Η ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης θα δυναμώσει την πάλη και θα φέρει τη νίκη

Σε κάθε γιαπί, σε κάθε εργοστάσιο, σε κάθε ξενοδοχείο, σε κάθε γραφείο ή κατάστημα, σε κάθε σχολειό ή νοσοκομείο, σε κάθε χωράφι ακούγεται ένα βουητό οργής. Είναι η κραυγή απόγνωσης εκατομμυρίων ανθρώπων, της συντριπτικής πλειονότητας της κοινωνίας μας, των ανθρώπων εκείνων που είναι υποχρεωμένοι να θρέφουν την οικογένεια και τα όνειρά τους από ένα μεροκάματο ή από μία μικροδουλειά.
Η καπιταλιστική κρίση και το πρώτο κύμα των μνημονιακών μέτρων έχουν ήδη ρίξει, τα τελευταία δυόμιση χρόνια, εκατοντάδες χιλιάδες στην ανεργία, πολλές χιλιάδες άλλους στην υποαπασχόληση, στην εργασία σε άθλιες συνθήκες με εντατικοποίηση και υπερεκμετάλλευση κι έχουν φέρει τη λαϊκή οικογένεια στα όρια της επιβίωσης, ενώ πολλοί έχουν κατέβει κάτω κι από αυτά τα όρια, το βλέπουμε γύρω μας καθημερινά.

[…] Η κακόγουστη κωμωδία της «επαναδιαπραγμάτευσης» που παίζει η κυβέρνηση είναι μια κοινή απάτη. Δεν είναι μόνο οι «τριετίες», για τις οποίες πιάστηκαν δημοσίως να λένε ψέματα ότι τις διαπραγματεύονται ενώ τις έχουν ήδη υπογράψει. Το σύνολο των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων, όχι μόνο επιτρέπει αλλά και υποχρεώνει την κυβέρνηση να παίρνει νέα κύματα αντιλαϊκών μέτρων επικαλούμενη πότε την πορεία του χρέους, πότε τους αναπτυξιακούς δείκτες, πότε τη «δόση» που πρέπει να παρθεί και πάει λέγοντας. Πολλά είναι ακόμη τα δισεκατομμύρια που οι επόμενες αστικές κυβερνήσεις, όποιες κι αν είναι αυτές, έχουν να αντλήσουν από τις τσέπες του λαού για λογαριασμό όχι μονάχα των δανειστών, αλλά και των ντόπιων μονοπωλιακών ομίλων που φιλοδοξούν να ξεπεράσουν την κρίση παίρνοντας μέρος στη νέα μοιρασιά που αυτή την περίοδο προετοιμάζεται στην ΕΕ. 

Κι όμως, η κυβέρνηση και οι προπαγανδιστές των καπιταλιστών, όλοι αυτοί που μας κοπανάνε από το πρωί μέχρι το βράδυ ότι το δημόσιο χρέος από μόνο του είναι το κακό που κατέστρεψε τη χώρα, υπόσχονται χωρίς καμιά ντροπή ότι αν δεχτούμε τα μέτρα και κάτσουμε στ’ αβγά μας θα ρεύσουν άφθονα και ζεστά τα 31 δις της δόσης της νέας δανειακής σύμβασης –που την πήραμε τάχα «κοψοχρονιά»- και θα πάρει μπροστά η «μηχανή της ανάπτυξης». Θέλουν να πείσουν τους εργαζόμενους να δεχτούν την πιο απόλυτη εξαθλίωση διότι είναι τάχατες μέτοχοι στο μεγάλο «μαγαζί» που οι καπιταλιστές αποκαλούν «εθνική οικονομία». Κι όλα αυτά ενώ μόλις πριν λίγους μήνες, με το περίφημο «κούρεμα» των κρατικών ομολόγων λήστεψαν εν μία νυκτί τα αποθεματικά ασφαλιστικών ταμείων, νοσοκομείων, πανεπιστημίων ακόμη και τις οικονομίες απλών κατόχων ομολόγων, ενώ διέσωσαν και εξασφάλισαν τις απαιτήσεις των τραπεζών.

Προσπαθούν να μας πείσουν πόσο σημαντικό είναι για τους εργαζόμενους να μην χάσει η Ελλάδα το τρένο του ευρώ και της ΕΕ, υπόσχονται ότι σε ευρωπαϊκό επίπεδο θα υπάρξει ρύθμιση για την κρίση, θα βγουν ευρωομόλογα, θα δοθούν λύσεις, θα έρθει ανάπτυξη. Τώρα πια βέβαια δεν μιλάνε για «μάσες με χρυσά κουτάλια» όπως παλιά, καλλιεργούν όμως ελπίδες για μια μελλοντική κοινωνική δικαιοσύνη στην Ευρώπη που θα επέλθει αν υπομείνουμε την κοινωνική βαρβαρότητα για 15 χρόνια ακόμα με τους μετριότερους δικούς τους υπολογισμούς. Κάνουν τους ανήξερους για τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς –παγκόσμιους αλλά και στο εσωτερικό της ΕΕ- που έχουν οξυνθεί από την κρίση, κάνουν τους ανήξερους για το περιεχόμενο της προσεχούς Συνόδου Κορυφής όπου κατά δήλωση του Βαν Ρομπάι προετοιμάζονται μνημόνια μόνιμης λιτότητας και αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων και για τα 17 κράτη της Ευρωζώνης. 

