Καθαρίστριες: Νόμος είναι το «δίκιο» του Στουρνάρα!

Απολύσανε γυναίκες του μεροκάματου, για να κάνουμε τάχα «οικονομία», όταν την ίδια ώρα κάνουν πλάτες στους εργολάβους. Τις απολύσανε αφού πρώτα τις συκοφάντησαν ότι τάχα αμείβονταν με τρεις και τέσσερεις χιλιάδες  ευρώ! Επιχείρησαν να τις εξαπατήσουν λέγοντάς τους ότι τις απολύουν για να τους δώσουν, τάχα, την ευκαιρία να γίνουν οι ίδιες… εργολάβοι! Τους έστειλαν τα ΜΑΤ και τους εισαγγελείς για να σπάσουν τον ηρωικό τους αγώνα. Και τώρα που οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών έχουν ακόμα και δικαστική απόφαση που τις δικαιώνει, αυτοί αρνούνται να την εκτελέσουν! Και μάλιστα αρνούνται να την εκτελέσουν στο όνομα του… νόμου!

   Ακόμα και τίποτα άλλο να μην είχαν κάνει, αυτό που κάνουν με τις καθαρίστριες θα ήταν αρκετό για να εξαχθεί ασφαλές συμπέρασμα ως προς την «ποιότητά τους». Θα ήταν επαρκές στοιχείο για το τι κρύβεται πίσω από την μάσκα της «νομιμότητά τους»

 Αλλά ποιοι είναι αυτοί που μιλούν για «νομιμότητα»; Που στο όνομά της «νομιμότητας» καλούν τον Άρειο Πάγο να αποφανθεί ότι «καλώς» απολύθηκαν οι καθαρίστριες και ότι «κακώς» το δικαστήριο ζήτησε την επαναπρόσληψή τους;

   Ποιοι είναι αυτοί οι «Ταρτούφοι» που όχι μόνο τα πέντε τελευταία χρόνια, αλλά για δεκαετίες, αναγνωρίζουν τάχα μου το «δίκιο» των κοινωνικών ομάδων που διαμαρτύρονται, που απεργούν, που εξεγείρονται, αλλά την ίδια ακριβώς στιγμή ζητούν την πάταξη των «παρανόμων», γιατί, όπως λένε, «διασαλεύουν το νόμο»;

   Ποιοι, τελικά, είναι αυτοί που εκφωνούν λογύδρια ότι «οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται» και ότι «οι δικαστικές αποφάσεις πρέπει να τηρούνται»- αρκεί βέβαια αυτές οι αποφάσεις να τους βολεύουν;

Ας δούμε:

• Υπάρχει νόμος - το ίδιο τους το Σύνταγμα - που λέει ότι οι διεθνείς συμβάσεις της χώρας πρέπει να επικυρώνονται στη Βουλή με αυξημένη πλειοψηφία. Αλλά είναι αυτοί, τα υποδείγματα της νομιμότητας, που επειδή έτσι τους συνέφερε εκείνη τη στιγμή πέρασαν το πρώτο Μνημόνιο καταστρατηγώντας τη συνταγματική διάταξη που υπαγορεύει αυξημένη πλειοψηφία 180 ψήφων για διεθνείς συμβάσεις της χώρας, επιλέγοντας τον βολικό γι' αυτούς δρόμο της απλής πλειοψηφίας των 151 ψήφων.
• Υπάρχει νόμος - το ίδιο τους το Σύνταγμα - που λέει πως εκλέγονται κυβερνήσεις και πρωθυπουργοί σε αυτή τη χώρα. Αλλά κάποια στιγμή και επειδή έτσι τους συνέφερε εκείνη τη στιγμή, μας έβαλαν διορισμένο πρωθυπουργό έναν τραπεζίτη με «συστατική» από τις Κάννες.
• Υπάρχει νόμος που υπαγορεύει στις κυβερνήσεις τη χρηματοδότηση των Ασφαλιστικών Ταμείων. Οχι μόνο δεν εφαρμόζεται, όχι μόνο ληστεύονται τα Ταμεία, αλλά αυτοί που τα ληστεύουν έρχονται από πάνω και κόβουν και τις συντάξεις μιλώντας για τα «φτωχά» Ταμεία που οι ίδιοι φτωχοποίησαν.
• Υπάρχει νόμος που απαγορεύει τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή δισεκατομμυρίων των μεγαλόσχημων. Οχι μόνο δεν εφαρμόζονται, αλλά οι... νομιμόφρονες της «λίστας Λαγκάρντ» κάνουν και χαριστικές ρυθμίσεις στους μεγαλομπαταξήδες, την ώρα που με άλλο νόμο απειλούν με κατάσχεση το χρεοκοπημένο λαό για χρέη άνω των 300 ευρώ...
• Υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις (ντάνες) κατά των καταχρηστικών όρων των τραπεζών εις βάρος των πολιτών. Όχι μόνο δεν εφαρμόζονται, αλλά οι κήνσορες της νομιμότητας, αυτοί που αφήνουν το λαό στο έλεος των τραπεζιτών, έχουν ενισχύσει τους τραπεζίτες με πάνω από 250 δισ. ευρώ τα τρία τελευταία χρόνια.
• Υπήρξε δικαστική απόφαση που έλεγε «στοπ» στην είσπραξη χαρατσιών από τη ΔΕΗ. Οχι μόνο δεν εφαρμόστηκε, αλλά βγήκε ο Στουρνάρας για να δηλώσει ότι τη γράφει στα παλιά του τα παπούτσια.
• Υπάρχει νόμος -το ίδιο τους το Σύνταγμα, ο «πρώτος νόμος του κράτους»- που λέει ότι η εργασία είναι δικαίωμα για όλους. Όχι μόνο δεν εφαρμόζεται, αλλά οι ταγοί της νομιμότητας το δικαίωμα στη δουλειά το έχουν αντικαταστήσει με το «δικαίωμα» στην ανεργία.
• Υπάρχει νόμος -το ίδιο τους το Σύνταγμα- που, στα χαρτιά, υπεραμύνεται της δημόσιας και δωρεάν Υγείας, της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας, της εθνικής κυριαρχίας. Όχι μόνο δεν εφαρμόζεται, αλλά στην πράξη όλες αυτές οι «πρόνοιες» είναι για το θεαθήναι, στο πλαίσιο ενός Συντάγματος που οι ίδιοι που υποτίθεται το διαφυλάσσουν, το χρειάζονται μόνο ως «κουρελόχαρτο».

