Δεν θα εκφράσω δημόσια την άποψή μου για το εκλογικό αποτέλεσμα

Είμαι θυμωμένος με όσα συμβαίνουν γύρω μου. Με τη σήψη που εκτός από τις δομές και λειτουργίες του συστήματος εξαπλώνεται και στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Η αδράνεια τόσων χρόνων, σαν αποτέλεσμα της αίσθησης μιας πλαστής ευημερίας, απονεύρωσε ακόμα και τα πιο υγιή στρώματα της κοινωνίας και κούρασε πολλούς από όσους άντεχαν τόσα χρόνια ν’ αντιστέκονται.

Τα αποτελέσματα των δυο τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων καταγράφουν σε μεγάλο βαθμό την σήψη της ελληνικής κοινωνίας και αναδεικνύουν νικήτριες με συντριπτική υπεροχή τις δυνάμεις που μας οδήγησαν στην παρακμή. Η επόμενη μέρα των εκλογών βρίσκει την μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων ψηφοφόρων ανακουφισμένη για το σχηματισμό «μιας» κυβέρνησης, να φαντασιώνεται πως θα είναι επαναδιαπραγματεύσιμο το βιοτικό της επίπεδο. Έναν πολύ μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας να απέχουν, γενικώς. Ένα σημαντικό κομμάτι του λαού που πίστεψε σε αυταπάτες, να απογοητεύεται  από το εκλογικό αποτέλεσμα αλλά και από τη στάση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως μετεκλογικά («θα είμαστε μια υπεύθυνη αντιπολίτευση» και πολλά άλλα…).

Βρίσκει ένα ανησυχητικά μεγάλο  κομμάτι του λαού συνεπές στο ραντεβού με τον  εκφασισμό του. Τέλος, η επόμενη μέρα βρίσκει τους κομμουνιστές που αντιτάχτηκαν σ’ όλα αυτά, βαθιά λαβωμένους, μα και πεισμωμένους, να έχουν υποχωρήσει αριθμητικά αλλά κυρίως οπισθοχωρήσει από θέσεις μέσα στο κίνημα. Με λίγα λόγια το θηρίο αν και «λαβωμένο» νίκησε θριαμβευτικά για μια ακόμα φορά και απέδειξε στους λίγους που το αμφισβητούν πως είναι πολύ σκληρό για να πεθάνει.

Η βιαστική (για ποιο λόγο την επόμενη κιόλας μέρα των εκλογών;) απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για το εκλογικό αποτέλεσμα αναλύει τα γεγονότα με έναν τρόπο που μπορεί να το κάνει κι ένας απλός φίλος του κόμματος. Περιγράφει όλα όσα ζήσαμε, το κλίμα μέσα στο οποίο έγιναν οι εκλογές και τις καταστάσεις που επηρέασαν το λαό στην κρίση του. Απαριθμεί  από τα ρηχά κάποιες σημαντικές αιτίες, αποφεύγοντας να προχωρήσει βαθύτερα, σε μια πιο ουσιαστική ανάλυση αλλά και αυτοκριτική για το τι άλλο -εκτός από την ανωριμότητα του λαού- έφταιξε, για το πισωγύρισμα. Θέλω να πιστεύω πως θα υπάρξει πλήρης ανάδειξη και βαθύτερη ανάλυση των αιτίων (όπως λέει και ο τίτλος του κειμένου της απόφασης της ΚΕ, πρόκειται για «πρώτη τοποθέτηση»).

Σκέφτηκα πολύ, ακόμα κι αν οι εκλογές μου δίνουν  αυτήν την ευκαιρία, αν έχει νόημα να γράψω για μια ακόμα φορά αυτά που με απασχολούν και με προβληματίζουν σχετικά με το κόμμα, εμπλουτισμένα αυτή τη φορά και με μερικές προτάσεις μου σε κάποια ζητήματα.

