Ο ανιστόρητος κ. Θεοδωρόπουλος και η «διαλεκτική της ήττας»

Ο Τάκης Θεοδωρόπουλος γνωστός συγγραφέας, πρόσωπο προβεβλημένο από τα ΜΜΕ και πανελίστας τηλεοπτικών εκπομπών πολιτικού περιεχομένου ασχολήθηκε με το ΚΚΕ και το εκλογικό του ποσοστό, στην μόνιμη στήλη του σε απογευματινή εφημερίδα. Συμμετέχοντας σε προεκλογικό πάνελ στη ΝΕΤ προ ημερών, εξέφρασε την αγωνία του να βρεθεί επιτέλους το κατάλληλο πολιτικό προσωπικό που θα μπορέσει να ανορθώσει το κράτος και να εγγυηθεί την «κοινωνική συνοχή» που κινδυνεύει. Άρα δεν προξενεί εντύπωση το χτεσινό  άρθρο του στα Νέα, που κατηγορεί –για άλλη μια φορά- το ΚΚΕ σαν ένα κόμμα που βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου αφού εξακολουθεί να υπερασπίζεται τον σοσιαλισμό που ένα μεγάλο κομμάτι της ανθρωπότητας τον κατάχτησε, παρομοιάζοντάς το ακόμα και με την ορθόδοξη εκκλησία... Ας μην απογοητεύονται μερικοί φίλοι και σύντροφοι από τα νούμερα δίπλα στο λογότυπο του κόμματος, στους πίνακες των εκλογικών αποτελεσμάτων. Ο φόβος που προκαλεί το ΚΚΕ στον κ. Θεοδωρόπουλο και στους ομοίους του, είναι αντιστρόφως ανάλογος αυτών και θα έσβηνε (;) μόνο αν κατάφερναν να το σβήσουν από προσώπου γης. Καλό κουράγιο…

Το άρθρο:

«Η Ιστορία πολλές φορές κάνει λάθη. Λάθη που ακόμη κι αν δεν αποβούν μοιραία την καθυστερούν στον δρόμο που έχει πάρει. Παράδειγμα, το Τείχος του Βερολίνου, ανάχωμα του ιμπεριαλισμού, η καταστροφή του οποίου όχι μόνον εμπόδισε την επίτευξη της αταξικής κοινωνίας και κατ' επέκταση της παγκόσμιας ειρήνης αλλά άνοιξε τον δρόμο και στους συκοφάντες. Σε όλους αυτούς που άδραξαν την ευκαιρία και άρχισαν να μιλούν για ολοκληρωτισμούς, για Στάζι, για Κα Γκε Μπε και για γκουλάγκ. Οι περισσότεροι έπεσαν στην παγίδα, όμως υπήρξαν και μερικοί που αντιστάθηκαν σθεναρά, όπως το ΚΚΕ, που ξέρει πως η Ιστορία δεν γυρίζει πίσω, απλώς ακολούθησε μια παρακαμπτήριο λόγω δημοσίων έργων στην περιοχή του Βερολίνου.

Οταν η Ευρώπη γιόρταζε την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, η κ. Παπαρήγα στην Καισαριανή θρηνούσε γιατί έπεσε ο φράχτης που προστάτευε τους λαούς από τον ιμπεριαλισμό. Και επί τη ευκαιρία, το ΚΚΕ διόρθωσε μερικά ακόμη λάθη της Ιστορίας, όπως την αποκαθήλωση του Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι (κατά κόσμον: Στάλιν) και του δικού μας Νίκου Ζαχαριάδη. Γιατί όταν έχεις την Ιστορία με το μέρος σου, έχεις και το δικαίωμα να παίρνεις ένα κόκκινο μολύβι και να επιμελείσαι την πρόζα της. Ή να αδιαφορείς για τις παρακαμπτηρίους που ακολουθεί. Οπως έλεγε ο Ροΐδης για την ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, αυτή δεν πρόκειται ποτέ να ασχοληθεί με τη θεωρία της εξέλιξης αφού ο Δαρβίνος δεν θίγει σε κανένα σημείο τις αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου της Νικαίας.