Αυτό είναι το μέλλον των εργαζόμενων μέσα στον παράδεισο του «ευρώ»: είναι στην πραγματικότητα καταδίκη σε μια διαρκή κόλαση ανεργίας, υποαπασχόλησης, δουλειάς χωρίς δικαιώματα και φτώχειας, για όλους τους λαούς, ακόμη και εκείνους των πιο ανεπτυγμένων κρατών. Αυτό είναι το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» που θυμήθηκε μόλις προχτές ο κ. Βενιζέλος τη στιγμή ακριβώς που δρομολογείται η σφαγή των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα. Ο μύθος του κακού ευρωπαϊκού Νότου που φταίει για όλα είναι καλός μόνο για τους τελευταίους αφελείς και για τους συμφεροντολόγους. Τα κροκοδείλια δάκρυα για τον δεινοπαθούντα ελληνικό λαό, θα έπρεπε να τα κρατήσει η κ. Μέρκελ για τους 7 εκατομμύρια Γερμανούς εργαζόμενους που δουλεύουν εδώ και χρόνια με 400 ευρώ και ανασφάλιστοι.

Οι «αντιμνημονιακές» δυνάμεις

Τους ανήξερους όμως δεν τους παριστάνουν μόνο οι κυβερνητικοί και οι απολογητές των μνημονίων. Τους ανήξερους παριστάνουν και όσοι κατά τ’ άλλα βγάζουν πύρινους αντιμνημονιακούς λόγους και καταγγέλλουν την «κακιά Τρόικα» (ξεχνώντας πάντοτε την ΕΕ), όσοι καταγγέλλουν τις «κακές τράπεζες» και τους χρηματιστές κερδοσκόπους (ξεχνώντας ότι στις τράπεζες και στο χρηματιστήριο συνενώνονται τα ξένα και ντόπια μονοπώλια και τα υπερκέρδη τους από τον παραγόμενο πλούτο τον οποίο καρπώνονται). Κάνουν ότι ξεχνούν ότι αυτή η «μαύρη λίστα» στην οποία έχουν βάλει τα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζόμενων προκειμένου να τα εξαλείψουν, δεν είναι χτεσινή υπόθεση, δεν πρωτοεμφανίστηκε με τα μνημόνια, έχει στην Ευρώπη συγκεκριμένη ονομασία: λέγεται Μάαστριχτ και Λευκή Βίβλος. Κάνουν ότι ξεχνούν ότι στη μαύρη αυτή λίστα μπαίνει ό,τι δεν χωράει στον «χρυσό κανόνα» της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. 

Μας καλούν να αντισταθούμε στον «κοινωνικό Αρμαγεδώνα» του μνημονίου, στη «νέα κατοχή» και άλλα ηχηρά και την ίδια στιγμή μας τάζουν ότι με μια άλλη, με τη δική τους «αριστερή» ή «εθνική» και «πατριωτική» διαχείριση θα μπορέσουν να δώσουν λύση στα λαϊκά προβλήματα, θα βρουν αυτοί τη μαγική φόρμουλα που κάνει τον καπιταλισμό ανταγωνιστικό και ταυτόχρονα «κοινωνικά δίκαιο». Ή τέλος πάντων θα μας οδηγήσουν στην προ του μνημονίου κατάσταση που στα μάτια πολλών φαντάζει σήμερα «παράδεισος» σε σύγκριση με τη σημερινή και αυριανή κόλαση. Για την καπιταλιστική κρίση και για τον ευρωμονόδρομο δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτα, ενώ κάθε λίγο και λιγάκι ψάχνουν να βρουν, πότε έναν …Ολάντ, πότε έναν …Ομπάμα για να στηρίξουν τις φρούδες ελπίδες που καλλιεργούν στον ελληνικό λαό (το ίδιο άλλωστε συμβαίνει σε όλες τις χώρες όπου συντελείται η ίδια επίθεση…).

Άλλοτε συμπολιτευόμενοι, άλλοτε αντιπολιτευόμενοι, άλλοτε σοσιαλδημοκράτες, άλλοτε φιλελεύθεροι, άλλοτε αριστεροί, άλλοτε δεξιοί, (μερικές φορές και ακροδεξιοί ή και δηλωμένοι φασίστες) όλοι οι επίδοξοι διαχειριστές του συστήματος έχουν πάντοτε κάτι κοινό, θέλουν να κρύψουν ένα πράγμα: ότι εκείνο που τρίζει από την πίεση της κρίσης κι απειλεί να συντρίψει τις ζωές και τα δικαιώματά μας είναι το ίδιο το «ευρωπαϊκό οικοδόμημα», η ίδια η λυκοσυμμαχία μονοπωλιακών συμφερόντων που λέγεται ΕΕ (και που δεν είναι σε καμιά περίπτωση ένωση αλληλέγγυων λαών) αλλά και ο ίδιος ο καπιταλισμός, αυτό το τόσο «πετυχημένο» -καθώς μας λέγανε- κοινωνικοοικονομικό σύστημα που τάχα τίποτα δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει… Σε κάθε χώρα προσπαθούν να εμφυσήσουν στους εργαζόμενους την αντίληψη ότι αναπόδραστη μοίρα τους είναι να ζουν για να μεγιστοποιούν τα κέρδη των εθνικών τους μονοπωλίων, να έχουν στόχο τους τον στόχο που θέτουν τα μονοπώλια, να θεωρούν συμφέρον τους το συμφέρον των μονοπωλίων. 

