Η επόμενη μέρα των εκλογών δεν θα είναι για τους κομμουνιστές μια συνηθισμένη μέρα

Το τι μας περιμένει από την Δευτέρα 7 Μάη είναι προδιαγεγραμμένο και φέρει τις υπογραφές αυτών που ξεδιάντροπα σπρώχνονται πάνω στα αποκαΐδια της κοινωνίας για να σβήσουν δήθεν τη φωτιά. Νέα μέτρα, νέες περικοπές στους μισθούς, νέα χαράτσια, περισσότερη φτώχεια, περισσότερη δυστυχία για το λαό. Αυτός ο λαός όμως κρατάει στα χέρια του αυτή τη χρονική στιγμή ένα όπλο, την ψήφο του, και δεν έχει παρά να το χρησιμοποιήσει σωστά. Το ζητούμενο πρώτα απ’ όλα πρέπει να είναι να μην μπορούν τα δυο πρώην μεγάλα κόμματα να σχηματίσουν κυβέρνηση.
Αν συγκεντρώσουν τα απαιτούμενα ποσοστά, θα ξεχάσουν αμέσως τις όποιες «διαφωνίες» τους και θα συγκυβερνήσουν. Όλοι μπορούμε να φανταστούμε τι θα σήμαινε μια τέτοια εξέλιξη. Με νωπή τη «λαϊκή εντολή» μια συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ θα έριχνε απλά στο λαό τη χαριστική βολή.

Αν αυτή ή κάποια άλλη συγκυβέρνηση προς την ίδια κατεύθυνση,  συγκεντρώσει περισσότερους από 180 βουλευτές, τότε, κοινοβουλευτικά τουλάχιστον, δεν θα υπάρχει γυρισμός. Η αναθεώρηση του Συντάγματος που θα κάνουν, θα είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους, θα νομιμοποιεί τα μνημόνια και άλλες αντιλαϊκές και αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις όπως η απαγόρευση –στην ουσία- των διαδηλώσεων, ή η καθιέρωση ενός ακόμα πιο καλπονοθευτικού εκλογικού νόμου και θα αλυσοδέσει το λαό σφιχτά, άγνωστο μέχρι πότε. Εκτός…

Η φιλική προς το ΚΚΕ θέση του ιστολογίου έχει εκφραστεί πολλές φορές και με διαφορετικές αφορμές. Όπως και διάφορες ενστάσεις και κριτική σε κάποια ζητήματα. Αξίζει να σημειωθεί εδώ πως αποτελεί πεποίθηση και θέση μας πως η άνοιξη για την εργατική τάξη και το λαό μας, δεν θα ξεπροβάλλει μέσα από τις κάλπες. Θα την φέρουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, όταν κατανοήσουν πραγματικά και αποδεχτούν το μετερίζι τους στον αδυσώπητο ταξικό πόλεμο που διεξάγεται σήμερα, όσο κι αν κάποιοι θεωρούν αυτήν την  ορολογία,  «ξύλινο» λόγο. Όταν οι εργάτες και οι σύμμαχοί τους συσπειρωθούν γύρω από ένα πανίσχυρο κομμουνιστικό κόμμα, έμπειρο πια και ικανό να εμπνεύσει, να συσπειρώσει, να συνθέσει τη διαφορετικότητα και να γίνει οδηγός στο δρόμο για την πραγματική λαϊκή εξουσία.