Όσες φορές το έκανα στο παρελθόν, αντιμετωπίστηκα  κάπως «έντονα» από κάποιους συντρόφους-φίλους στην μπλογκογειτονιά, που μοιραζόμαστε την ίδια αγωνία για το καλό του κόμματος και της μεγάλης υπόθεσης της εξουσίας της εργατικής τάξης, αντιμετωπίζουμε όμως κάποια ζητήματα με διαφορετική οπτική. Δεν κρύβω πως αυτή η αντιμετώπιση με απογοήτευσε προς στιγμή. Έπρεπε συνεχώς να «απολογούμαι» για τα αυτονόητα, ενώ τα ουσιαστικά –για μένα- ζητήματα που έβαζα, έμεναν στο περιθώριο ή παρερμηνευόντουσαν. Ένας ακόμα λόγος για την αναποφασιστικότητά μου είναι πως αυτές οι μέρες βρίσκουν τους κομμουνιστές σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, μετά από μια υπεράνθρωπη προσπάθεια που κατέβαλαν για πολλές βδομάδες. Τα νεύρα είναι τεντωμένα και ο κίνδυνος να παρερμηνευτούν κάποιες απόψεις ακόμα μεγαλύτερος. Έτσι, σκέφτηκα  πολύ για το αν πρέπει να προσθέσω ένα ακόμα κείμενο στα τόσα που γράφονται και θα γραφτούν.

Όμως τι θα γίνει από εδώ και πέρα; Θα τα παρατήσουμε; ΟΧΙ! Όπως κάναμε σε ακόμα πιο δύσκολες καταστάσεις στο παρελθόν, καλούμαστε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας, να βρούμε τι φταίει, να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας και να τραβήξουμε μπροστά.

Είμαι θυμωμένος όταν διαβάζω διάφορες κριτικές στο διαδίκτυο  γραμμένες σε γλώσσα που είναι μεν οικεία στα μέλη και στελέχη του κόμματος, απωθεί όμως κάπως τους μη εξοικειωμένους. Προσωπικά, μπορώ να την κατανοήσω όμως παραδέχομαι πως συχνά με ενοχλεί. Έχω την εντύπωση πως όσοι βρίσκονται κοντά μας αλλά κι αυτοί που απομακρύνθηκαν, έχουν ανάγκη από λόγο  -γραπτό ή προφορικό- απλό και κατανοητό και από το κόμμα αλλά και από όσους εκφράζονται υπέρ αυτού.

Πρέπει να βγούμε να πούμε απλά και ξεκάθαρα στο λαό ότι χάσαμε και αυτή τη μάχη. Δεχτήκαμε ένα συντριπτικό πλήγμα σε πολιτικό, αλλά το πιο σημαντικό, σε ιδεολογικό επίπεδο. Δεν μένω στο 4,5%. Η ήττα δεν θα έδειχνε συντριπτική αν παράλληλα κάτι «περπατούσε»  στην κοινωνία. Αν υπήρχε κινητικότητα στους χώρους δουλειάς, στα συνδικάτα. Αν εξαιρέσουμε τον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών και μερικές ασύνδετες μεταξύ τους κινητοποιήσεις άλλων εργαζομένων, η κατάσταση δεν προκαλεί ικανοποίηση. Πόσος καιρός πέρασε από την τελευταία γενική απεργία; Αγώνας που,  έστω και με αυτήν την αναποτελεσματική μορφή δημιουργεί μια κίνηση, αναγκάζει τα μάτια όλων να δουν πως κάποιοι αντιδρούν και αντιστέκονται.

Το μεγάλο ερώτημα που τίθεται είναι: «Γιατί χάσαμε;». Σ’ αυτό καλούμαστε να απαντήσουμε με ειλικρίνεια όλοι όσοι νοιαζόμαστε πραγματικά για το καλό του κόμματος, χωρίς χαρακτηρισμούς, προκαταλήψεις, αφορισμούς ή αποκλεισμούς. Και το κυριότερο με ανοιχτά αφτιά. Η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί ούτε βιαστικά, ούτε μέσα από κάμποσες γραμμές ενός κειμένου. Είναι ένα ζήτημα πολύπλοκο που στην προσπάθεια για την ανάλυσή του παρουσιάζονται συνεχώς πολλές πτυχές.