Πολλοί από αυτούς καταριούνται πότε τον «κακό» και «ακραίο» καπιταλισμό, πότε τον νεοφιλελευθερισμό, πότε τα «μνημόνια», πότε τις «τράπεζες», πότε τα «γκόλντεν μπόις», πότε τους Εβραίους τους Μασόνους ή ποιος ξέρει ποιον άλλο σκοτεινό συνωμότη, με μόνο σκοπό να σπείρουν τη σύγχυση στον λαό, να διασώσουν την «ουσία» του καπιταλισμού όταν αυτή κινδυνεύει να αποκαλυφθεί έτσι όπως πραγματικά είναι. Και η ουσία του καπιταλισμού είναι να συνεχίζουν πάντοτε ανεμπόδιστα τα μονοπώλια και οι πολυεθνικές τη στυγνή εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και την ιδιοποίηση του πλούτου που δημιουργούν οι εργαζόμενοι, να συνεχίζει ο ιμπεριαλισμός ανενόχλητος να ληστεύει και να καθυποτάσσει τους λαούς με υποδουλωτικούς δανεισμούς, πολέμους και επεμβάσεις. Αυτό είναι που ζούμε σήμερα, και μπορεί σε όλους μας να φαίνεται μια ανώμαλη και αβίωτη κατάσταση, για τον καπιταλισμό όμως είναι η «φυσιολογική του κατάσταση» και θέλει ακριβώς να ξεπεράσει την κρίση του επανερχόμενος σε αυτή την κατάσταση, να διαλύσει ακόμη και αυτά τα ψευδεπίγραφα κοινωνικά συμβόλαια με τα οποία συντηρούσε την κυριαρχία του επί δεκαετίες.

Να μην σπαταλήσουμε την οργή μας

Για να παραφράσουμε μια γνωστή φράση ποτέ τόσοι λίγοι –αν και ποικιλόχρωμοι- δεν είπαν τόσα πολλά ψέματα σε τόσους πολλούς και ποτέ τα ψέματα αυτά δεν ήταν λιγότερο πιστευτά. Ίσως ποτέ το αστικό σύστημα στο σύνολό του δεν ήταν τόσο απογυμνωμένο από τα κοινωνικά του φτιασίδια κι από τα πολιτικά δημοκρατικά του προσχήματα. Όλοι είναι οργισμένοι και μέρα με την ημέρα συνειδητοποιούν ότι παρά τα παχιά λόγια και τις φρούδες υποσχέσεις, με ευρώ ή χωρίς ευρώ η κατεύθυνση των μέτρων δεν πρόκειται να αλλάξει, νέες θυσίες θα ζητιούνται κάθε τόσο στον βωμό της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Κι όσο για την «ανάπτυξη» που τάζουν ούτε αυτή θα ωφελήσει τους εργαζόμενους, που πλέον θα αγωνιούν για τη δουλειά και την επιβίωσή τους με πολύ χειρότερους όρους από χτες. Κι όμως τα μέτρα περνούν λένε κάποιοι, η αντίδραση των εργαζόμενων δεν είναι αυτή που θα έπρεπε. Από όλους τους εργασιακούς χώρους ακούγεται η αγωνία πολλών συναδέλφων: Πώς μπορούν να τα κάνουν όλα αυτά; Πώς να τους σταματήσουμε; Η αγωνία αυτή (όταν είναι γνήσια και όχι άλλοθι για παθητικότητα και αποχή από τους αγώνες) αφορά όλους μας και από την απάντηση που δίνει ο καθένας σε αυτή αξίζει να κρίνουμε τη στάση του.

Ας μη γελιόμαστε, το γεγονός ότι όλοι οι εργαζόμενοι είναι εξοργισμένοι από τη βιαιότητα της επίθεσης που δέχονται και το γεγονός ότι το σύστημα τρέμει μπροστά στην πιθανότητα να ξεχειλίσει κάποια στιγμή το ποτήρι και να υπάρξει λαϊκός ξεσηκωμός δεν σημαίνει ότι ο ταξικός μας αντίπαλος παραιτείται και δεν αξιοποιεί τα όπλα που διαθέτει. Αν κοιτάξουμε καλά αυτή την οργή που εκφράζεται γύρω μας θα δούμε ότι από μόνη της είναι ανήμπορη. Γνωρίζει πολύ καλά ο αντίπαλος πώς να στρέφει την οργή εκεί που τον βολεύει. Δείτε πώς -ακόμα και σήμερα- ενώ παίρνουν τα σκληρότερα μέτρα εναντίον των εργατών και των υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα και τάσσονται απροκάλυπτα υπέρ των εργοδοτών, εξακολουθούν να διαδίδουν το παραμύθι ότι τάχατες τα μέτρα αυτά οφείλονται στο ότι δεν προχώρησαν μέχρι τώρα οι απολύσεις στο δημόσιο και δεν έγιναν οι περιβόητες «διαρθρωτικές αλλαγές», κι ότι αν είχαν γίνει αυτές οι απολύσεις και αλλαγές δεν θα υπήρχε ανάγκη να παρθούν σήμερα τα μέτρα ή θα ήταν «ηπιότερα». Δεν έχει σημασία που τα μέτρα αυτά προβλέπονταν ήδη από τα πρώτα μνημόνια αλλά και τις Λευκές Βίβλους, δεν έχει σημασία που παίρνονται και σε χώρες που δεν έχουν τόσο «μεγάλο και αντιπαραγωγικό» Δημόσιο όσο λέγεται ότι είναι το ελληνικό, δεν έχει σημασία που κανείς σοβαρός αστός οικονομολόγος δεν καταδέχεται να διατυπώσει μια τέτοια ερμηνεία, σημασία έχει η λαϊκή οργή να μη στραφεί εναντίον των καπιταλιστών στους οποίους τα μέτρα αυτά δωρίζουν νέα και φτηνότερη εργατική δύναμη προς άμεση εκμετάλλευση. 

