Ενοχή

Σου είπανε πως  φταις  επειδή  έζησες,

oι  κατακτητές  με  τα  λευκά  κολάρα

και  οι  συνεργοί  τους.

Εσύ  τους  πίστεψες,  κι  απολογήθηκες

πως  φταίνε  πιο  πολύ οι  διπλανοί σου.

Φαντάστηκες πως θα τη γλύτωνες,

πως  η  καταστροφή  δε  θα  σ’ αγγίξει,

πως  εσύ  θα  επιζήσεις.

Όμως  αλλοίμονο, οι  βόμβες τους

δεν ‘κάναν διακρίσεις. 

Κοίταξες γύρω σου:  κτήρια  κενά,

σκόρπιες  ζωές,  άνθρωποι  κουβάρια,

και  συ  ακρωτηριασμένος  είπες:

«ας  έχω  τουλάχιστον  την  υγειά  μου».

Kι  εξηγούσες ακόμα την κατάντια  σου  μ’ ενοχές

ή  έριχνες το φταίξιμο στα  θύματα της  επόμενης μέρας.

Τι  ξεπεσμός  για σένα, και  τι  ντροπή  όλα  αυτά!

Εδώ  σ’ οδήγησε  λοιπόν η απάθεια  άλλων ημερών,

η αδιαφορία  σου  κι  η λήθη;

Γιατί  αν  για  κάτι  έφταιξες δεν ήτανε που έζησες

αλλά  επειδή  ξέχασες,

πως  έστω  τη  ζωή  αυτή  που  ζούσες,

δε στη χαρίσαν οι  ισχυροί,

μάρτυρες  άλλων  εποχών  στην  είχανε προσφέρει

κι  αμέριμνος  αφέθηκες,  μακριά απ’ τους άλλους,

μόνος  σου  εσύ, να  ευτυχήσεις με  τα  τεχνητά αγαθά σου.

Τι  πλάνη  αλήθεια!

Βρέθηκες  έτσι  μοναχός  κι  εύκολος στόχος.

Και  τώρα  που τα ψέματα  ξεθώριασαν,

τώρα,  που  ένοιωσες  πια  πως η  ζωή  σου

δεν  ξανακερδίζεται  χωρίς  αγώνα,

τώρα  που  οι  εχθροί  σου  σ’  απειλούν  να τους  επευφημήσεις,

εάν στ’ αλήθεια  θέλεις  να  επιζήσεις,

οφείλεις  πια  να  μη  λυγίσεις.

Και  αν  ακόμα  δε  μπορείς  ν’  αντισταθείς,

αν νοιώθεις  μαλθακός  για  να παλέψεις,

τουλάχιστον  ν’  αποδειχτείς  αξιοπρεπής

και  να  σε λοιδορήσουν να  μην  επιτρέψεις

πως  τούτη  τη  μοιραία ώρα

εσύ ο ίδιος,  μόνος σου,  επέλεξες να ζεις

ραγιάς  μέσα  στην  ίδια  σου  τη  χώρα.

Ρένα   Καρβούνη