Το γεγονός ότι το ΚΚΕ αξιοποιώντας τα εργαλεία της κοσμοθεωρίας του, αναλύει και «προβλέπει» σε μεγάλο βαθμό την πορεία των γεγονότων δεν είναι αρκετό. Αποδείχτηκε πως δεν είναι αρκετό ούτε να έχεις σταθερές θέσεις, να προτείνεις ξεκάθαρη συγκεκριμένη πολιτική, σε αντίθεση  με τους αντιπάλους σου, να είσαι συνεπής στις αρχές σου και στην υπηρέτηση των συμφερόντων των εργαζομένων και των φτωχών.

Το ΚΚΕ δεν έπεισε το λαό. Και όταν σε έναν συνεχή διάλογο δεν μπορείς να πείσεις κάποιον κι αυτό επαναλαμβάνεται, τότε πρέπει να αναρωτηθείς μήπως κάπου ευθύνεσαι κι εσύ, γιατί δεν είναι δυνατόν όλοι οι συνομιλητές σου να υστερούν απέναντί σου διανοητικά… Όταν προσπαθείς να πείσεις τον συνομιλητή σου για την  ορθότητα των θέσεών σου, δεν φτάνει να έχεις δίκιο, καλά επιχειρήματα ή να δικαιώνεσαι διαρκώς από τις εξελίξεις. Αυτό το τελευταίο ειδικά, θυμίζει τον άριστο μαθητή στην τάξη που (επειδή) πάντα ξέρει το μάθημα, σπάνια (όμως) γίνεται συμπαθής στους πολλούς συμμαθητές του.

…………………………………………………………………………………………………

ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΑΥΤΟ  ΚΟΒΩ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΑΝΕΒΑΣΩ ΣΗΜΕΡΑ στο οποίο αναλύω τις απόψεις μου για το εκλογικό αποτέλεσμα, κάνω κριτική για το τι –κατά τη γνώμη μου- φταίει για την χαμηλή ανταπόκριση των θέσεων του ΚΚΕ στο λαό, και διατυπώνω κάποιες προτάσεις για το σήμερα και πέρα.

Αυτό το κείμενο κόντευα να το ολοκληρώσω χτες βράδυ, όμως συνέβη ένα γεγονός που με οδήγησε στο να πάρω την απόφαση να σταματήσω αφού δεν είχα πια τη διάθεση να το τελειώσω και δεν υπήρχε λόγος αφού δεν θα το δημοσίευα τελικά.

Όπως γράφω και πιο πάνω, μερικές φορές κάποια κείμενά μου που αναφέρονταν στο ΚΚΕ προκάλεσαν τον «έντονο» σχολιασμό κάποιων συντρόφων-φίλων μπλόγκερς και μερικών σχολιαστών  (ανώνυμων και μη).

Το «ζουμί» αυτών των αντιδράσεων ήταν πως η δημόσια κριτική μου δεν βοηθάει το κόμμα και πως πρέπει όσα έχω να πω, να πάω στην ΚΟΒ της γειτονιάς μου και να τα πω εκεί. Οι αντιδράσεις για τα κείμενά μου δεν περιορίστηκαν στο δικό μου μπλογκ. Διάβασα ανάλογα σχόλια και σε άλλα μπλογκς. Σε ένα μάλιστα από αυτά κάποιος σύντροφος έγραφε πως δεν άντεξα το εκλογικό αποτέλεσμα (5 Μάη)  και κάποιος άλλος πως προβάλω ιδιαίτερα το «εγώ» μου (!). Σεβαστή απολύτως η άποψή τους. Επί της ουσίας των κειμένων όμως δεν πήραν θέση (δικαίωμά τους επίσης).