Δείτε ακόμα πώς από τις αρχές του 2011 οι διάφορες κυβερνήσεις κατέβαλαν συστηματικές προσπάθειες να διεγείρουν ρατσιστικά αντανακλαστικά εναντίον των μεταναστών που βρίσκονται στη χώρα μας, να στρέψουν εκεί την οργή, στρώνοντας ουσιαστικά το χαλί για να περάσουν οι γνωστές ναζιστικές συμμορίες. Δείτε πώς με κάθε ευκαιρία αντιμετωπίζεται σαν «βολεμένος δημόσιος υπάλληλος» ακόμα κι ο εργαζόμενος εκείνος στον ιδιωτικό τομέα που ακόμα προστατεύεται από μια συλλογική σύμβαση, που αγωνίζεται για να μη χάσει τη δουλειά του, που δεν δέχεται να δουλέψει με όρους δουλεμπορικού γραφείου, δείτε πώς συκοφαντείται ακόμα και αυτός ότι τάχα «κόβει θέσεις εργασίας από τους άνεργους».

Ταξική συνείδηση-οργάνωση-πάλη

Η οργή από μόνη της δεν φτάνει συνάδελφοι, ο αντίπαλος ξέρει πώς να τη θολώνει και να τη στρέφει σε λάθος κατεύθυνση. Δεν καταλαβαίνουν αυτοί ούτε από μούντζες ούτε από βλαστήμιες! Η οργή μας για να τους τσακίσει και να τους σταματήσει έχει ανάγκη από τη συνείδηση κι από την οργάνωση. Την ταξική συνείδηση και την ταξική οργάνωση των εργατών τρέμουν σε τελική ανάλυση οι αστοί κι αν σήμερα ελπίζουν να περάσουν αυτά τα ταξικά τους μέτρα είναι γιατί ξέρουν ότι ταξική συνείδηση και οργάνωση είναι στοιχεία που είχαν, για δεκαετίες, υποχωρήσει μέσα στο εργατικό κίνημα. Μέσες άκρες οι εργαζόμενοι εδώ και πολύ καιρό είτε έχουν εγκαταλείψει τα συνδικάτα εντελώς, είτε τα έχουν εγκαταλείψει στην τύχη τους, ψηφίζοντας και στηρίζοντας τις παρατάξεις και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που τσακίζονταν τόσα χρόνια –αδρά επιχορηγούμενες από την ΕΕ- να προωθούν την ταξική συνεργασία και το πνεύμα της υποταγής των πάντων στην ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. 

Έχουμε συνδικάτα που αντί να κοιτάζουν να ενώσουν τους εργαζόμενους με βάση τα κοινά τους συμφέροντα απέναντι στο κεφάλαιο και την αστική εξουσία, αναζητούσαν από εδώ κι από ‘κει εξαιρέσεις και προνόμια για κάποιες κατηγορίες, αντί να επιδιώκουν να εντάξουν στη δύναμή τους τη μεγάλη μάζα των ανασφάλιστων εργαζόμενων (Ελλήνων και ξένων), των συμβασιούχων, των μερικώς απασχολούμενων (που με μνημόνια ή χωρίς υφίστανται την πιο άγρια εκμετάλλευση), απαγόρευαν και απαγορεύουν με τυπικά προσχήματα την εγγραφή τους στα σωματεία, ενώ από την άλλη κάθε τόσο κλαψουρίζουν σε συνέδρια και σεμινάρια για την κατάρα της «επισφάλειας»… Έχουμε συνδικάτα και συνδικαλιστικές ηγεσίες που όσο κι αν σκούζουν για τα μνημόνια και προκηρύσσουν κάτω από την πίεση του κόσμου απεργίες, συνεχίζουν κάτω από το τραπέζι ή και ανοιχτά να επιδεικνύουν την ίδια «υπεύθυνη στάση» για την οποία έχουν αποσπάσει τόσες και τόσες φορές τα εύσημα της εργοδοσίας και του Κράτους. 

Εδώ κι έναν χρόνο έτρεχαν, καθώς λέγανε, να προλάβουν τα «χειρότερα» για τους εργαζόμενους, έσπευδαν να υπογράψουν συμβάσεις για μειώσεις μισθών και για μειωμένα ωράρια στην κατεύθυνση του μνημονίου. Και τώρα διαμαρτύρονται που η «ανάλγητη τρόικα» δεν έλαβε υπόψη την καλή διάθεση που επέδειξαν… Τώρα τελευταία μάλιστα οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των σωματείων και ομοσπονδιών που πρόσκεινται στη γραμμή της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ έχουν αρχίσει να εξαχρειώνονται τόσο ώστε καλούν σε πολλές περιπτώσεις ανοιχτά τους εργαζόμενους να μην απεργήσουν για να μη «χάσουν το μεροκάματο». Από κοντά και μερικοί συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ που, καθώς φαίνεται, έχουν αρχίσει να δείχνουν ολοένα και περισσότερη κατανόηση στη θεωρία της «απεργιακής κόπωσης» ενόψει της «αντιμνημονιακής συνεργασίας» με την ΠΑΣΚΕ που προετοιμάζεται.

