Καλή αντάμωση στα γουναράδικα, καπετάνιο…

«...Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνηση και με υπερηφάνεια αφάνταστη από καιρού σε καιρό γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Διαπαιδαγωγήθηκα ταξικά, έμαθα το συμφέρο μου, πέταξα τον κεφαλαιοκρατικό πολιτισμό στα μούτρα της λωποδύτριας μπουρζουαζίας και ρίχτηκα με πίστη, με θέληση, με ηρωισμό στον αγώνα για τις εργαζόμενες μάζες. Εκτοτε δεν έχω στο ενεργητικό μου παρά φυλακίσεις για πάλη επαναστατική.
Μιλάν τα γεγονότα, μιλάει αυτή η αλήθεια. Ούτε ΜΙΑ ΚΗΛΙΔΑ. Είναι αυτό σε βάρος μου; Είναι αυτό στοιχείο ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα; ΤΙΜΗ ΜΟΥ ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ότι γλίτωσα απ' τη διαφθορά της συνείδησης, στην οποία με οδηγούσε το ληστρικό αστικό καθεστώς και κόσμησα τον Κλάρα που φερόντανε τροχάδην στον γκρεμό με ΑΓΝΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ στοιχεία και μόνο με τέτοια. Το Κομμουνιστικό Κόμμα εξαγνίζει και δημιουργεί αγωνιστές αφοσιωμένους στη μεγάλη υπόθεση του προλεταριάτου. Είναι το μόνο κόμμα που οδηγεί τους εκμεταλλευόμενους στον ιστορικό δρόμο: Στην οριστική απελευθέρωση του προλεταριάτου. Στο κόμμα αυτό έδωσα όλη μου τη ζωή και θα συνεχίσω να δίνω όσες δυνάμεις μου απομείναν στον αγώνα του, για το ψωμί των εργαζομένων, κατά των φόρων και των πολέμων, για την επανάσταση».

(Θανάσης Κλάρας, επιστολή στον «Ριζοσπάστη», 9/9/1931)

«…Τώρα τους έχουν πιάσει. Τους κρατούν. Τύχη ανέλπιστη. Τους έχουν ζωντανούς στο χέρι και τους θέλουν ζωντανούς. Να τους δοθούν έτσι με τα χέρια ψηλά. Να τους δέσουν μ’ αλυσίδες. Να τους σβαρνίσουν. Να τους κλοτσήσουν. Να δροσιστεί η ψυχή τους…

Τους θέλουν έτσι. Για το «θρίαμβο». Εδώ στα τόπια τους κι ύστερα στα Τρίκαλα, κι ύστερα…

Τιμή και δόξα δική τους για το άθλημα… Οι Βόιδαροι… Οι Μόκκηδες… Οι Χασιώτηδες… Οι… Έμειναν στην ιστορία… σαν οι αυτοί που… Έμεινε στην ιστορία σαν ο αετός…

Ας μη φεύγουμε…

Ο Άρης ψύχραιμος στο άκρο. Βλέπει, σκέφτεται, αποφασίζει:

-Στον Άσπρο (σ.σ. εννοεί τον Αχελώο) όλοι! Ουρλιάζει.

Στιγμές απροσδιόριστες στο χρόνο.

Αφήνονται με δύναμη εκείνοι στο χάος. Κουτρουβαλούν, ζήσουν δε ζήσουν. Νεκροί ή ζωντανοί θα φτάσουν μια φορά στον Άσπρο όπως είπε ο αρχηγός.

Που πήγαν τόσες σφαίρες π’ ανάσκαψαν τον τόπο, όργωμα για σπορά, και δε χτυπήθηκε κανένας; Τόσο σίδερο και τόσες μπούκες! Όλοι τους έφτασαν στον Άσπρο. Σώοι κι απείραχτοι από μολύβι. Όλοι εχτός από έναν τους πνίγηκε ύστερα.

Ο Τζαβέλας, αστραπιαία ξεκρεμάει απ’ τη ζώνη του μια αμυντική χειροβομβίδα «Μιλς» -την είχε πάντα κρεμασμένη εκεί στολίδι και φυλαχτό για το κακό, για την ανάποδη την ώρα- βγάζει την περόνη και κολλάει πάνω στον Άρη, με ανάμεσα την χειροβομβίδα…

Την ίδια στιγμή, που ο κουρνιαχτός έσμιγε με τον καπνό απ’ το μπαρούτι, ένας τρομαχτικός κρότος ξεσκίζει τον αέρα. Και την ίδια στιγμή σάρκες πέφτουν εδώ κι εκεί. Αίμα παπαρουνίζει το ξερό χώμα που το ρουφάει άπληστα. Κοινωνία στο στόμα μικρού…». 

