Στη μνήμη του απεργού Βαγγέλη Δημόπουλου

Οι απεργοί χαλυβουργοί μετά από 7 μήνες αγώνα μετράνε πολλές νίκες. Πρόσφατα, όμως, βίωσαν το χαμό ενός από τους πρωτοπόρους χαλυβουργούς στον αγώνα αυτό που δίνουν με περηφάνια. Ο Βαγγέλης Δημόπουλος ήταν από τους πρώτους απεργούς που βγήκαν στην πύλη, που έπιασαν το πανό του σωματείου, που συμμετείχε ενεργά στην οργάνωση του μεγάλου αυτού αγώνα.

Ομως πριν λίγες μέρες, ο Βαγγέλης έχασε τη μάχη με την επάρατο νόσο. Οι συνάδελφοί του, όλο αυτό το διάστημα που έδινε τη μάχη στάθηκαν δίπλα του όπως και αυτός με τη σκέψη του ήταν μαζί τους στον περήφανο αγώνα που δίνουν.

Στη μνήμη του, οι απεργοί χαλυβουργοί έγραψαν το παρακάτω κείμενο και ζήτησαν από τον «Ριζοσπάστη» να το δημοσιεύσει:

«Για πολλούς μήνες το "θηρίο" πάλεψε άνισα αλλά αντρίκια. Η παλιοαρρώστια του τσάκισε το κορμί, αφόρητοι οι πόνοι και όμως, αυτή η μεγαλειώδης ψυχή είχε μόνιμα το χαμόγελο στα χείλη.

Παρακαλούσε, έστω για μια στιγμή, να ξαναβρεθεί στην πύλη που είναι οι φίλοι του σχεδόν 7 μήνες. Δεν τον ένοιαζε που θα έφευγε τόσο νωρίς, αλλά το ότι δεν μπορούσε να βοηθήσει. Ως που έφυγε από τη ζωή αλλά μπήκε για πάντα στις καρδιές μας.

Και λίγο πριν ξεκινήσει για το ταξίδι του το τελευταίο που είπε ήταν: "Τώρα επιτέλους θα πάω στην πύλη". Ελα Βαγγέλη, σε περιμένουμε στο πόστο σου, σε θέλουμε στο πλευρό μας.

Οι φίλοι σου απεργοί χαλυβουργοί».