Πίσω μας έχουμε δεκαετίες ολόκληρες αυταπατών και ταξικής συνεργασίας που έμαθαν στους εργαζόμενους να λογαριάζουν με το «τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι» το κόστος και το όφελος από τη συμμετοχή τους στην απεργία και στα συνδικάτα, τους είχαν μάθει να βλέπουν τα σωματεία στην καλύτερη περίπτωση σαν συνηγόρους, ή σαν «εργατολόγους» για την ακρίβεια, στους οποίους συνηθιζόταν να ανατίθεται η εκπροσώπηση των εργατικών συμφερόντων. Τώρα όμως που η μάχη είναι κρίσιμη και αφορά μέτρα που απειλούν να μας γυρίσουν δεκαετίες πίσω δεν υπάρχουν περιθώρια να μετράμε μικροζημιές και μικροκέρδη (που λέει κι ο ποιητής…), ούτε μπορεί κανείς εργατολόγος να μας δώσει πίσω τις δουλειές, τους μισθούς, τις συντάξεις και τα δικαιώματα που αφαιρούνται ή μειώνονται. Μην ακούτε αυτούς που σας λένε ότι με τους οργανωμένους και απεργιακούς αγώνες δεν βγαίνει τίποτα και προσπαθούν να διαλύσουν τα συνδικάτα μέσα σε χαλαρές μορφές διαμαρτυρίας με όρους «αγανακτισμένων πολιτών». 

Είναι σχεδόν βέβηλο να λέει κανείς ότι είναι άχρηστο το σημαντικότερο όπλο που έχει ανακαλύψει η εργατική τάξη για να αμύνεται και να αντεπιτίθεται απέναντι στο κεφάλαιο, δηλαδή η απεργία. Με αυτό το όπλο άλλωστε κατακτήθηκαν όλα όσα μας αφαιρούν σήμερα. Αν οι εργαζόμενοι αποφασίσουν να χρησιμοποιήσουν την αριθμητική τους δύναμη για να απεργήσουν και να κατέβουν στον δρόμο παραλύοντας τη χώρα όπως ποτέ πριν, είναι βέβαιο ότι θα έχουν αποτέλεσμα, είναι βέβαιο ότι θα ανακόψουν τη διάθεση της οποιασδήποτε κυβέρνησης ή Τρόικας να επιβάλει τα μέτρα. Αλλά κακά τα ψέματα, οι αγώνες που έχουμε μπροστά μας δεν θα κριθούν μια κι έξω. Αν δεν γίνουν σημαντικά βήματα για να αποκτήσει ο αγώνας μας συνείδηση και οργάνωση, θα βρουν οι αστοί τον τρόπο να τα πάνε όλα πίσω, θα βρουν τρόπο να δικαιολογήσουν ιδεολογικά ακόμη και τη μεγαλύτερη απανθρωπιά και ατιμία εις βάρος των μισθωτών.

Ταξική συνείδηση για τον εργαζόμενο σημαίνει να κατανοήσει αυτό που και οι αναλφάβητοι παππούδες μας ήξεραν όταν έχτιζαν το εργατικό κίνημα στη χώρα μας, ότι όλοι οι άνθρωποι που ζουν από τη μισθωτή εργασία έχουν κοινά συμφέροντα που είναι ασυμφιλίωτα με τα συμφέροντα της τάξης των εκμεταλλευτών τους. Ότι αυτά τα κοινά συμφέροντα της τάξης μας, κι όχι άλλα ατομικά ή συντεχνιακά, πρέπει να υπερασπιζόμαστε αν θέλουμε να έχουμε αποτέλεσμα στους αγώνες μας. Ταξική οργάνωση σημαίνει ότι γραφόμαστε μαζικά στα σωματεία μας, τους δίνουμε ζωή και πετάμε έξω όσους μέχρι σήμερα χρησιμοποιούν τις σφραγίδες τους για να παίζουν το παιχνίδι του Κράτους και της εργοδοσίας. Τώρα που έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ δίνουμε τη μάχη κατά κλάδο, στους τόπους δουλειάς, βήμα το βήμα, καλλιεργώντας την ταξική αλληλεγγύη, πολεμώντας, το βόλεμα, τη λούφα, τον ατομικισμό, τη ρουφιανιά. 

Προετοιμάζουμε τον κάθε κλάδο ώστε να μπορέσει μαζικά να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στην εργοδοσία, να αμυνθεί αλλά και να αντεπιτεθεί, αποσπώντας σημαντικές κατακτήσεις. Για να κερδίσουμε σε τέτοιους αγώνες πρέπει εκτός από τον δικό μας κλάδο να μπορούμε να κινητοποιούμε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα έτσι που να νιώθουν ότι όλη η κοινωνία να εκπροσωπείται σε αυτούς. Μόνο με ανυποχώρητο κοινό αγώνα σε κάθε κλάδο χωριστά και όλων των κλάδων μαζί για τους μισθούς, τις συντάξεις, τη σταθερή εργασία με δικαιώματα, την υγεία, την παιδεία μπορούμε να τους σταματήσουμε!

