ΕΘΝΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ - Αγώνας για τη ζωή της εργατικής τάξης

«Όλα, μάλιστα, δείχνουν ότι ένας από τους βασικούς στόχους του προγράμματος προσαρμογής, δηλαδή η μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας κατά 15% την τριετία 2012 - 2014 θα επιτευχθεί πλήρως»! Αυτά έλεγε στις 10 Δεκέμβρη του 2012, μιλώντας σε εκδήλωση του ΕΒΕΑ, ο υπουργός Εργασίας Γιάννης Βρούτσης, δίνοντας διαβεβαιώσεις στους εκπροσώπους του κεφαλαίου. Επικαλούμενος, μάλιστα, την Τράπεζα της Ελλάδας δήλωνε ότι ο στόχος θα επιτευχθεί στο 16%, «με την ωρίμανση και πλήρη εφαρμογή των (σ.σ. αντεργατικών) παρεμβάσεων που έχουν γίνει». Αλλά αν για τους κεφαλαιοκράτες οι τοποθετήσεις του υπουργού δείχνουν τις νέες προνομιακές συνθήκες, τις οποίες εξασφάλισε το καπιταλιστικό κράτος για λογαριασμό τους, για τους εργάτες, είναι προφανές ότι βρίσκονται μπροστά σε μια νέα επίθεση στους μισθούς και στο εισόδημά τους και τα επόμενα χρόνια.
 

Δεν πρέπει, λοιπόν, να υπάρχει η παραμικρή αυταπάτη ότι στις δραματικές μειώσεις στους μισθούς που το κεφάλαιο επέβαλε την τριετία 2010 - 2012, θα υπάρξει και συνέχεια. Η «ανάπτυξη» που τάζει η κυβέρνηση δεν αφορά στην εργατική τάξη, αυτή, θα συνεχίσει να βρίσκεται στη μέγκενη των «διαρθρωτικών μετασχηματισμών», όπως εύσχημα ονομάζουν την καταλήστευση του εργατικού μόχθου οι ατζέντηδες της ανταγωνιστικότητας.

Να γιατί η πρόταση του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου για υπογραφή νέας Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας το 2013, αλλά και γενικότερα η υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων σε κλάδους και επαγγέλματα που θα προστατεύουν το εργατικό εισόδημα, πρόταση που παρουσιάστηκε ήδη τον περασμένο Νοέμβρη και επανέφερε πρόσφατα και το Εργατικό Κέντρο Λάρισας, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για ολόκληρη την εργατική τάξη.

Να αποτρέψουμε το πισωγύρισμα

Οχι τυχαία, το ΠΑΜΕ φέρνει στο προσκήνιο τη δρομολογημένη πλέον επιχείρηση κατάργησης της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, υπογραμμίζοντας πως κάτι τέτοιο «αποτελεί ουσιαστικό και μεγάλο βήμα προς τα πίσω σε σχέση με τη μέχρι σήμερα κατάσταση, όπου η μείωση των μισθών, η καταβολή μισθού κάτω από τα επίπεδα της ΕΓΣΣΕ ήταν μια αυθαίρετη και παράνομη ενέργεια από τη μεριά του εργοδότη. Νομιμοποιεί, δηλαδή, την αξίωση και πρακτική της εργοδοσίας.

Οι συνέπειες για τους εργαζόμενους θα είναι οδυνηρές. Δε θα έχουμε μόνο την άμεση και απευθείας μείωση του μισθού και του ημερομισθίου. Θα έχουμε μείωση σε σημαντικό βαθμό των συνολικών ετήσιων αποδοχών των εργαζομένων, αφού επί του βασικού υπολογίζονται βασικά επιδόματα, γάμου, τέκνων, προϋπηρεσίας, ανθυγιεινού, επιστημονικά, αποζημιώσεις, δώρα, άδεια, κ.ά. Θα πλήξει όλους τους εργαζόμενους, αφού ο κατώτερος μισθός και μεροκάματο αποτελούν τη βάση για τον υπολογισμό των κλαδικών ΣΣΕ.

Η εργατική τάξη πρέπει να απορρίψει και να ματαιώσει αυτήν τη βάρβαρη εξέλιξη. Η αντίσταση σε αυτήν την επιδίωξη της κατάργησης του βασικού μισθού της ΕΓΣΣΕ και των κλαδικών συμβάσεων, η παρεμπόδισή της, η ματαίωσή της, η υπογραφή συμβάσεων που στην παρούσα φάση να δυσκολεύουν τις επιδιώξεις των δυνάμεων του κεφαλαίου πρέπει να γίνουν στοιχείο της ανασύνταξης του εργατικού λαϊκού κινήματος, να σημάνει συναγερμός και να αποτελέσει αφετηρία αντεπίθεσης».

Και πράγματι, η πρόταση του ΠΑΜΕ μπορεί να αποτελέσει σημείο αντεπίθεσης, αφού εκ των πραγμάτων είναι πρόταση πάλης και διεκδίκησης από όλους τους εργαζόμενους, απαιτεί την κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, με τους οποίους μειώθηκαν οι μισθοί των εργαζομένων, ειδικότερα του 4046/12 (2ο Μνημόνιο) και της πράξης υπουργικού συμβουλίου αρ. 6 του 2012 και κάθε διάταξης νόμου που περικόπτει μισθούς και ημερομίσθια.