Στενοχωρήθηκα πολύ είναι η αλήθεια γιατί ποτέ δεν πίστεψα πως η ελεύθερη έκφραση της γνώμης μου ήταν να δυνατόν να βλάψει κάποιον, πόσο μάλλον το κόμμα. Τι ήταν άλλωστε αυτά τα κείμενα; Τι τρομερό ήταν αυτό που έγραφα για να προκύψουν τέτοιες αντιδράσεις; Θέματα που αφορούν το  κόμμα και τη σχέση του με το λαό και συζητούμε στο σπίτι, στη δουλειά, με τους φίλους. Τα ίδια θέματα που συζητά πολύς κόσμος, όσο κι αν κάποιοι από εμάς δεν θέλουν ή κάνουν πως δεν  τα ακούνε. Απάντησα στην άποψη αυτή των συντρόφων, με επιχειρήματα (προφανώς δεν τους έπεισα, αλλά έτσι είναι ο διάλογος). Όμως μια  πικρή γεύση μου έμεινε.

Όταν άνοιξα το μπλογκ δεν είχα σκεφτεί την σημερινή εξέλιξή του (στη θεματολογία). Το άνοιξα για να εκφράσω πράγματα (μην τα αναλύω πάλι) που μάζευα μέσα μου από καιρό, τεχνικά, επαγγελματικά, κοινωνικά, πολιτικά κλπ. Για να εκφράζομαι με τον ίδιο τρόπο όπως και στην «κανονική» ζωή μου. Με το θάρρος της γνώμης μου, με αλήθεια και ειλικρίνεια. Δεν άνοιξα ένα   «στρατευμένο» μπλογκ που θα κάνει πολιτική υπέρ του ΚΚΕ, όσες φορές όμως χρειάστηκε το υπερασπίστηκα με όσες ιδεολογικοπολιτικές  δυνατότητες διαθέτω, ξεκαθαρίζοντας πάντα σε όλους την σχέση μου μαζί του.  Σχέση φιλική και συμπόρευσης, από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, χωρίς να  είμαι μέλος του, και χωρίς να το εκφράζω απόλυτα (πιθανώς) ή να το  εκπροσωπώ. Έχω ξαναπεί και το εννοώ, σε μια εποχή που πολλοί δηλώνουν πως είναι ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι, πως θα ήθελα να μπορούσα να πω πως είμαι κομμουνιστής και να είμαι, δεν ξέρω όμως πόσο είμαι άξιος για να το κάνω.

Ήμουν πάντα ξεκάθαρος στις απόψεις μου, τις οποίες τις υπερασπίστηκα, ίσως και έντονα μερικές φορές. Με τον ίδιο τρόπο υπερασπίστηκα το ίδιο και όσους έστελναν τα σχόλιά τους. Όσο κι αν διαφωνούσα μαζί τους, προσπαθούσα να απαντώ σε όλα, με κόστος χρόνου κάποιες φορές, για να γίνεται διάλογος αλλά και για να μην δοθεί η λανθασμένη εντύπωση πως απαξιώνω αυτούς που έχουν διαφορετική από μένα άποψη.

Παρ’ όλα αυτά είχα σκοπό, αφού πέρασαν λίγες μέρες και τα αρχικά συναισθήματα (οργή και αηδία) έπαψαν να πρωταγωνιστούν, να ανεβάσω ένα κείμενο με  την άποψή μου για το εκλογικό αποτέλεσμα.

Όμως το άσχημο κλίμα που δημιουργήθηκε (και αποτυπώνεται στα σχόλια που γράφτηκαν), μετά την αναδημοσίευση από  το γλόμπινγκ μιας ανάρτησης της συντρόφισσας-φίλης Black Bedlam με άφησε άναυδο.