Ετσι και το ΚΚΕ, μεταφράζοντας την εκλογική του ήττα, διαπιστώνει απλώς ότι «το συνολικό εκλογικό αποτέλεσμα εκφράζει τάση ανάσχεσης του όποιου ταξικού ριζοσπαστισμού αναπτύχθηκε στη διάρκεια της κρίσης». Γιατί το ΚΚΕ ξέρει πως, όπως η Ιστορία πέφτει έξω, έτσι μπορεί να πέσει έξω κι ο λαός της. Ξέρει ακόμη πως σε μια κοινωνία, όπως η ελληνική, όπου ο χαρακτηρισμός «αντικομμουνιστής» συνεπάγεται ακόμη και σήμερα την πολιτική απαξίωση του χαρακτηρισμένου, οι συνιστώσες που λεηλάτησαν τη γνησιότητά του, και ο κ. Τσίπρας που αποφοίτησε απ' το σχολείο του, τη στιγμή της δικής τους «ανάσχεσης» θα χρειαστούν την εγκυρότητα της δικής του υπογραφής.

Επιστημονική, πολιτική ή ιστορική φαντασία, δεν ξέρω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, όσο κι αν έχασε σε ποσοστά, ο λόγος του και η νοοτροπία του εξακολουθούν να ηγεμονεύουν την ελληνική Αριστερά. Κι επειδή δεν είχε ποτέ και καμιά ιδιαίτερη καούρα για τον κοινοβουλευτισμό, ξέρει ότι μπορεί να περιμένει. Αρκεί να μένει πιστό στην Ιστορία που κατέχει και να διορθώνει τα λάθη της. Κι αυτό κανείς δεν μπορεί να του το αρνηθεί. Γιατί ποτέ δεν ξεπέρασε το 10% που του έδωσαν ο Στάλιν με τον Τσώρτσιλ στη Γιάλτα και όποτε πήγε να το ξεπεράσει επανόρθωσε. Με μία διαφορά: οι δύο ηγέτες πρόβλεψαν το ανώτατο όριο συμμετοχής του στα κοινά, αφήνοντας το κατώτατο να το κρίνει η συνέχεια».

Και η απάντηση:

Αλήθεια, τι νόημα έχει να ασχολείται ο δημοσιολόγος με ένα ΚΚΕ που κατά τον ίδιο αποτελεί αμελητέα ποσότητα, αφού το ποσοστό συμμετοχής του στα κοινά δεν μπορεί να ξεπεράσει το 10%; Μάλλον κάπως αλλιώς έχουν τα πράγματα και άλλο είναι το ζόρι του. Διαβάζοντας πίσω από τις γραμμές, δεν είναι δύσκολο να το καταλάβεις. Το γεγονός ότι το ΚΚΕ έχει στρατηγική ρήξης με τον καπιταλισμό, παραμένοντας το μόνο κόμμα με τέτοια γραμμή, είναι αυτό που τρομάζει τον Θεοδωρόπουλο και την τάξη για την οποία γράφει.

Ξέρει επίσης καλά ότι το ΚΚΕ πέρασε από χίλια μύρια κύματα, σε συνθήκες νομιμότητας και παρανομίας, κατάφερε όμως να σταθεί όρθιο και κυρίως προσηλωμένο στο στρατηγικό του στόχο. Το σύστημα δεν κατάφερε να το βάλει στο χέρι, παρά το γεγονός ότι κατά καιρούς έχει ξαμολύσει συκοφάντες και προπαγανδιστές πολύ ικανότερους και από τον Θεοδωρόπουλο.

Αυτό είναι το πρόβλημά τους. Ξέρουν τους δεσμούς του ΚΚΕ με το λαό και τη δύναμη της στρατηγικής του, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που ο καπιταλισμός είναι πληγωμένο θηρίο. Οπως ξέρουν ότι η εκλογική επιρροή του ΚΚΕ δεν ταυτίζεται με την απήχηση της πολιτικής του στο λαό, την ικανότητά του να συσπειρώνει και να κινητοποιεί σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Οσο αντιΚΚΕ μελάνι κι αν χύσουν, τζάμπα θα τους πάει. Και η Ιστορία, στην οποία σήμερα βγάζουν επιδεικτικά τη γλώσσα, είναι βέβαιο ότι θα το επιβεβαιώσει.