Πάλη ενάντια στη φασιστική απειλή

Συνάδελφοι και συναδέλφισσες ζούμε σε δύσκολους κι επικίνδυνους καιρούς κι ο καθένας μας πρέπει να μετρηθεί και να σηκώσει το ανάστημά του. Δεν μας απειλούν μόνο με φτώχεια και εξαθλίωση. Η ιστορική εμπειρία έχει δείξει ότι όταν ο καπιταλισμός ξεμένει από «καρότα» που χρησιμοποιεί για να ελέγχει τον λαό τόσο πολλαπλασιάζεται η χρήση του μαστιγίου για να επιβάλλεται ο νόμος των αστών. Όσο οι εργαζόμενοι και λαοί ολόκληροι θα αντιστέκονται σε αυτό που τους παρουσιάζουν σαν «μοίρα», τόσο περισσότερο ο νόμος των αστών θα χρησιμοποεί την καταστολή, την τρομοκρατία ή ακόμη και τον φασισμό, τους πολέμους και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που όπως δείχνουν και τα τελευταία δραματικά

γεγονότα στην περιοχή μας είναι και πάλι στην επικαιρότητα. Η αντίληψη που κυριαρχούσε μέχρι σήμερα ότι η ΕΕ μας εξασφάλιζε από τέτοιους κινδύνους καταρρέει σήμερα κι αυτή ηχηρά σε όλες τις χώρες, ίσως γι’ αυτό χρειαζόταν σήμερα να δοθεί αυτό το κατάπτυστο βραβείο Νόμπελ ειρήνης στην Κομισιόν.

Βραβείο Νόμπελ ταξικής ειρήνης, ίσως θα ήταν δικαιότερο να της απονεμηθεί, αλλά ακόμη κι αυτό δύσκολα θα το διατηρήσει, καθώς αυτός ο συνεταιρισμός των ευρωπαϊκών μονοπωλίων δύσκολα πλέον θα τηρήσει τα δημοκρατικά προσχήματα αν έχει να αντιμετωπίσει τη λαϊκή αντίσταση στη λιτότητα διαρκείας που θέλει να επιβάλει.

Σε εμάς τους εργαζόμενους, στη δική μας ταξική οργάνωση πέφτει ιδιαίτερα το καθήκον να πολεμήσουμε για τη ζωή και τα δικαιώματά μας αντιπαλεύοντας ταυτόχρονα τη φασιστική απειλή που στη χώρα μας εμφανίζεται με την αποκρουστικότερη μορφή της, τη ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής. Στους εργάτες ξέρετε (ειδικά σε όσους δουλεύουν στα πιο σκληρά εργοδοτικά κάτεργα, σε εργοστάσια, εργαστήρια και γιαπιά), δεν κάνει και τόσο μεγάλη εντύπωση ο θρασύδειλος τσαμπουκάς, η χυδαιότητα των επιχειρημάτων αυτών των μαυροφορεμένων τύπων, το απειλητικό και ωμό τους ύφος που βλέπουμε να προβάλλεται ύπουλα στα ΜΜΕ. Με την ίδια θρασυδειλία, χυδαιότητα και ωμότητα έρχονται σε επαφή οι περισσότεροι εργάτες και υπάλληλοι κάθε μέρα μέσα στον …όμορφο κι αγγελικά πλασμένο κόσμο της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας». Την καθημερινή βία του αφεντικού, του επιστάτη και του ρουφιάνου βγάζουν σήμερα στην επιφάνεια και στον δρόμο αυτοί οι ναζήδες. Το μίσος και τη παρενόχληση απέναντι στον μετανάστη, στη γυναίκα, στον νέο ειδικευόμενο ή υποαπασχολούμενο, σε κάθε έναν που δείχνει πιο ευάλωτος τα ζούν πολλοί εργαζόμενοι στους εργασιακούς μας χώρους κάθε μέρα. 

Οι χρυσαυγίτες δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να μιλούν αυτή την καθημερινή γλώσσα των αφεντικών που με κάθε ευκαιρία εκφράζονται υποτιμητικά (όπου τους παίρνει) για τον μετανάστη, τη γυναίκα, τον άνθρωπο με ανάγκη, απειλούν έμμεσα ή άμεσα με το θα σε στείλω στη χώρα σου, στην κουζίνα σου ή στο σπίτι σου για να τους κρατούν στο χέρι, για να τους εκμεταλλεύονται όσο μπορούν, για να μην απεργούν, για να τους πείθουν να κάνουν απλήρωτες υπερωρίες κι ό,τι άλλο τους ζητήσουν. Δεν είναι τυχαίο που αυτή η φασιστική ωμότητα βγαίνει στην επιφάνεια ακριβώς τη στιγμή που το ίδιο το αστικό κράτος με τα μνημόνιά του μας λέει ουσιαστικά ότι για να ζήσουν και να αναπτυχθούν οι επιχειρήσεις πρέπει να τους επιτραπεί να κάνουν νόμιμα ό,τι μέχρι χτες έκαναν παράνομα, δηλαδή να επεκτείνουν τα ωράρια όπως τους βολεύει, να υπερεκμεταλλεύονται την εργατική δύναμη και να την υποαμείβουν. Το αστικό κράτος μαζί με τη μαύρη εργασία νομιμοποιεί σήμερα τον μαύρο φασισμό.