Μια τέτοια εξέλιξη μοιάζει μακρινή έως πολύ μακρινή για τους πολλούς (το αν είναι ή όχι όμως σηκώνει πολύ κουβέντα…). Πρόκειται κυρίως για αυτούς που έχουν πληγεί περισσότερο από τα κάθε λογής μέτρα που «μας παίρνουν» σχεδόν κάθε μέρα. Και ζητούν απεγνωσμένα μια λύση… εδώ και τώρα. Απαιτούν από τους συνδικαλιστές, απαιτούν από τα κόμματα της Αριστεράς, απαιτούν –κυρίως- από το ΚΚΕ να τους… ανακουφίσει, να τους σώσει, να τους επαναφέρει στην προηγούμενη κατάσταση. Αδυνατούν ή μάλλον δεν θέλουν, δεν τολμούν  να κατανοήσουν τον πραγματικό   χαρακτήρα της κρίσης, πως τα «καλά» χρόνια  δεν έχουν πια γυρισμό, πως οδηγούμαστε  με μαθηματική ακρίβεια σε πλήρη εξαθλίωση και εξευτελισμό. Και είναι έτοιμοι να παραδοθούν, ακόμα μια φορά, δίνοντας την ψήφο τους σε όποιον τους τάξει ανακούφιση μέσα από κυβερνήσεις με αριστερές πολύχρωμες κορδέλες. Στην ευκολία μαθημένοι τόσα χρόνια, στη βολή του αναπαυτικού καναπέ τους,  εκπαιδευμένοι από την κυρίαρχη άποψη περί «δικαιωμένου» αγώνα και του «ζήσε κι άσε τους άλλους να παλεύουν».

Όταν προσπαθείς να τους θέσεις μπροστά στις δικές τους ευθύνες, όχι για το παρελθόν –αυτά δεν είναι για τώρα- αλλά για το παρόν και, κυρίως, το μέλλον, όταν τους προτείνεις την ρεαλιστική διέξοδο μιας λαϊκής εξουσίας με συγκεκριμένες προϋποθέσεις και προοπτικές (έξω από Ευρωπαϊκή Ένωση, με διαγραφή του χρέους, χωρίς μονοπώλια κλπ), όταν τους εξηγείς τη διαφορά μεταξύ διακυβέρνησης και κατόχου εξουσίας, όταν τους τονίζεις την ανάγκη οι ίδιοι –ο λαός- να αναλάβουν το τιμόνι και να μην περιμένουν από κάποιους, που λες και… γεννήθηκαν για να κάνουν αυτή τη δουλειά, να το κάνουν, τότε δυσανασχετούν, αρνούνται, δεν θέλουν να βραχούν. Έτσι έμαθαν μια ζωή, είναι δύσκολο, θέλει δουλειά και χρόνο για να αλλάξουν αυτές οι νοοτροπίες.

Ο χρόνος όμως μέχρι τις εκλογές λιγοστεύει. Η κάλπη θα στέκεται εκεί απέναντί μας, μόλις βγούμε από το παραβάν και θα περιμένει ατάραχη, να δεχτεί την όποια επιλογή μας. Θα ήταν όμως μεγάλο λάθος αν εμείς αποφασίζαμε ατάραχοι για το τι θα ψηφίσουμε. Το σύστημα δεν μας δίνει κάθε μέρα την ευκαιρία να εκφράσουμε τη γνώμη μας. Με τους εκλογικούς του νόμους την αλλοιώνει. Έτσι και με τον τελευταίο, που χαρίζει στο πρώτο κόμμα, με το άνοιγμα της κάλπης, 50 έδρες! Όμως σήμερα, ακόμα και με αυτές τις συνθήκες, η ψήφος μας έχει τη δυνατότητα να γίνει ένα όπλο ικανό  να  καταφέρει ισχυρά ρήγματα στο τείχος που υψώνεται μπροστά μας.

Μέχρι την Κυριακή θα πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά,  τι θέλουμε για το σήμερα και το μέλλον. Να δούμε, που τοποθετούμε τους εαυτούς μας, με  ποιες πολιτικές δυνάμεις συμπαρατασσόμαστε. Μας καλύπτει μια αριστερή, γενικά, ψήφος; Θέλουμε να δώσουμε κάτι παραπάνω από αυτήν την  ψήφο; Είμαστε αποφασισμένοι να ξεβολευτούμε από τη «δημοκρατική» νιρβάνα που μας είχε σπρώξει τόσα χρόνια, μια άλλη, αυτοαποκαλούμενη («σοσιαλιστική», «σοσιαλδημοκρατική», «δημοκρατική παράταξη», «κεντροαριστερά»)  «Αριστερά»;

Την Κυριακή έχουμε την ευκαιρία να μαζέψουμε την απογοήτευσή μας, τη στενοχώρια μας, την οργή μας και να τα μετατρέψουμε σε μίσος. Σε μίσος ταξικό, για τους εκμεταλλευτές μας και τους πολιτικούς υπηρέτες τους.