(Ρίζου Μπόκοτα, «Έτσι χάθηκε ο Άρης»,  εκδόσεις Γλάρος 1977)

«Πρωί 16 Ιουνίου 1945, σταματάει η καρδιά του Πρωτοκαπετάνιου της Αντίστασης. Με την απόφασή του αυτή, ο Αρης Βελουχιώτης προδιέγραψε και το τέλος του το μαρτυρικό... Δεν κάνει το κέφι των αντιπάλων του να τους δοθεί, δεν ικανοποιεί την επιθυμία των φίλων του να εξευτελιστεί.

Είχε διαφωνήσει σε μια σειρά πράγματα και θαρραλέα είπε όχι για την υποδούλωση, την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, χωρίς να νικηθεί ο ΕΛΑΣ. Πώς θα έσκυβε τώρα; Οχι, δεν ήταν αυτής της πάστας! Λάθος, λοιπόν, τον υπολόγισαν... Ανάποδα τον είδαν...

Εκείνο το πρωινό, μέσα στο κατακαλόκαιρο, καθώς το μαντάτο φτερουγίζει παντού κι από παντού, ο ήλιος χάνει τη θέρμη του και η θέρμη τη δύναμή της. Η ζωή για λίγο σταματάει.. Ο λαός δεν πείθεται, δεν πιστεύει.

Η ιστορία του Αρη Βελουχιώτη έχει έναν ξεχωριστό τρόπο να ελκύει, να διεγείρει, να συγκινεί. Ο Αρης πέθανε εκεί πάνω στα βουνά, που τόσο αγαπούσε και ήταν η ζωή του.

Το νεκρό σώμα του, δε βρέθηκε ποτέ. Ούτε το κομμένο κεφάλι του, αυτό που εκτέθηκε σε δημόσια θέα από τους διώκτες του, στους φανοστάτες της κεντρικής πλατείας των Τρικάλων.

Είχε την εντιμότητα τη μοναδική: Του αγωνιστή και του παλικαριού, να πέσει να πεθάνει. Οχι στον εξευτελισμό! Οχι, ποτές! Ο,τι θέλει ας γίνει, λέει, το ύψος και το βάθος είναι ίδια, αβυσσαλέες διαστάσεις. Ζωή και Θάνατος!

Δεν ήταν ο όποιος αντάρτης. Ηταν ο πρώτος και σε σειρά και σε μπόι. Ο πρώτος που ξεκίνησε... Θυσιάστηκε για τα ιδανικά της δικαιοσύνης και της ελευθερίας». 

(Αριστείδης Πετρόπουλος «Σκαρμιτσιώτης», Ριζοσπάστης 29 Ιούνη 2001)

-Εδώ σκοτώθηκε ο Άρης, θα ιστορεί στο γιο ο κάθε πατέρας σαν περνούν από κει…

-Ο Άρης; Τι ήταν πατέρα;

-Σμιχτό τραγούδι, παιδί μου, απ’ το θρόισμα των φύλλων, το μουρμούρισμα του νερού, το κελάηδισμα του πουλιού, το σούρσιμο του ερπετού, το ξύσιμο του αγριμιού, το βέλασμα τ’ αρνιού, το άρωμα του κέδρου, τη μοσχοβολιά του θυμαριού, τη γλύκα του μελιού, τη δύναμη του χώματος, το βούισμα της κυψέλης, το χρώμα του ήλιου, τη φωνή του μόχθου, της απαντοχής τη χαρά, της ελπίδας το σκίρτημα, του αγριολούλουδου την τροφαντάδα, της φωτιάς τη δύναμη, του λαού τον πόθο…

Ήταν ο αγώνας, παιδί μου… Θα τον γευτείς!

ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ

(τραγούδι της ορεινής Θεσσαλίας)

«Σηκώνομαι πολλά πρωί τρεΙς ώρες πριν να φέξει

παίρνω νερό και νίβομαι και ζώνω τ' άρματά μου

και παίρνω δίπλα τα βουνά, δίπλα τα κορφοβούνια.

Βρίσκω λημέρι αντάρτικο πολλά χορταριασμένο,

βρίσκω τον Άρη αρχηγό βαριά τραυματισμένο.

Για σήκω απάνω Άρη μου, σήκω βρε καπετάνιο

γιατί μας πιάσαν ζωντανούς οι παλιομπουραντάδες.

Βοηθάτε με να σηκωθώ και βάλτε με να κάτσω

και δώστε μου τ' αυτόματο να το γλυκολαλήσω,

να κάνω μάνες δίχως γιους, γυναίκες δίχως άντρες

να κάνω τα βουνά να κλαιν...»

Τραγούδι: Νάσος Δήμτσας.