Το «κρυστάλλινο καράβι» των «Doors»

Ήθελαν να είναι ένα συγκρότημα που δε θα «διασκέδαζε» απλώς τους ακροατές του, αλλά θα τους προσέφερε κάτι διαφορετικό. Ηταν οι Ρέι Μάνζαρεκ, Ρόμπι Κρίγκερ, Τζον Ντένσμορ που διαμόρφωσαν τον ήχο, ενώ ο τέταρτος, ο Τζιμ Μόρισον ήταν η ψυχή, η φωνή και ο νους των «Doors». Παιδιά καθολικών οικογενειών του Λος Αντζελες, μεγαλωμένα με αυστηρές αρχές, συναντήθηκαν στην εφηβεία τους, γεμάτοι ερωτηματικά, ανησυχίες, φόβους και επιθυμία για ζωή, σε έναν κόσμο όμως που δεν τους «χωρούσε».

Οταν οι συνομήλικοί του μιλούσαν ακόμα για «αγάπες και λουλούδια» στα μέσα της δεκαετίας του '60 και μετά, ο Τζιμ Μόρισον διάβαζε Αρθούρο Ρεμπό, Ουίλιαμ Μπλέικ και Κάρολο Μποντλέρ. Βαθιά επηρεασμένος από τους «καταραμένους ποιητές», τους προσωπικούς του «δαίμονες» και τη σκοτεινή ρίζα της κραυγής μας, έτσι όπως ακουγόταν στις στροφές των μπλουζ, επιχείρησε να «ενώσει» την ποίηση με το ροκ.

Οι «Doors» φόρτωσαν το «κρυστάλλινο καράβι» της ύπαρξής τους και της μουσικής τους με σπαρακτικά ερωτήματα, καταφέρνοντας να δημιουργήσουν ένα μύθο που όμως τους ξεπέρασε.

Το «κρυστάλλινο καράβι» τους τσακίστηκε πάνω στα βράχια του αδηφάγου καπιταλιστικού συστήματος, που εν προκειμένω, μέσω της βιομηχανίας του θεάματος, κατάφερε να ενσωματώσει και τελικά να καταστρέψει όλα εκείνα τα λαμπρά μυαλά και τις πραγματικά ευαίσθητες φωνές που «τόλμησαν» να υψώσουν τη φωνή τους.

Τα θραύσματα από το καράβι των «Doors» όμως «διακτινίστηκαν» μέσα στα επόμενα χρόνια, θέτοντας ξανά και ξανά μέσα από τα τραγούδια τους, που κι αυτά ζουν, τα ίδια τραγικά για την βαθιά φύση του ανθρώπου ερωτήματα και φέρνοντας πάντα μπροστά μας την αγγελική φυσιογνωμία του «δαίμονα» Τζιμ Μόρισον που «έφυγε» στα 27 του στο Παρίσι στις 3 Ιουλίου 1971, αφού όμως πρόλαβε να μας δείξει τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.

Ριζοσπάστης, 4/7/2009