 Όλοι αυτοί οι «νομιμόφρονες» - που είδαμε ποια είναι η σχέση τους με τη νομιμότητα - δεν έχουν κανένα πρόβλημα να γίνονται μανιασμένοι εκπρόσωποι «του νόμου και της τάξης» (και ενίοτε της επίταξης και της επιστράτευσης), όταν πρόκειται να επιβάλουν το νόμο της βαρβαρότητας σε όποιον αντιστέκεται. Παίρνουν, λοιπόν, τη ρομφαία του νόμου και με ύφος στρατοδίκη λένε σε όποιον διαμαρτύρεται:

   Άδικο το μνημόνιο - αλλά νόμος! Άδικο μέτρο το κόψιμο μισθών - αλλά νόμος! Άδικο μέτρο το κόψιμο συντάξεων - αλλά νόμος! Άδικο το χαράτσι και οι αυξήσεις στη ΔΕΗ - αλλά νόμος! Άδικες οι απολύσεις εργαζομένων - αλλά νόμος! Άδικες και λεόντειες οι συμβάσεις για τα διόδια - αλλά νόμος! Άδικο το φορολογικό - αλλά νόμος! Άδικο το αμόκ φόρων επί των φτωχόσπιτων - αλλά νόμος! Άδικος ο φόρος στο πετρέλαιο θέρμανσης - αλλά νόμος! Άδικος ο κόσμος - αλλά νόμιμος!

   Συμπέρασμα πρώτο: Οι νόμοι τους όχι μόνο είναι ταξικοί, αλλά ταξική είναι και η εφαρμογή τους (ή η μη εφαρμογή τους).

   Συμπέρασμα δεύτερο: Δεν υπάρχει εκμεταλλευτική - ταξική κοινωνία, στην οποία οι «από πάνω» να μην αναφωνούν κραδαίνοντας το μαστίγιο στους «από κάτω»: «Dura lex sed lex» («σκληρός νόμος αλλά νόμος»)! «Καλός νόμος ή κακός νόμος, αδιάφορο. Είναι νόμος!», μας λένε…

   Συμπέρασμα τρίτο: Όποτε θυμούνται τους νόμους, το κάνουν για να μας πουν, τελικά, το εξής πολύ απλό: Μη μιλάτε, μην αντιδράτε και κυρίως μην αντιστρατεύεστε «την ευνομίαν και την τάξιν» καθ' ότι για τα πάντα μπορούμε να εφαρμόζουμε εναντίον σας εκείνον το νόμο που μας βολεύει!

   Αυτή είναι η «λογική» τους περί «νομιμότητας». Η οποία δεν καθορίζεται, φυσικά, από τους νόμους του κράτους, αλλά από κάτι πολύ ανώτερο: Από το κράτος του νόμου! Που σημαίνει ότι το κράτος τους είναι που ψηφίζει, που εφαρμόζει και που ερμηνεύει τους νόμους όπως εκείνο αποφασίζει. Και αποφασίζει όπως συμφέρει εκείνους που ελέγχουν το κράτος.

   Η υπόθεση με τις καθαρίστριες είναι χαρακτηριστική: Πίσω από τα κηρύγματά τους περί «νομιμότητας» χάσκει η ταξική τους αγριότητα, η υποκρισία και η χρεοκοπία. Όταν μιλούν περί του «νόμου και της τάξης», εννοούν την καταστολή, την αυθαιρεσία, την τρομοκράτηση, τον εκφοβισμό, ως μεθοδολογία για την επιβολή -με ισχύ «νόμου»- των συμφερόντων της τάξης τους πάνω στην κοινωνία.

   Αλλά, απέναντι σε αυτήν τη «νομιμότητα», δεν υπάρχει τίποτα πιο νόμιμο, τίποτα πιο δημοκρατικό, τίποτα πιο «καθαγιασμένο» από τη μαζική, οργανωμένη, δημοκρατική και πλειοψηφική εκ μέρους των λαϊκών στρωμάτων ανυπακοή, απειθαρχία, απόρριψη, άρνηση και ανατροπή της πολιτικής τους και των νόμων τους.

   Συμφωνεί μέχρι και ο Μοντεσκιέ - ο δικός «τους», ο αστός Μοντεσκιέ- που το έγραψε περίφημα: «Δεν υπάρχει σκληρότερη τυραννία από εκείνη που διενεργείται κάτω από τη σκιά των νόμων και τα προσχήματα της Δικαιοσύνης...

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ενικός