Ο αγώνας των «Παπαδημούληδων» δικαιώνεται

Η χαρά του Παπαδημούλη

«Η θεαματική αλλαγή κλίματος, που κορυφώθηκε με την εντυπωσιακή δήλωση Ομπάμα, δεν είναι καρπός κάποιων μαγικών κινήσεων που έκανε ο Τσίπρας μέσα σε 48 ώρες. Είναι καρπός μιας προσπάθειας που έχουμε ξεκινήσει από το 2010, από την υπογραφή του Μνημονίου», υποστήριξε προχτές στον ρ/σ «Βήμα», ο Δ. Παπαδημούλης. 

Είναι γεγονός ότι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε να κουμπώσει με προβληματισμούς που αναπτύσσονταν στους κόλπους του κεφαλαίου για το μείγμα διαχείρισης που μπορεί ταχύτερα να ωθήσει τα κέρδη του σε ανάκαμψη. Μείγμα που εφαρμόστηκε στις ΗΠΑ πριν το κάνει παντιέρα του ο ΣΥΡΙΖΑ. Η πρότασή του «πατάει» σε οξύτατους ανταγωνισμούς που εκδηλώνονται στο εσωτερικό των αστικών τάξεων, μεταξύ των κρατών - μελών της ΕΕ, ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Γερμανία, ανταγωνισμοί που στο επίκεντρό τους έχουν πάντα ένα και μόνο πράγμα: Τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, τα μερίδια σε αγορές, ποιας χώρας οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα χάσουν και ποιας θα κερδίσουν...

Ο Παπαδημούλης, ο ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση έχουν κάθε λόγο να χαίρονται όσο διακρίνουν δυνατότητα υλοποίησης των δεσμεύσεων που ανέλαβαν απέναντι στο ντόπιο κεφάλαιο, για λογαριασμό του οποίου διαπραγματεύονται. Το μόνο βέβαιο μέσα σ' αυτό το σκηνικό είναι πως δεν πρόκειται να υπάρξουν ουσιαστικές αλλαγές στη ζωή του λαού, καθώς οι βασικοί παράμετροι που καθορίζουν την ποιότητά της παραμένουν ίδιες και στο ένα και στο άλλο μείγμα. Απόδειξη τα μερικές δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων στις ΗΠΑ που σιτίζονται με κουπόνια, κοιμούνται σε χαρτόκουτα και φυτοζωούν.

Το μόνο θεαματικό στην όλη υπόθεση, που αφορά το λαό, είναι το μπαράζ προπαγανδιστικών ριπών που δέχεται ώστε να πειστεί ότι η διαπραγμάτευση που διεξάγεται αφορά έστω κατ' ελάχιστο τη βελτίωση της ζωής του. Είναι, εξάλλου, γνωστό έπειτα από δεκαετίες κατά τις οποίες πάμπολλες εναλλαγές στη διαχείριση υπήρξαν, ότι από θεάματα άλλο τίποτα, από «άρτο» όμως...

Ριζοσπάστης