Ο πυρήνας της πρότασης του ΠΑΜΕ

Πυρήνας της νέας ΕΓΣΣΕ είναι η διεκδίκηση, αυτή να γίνεται υποχρεωτικά εκτελεστή από όλους τους εργοδότες. Η επιδίωξη αυτή είναι κεφαλαιώδους σημασίας για το εργατικό κίνημα, αφού απαντά στην προσπάθεια διάσπασης των εργαζομένων, αποκαθιστά την ενοποιητική βάση για όλα τα τμήματα της εργατικής τάξης και ιδιαίτερα των πιο χαμηλόμισθων. Για τα κατώτερα όρια αποδοχών, η πρόταση του ΠΑΜΕ προβλέπει ότι από την 1/1/2013 το κατώτερο ημερομίσθιο και ο κατώτερος μισθός επανέρχονται στο ποσό των 33,54 ευρώ και 751,41 ευρώ και σ' αυτά να προστεθεί - ως ποσοστό αύξησης - μέρος των απωλειών της προηγούμενης τριετίας. Επιπλέον, αύξηση από την 1η Ιούλη 2013 στα κατώτατα όρια μισθών σύμφωνα με τον εθνικό πληθωρισμό. Ανάλογα διατυπώνονται όλες οι προτάσεις - θέσεις για τις τριετίες, τα επιδόματα, τις άδειες, τον ημερήσιο χρόνο εργασίας και τα ωράρια, για την προστασία των ανέργων και ειδικά μέτρα για τους νέους και τις γυναίκες.

Και, βέβαια, μαζί με τα παραπάνω, παραμένουν σε ισχύ όλες οι διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος για δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες στην Παιδεία, στην Υγεία, στην Πρόνοια, την ακρίβεια στα ήδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, αλλά και τη σκληρή φορολογία άμεση και έμμεση, η οποία εξελίσσεται σε πραγματική μάστιγα, αφού το επίπεδο ζωής της εργατικής οικογένειας δεν καθορίζεται μόνο από το μισθό και το μεροκάματο. Στο κέντρο της προσοχής και της δράσης των συνδικάτων πρέπει ακόμα πιο αποφασιστικά να μπει η προστασία των ανέργων, το κομμάτι εκείνο της εργατικής τάξης που η καπιταλιστική κρίση πέταξε στα «αζήτητα», επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά, ότι στο κυνήγι για το ξεπέρασμά της, στο σκληρό ανταγωνισμό - που τόσο εκθειάζεται - για το κέρδος, οι πρώτοι που περισσεύουν είναι οι εργάτες. Ο αγώνας για τους ανέργους, δεν είναι μόνο ένδειξη αλληλεγγύης, αλλά είναι αγώνας για να σταθεί όρθια ολόκληρη η εργατική τάξη.

Κίνημα που τραβάει μακριά

Ενα τέτοιο έργο, ένας τέτοιος αγώνας μπορεί να βγει σε πέρας όταν σε αυτόν στρατευτεί ολόκληρη η εργατική τάξη. Γι' αυτό το ΠΑΜΕ απευθύνεται σε όλους τους εργαζόμενους, σε όλα τα συνδικάτα, σε κάθε τίμιο αγωνιστή και συνδικαλιστή που τιμά την ιδιότητά του και το ρόλο του. Η συστράτευση πλατιών εργατικών στρωμάτων, η μαζικοποίηση των συνδικάτων είναι σήμερα όρος απαράβατος για την αντεπίθεση του κινήματος. Ενός όμως κινήματος που δε θα «χάνεται» σε αποσπασματικούς και εφήμερους αγώνες, αλλά θα εξασφαλίζει τη συνέχεια και τη συνέπεια στην πάλη του, έχοντας πρωτίστως καθαρό, ότι οι εργάτες δεν «είναι κόστος». Οτι αυτοί με τον ιδρώτα τους παράγουν τον πλούτο, πως οι διεκδικήσεις τους δεν περνάνε μέσα από την «ανάπτυξη», όπως θέλει να τους πείσει η κυρίαρχη προπαγάνδα, αλλά ότι η ικανοποίησή τους βρίσκεται εκ των πραγμάτων στον αντίποδα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της σταθεροποίησης και της οικονομικής μεγέθυνσης των μονοπωλίων.

Ενα τέτοιο κίνημα, μπορεί να γίνει πραγματικά αξιόμαχο και αποτελεσματικό, όταν δεν «κλείνει» τις διεκδικήσεις του μέσα στα όρια που θέτει η σημερινή οικονομική και κοινωνική «τάξη πραγμάτων», όταν ξεμπερδεύει με τις αυταπάτες περί «ανάκαμψης» και στη βάση των καθημερινών του αγώνων για να παρεμποδίζει τη χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων, στη βάση της πάλης ενάντια στις συνέπειες της κρίσης, φέρει στο προσκήνιο τη συνολική ανατροπή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και ιδιοποίησης του πλούτου που παράγουν οι εργάτες. Οταν πραγματικά με τη στρατηγική του, το κίνημα, μετατρέψει την καπιταλιστική κρίση από μάστιγα, σε «ευκαιρία» για βαθιές ανατροπές στην εξουσία και στην οικονομία. Γ.ΖΑΧ.

Ριζοσπάστης