Το ζήτημα που έβαλαν κάποιοι σύντροφοι ήταν πως τέτοια κείμενα κάνουν κακό στο κόμμα, το εκθέτουν στα μάτια του κόσμου, δίνουν λαβή για εκμετάλλευση  σε αυτούς που γράφουν εσκεμμένα προβοκατόρικα εναντίον του και ρίχνουν το ηθικό των μελών και φίλων του ΚΚΕ, συνεπώς δεν πρέπει να δημοσιεύονται σε αυτοαποκαλούμενο φιλοΚΚΕ μπλογκ. Στην ανάρτηση αυτή όπως και στην αμέσως επόμενη του ίδιου μπλογκ με θέμα «πόσοανοιχτό πρέπει να είναι ένα φιλοΚΚΕ μπλογκ» έστειλα το παρακάτω σχόλιο: 

«Εκφράζω την διαμαρτυρία και τη θλίψη μου για ό,τι ακολούθησε την αναδημοσίευση του κειμένου της ββ. Αυτή η ατμόσφαιρα μου θυμίζει άλλες εποχές, που δεν έζησα αλλά διάβασα σε βιβλία επίσημων ντοκουμέντων του κόμματος.

Διαφωνώ με κάποια σημεία του κειμένου της ββ, δεν έχει νόημα να τα αναλύσω τώρα. Αυτό όμως δεν με εμποδίσει να καταδικάσω τον παραλληλισμό που επιχειρείται, με προβοκατόρικα κείμενα γνωστού προβοκατόρικου μπλογκ, όπως και κάποιους άλλους χαρακτηρισμούς που διάβασα στα σχόλια.

Ο κάθε μπλόγκερ στη γειτονιά μας έχει την ιστορία του, μικρή ή μεγάλη (σε χρονική διάρκεια), και δικαιούται τον σεβασμό, τουλάχιστον, αυτών που τον γνωρίζουν (μέσα από τα κείμενά του). Όσοι συναναστρεφόμαστε εδώ μέσα και γνωριζόμαστε κατά κάποιο τρόπο (πάντα μέσα από τα κείμενά μας) νομίζω αρκετά καλά, νοιαζόμαστε ΟΛΟΙ για το καλό του κόμματος. Ο καθένας μας έχει τη δική του οπτική, αντίληψη, κρίση για να διατυπώσει την άποψή του, την οποία υπογράφει.

Προσωπικά σέβομαι όλες τις απόψεις, ακόμα και του κάθε ανώνυμου σχολιαστή, ακόμα κι αν διαφωνούν με τη δική μου, ακόμα κι αν κάποιος με βρίζει (μέρος ενός διαλόγου είναι κι αυτό…) και πιστεύω πως πρέπει να εκφράζονται ελεύθερα και ανοιχτά.

Την άποψή του γράφει ο καθένας μας γι’ αυτά που βλέπει, ακούει, διαβάζει, γι’ αυτά που ζει. Δεν αποκαλύπτουμε κομματικά μυστικά (προσωπικά δεν γνωρίζω τέτοια) ούτε γράφουμε για εσωκομματικές διαδικασίες (δεν έχω αντιληφτεί να το κάνει κάποιος). Συζητούμε  αυτά που συζητά πολύς κόσμος ακόμα, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να πάει στην ΚΟΒ της γειτονιάς του να τα καταθέσει γραπτά.

Έχω συμμετάσχει στο παρελθόν σε δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο (περισσότερες της μια φοράς και χωρίς να είμαι κομματικό μέλος), και δημοσιεύτηκαν κείμενά μου στο Ριζοσπάστη χωρίς καμιά απολύτως λογοκρισία. Δεν καταλαβαίνω γιατί «δεν μπορεί» να γίνει το ίδιο μέσα από ένα μπλογκ.

Το κόμμα δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από τον ανοιχτό ελεύθερο δημοκρατικό διάλογο. Η ιστορία του μας το επιβεβαιώνει.

Νοιώθω απογοητευμένος…

Καλή δύναμη και καλή φώτιση σε όλους μας.»

Δυστυχώς σήμερα το κλίμα έγινε ακόμα πιο βαρύ και μπήκε ζήτημα ακόμα και διακοπής λειτουργίας του γλόμπινγκ!