Γι’ αυτό ο αγώνας που θα δίνουμε στο εξής για το μεροκάματο και για τα δικαιώματά μας πρέπει να είναι στενά δεμένος με την πάλη εναντίον αυτών που ξυλοκοπούν ανυπεράσπιστους μετανάστες, αγωνιστές εργαζόμενους και άλλους ανθρώπους, εναντίον αυτών που οργανώνουν δουλεμπορικά γραφεία που φτιάχνουν Έλληνες έτοιμους να δουλεύουν για μεροκάματα των 16 και 18 ευρώ, αυτών που χύνουν παντού -με την ανοχή αν όχι την ενίσχυση μερίδων του κρατικού μηχανισμού- το σκοταδιστικό και αντιδραστικό τους δηλητήριο. Την περίοδο που θα ακολουθήσει ένα από τα πρώτα καθήκοντα της ταξικής και κλαδικής οργάνωσης των εργαζόμενων θα είναι να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στην ύπουλη ναζιστική προπαγάνδα μέσα στους εργαζόμενους, να πετάξει αυτά τα καθάρματα έξω από τα συνδικάτα όταν πάνε να τρυπώσουν και φυσικά για να γίνει αυτό θα πρέπει να διαλύσει και τα θολά ιδεολογικά νερά στα οποία ψαρεύουν. 

Και τα νερά αυτά δεν είναι άλλα από τα θολά νερά των αυταπατών για έναν κοινωνικό καπιταλισμό, τα θολά νερά του ψευδεπίγραφου πατριωτισμού των αστών που θέλουν να μας πείσουν ότι είμαστε όλοι μέτοχοι στην «εθνική οικονομία» των μονοπωλίων, τα θολά νερά της αστικής δημοκρατίας που δείχνει ολοένα και περισσότερο να απεχθάνεται τη λέξη «δικαίωμα» και να εκθειάζει με θέρμη ιεροκήρυκα τη λέξη «υποχρέωση», κάθε μέρα όλο και περισσότερο κάνει νόμο την ανομία των αστών και καταγγέλλει την «ανομία» όσων αντιστέκονται. Σε αυτή τη βάση το ίδιο το εργατικό κίνημα πρέπει να απαντήσει με την οργάνωσή του και σε αυτή τη θανάσιμη φασιστική απειλή που -όπως και στο παρελθόν- χρησιμοποιείται σαν σιδερένιος και μακρύς βραχίονας των αστών.

Με το ΠΑΜΕ για την ανατροπή

Συνάδελφοι, μπροστά σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα ανεξάρτητα από το πού δουλεύουμε, τι πιστεύαμε μέχρι τώρα, τι γράμματα ξέρουμε, ο καθένας από εμάς πρέπει να ανασκουμπωθεί και να αλλάξει τον τρόπο σκέψης του. Να κάνουμε όλα αυτά ακριβώς που συνήθως μας λένε ότι δεν ταιριάζουν στον σκληρά εργαζόμενο άνθρωπο: να μαθαίνουμε, να συζητάμε, αλλά και να είμαστε αδιάλλακτοι απέναντι στην αδικία, στην καταπίεση, στην εκμετάλλευση. Όποιος σωπαίνει, αδρανεί ή μένει στάσιμος πρώτος θα χαθεί. Όπως δεν χρειάζεται σήμερα να έχει διαβάσει κανείς επιστημονικά βιβλία για να ξέρει τις βασικές επιστημονικές αλήθειες για τον άνθρωπο και τη φύση και να τις χρησιμοποιεί, όπως ξέρουμε σήμερα οι πάντες ότι η γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο κι όχι τ’ ανάποδο όπως κάποτε πίστευαν οι άνθρωποι, έτσι και σήμερα θα πρέπει να αναγνωρίσουμε τη βασική αλήθεια αυτής της κρίσης και των δεινών της: ότι είναι μια καπιταλιστική κρίση που δεν έχει άλλον τρόπο να ξεπεραστεί παρά υποτιμώντας την εργατική δύναμη που αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία παράγεται ο πλούτος της κοινωνίας.

Το ΠΑΜΕ σας καλεί ακριβώς σε αυτό τον αγώνα, τον διαρκή αγώνα για ταξική οργάνωση σε όλους τους κλάδους. Σας καλεί απέναντι στον σιδερένιο νόμο των αστών, που περιφρονεί ανοιχτά τη θέληση των εργαζόμενων και απειλεί κάθε ανθρώπινο και εργασιακό δικαίωμά τους να αντιτάξετε παντού το περήφανο σύνθημα που τόσο τους ενοχλεί: ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ. Το συκοφαντούν αυτό το σύνθημα, κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, ότι τάχατες ισοδυναμεί με το ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ, ότι τάχατες ενθαρρύνει τον συντεχνιασμό. Στην πραγματικότητα αυτοί και τα κόμματά τους, οι παρατάξεις τους στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι αυτοί που προωθούν τον κατακερματισμό και τον συντεχνιασμό, το σύστημά τους είναι που προωθεί τον ατομικισμό. Το δικό μας ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ είναι το ΔΙΚΙΟ του καταπιεσμένου και του εκμεταλλευόμενου που θέλει πρώτα πρώτα να ζήσει σαν άνθρωπος και μετά να αποκτήσει τα μέσα για να απελευθερωθεί, να μορφωθεί να ευτυχήσει. Ίσα-ίσα γι’ αυτό ακριβώς το ΠΑΜΕ διαχωρίζεται από εκείνους που με υπόγεια ή φανερά διαπαιδαγωγούν τους εργαζόμενους στην ατομική και συντεχνιακή διεκδίκηση στα πλαίσια πάντα που επιτρέπουν οι αστοί και η περίφημη ανταγωνιστικότητά τους.