Έχουμε την ευκαιρία να εκφράσουμε, και αυτό να καταγραφεί, την απαίτηση και την αξίωση ενός άλλου δρόμου από αυτόν της εξόντωσης που θέλουν να μας σύρουν τα θρασύδειλα ανθρωπάκια του ξεφτισμένου  δικομματισμού. Μπορούμε να βαδίσουμε σε έναν άλλο δρόμο, διαφορετικό και από αυτόν των ψευδαισθήσεων, που μας υπόσχονται κάποιοι καινούργιοι, επίδοξοι «διακοσμητές» του συστήματος. Έχουμε την ευκαιρία να υπερβούμε μίζερες «διαφωνιούλες» μας, μικροκομματικές γκρίνιες, προσωπικές αντιπάθειες, ανασφάλειες που τόσα χρόνια μας καταπιέζουν βάναυσα. Να υπερβούμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Να πάρουμε την μεγάλη απόφαση. Η  ψήφος που θα ρίξουμε στην κάλπη να είναι κόκκινη, κομμουνιστική!

Ας μην  περιμένουμε όμως από τις εκλογές μια κυβέρνηση που θα λύσει τα προβλήματα του λαού. Οι πραγματικές λύσεις αυτών των προβλημάτων θα έρθουν από τα κάτω, από μια εξουσία που θα την επιβάλλει ο λαός, εμείς, και θα την ασκήσει ο λαός. Ας μην περιμένουμε βέβαια και κάποια εκτόξευση του ποσοστού του ΚΚΕ σε επίπεδα ανάλογα της οργής του λαού! Η αποδοχή των θέσεών του από τις μεγάλες μάζες είναι μια διαδικασία που περνάει από μονοπάτια που τα κάνουν δύσβατα, η σκληρή και βρώμικη επίθεση που δέχεται το κόμμα από τις συστημικές δυνάμεις, οι κάμποσες εσωτερικές αδυναμίες του, που αντανακλώνται  στο μαζικό κίνημα και η ελληνική «ιδιαιτερότητα», της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ για περίπου 25 χρόνια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται…

Θα αποτελούσε μια θετική εξέλιξη η καταψήφιση των λεγόμενων «μνημονιακών» σχημάτων και η υπερψήφιση των κομμάτων της (πλην ΚΚΕ) Αριστεράς συνολικά; Πρόσκαιρα, αναμφισβήτητα ναι, αν εξαιρέσουμε από αυτά τα κόμματα το αποκαλούμενο και «πάρκινγκ» του ΠΑΣΟΚ. Η αξιοποίηση όμως της λαϊκής στήριξης -από έναν ισχυρό κοινοβουλευτικά ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα-  σε μονοπάτια εξωραϊσμού του συστήματος, θα οδηγούσε σύντομα στην απογοήτευση όσους για άλλη μια φορά θα φόρτωναν τις ελπίδες τους, απλά στις  πλάτες κάποιων άλλων, μακριά από τις δικές τους.

Οι σχηματισμοί της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς χρήζουν διαφορετικής αντιμετώπισης. Μέσα στο πρωτοφανές ρευστό πολιτικό τοπίο αυξάνονται ίσως οι πιθανότητες εισόδου κάποιου ή κάποιων από αυτούς στη Βουλή. Θα μπορούσαν να συγκροτήσουν –μαζί με το ΚΚΕ και υπό προϋποθέσεις- έναν ισχυρό κομμουνιστικό πόλο, με αυξημένες δυνατότητες παρέμβασης στη Βουλή και –πολύ περισσότερο- στο μαζικό κίνημα. Αρκεί να γινόταν ορατή, με πράξεις και όχι στα λόγια, η διάθεση για συνεργασία σε συγκεκριμένα ζητήματα και δράσεις.