Γενικά δεν ανήκω σ’ αυτούς που συνιστούν μονίμως ψυχραιμία. Προτιμώ αυτούς που υπερασπίζονται τις απόψεις τους με θέρμη (πάντα με επιχειρήματα εννοείται), ακόμα και  με ένταση.  Όμως εδώ  δεν έχουμε να κάνουμε απλά με προσωπικές μας απόψεις. Ό,τι γράφουμε αφορά άμεσα το κόμμα και αυτό πρέπει να το έχουμε ΟΛΟΙ στο μυαλό μας. Όπως κάποιοι σύντροφοι πιστεύουν πως ανάλογα κείμενα βλάπτουν το κόμμα, με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε να πιστεύει κάποιος άλλος πως με τον τρόπο που οι ίδιοι αντιμετωπίζουν (είναι φυσικά δικαίωμά τους) αυτά τα κείμενα, βλάπτουν αυτοί το κόμμα.

ΟΛΟΙ λοιπόν έχουμε το δικαίωμα να εκφραζόμαστε, να κρίνουμε και να κρινόμαστε, να κατακρίνουμε και να κατακρινόμαστε,  με ένταση ή χωρίς, με νεύρα ή με ηρεμία. Να γράφουμε ή να μην γράφουμε. Δεν έχω να χωρίσω κάτι με κανέναν από αυτούς που προαναφέρθηκα. Όσους γνώρισα μέσα από τα κείμενά τους και το διάλογο που κάναμε κατά καιρούς, ακόμα κι αν διαφωνήσαμε μερικές φορές, τους σέβομαι και τους εκτιμώ απεριόριστα. Κάποιους, το ξαναλέω, ακόμα κι αν διαφωνήσαμε μερικές φορές, τους θαυμάζω και τους ζηλεύω για την αντοχή και την προσφορά τους στο κόμμα.

Το κλίμα που έχει διαμορφωθεί στην μπλογκογειτονιά μας (δεν καταλογίζω σε κανέναν προσωπική ευθύνη) δεν σηκώνει βαθιά κριτική για το εκλογικό αποτέλεσμα, τουλάχιστον όχι δημόσια από τα μπλογκς. Ο Ριζοσπάστης στο παρελθόν δεν είχε ανάλογα προβλήματα, όταν δημοσίευε κριτικά κείμενά μου στα πλαίσια δημόσιων προσυνεδριακών διαλόγων, χωρίς -και τότε- να είμαι μέλος του κόμματος. Άλλαξαν οι εποχές φαίνεται. Γι’ αυτό δεν αναρτώ το κείμενο για το εκλογικό αποτέλεσμα, ολόκληρο, αυτολογοκρινόμενος για πρώτη φορά,  για το καλό του κόμματος (θέλω να ελπίζω), έτσι  όπως, έστω μια μερίδα συντρόφων το εννοεί.

Ήθελα πολύ να τα είχαμε λύσει όλα αυτά τα «προβλήματα» και να μην τρώμε τις σάρκες μας σήμερα. Φαίνεται όμως πως το χτύπημα που δεχτήκαμε ήταν πάρα πολύ δυνατό και μας άφησε έντονα σημάδια και πολύ κακή ψυχολογία. Θέλω να πιστεύω πως θα μαζέψουμε τα κομμάτια μας όσο γίνεται πιο γρήγορα. Αυτοί που πρέπει στο κόμμα, να βρουν τι είναι καλύτερο για το κόμμα και αυτούς που εκπροσωπεί. Να  ανασυνταχτούμε και να ξαναβγούμε στους δρόμους. Ο δρόμος είναι ο καλύτερος «γιατρός».

Κοιτάζω στην προεπισκόπηση τον τίτλο της ανάρτησης και μου έρχεται στο μυαλό μια φράση που λένε συχνά στο χωριό μου:

Χέστηκ’ η φοράδα  στ’ αλώνι!