Αν οργανωθούμε σε όλους τους τόπους δουλειάς και αν διεκδικήσουμε με αποφασιστικότητα το δίκιο μας δεν μπορεί να μην έχουμε αποτελέσματα αργά ή γρήγορα. Δεν το έχουμε κάνει στον βαθμό που χρειάζεται γι’ αυτό δεν έχουμε αρκετά αποτελέσματα. Όταν το κάνουμε αυτό φυσιολογικά θα έρθουμε σε σύγκρουση με την αστική εξουσία που θα κάνει τα πάντα για να οχυρωθεί νομικά (ακόμη και αλλάζοντας τους νόμους που μέχρι τώρα χρησιμοποιούσε για να ενσωματώνει το εργατικό κίνημα), θα επιστρατεύσει όλα τα μέσα για να αντιμετωπίσει την αντίδρασή μας. Από αυτή τη σύγκρουση με την αστική εξουσία προκύπτει και η ανάγκη να αγωνιστούμε για μια λαϊκή εξουσία που να σπάει τα δεσμά της εκμετάλλευσης. Στους εργάτες και υπαλλήλους που θα πάρουν ενεργά στα χέρια τους τα σωματεία μπορεί να αναπτυχθεί ακριβώς η συνείδηση ότι μπορούν να κάνουν χωρίς αφεντικά, ότι μπορούν να καταργήσουν το Κράτος των αστών.

Μόνο σε αυτόν τον αγώνα - που μόνο αυτός τρομάζει το καπιταλιστικό σύστημα- θα πετύχουμε και τις επιμέρους κατακτήσεις που χρειαζόμαστε άμεσα για να ζήσουμε. Εμείς που παράγουμε αυτόν τον πλούτο μπορούμε να κάνουμε και χωρίς τους καπιταλιστές, μπορούμε να χτίσουμε μια άλλη δίκαιη κοινωνία, τη δική μας λαϊκή εξουσία. Εμείς οι εργαζόμενοι μπορούμε να εμπνεύσουμε και άλλες λαϊκές τάξεις και στρώματα (αγρότες, αυτοαπασχολούμενους, επαγγελματοβιοτέχνες) που επίσης βλέπουν ότι δεν έχουν μέλλον σε αυτό το σύστημα της εξουσίας των μονοπωλίων που βλέπουν ότι αργά ή γρήγορα θα τους πνίξει. Μπορούμε να εμπνεύσουμε τις γυναίκες, τη νεολαία, τη διανόηση που επίσης βλέπουν τη ζωή και την ικμάδα τους να πνίγεται ότι μπορούμε να ορίσουμε αλλιώτικα τη ζωή μας, έτσι ώστε άνθρωποι από όλες τις καταπιεζόμενες κοινωνικές τάξεις και στρώματα να συστρατευτούν με την εργατική τάξη σ’ αυτό τον σκοπό. Αυτό το συμπέρασμα, που βγαίνει μέσα από την ιστορική εμπειρία και από τη συσσωρευμένη γνώση των νόμων της καπιταλιστικής οικονομίας μέσα στην οποία ζούμε και δουλεύουμε, θα δώσει ασύγκριτη ισχύ ακόμη και στην πιο μικρή μας διεκδίκηση στον τόπο δουλειάς αν γίνει κτήμα των εργαζόμενων που σήμερα απλώς βαρυγκωμούν.

Αυτός είναι ο δικός μας πατριωτισμός, η δική μας απάντηση στις ψευτοεκκλήσεις να σωθεί η χώρα. Σε αυτόν τον αγώνα χρειάζεται η μεγαλύτερη δυνατή συστράτευση. Αυτός είναι ο αγώνας του ΠΑΜΕ που διαρκεί εδώ και 15 χρόνια και συνεχίζεται.

Δεν είναι ένα πυροτέχνημα, σαν κι αυτά που ρίχνουν κάποιοι που ξεφτιλίζουν και την ιστορική μνήμη, καλώντας σε ένα «νέο ΕΑΜ» που θα έχει βασικό του σύνθημα το «νέο σχέδιο Μάρσαλ για την Ευρώπη» (!). Είναι ίσα-ίσα αγώνας ώστε ο λαός μας να μην καταντήσει ζήτουλας όπως τον θέλουνε, αλλά να γίνει πραγματικός αφέντης στον τόπο του.

Είναι ένας αγώνας για τον οποίο ίσως χρειαστεί να θυσιάσουμε πολύ περισσότερα πράγματα από το απεργιακό μεροκάματο, είναι όμως ο αγώνας που θα κρίνει τις ζωές μας και το μέλλον των παιδιών μας.

Το κείμενο αυτό είναι το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας του σ. Νίκου Ζαρταμόπουλου* στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στη Μυτιλήνη, στις 18 Οκτώβρη 2012. Αφαίρεσα (λόγω επικαιρότητας) το κομμάτι που αναφερόταν στην «διαπραγμάτευση» της ελληνικής κυβέρνησης με την τρόϊκα για τη διαμόρφωση του πακέτου των μέτρων -που ψηφίστηκαν τελικά την προηγούμενη βδομάδα- και πρόσθεσα τίτλους για μεγαλύτερη ευκολία στην ανάγνωση. Επίσης τις υπογραμμίσεις.

*Ο Νίκος Ζαρταμόπουλος είναι Πρόεδρος του Συλλόγου Υπαλλήλων της ΓΓ Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής, Αντιπρόεδρος ΝΤ ΑΔΕΔΥ Λέσβου και  Μέλος της ΤΓ Λέσβου του ΠΑΜΕ.

Ολόκληρο το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Lenin Reloaded