16 Ιούνη 1945. Σαν σήμερα, πριν 69 χρόνια, ο
κομμουνιστής, ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, ο πρωτοπόρος αγωνιστής στην
πάλη κατά του ιμπεριαλισμού και του φασισμού, για μια Ελλάδα λεύτερη,
ανεξάρτητη, της λαοκρατίας και όχι της πλουτοκρατίας, για
την Ελλάδα της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, θα φύγει από τη ζωή. Ο
Αρης, κυκλωμένος, λένε οι μαρτυρίες, από τους διώκτες του, θα δώσει ο
ίδιος το τέλος με το ατομικό του περίστροφο, για να περάσει στην
αιωνιότητα ως σύμβολο αντίστασης.
Η διαδρομή από τον Θανάση Κλάρα μέχρι το γνήσιο παιδί του ΚΚΕ, τον Αρη Βελουχιώτη, είναι η διαδρομή που επιβεβαιώνει το ίδιο το μήνυμα του ΚΚΕ σε όλη την ιστορική του πορεία: Οσο αυτός ο λαός θα σηκώνει το ανάστημά του, τίποτα δεν πάει χαμένο, τίποτα δεν μπορεί να το σκεπάσει η λήθη, το όραμα θα γίνει πραγματικότητα, ο τελικός λόγος της Ιστορίας θα είναι υπέρ των ανυπεράσπιστων και των αδικημένων.
Την ίδια μέρα που ο Αρης πέρασε στην «αθανασία», έξω από τη Μεσούντα, καταδιωκόμενος από δυνάμεις του εχθρού, μαζί του στο θάνατο τον ακολούθησε και ο πιστός του αντάρτης, ο Τζαβέλας. Η τελευταία πράξη του δράματος γράφτηκε με τον κανιβαλισμό και τη θηριωδία του μεταβαρκιζιανού καθεστώτος. Οι δύο νεκροί σύντροφοι θα αποκεφαλιστούν και τα κεφάλια τους θα μείνουν κρεμασμένα από τις 18 έως τις 20 Ιούνη σ' ένα φανοστάτη στα Τρίκαλα.
Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για τις σχέσεις του Αρη με το ΚΚΕ. Ομως, ο αρμοδιότερος να μιλήσει είναι ο ίδιος ο Αρης. Και το έκανε:
«...Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνηση και με υπερηφάνεια αφάνταστη από καιρού σε καιρό γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Διαπαιδαγωγήθηκα ταξικά, έμαθα το συμφέρο μου, πέταξα τον κεφαλαιοκρατικό πολιτισμό στα μούτρα της λωποδύτριας μπουρζουαζίας και ρίχτηκα με πίστη, με θέληση, με ηρωισμό στον αγώνα για τις εργαζόμενες μάζες. Εκτοτε δεν έχω στο ενεργητικό μου παρά φυλακίσεις για πάλη επαναστατική. Μιλάν τα γεγονότα, μιλάει αυτή η αλήθεια. Ούτε ΜΙΑ ΚΗΛΙΔΑ. Είναι αυτό σε βάρος μου; Είναι αυτό στοιχείο ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα; ΤΙΜΗ ΜΟΥ ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ότι γλίτωσα απ' τη διαφθορά της συνείδησης, στην οποία με οδηγούσε το ληστρικό αστικό καθεστώς και κόσμησα τον Κλάρα που φερόντανε τροχάδην στον γκρεμό με ΑΓΝΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ στοιχεία και μόνο με τέτοια. Το Κομμουνιστικό Κόμμα εξαγνίζει και δημιουργεί αγωνιστές αφοσιωμένους στη μεγάλη υπόθεση του προλεταριάτου. Είναι το μόνο κόμμα που οδηγεί τους εκμεταλλευόμενους στον ιστορικό δρόμο: Στην οριστική απελευθέρωση του προλεταριάτου. Στο κόμμα αυτό έδωσα όλη μου τη ζωή και θα συνεχίσω να δίνω όσες δυνάμεις μου απομείναν στον αγώνα του, για το ψωμί των εργαζομένων, κατά των φόρων και των πολέμων, για την επανάσταση».
(Θανάσης Κλάρας, επιστολή στον «Ριζοσπάστη», 9/9/1931)
Αυτός ήταν ο δρόμος που «μεταμόρφωσε» τον Θανάση Κλάρα σε Αρη Βελουχιώτη. Ο δρόμος του ΚΚΕ. Ο Αρης ήταν κομμουνιστής, ήταν γέννημα - θρέμμα του ΚΚΕ, πιστός στρατιώτης του, ακόμη κι όταν διαφωνούσε με επιλογές του Κόμματος. Ακόμη και μετά τη διαγραφή του, όταν διαφώνησε, μετά τη Βάρκιζα. Ετσι γεννήθηκε ο Κλάρας ως Αρης Βελουχιώτης. Κι έτσι πέθανε. Ως παιδί του ΚΚΕ. Γι' αυτό συνεχίζει να συνεγείρει το νου και τις καρδιές των ανθρώπων.