Το ΚΚΕ, παρά τις όποιες αδυναμίες του, αποτελεί σήμερα την πιο  συνεπή, μαχητική, ελπιδοφόρα πολιτική δύναμη. Δεν μασάει τα λόγια του, δεν χαϊδεύει αυτιά, δεν τάζει ανεκπλήρωτα όνειρα. Η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εκλογική ενίσχυσή του θα είναι ένα στήριγμα για το λαό, στα δύσκολα που, όπως όλα δείχνουν, θα συνεχίσουν να έρχονται. Η ακόμα πιο δυνατή φωνή του ΚΚΕ θα διατηρήσει την ελπίδα ζωντανή, θα ξεσκεπάσει κάθε αντιλαϊκή μεθόδευση, θα δυναμώσει την αντίσταση του λαού. Η εκλογική του ενίσχυση  θα μπορούσε να σηματοδοτήσει νέους αγώνες στο εργατικό κίνημα, οργανωμένους από καλύτερες θέσεις.

Εκεί θα κριθούν τα πάντα. Στα εργοστάσια, στους χώρους δουλειάς, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές, στις πόλεις και τα χωριά, όπου κινούνται κι αναπνέουν οι εργάτες, οι άνεργοι, η νεολαία, οι μικροί αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι.

Εκεί πρέπει να δοκιμαστούν οι συμμαχίες, με τα μυαλά μέσα στο κεφάλι, χωρίς αποκλεισμούς, ηγεμονισμούς ή συμπλέγματα «μικρομεγαλισμού», εκεί πρέπει να χτιστούν τα μέτωπα με έμφαση στη σύνθεση, μέσα από τη διαφορετικότητα, κοινών σημείων αναφοράς,  εκεί θα σφυρηλατηθεί η ενότητα, στηριγμένη στη συντροφικότητα και  την αλληλεγγύη που αρμόζει στα μέλη μιας «οικογένειας». Εκεί θα κριθούν, και στο μέλλον, θέσεις, πρακτικές και αποτελεσματικότητα.

Η επόμενη μέρα των εκλογών, ανεξάρτητα του εκλογικού ποσοστού του ΚΚΕ, δεν θα είναι για τους  κομμουνιστές μια συνηθισμένη μέρα. Οι καιροί μας πιέζουν ασφυκτικά να αναμετρηθούμε μαζί τους. Μένει να αποδεχτούμε  την πρόκληση.

Οφείλουμε να είμαστε αμείλικτοι μα τις αδυναμίες μας, να αναδείξουμε τους πρωτοπόρους της τάξης μας, να βρούμε  τους «δρόμους» στους οποίους θα καλέσουμε να βαδίσουν δίπλα μας, όσοι τους απογοητεύσαμε, αυτοί που ψυχράνθηκαν, όσοι δεν άντεξαν τσακισμένοι από την κρίση, αυτοί που κουράστηκαν από την επανάληψη.

Να  δώσουμε ελπίδα σε  όλους αυτούς που νιώθουν να πνίγονται και ψάχνουν σήμερα απεγνωσμένα  να πιαστούν, από βάρκες που μπάζουν  νερά. Να εμπνεύσουμε τους πολλούς, αυτούς που με την καθοδήγηση ενός πρωτοπόρου, ικανού και πιο δυνατού Κομμουνιστικού Κόμματος, θα κάνουν την ελπίδα αποστολή και θα ξεκολλήσουν τον τροχό από το βούρκο, γράφοντας  νέες σελίδες στην ένδοξη ιστορία του λαού μας.

Έτσι που μια μέρα, οι απόγονοι να διαβάζουν στα βιβλία της Ιστορίας για μνημόνια και «ισοδύναμα» και να χαμογελούν…

Καλό βόλι!