο το έργο αυτό

Τι να πω; Κάτι πρέπει να κάνω

Το συνεχίζουμε ή το κόβουμε εδώ

Σωστό… όταν απλώνω, το φτάνω

Για σκέψου…

Μεγαλώσαμε μόνοι μας αλλά οι γονείς μας ήταν συνέχεια παρόντες. Δεν εκλιπαρούσαμε για λίγο από τον χρόνο που αφιέρωναν στη δουλειά τους, ούτε είχαμε νταντά την τηλεόραση. Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία κι υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε… κι ωριμάσαμε. Και μετά ποιος μας φταίει, που τα σημερινά παιδιά μας φαίνονται χαζοχαρούμενα και κακομαθημένα;

Ποιόν να δείξω οι φταίει

Εϊ! Αυτή είναι η γενιά μου

Τι να της πεις τώρα γυρίζει και λέει

Οκ, ας το πληρώσουν τα παιδιά μου

Είναι ηλίθιο το έργο αυτό

Τι να πω; Κάτι πρέπει να κάνω

Το συνεχίζουμε ή το κόβουμε εδώ

Σωστό… όταν απλώνω, το φτάνω

Για σκέψου…"

Στίχοι: Μαύρη Μαγιονέζα

Μουσική: Μαύρη Μαγιονέζα

Πρώτη εκτέλεση: Μαύρη Μαγιονέζα