Η διαδρομή από τον Θανάση Κλάρα μέχρι το γνήσιο παιδί του ΚΚΕ, τον Αρη Βελουχιώτη, είναι η διαδρομή που επιβεβαιώνει το ίδιο το μήνυμα του ΚΚΕ σε όλη την ιστορική του πορεία: Οσο αυτός ο λαός θα σηκώνει το ανάστημά του, τίποτα δεν πάει χαμένο, τίποτα δεν μπορεί να το σκεπάσει η λήθη, το όραμα θα γίνει πραγματικότητα, ο τελικός λόγος της Ιστορίας θα είναι υπέρ των ανυπεράσπιστων και των αδικημένων.
Την ίδια μέρα που ο Αρης πέρασε στην «αθανασία», έξω από τη Μεσούντα, καταδιωκόμενος από δυνάμεις του εχθρού, μαζί του στο θάνατο τον ακολούθησε και ο πιστός του αντάρτης, ο Τζαβέλας. Η τελευταία πράξη του δράματος γράφτηκε με τον κανιβαλισμό και τη θηριωδία του μεταβαρκιζιανού καθεστώτος. Οι δύο νεκροί σύντροφοι θα αποκεφαλιστούν και τα κεφάλια τους θα μείνουν κρεμασμένα από τις 18 έως τις 20 Ιούνη σ' ένα φανοστάτη στα Τρίκαλα.
Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για τις σχέσεις του Αρη με το ΚΚΕ. Ομως, ο αρμοδιότερος να μιλήσει είναι ο ίδιος ο Αρης. Και το έκανε:
«...Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνηση και με υπερηφάνεια αφάνταστη από καιρού σε καιρό γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Διαπαιδαγωγήθηκα ταξικά, έμαθα το συμφέρο μου, πέταξα τον κεφαλαιοκρατικό πολιτισμό στα μούτρα της λωποδύτριας μπουρζουαζίας και ρίχτηκα με πίστη, με θέληση, με ηρωισμό στον αγώνα για τις εργαζόμενες μάζες. Εκτοτε δεν έχω στο ενεργητικό μου παρά φυλακίσεις για πάλη επαναστατική. Μιλάν τα γεγονότα, μιλάει αυτή η αλήθεια. Ούτε ΜΙΑ ΚΗΛΙΔΑ. Είναι αυτό σε βάρος μου; Είναι αυτό στοιχείο ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα; ΤΙΜΗ ΜΟΥ ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ότι γλίτωσα απ' τη διαφθορά της συνείδησης, στην οποία με οδηγούσε το ληστρικό αστικό καθεστώς και κόσμησα τον Κλάρα που φερόντανε τροχάδην στον γκρεμό με ΑΓΝΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ στοιχεία και μόνο με τέτοια. Το Κομμουνιστικό Κόμμα εξαγνίζει και δημιουργεί αγωνιστές αφοσιωμένους στη μεγάλη υπόθεση του προλεταριάτου. Είναι το μόνο κόμμα που οδηγεί τους εκμεταλλευόμενους στον ιστορικό δρόμο: Στην οριστική απελευθέρωση του προλεταριάτου. Στο κόμμα αυτό έδωσα όλη μου τη ζωή και θα συνεχίσω να δίνω όσες δυνάμεις μου απομείναν στον αγώνα του, για το ψωμί των εργαζομένων, κατά των φόρων και των πολέμων, για την επανάσταση».
(Θανάσης Κλάρας, επιστολή στον «Ριζοσπάστη», 9/9/1931)
Αυτός ήταν ο δρόμος που «μεταμόρφωσε» τον Θανάση Κλάρα σε Αρη Βελουχιώτη. Ο δρόμος του ΚΚΕ. Ο Αρης ήταν κομμουνιστής, ήταν γέννημα - θρέμμα του ΚΚΕ, πιστός στρατιώτης του, ακόμη κι όταν διαφωνούσε με επιλογές του Κόμματος. Ακόμη και μετά τη διαγραφή του, όταν διαφώνησε, μετά τη Βάρκιζα. Ετσι γεννήθηκε ο Κλάρας ως Αρης Βελουχιώτης. Κι έτσι πέθανε. Ως παιδί του ΚΚΕ. Γι' αυτό συνεχίζει να συνεγείρει το νου και τις καρδιές των ανθρώπων.
Ριζοσπάστης, 16/6/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου